↑
Spring naar inhoud

Kennis dringt zich op

Beste Beatrijs,

Bij de schaakclub waar ik (man, 48) lid van ben, kwam ik laatst in gesprek met een van de medeschakers met wie ik al eerder wat droge humor had uitgewisseld. We hadden het terloops over huisdieren en ik vertelde hem over de lotgevallen van mijn teckel. Hij had ooit zelf een teckel gehad en herkende veel in het eigenwijze gedrag en sloot ons gesprekje af met: ‘Ik kom binnenkort wel even bij je langs om hem te bekijken.’ Ik was wat overdonderd en ik knikte maar wat. Vorige week kwam dezelfde – vriendelijke – man op me af en vroeg wanneer we een afspraak konden maken want hij had z’n agenda bij zich.

Was mijn huis vroeger een zoete inval waar iedereen kon meedrinken en -eten, in de loop der jaren ben ik erg op mijn privacy gesteld geraakt en niet meer zo gastvrij als vroeger. Eigenlijk vind ik het nogal vrijpostig om jezelf uit te nodigen. Alweer overrompeld mompelde ik dat ik het momenteel druk had en bovendien m’n agenda niet bij me had en liep weg. De aanhouder riep me na: ‘Volgende week dan of zo?’ Dergelijke situaties heb ik al eens eerder aan de hand gehad. Hoe kan ik hier onderuit komen zonder dat mensen zich afgewezen voelen?

Geen zoete inval

Beste Geen zoete,

U wil deze man niet in uw huis, schrijft u. U wil überhaupt geen vage kennissen ontvangen. Mensen willen wel contact met u, maar u niet met hen. Tja, dat gaat nooit helemaal zonder dat de tegenpartij zich lichtelijk afgewezen voelt. U wil geen bezoekers over de vloer, want… niet om het een of ander, u hebt niets tegen de persoon in kwestie, integendeel, hij lijkt u erg aardig, maar toch… u bent gewoon extreem gehecht aan uw privacy, zo ligt het nu eenmaal. Het beste lijkt me om dit maar eerlijk te vertellen. Met de verzekering erbij dat het niet persoonlijk bedoeld is, maar, sorry, u kunt er niets aan doen, zo zit u nu eenmaal in elkaar.

Maar waarom laat u hem niet gewoon langskomen? Wat is erop tegen om eens een nieuw iemand te leren kennen? Het kan geen kwaad om gedurende een uurtje u met een levend persoon te onderhouden in plaats van altijd maar weer voor die tv of computer te hangen, zoals mensen tegenwoordig hun vrije tijd thuis doorbrengen. Dat u niet superjong meer bent, betekent toch niet dat u zich helemaal niet meer hoeft open te stellen voor nieuwe mensen, met wie u eventueel een aardige vriendschap kunt opbouwen?

Doe eens iets geks en laat die man langskomen. Trek een fles wijn open en wie weet wordt het zomaar een plezierige avond. Als het u beklemt, kunt u altijd opspringen en zeggen: ‘Zo, genoeg gepraat. Nu moet ik nodig Fido gaan uitlaten.’

Artikelen in Scholen en verenigingen, Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-2547" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 9 oktober 2007 02:32

Vriend huisgenoot plast ernaast

Beste Beatrijs,

Ik woon in een studentenhuis met twee andere meisjes. Een huisgenootje heeft sinds enige tijd een nieuwe vriend, een aardige vent, daar niet van. Wij, de andere twee bewoners, vinden het leuk voor haar dat ze een vriend heeft en prima dat hij komt logeren, we zijn alleen niet zo blij met de manier waarop hij de wc achterlaat. Hij plast ernaast. De laatste keer dat ik ’s nachts naar de wc ging sloeg alles. De bril stond omhoog en hij had werkelijk aan alle kanten over de rand van de wc-pot geplast. Ik begrijp niet waarom hij niet in staat is de wc op een normale manier te gebruiken. Wij moeten dus telkens (veel vaker dan gewoonlijk) de boel grondig reinigen, niet het leukste klusje. Zelf denk ik dat wij onze huisgenote hier attent op moeten maken, zodat zij haar vriend kan vragen voortaan netjes te plassen. Mijn andere huisgenote is dat wel met me eens, maar vindt het te gênant om ter sprake te brengen. Hoe kunnen wij dit aanpakken?

Over de rand

Beste Over de rand,

Spreek uw huisgenote-met-vriend hier gerust op aan. Dat is helemaal niet erg. Dan kan zij proberen haar vriend een beetje op te voeden. Hoewel het moeilijk is, hoor. Het probleem is dat de meeste wc’s te laag zijn voor die ongelooflijk lange jongens van tegenwoordig. De plas moet van relatief hoog komen, en dan krijg je automatisch een enorm gespetter beneden in de pot. Met hogere wc’s (de zogenaamde senioren-pot die ouderen vaak in huis hebben omdat die niet meer zo goed door de knieën kunnen) heb je dit probleem minder. De mannenstraal wordt dan eerder opgevangen.

Maar goed, deze beschouwing daargelaten kan die jongen toch het zijne bijdragen aan minder gespetter. Misschien kan hij erbij gaan zitten of zo? Veel vrouwen proberen hun mannen en zonen in die

Bespreek deze kwestie met uw huisgenote onder vier ogen. Dat is beter dan twee tegen één. Het zal haar trouwens ook wel opgevallen zijn. Daarna is het afwachten hoe ver ze komt met het dresseren van haar vriend. Als het niet lukt, kan hij misschien wat schoonmaakdienstjes draaien?

Artikelen in Buren, Liefde en relaties, Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-2197" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 september 2007 21:34

Geen bedankje voor kraamcadeau

Beste Beatrijs,

Mijn oudste broer en zijn vrouw zijn afgelopen juli voor de eerste keer opa en oma geworden. Hun zoon en zijn vrouw kennen wij oppervlakkig. Mijn man en ik besloten om de jonge ouders via de post iets toe te sturen ter felicitatie. Eigenlijk deden we het meer uit betrokkenheid bij mijn broer. Maar goed, we stuurden een – in mijn idee – best wel flink cadeau. Een cd met sprookjes en een knuffelbeest. Tot onze verbazing hebben we daar tot op heden geen enkele reactie op ontvangen. Een kaartje of mailtje om te bedanken was volgens mij op zijn plaats geweest. Wat is uw mening hierover? Kunnen wij iets doen?

Geen reactie

Beste Geen reactie,

Dit is natuurlijk in het geheel geen correcte gang van zaken. Op toegestuurde cadeautjes moet altijd een (liefst schriftelijk) bedankje komen. Deze familieleden weten niet hoe het hoort. De geëigende manier voor u om hierop te reageren is om quasi-bezorgd bij uw broer en zijn vrouw te informeren of zij toevallig weten of ‘uw cadeau wel aangekomen is?’ Want u maakt zich bezorgd omdat u ‘niets van hen gehoord hebt’, en je hoort tegenwoordig van die ‘rare dingen over de posterijen’.

Wees ervan verzekerd dat, wanneer u dit aan uw broer/schoonzuster hebt meegedeeld, zij hun zoon/schoondochter ogenblikkelijk zullen opbellen om hen te sommeren per kerende post hun verzuim goed te maken en alsnog een bedankbriefje te sturen. Als dit door de (schoon)ouders afgedwongen briefje ook maar enigszins de plichtmatigheid ontstijgt en bijvoorbeeld blijk geeft van oprechte spijt over hun nalatigheid en vergezeld gaat van een charmante foto van de zuigeling, dan zult u ongetwijfeld met de hand over uw hart strijken en het incident als gesloten beschouwen.

Artikelen in Cadeaus, Familie, Post, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-851" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 september 2007 21:05

‘Vriend’ betaalt alles

Beste Beatrijs,

Sinds een half jaar ga ik (28, studente en parttime werkend) regelmatig om met een leuke man van 40. Een relatie wil ik het niet noemen, maar we slapen samen, eten samen en doen soms leuke dingen en dat bevalt ons allebei best. Hij betaalt zonder uitzondering tijdens onze afspraakjes. De eerste keren vond ik dat geen probleem, aangezien het initiatief om af te spreken van hem uitging. Ook neem ik, wanneer we bij hem thuis afspreken, wel eens een fles wijn, cd of film op dvd voor hem mee en in de kroeg reken ik soms af. Maar de etentjes waarop hij me trakteert kan ik gewoonweg niet betalen. Ik doe hem geen plezier met voor mij betaalbare eetcafés, en bij mij thuis in mijn studio een vijfgangenmaal in elkaar draaien vind ik te intiem en relatie-achtig.

Enerzijds vind ik mezelf een volwassen, intelligente vrouw en voel ik me ongemakkelijk bij deze ongelijke verdeling. Anderzijds betaal ik mijn eigen (tweede) studie en levensonderhoud van mijn schaarse inkomen, houd ik weinig over voor uitspattingen en schat ik zijn jaarsalaris op ongeveer tien keer het mijne. Moet ik niet zo moeilijk doen en gewoon accepteren dat hij graag betaalt in ruil voor mijn gezelschap? Of schreeuwt dit ‘golddigger’ of erger?

Vrijgehouden

Beste Vrijgehouden,

Op zichzelf is het niet bezwaarlijk om dure etentjes en ander vertier te accepteren van uw vriend. Tenslotte heeft hij veel meer geld dan u en vindt hij het leuk om dat aan u te besteden.

Een ander aspect is bedenkelijker. U schrijft dat u en uw vriend ‘samen eten, samen leuke dingen doen, en samen slapen.’ Toch wilt u het geen relatie noemen. Mijn vraag is: wanneer hebt u dan wél een relatie? U doet allemaal behoorlijk intieme dingen met die man, maar het is geen relatie! Dan wordt het inderdaad bezwaarlijk om luxueuze giften van hem te accepteren. Dat kan alleen maar wanneer er liefde in het spel is. Als de liefde ontbreekt – en uw emotionele distantie wijst daar op – neigt uw positie naar die van de call-girl of de onthechte maîtresse. Wat schiet u daar eigenlijk mee op? Waarom zou u seks willen ruilen voor dure etentjes, als u deze man toch niet verder in uw leven wil toelaten? De hele situatie heeft iets buitengewoon wezenloos. Ik denk dat u deze verhouding beter kunt beëindigen.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-2650" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 september 2007 02:00

Wil geen weekendje weg met collega’s

Beste Beatrijs,

Ik werk al een aantal jaren met veel plezier in mijn huidige baan, tweeënhalve dag per week, in de andere helft studeer ik. Ik heb leuke collega’s, een goed salaris en een sympathieke, sociale bazin. Dat sociale heeft ook z’n nadelen: twee à drie keer per jaar organiseert zij activiteiten voor alle collega’s om het team te versterken en elkaar beter te leren kennen. Ik vind dat een beetje tijdverspilling (één keer per jaar lijkt me voldoende), maar goed. Nu heeft zij het plan ontvouwd om begin volgend jaar met alle collega’s een weekendje weg te gaan. Omdat ik maar halve dagen werk, zie ik daar tegen op. Ik vind mijn collega’s erg aardig, maar ik heb er geen behoefte aan in mijn vrije tijd intensief met hen om te gaan. Hoe vertel ik mijn chef dat ik totaal geen zin heb om mee te doen – bij voorkeur zonder mijn baan in gevaar te brengen?

Verplicht sociaal

Beste Verplicht,

Een werkgever hoort geen weekends of vakantiedagen van de werknemers te claimen. Of die werknemers een volledig dienstverband hebben of in deeltijd werken maakt geen verschil. Team building activiteiten vinden onder werktijd plaats, met hooguit een uitloop naar de avond in de vorm van een gezamenlijk etentje of een borrel. Een heel weekend gaat te ver. Bespreek het met uw collega’s. Waarschijnlijk loopt niemand over van enthousiasme. Ten slotte brengen de meeste mensen hun vrije tijd liever door met hun familie of vrienden dan met hun collega’s. Laat vervolgens een afgevaardigde het bespreken met de chef en zeggen dat het personeel het niet zo’n goed idee vindt. Als iedereen het wél fantastisch vindt, en u dus alleen staat, moet u uw bedenkingen met de chef bespreken. U zult toch niet worden ontslagen om het geven van uw mening? Zo extreem is uw standpunt trouwens niet. Als uw chef zo sympathiek is, zal ze toch ten minste rustig naar u luisteren? Wie weet ziet ze zelfs wel de redelijkheid in van uw bezwaren.

Artikelen in Collega's.

Gelabeld met , .

rev="post-1825" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 20 september 2007 17:31

Collega’s komen te dichtbij

Beste Beatrijs,

Op mijn afdeling werk ik (vrouw van 29) samen met onder anderen twee mannelijke collega’s die ongeveer dertig jaar ouder zijn dan ik. Het afgelopen jaar ging dat heel plezierig en ik ben op allebei zeer gesteld. We gaan zelfs af en toe samen uit eten. En we zijn alle drie zonder partner. Maar de laatste tijd worden ze wel erg amicaal. Ze slaan een arm om mijn schouder op een manier die ik net niet leuk vind en ze maken dubbelzinnige opmerkingen. Omdat ik hen allebei aardig vind en ze dezelfde leeftijd hebben als mijn vader, vind ik het moeilijk om er wat van te zeggen, maar het zit me niet lekker. Hoe voorkom ik dat de plezierige werksfeer verpest wordt voor ons allemaal?

Collega’s komen te dichtbij

Beste Collega’s komen,

U moet wat meer afstand inbouwen. Prettig omgaan met collega’s is één ding, maar het is niet raadzaam om uw vrije tijd met hen door te brengen. Zeker niet als ze zo oud zijn als uw vader. Voor een vrouw van nog geen 30 lijkt dat een wat armoedige vrijetijdsbesteding. Houd op met die gezamenlijke etentjes en zoek andere vrienden/vriendinnen om mee uit te gaan, bij voorkeur leeftijdgenoten. Aanrakingen en dubbelzinnigheden horen niet op het werk plaats te vinden. Dat is gedrag voor in het café. Op het werk kunnen mensen toch echt beter sekseneutraal met elkaar omgaan. Onder vrienden kan men elkaar aanraken (hoewel ook niet iedereen daar dol op is) en dubbelzinnige grappen maken, omdat vrienden doorgaans elkaars gevoel voor humor delen. Maar op het werk kan er zomaar iemand worden gekwetst of beledigd. Wees duidelijk in het afbakenen van uw grenzen, zowel in fysiek als in geestelijk opzicht. Daar zijn zowel uw collega’s als uzelf mee gebaat. Zeg dus vriendelijk: ‘Ik wil liever niet dat je een arm om mijn schouder legt.’ En: ‘Sorry, ik vind dat niet zo grappig, zullen we weer aan het werk gaan?’ of woorden van gelijke strekking. Duw de omgang met deze twee kordaat terug naar een zakelijke bedding. Mensen hoeven niet als koude kikkers op het werk rond te lopen, maar in de brede grenszone tussen al te formeel en al te intiem is het aan de vriendelijk-zakelijke kant beduidend prettiger en rustiger toeven. Leun dus die richting op.

Artikelen in Collega's.

Gelabeld met .

rev="post-1757" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 20 september 2007 16:21

Collega’s bidden

Beste Beatrijs,

Onlangs heb ik iets persoonlijk ingrijpends meegemaakt. Een aantal collega’s heb ik verteld wat er aan de hand is. Ik werk op een afdeling met acht collega’s. Een paar van hen zijn evangelisch christelijk en bestoken mij nu met goedbedoelde maar slechtvallende adviezen. Volgens hen moet ik mijn probleem en de heftige gevoelens loslaten en aan de Heer overlaten. Ze bidden voor mij en hebben zelfs voor mij een evangelisch lied gezongen op het werk. Hun ongetwijfeld goed bedoelde adviezen ervaar ik als het wegwuiven van mijn probleem en het niet serieus nemen van mijn gevoelens. Hoe maak ik hen duidelijk dat ik hun meeleven op prijs stel, maar dat de manier waarop mij vreselijk tegen de borst stuit?

Pastorale collega’s

Beste Pastorale,

Ik kan het niet genoeg benadrukken: kijk uit met het bespreken van persoonlijke problemen op het werk! Doe dit zo min mogelijk. Niet collega’s, maar vrienden en vriendinnen zijn degenen met wie u uw persoonlijke leven moet doornemen. Collega’s zijn aardig (als u geluk hebt), u kunt er mee lachen (soms) en u kunt er goed mee samenwerken (dat is het belangrijkste), maar het zijn zelden of nooit uw intieme vrienden.

Uw vrienden kennen u. Zij zouden u nooit bestoken met goedbedoelde adviezen over de Heer en ze zouden zeker niet hardop evangelische liederen voor u gaan zingen. Uw vrienden zouden naar u luisteren en dingen zeggen, waardoor u getroost of misschien wel een beetje geholpen wordt. Dat kunt u allemaal niet van collega’s verwachten. Dus wat krijg je dan? Ze gaan u helpen en troosten op de manier waarvan zij denken dat het goed is. Er valt hen niets te verwijten. U hebt er zelf om gevraagd! Vertel hen, als ze weer aanstalten maken in gezang uit te barsten, dat u het vreselijk aardig vindt, maar dat het niet meer hoeft omdat u zich stukken beter voelt (ook al is dat niet waar) en dat u vindt dat iedereen maar beter weer hard aan het werk kan gaan. Neem u vervolgens voor om uw privéleven privé te houden en u op het werk te bepalen tot uw werk.

Artikelen in Collega's.

Gelabeld met .

rev="post-1755" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 20 september 2007 16:19

Bemoeizorg

Beste Beatrijs,

Ik ben een ms-patiënte en word steeds afhankelijker van de hulp van anderen. Het is lastig, want ik ben gescheiden en mijn studerende kinderen wonen niet meer thuis. Mijn vijf jaar oudere zus woont dicht in de buurt en helpt me met heel veel dingen. Aan de ene kant ben ik daar heel blij mee, maar aan de andere kant vind ik het moeilijk dat ze steeds meer commentaar begint te geven op mijn leven. Ik zal best dingen minder slim aanpakken, maar ze bemoeit zich in mijn ogen ook met zaken waar ze niets mee te maken heeft, soms zelfs met principiële keuzes die ik maak. Hoe kan ik haar dat duidelijk maken, zonder haar voor het hoofd te stoten? Ze behandelt me nog steeds als haar kleine zusje en kan eigenlijk zelf niet zo goed tegen kritiek.

Last van bemoeizorg

Beste Last van,

Veel mensen in een afhankelijke situatie krijgen op een of andere manier met bemoeizorg te maken. Het doseren van zorg is nu eenmaal lastig. Te weinig is niet goed, maar te veel is ook zeker niet goed. U bent vroeger het kleine zusje geweest en nu u door een wreed toeval een ellendige ziekte hebt gekregen, doet uw zus allerlei zorgzame dingen voor u en continueert intussen de oorspronkelijke rolverdeling.

Het gebeurt waarschijnlijk ondanks haarzelf. Terwijl ze de beste bedoelingen heeft, kan ze het niet nalaten die andere dingen uit uw leven (waar ze niets mee te maken heeft) ook meteen maar even mee te nemen, als ze toch bezig is. Vergelijk het met iemand die op weg naar de keuken gaat om af te wassen en in een moeite door ook even de vuilniszakken buiten zet.

U moet dit onderwerp aansnijden met haar – er is geen andere manier. Voer een goed gesprek van mens tot mens. Vertel haar dat u haar hulp bijzonder op prijs stelt. Overweeg, als het om een substantiële hoeveelheid tijd gaat, haar een financiële vergoeding te geven. Neem haar daarnaast als dank eens mee uit eten of naar een voorstelling, maar zeg ook dat u een bepaald soort inmenging niet goed kunt verdragen (geef diverse voorbeelden) en leg uit dat u zich dan veel afhankelijker, zieker, onvolwaardiger, waardelozer voelt dan nodig is. Vraag haar om u de gelegenheid te geven om uw eigen fouten te maken, zolang u überhaupt nog in de gelegenheid bent om fouten te maken. Vraag haar, met andere woorden, op het juiste moment te zwijgen. Als u au fond een goede verhouding hebt met uw zuster, moet u zo’n gesprek kunnen voeren zonder dat zij beledigd raakt.

Artikelen in Broers en zussen, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-302" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 13 september 2007 21:43

Lelijke cadeaus

Beste Beatrijs,

Van bepaalde zakenrelaties, vooral uit Oost-Europa, krijg ik regelmatig een cadeautje, in de vorm van een schilderij of bierpul of beker. Meestal vind ik het object in kwestie werkelijk afschuwelijk. De gevers zijn mensen die ook bij mij thuis komen en kunnen vragen waar het presentje gebleven is. Moet ik voortaan eerlijk zeggen dat ik het gebaar op prijs stel, maar het cadeau niet in mijn huis wens?

Ongewenste cadeautjes

Beste Ongewenste,

U hoeft de spullen niet te etaleren. Die Oost-Europese collega’s zullen de deur toch niet platlopen bij u? Als ze toevallig wel eens bij u op bezoek komen, zullen ze niet snel informeren waar die ene bierpul of dat ene schilderijtje is gebleven. Dat is niet beleefd. Bovendien is de kans groot dat ze zich absoluut niet herinneren wat ze ook alweer precies voor geschenk aan u hebben gegeven. Het gaat hier tenslotte om relatiecadeaus, niet om persoonlijke cadeaus waar mensen hun ziel en zaligheid in hebben gelegd. Ontvangers mogen met geschenken doen wat ze zelf willen, ook diep in een kast opbergen. Dat weten de gevers best. Maak u geen zorgen, het loopt allemaal wel los, zolang u maar niet eerlijk tegen hen gaat zeggen dat ze die rotzooi beter bij zich kunnen houden.

Artikelen in Cadeaus, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-2112" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 13 september 2007 19:52