↑
Spring naar inhoud

Zieke dieren

Beste Beatrijs,

Onlangs kregen vrienden te maken met ziekte van hun kat. Dat liep uit op een ingreep door de dierenarts, thuiskomen, verslechtering, opname in de dierenkliniek, operatie, infuus, waarna de kat overleed. Al met al kostte dat 1200 euro. Er was van tevoren niet over geld gesproken. Dat zette me aan het denken.

Ik heb ook een kat – overgenomen van een buurvrouw die naar een verzorgingshuis ging. De kat en ik zijn niet dol op elkaar, maar goed, ik verzorg hem en hij heeft een prima leventje. Wel weet ik dat ik absoluut geen 1200 euro aan hem wil besteden, mocht hij ziek worden. Ook wil ik niet dat hij lijdt. Ik vraag me af hoe ik dat aanpak, mocht het aan de orde zijn. Het lijkt gênant om voordat de dierenarts aan de slag gaat te vragen wat het zal kosten. En dan… stel dat behandeling mij te prijzig is. Mag ik dan zeggen ‘laat maar zitten, doet u liever een spuitje’? Of ben ik dan een dierenbeul?

Kattenhoeder

Beste Kattenhoeder,

Ook de diergeneeskunde staat niet stil. Net als mensen kunnen huisdieren worden behandeld voor kanker, hartproblemen, galstenen, diabetes en wat al niet. Dieren gaan aan het infuus, krijgen chemotherapie, operaties, allerhande pillen inclusief pijnstillers. Het is allemaal mogelijk en veel eigenaren laten hun dier ook vergaand behandelen, omdat ze er veel van houden en er niet van kunnen scheiden. Toch is het vaak uitstel van executie, en gaat het dier na een lijdensweg van een paar weken alsnog dood. Sommige dierenartsen gaan mee met de wens van de eigenaar en behandelen het dier, terwijl ze zelf vinden dat het weinig zin heeft. Andere dierenartsen ontraden invasieve therapieën en staan wat sneller klaar met het euthanasiespuitje. Er valt weinig peil op te trekken.

Er zijn ook dierenartsen die mensen onder morele druk zetten voor operaties of bepaalde therapieën, ‘omdat dit tegenwoordig normaal is en iedereen het doet.’ De arts kan gelijk hebben, maar het hoeft niet. In voorkomende gevallen zou het ook zo kunnen liggen dat de dierenarts het extra inkomen van een operatie of een katteninfuus goed kan gebruiken voor zijn wintersportvakantie, maar dit soort praktijken zijn lastig te bewijzen. De vraag ‘wat is het beste voor een dier’ bevindt zich nu eenmaal in een schemerzone. Wat niet wegneemt dat dierenartsen de behandelingskosten altijd van tevoren zouden moeten bespreken. Sommige mensen kunnen of willen geen hoge dierenartsrekeningen betalen, en het is goed als de behandelende en de betalende partij van elkaar weten wat hun limiet is. Dierenartsen zullen dierenbezitters aanraden om (in in eerder stadium) een medische huisdierenverzekering af te sluiten. In dat geval bent u gevrijwaard van torenhoge kosten, naar de verzekering zelf is tamelijk prijzig. Vraag altijd naar de kosten, als de dierenarts er niet zelf over begint. Als uw kat oud wordt en aan een chronische ziekte gaat lijden, bent u niet verplicht hem met kunst- en vliegwerk overeind te houden. U zult altijd wel een dierenarts kunnen vinden die het dier zachtjes laat inslapen.

Artikelen in Zakelijke relaties, Ziekte.

Gelabeld met , .

rev="post-2687" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 november 2007 02:47

Betalen voor bruiloft

Beste Beatrijs,

Het is een tijdje geleden dat ik een bruiloft heb bezocht. Hoeveel geld geef je als je overdag voor het kerkhuwelijk en de borrel bent uitgenodigd, maar niet voor het diner, en weer wel voor het feest ’s avonds? Er zal ook wel verschil zijn in de geldgift als je zelf je drankjes moet betalen of als ze de hele avond gratis zijn.

Wat kost het?

Beste Wat kost het,

Grootstedelijke etiquette is sterk gekant tegen het vragen en geven van geld is bij feestelijke gelegenheden. Als ik dit principe verkondig, wordt mij vaak (enigszins verontwaardigd) voorgehouden dat er culturen (de Turkse met hun geldboom) en tradities (in Twente) zijn, waarin dit de normaalste zaak van de wereld is. Als er dan toch geld van u wordt verwacht, dan moet u maar rechtstreeks aan het bruidspaar of de ceremoniemeester vragen ‘wat precies de toegangsprijs is?’ Dan hoort u het wel.

Artikelen in Bruiloft.

Gelabeld met , .

rev="post-323" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 november 2007 22:31

Gescheiden ouders op bruiloft

Beste Beatrijs,

Mijn ouders zijn al twintig jaar gescheiden. Ik heb gedurende tien jaar geen contact gehad met mijn vader. Maar dat contact is sinds vier jaar hersteld. Ik heb intussen de vrouw van mijn leven leren kennen en ik ga over enige tijd met haar trouwen. Ik wil mijn beide ouders op het feest hebben. Maar: mijn vader wil mijn moeder niet op de trouwdag voor het eerst weerzien sinds lange tijd, dus wil hij haar eerder spreken. En mijn moeder ziet een ontmoeting met hem überhaupt niet zitten. Ik begrijp hen beiden, maar ik weet niet wat ik hiermee aan moet.

Zoon van gescheiden ouders

Beste Zoon van,

Laat u vooral niet in een van de twee kampen trekken. Het is de taak van uw ouders om zich afstandelijk beleefd tegenover elkaar te gedragen op uw bruiloft. Het is nergens voor nodig dat uw vader eerst een voorgesprek met uw moeder zou moeten hebben voor de bruiloft. Ze zijn gescheiden en ze hoeven elkaar niet te vertellen hoe het hen sindsdien is vergaan of andere diepe gesprekken over gevoelens te voeren. Ze hoeven op de bruiloft alleen maar beleefd naar elkaar te knikken en iets niet-verplichtends te zeggen als ‘Wat een mooie dag, nietwaar’. Vervolgens gaan ze zich met anderen onderhouden. Ze moeten ook niet bij elkaar in de buurt aan tafel worden gezet. Vertel uw ouders dat u graag wil dat ze uw huwelijksdag meemaken en dat het voor hen raadzaam is om zich niet met elkaar te bemoeien. Niet van tevoren, niet tijdens en niet achteraf. Vraag hun met nadruk of ze u het plezier willen doen van hun aanwezigheid en of ze om uwentwille alsjeblieft voor die ene dag hun wrok tegen elkaar uit langvervlogen tijden opzij willen zetten.

Artikelen in Bruiloft, Exen, Ouders en volwassen kinderen.

rev="post-421" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 november 2007 20:01

Vader heeft problemen met omgangsregeling

Beste Beatrijs,

Drie jaar geleden ben ik gescheiden. Onze zoon ‘Stijn’ is nu vier jaar. Mijn ex is verhuisd naar een andere stad, 50 kilometer verderop. Daar woont hij met zijn vriendin en zij hebben een zoontje van een jaar. Het lijkt erop dat mijn ex Stijn steeds minder wil zien. In het convenant staat dat Stijn eens in de twee weken van vrijdagavond tot en met maandagavond bij mijn ex zal zijn, plus de helft van de vakanties. Afgelopen mei is hij in groep 1 bij de kleuters begonnen, en nu vindt mijn ex dat hij op zondagavond weer naar mij moet, hoewel ik heb voorgesteld dat hij, zolang hij nog niet leerplichtig is, eens in de twee weken op maandag zou kunnen verzuimen. Daarnaast wenst mijn ex slechts drie van Stijns dertien vakantieweken met hem door te brengen. Ook laat hij af en toe weten dat hij Stijn op bepaalde weekenden niet ‘kan hebben’. Kortom, hij frustreert de omgangsregeling en geeft Stijn de indruk dat zijn vader hem liever niet ziet. Ik denk dat het voor Stijn belangrijk is om contact met zijn vader te hebben en ik wil ook af en toe ontlast worden van mijn zorg voor hem. Ik vind dat mijn ex zich een slechte vader betoont en zou graag zien dat dat verandert. Wat staat mij te doen?

Ex blijft in gebreke

Beste Ex blijft,

Uw ex-man wil minder tijd aan zijn zoon besteden dan in het convenant staat. Eerlijk gezegd lijkt mij dat binnen de door u geschetste omstandigheden niet zo’n ramp. Ik weet dat het tegenwoordig gangbaar is, maar mij lijkt dat gesleep met kinderen over betrekkelijk grote afstanden van het ene naar het andere huis verre van ideaal. Het is wat anders, wanneer exen vlak bij elkaar in de buurt wonen, want dan blijft althans de woonomgeving constant. Maar het verplichte wonen in twee huizen lijkt me meer een regeling die tegemoet komt aan de behoefte van ouders dan van kinderen. Natuurlijk willen kinderen vrije omgang met allebei hun ouders, maar meestal hebben ze wel genoeg aan één woonadres.

In dit geval komt daar nog bij dat de omstandigheden voor uw zoontje in zijn vaders huis heel anders en mogelijk minder prettig voor hem zijn dan in zijn moeders huis. Papa heeft een nieuwe vrouw en een nieuw kind. Misschien gaat het er daar allemaal fantastisch harmonieus aan toe tijdens die weekenden en vakanties, maar u moet er toch ook rekening mee houden dat uw zoontje er zo’n beetje als het vijfde wiel aan de wagen bij hangt. Verlangt Stijn echt hevig naar meer tijd in Papa’s huis? Over de exclusieve aandacht van zijn vader kan hij in ieder geval niet beschikken. Stijn zal een korter weekend, van vrijdagavond tot zondagmiddag, ook wel best vinden. U wil hem zelfs school laten verzuimen zodat hij langer bij zijn vader kan zijn! Dat gaat wel heel ver. Het is voor uw zoontje toch veel leuker om naar de kleuterschool te gaan en daar met andere kinderen te spelen, dan op maandag in het huis van z’n stiefmoeder met haar baby te zitten, terwijl z’n vader naar z’n werk is?

Ik denk dan ook dat uw vraag minder wordt ingegeven door het belang van uw kind dan door uw eigen behoefte aan kindervrije tijd. U wil gewoon af en toe een paar dagen uw handen vrij hebben, en u vindt dat uw ex (lees: zijn vriendin) dan voor uw zoontje moet zorgen. Formeel staat u in uw recht, want zo staat het in het convenant. Toch moet u uitkijken dat uw zoontje niet als een hete aardappel telkens door uw ex naar u en door u naar uw ex wordt geschoven. Dat is veel onprettiger voor een kind dan dat z’n vader hem eens per twee weken met plezier een weekend wil ontvangen en drie weken vakantie genoeg vindt. Ik denk niet dat uw ex zich een slechte vader betoont met de opzet die hij voorstelt. Gun uw kind de stabiliteit van een vast woonadres (bij uzelf) en als u oppasproblemen hebt, kunt u daar vast wel een oplossing voor vinden zonder het kind voor dagen achtereen 50 kilometer verderop te stallen. Als u hierdoor financieel in de problemen komt, moet u uw ex-man aanspreken op een bijdrage in de opppaskosten. Hij wil geen fifty-fifty vakanties? Oké, dan zal hij moeten betalen voor de oppaskosten, die hij afschuift. Een nieuwe inrichting van het convenant lijkt opportuun.

Artikelen in Exen, Huwelijk en scheiding, Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-1636" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 november 2007 10:59

Dochter moet ‘u’ leren zeggen

Beste Beatrijs,

Wij proberen onze dochter van bijna vier te leren dat ze tegen volwassenen ‘u’ moet zeggen. Tegen ons en tegen haar grootouders zegt ze trouwens ‘je’. Maar de juffen op de peuterspeelzaal, alle buren (het merendeel in de opa- en omaleeftijd) moedigen haar aan hen te tutoyeren, tegen onze richtlijnen in. Onze hoop was gevestigd op de basisschool. Tijdens het kennismakingsgesprek met de directeur heb ik gevraagd wat de regels waren en hij vertelde mij dat kinderen de juffen en meesters met ‘u’ moeten aanspreken. Maar op de informatie-avond vertelde de toekomstige juf ons dat zij dat niet nodig vindt en dat de kinderen haar met ‘Natasja’ en ‘jij’ mogen aanspreken. Ik word er een beetje moedeloos van. Ik wil niet dat ze zo’n kind wordt dat iedereen vanzelfsprekend tutoyeert. Hoe kunnen we haar leren dat het beleefd is om volwassenen en vreemden te vousvoyeren, als geen van de volwassenen in haar omgeving het woord ‘u’ wil horen?

Hoe krijgen we ‘u’ erin?

Beste Hoe krijgen we,

Daar trapt u zomaar de moderne tijd op z’n staart. Het is lastig om kinderen te leren ‘u’ te zeggen, als alle volwassenen om hen heen zich laten tutoyeren. Familieleden (opa’s, oma’s, ooms en tantes) laten zich vaak door de kinderen uit de familie tutoyeren, omdat ze nu eenmaal dicht bij het kind staan. Dat is begrijpelijk. Maar de volwassenen-op-afstand zouden niet onder uw duiven moeten schieten en valse familiariteit met uw kind kweken.

De gouden regel met ‘u’ of ‘jij’ zeggen is dat de oudere (degene met de meeste status) bepaalt of er wel of niet wordt getutoyeerd. Als volwassenen de voorkeur aan ‘je’ geven, dan heeft hun wens voorrang boven uw wens (dat uw kind altijd ‘u’ moet zeggen). Dat betekent niet dat u moet ophouden met uw kind dit te leren. Want er zijn nog steeds volwassenen die het helemaal niet op prijs stellen als een kind hen onuitgenodigd tutoyeert. U moet uw kind dus leren dat zij ‘u’ zegt, tenzij de volwassene het groene licht voor ‘jij’ geeft. Het ‘u tenzij’ is op zichzelf niet moeilijker aan te leren dan ‘altijd u’. Dat kan een kind best begrijpen. Ga dus vooral door met uw kind voorhouden dat ze ‘u’ moet zeggen tegen volwassenen die ze voor het eerst tegenkomt.

Leraren van de basis- en de middelbare school laten zich vaak tutoyeren, omdat ze ‘u’ te afstandelijk vinden klinken. Ze zien zichzelf liever als maatje of vertrouweling van de kinderen. Zo’n gelijkwaardige relatie is een hypocriete hersenschim. De leraar is uit hoofde van zijn functie bekleed met autoriteit en het is passend als de leerlingen dat erkennen in hun spraakgebruik. Leerlingen lijden echt niet onder ‘u’ zeggen tegen de leraar – wel draagt een zekere formaliteit in de omgangsvormen bij tot een iets serieuzere werksfeer.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-2356" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 1 november 2007 22:11

Dochter bedankt niet voor huwelijkscadeaus

Beste Beatrijs,

Afgelopen zomer trouwde mijn dochter en onlangs vroeg ik haar – voorzichtig – of er al bedankjes in de maak waren. Daarop antwoordde zij dat de cd met lievelingsmuziek van het bruidspaar, die de bruiloftsgasten aan het eind van de trouwdag mee naar huis kregen, het bedankje was, en dat ze niet van plan zijn verder nog bedankjes te versturen. Volgens mij kan dit niet zo en eist de beleefdheid om na een paar weken iedereen een bedankkaartje te sturen. Of is dit ouderwets gedacht van mij?

Alternatief bedanken

Beste Alternatief,

Het gelijk ligt geheel aan uw zijde. Na een huwelijksfeest moet het bruidspaar altijd schriftelijke bedankjes sturen naar iedereen die aanwezig was plus naar iedereen die er niet was maar wel een cadeau heeft gestuurd. En wel binnen zes weken. Anders krijgen ze een bekeuring van de etiquettepolitie. Een cd meegeven na afloop van de trouwerij is leuk en aardig, maar had niet gehoeven, en kan nooit een vervanging zijn voor een persoonlijk bedankkaartje. Wat moet tante Mies (75) met een cd die volstaat met rap, pop of techno en die ze nooit zal draaien? Ze wil een bedankje, liefst in handschrift, voor haar aanwezigheid en voor haar met zorg uitgekozen eierdopjes of haar bijdrage aan de flatscreen-tv.

Artikelen in Bruiloft, Cadeaus, Ouders en volwassen kinderen, Post, Traditionele etiquette.

Gelabeld met .

rev="post-853" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 1 november 2007 21:12

Doden in rouwadvertenties?

Beste Beatrijs,

In rouwadvertenties zie ik steeds vaker bij de nabestaanden de namen van overledenen staan, soms ook huisdieren en zelfs ongeboren kinderen die dan met een hartje worden aangeduid. Ik vind dat vreemd, want hoe kunnen de doden betreuren dat er iemand is overleden? Om maar te zwijgen van huisdieren of ongeborenen. Ik moet er zelf niet aan denken dat er onder mijn rouwadvertentie namen van overledenen staan en ook wil ik niet genoemd worden in advertenties voor anderen, als ik zelf niet meer leef. Hoe kijkt u hier tegenaan?

De doden rouwen niet

Beste De doden rouwen,

Het vermelden van doden tussen de nabestaanden in een rouwadvertentie heeft als functie om geïnteresseerde lezers een indruk te geven van de achtergrond van de overledene. Dit geeft net iets meer een totaalbeeld, bijvoorbeeld: aha, de man had een tweelingbroer die een maand eerder overleed. Of: hé, zijn echtgenote is al tien jaar dood.

Niet alle overledenen komen in aanmerking voor vermelding. Nooit zie je de (allang overleden) ouders van een 70-jarige erbij staan. Maar is er sprake van een overleden kind, dan staat die er vaak wel bij. Mensen met een kruisje achter hun naam worden ofwel genoemd omdat ze eigenlijk zónder kruisje in de advertentie hadden moeten staan, ofwel omdat ze met de overledene een heel belangrijke relatie hadden. Met het vermelden van ongeborenen bedoelt men over te brengen hoe erg het is dat de dierbare overledene zijn of haar kleinkind niet meer heeft meegemaakt en vice versa. In het geval van opgevoerde huisdieren mag je ervan uitgaan dat de overledene een bijzondere band had met Rakker of Moortje. Tja, wat moet je van dit alles denken? De een citeert een strofe van Vasalis, de ander zet de hond erbij. Als huisdieren op het naambordje op de voordeur staan vermeld, kerstkaarten mede ondertekenen en een eigen graf krijgen op een speciale huisdierenbegraafplaats, waarom zouden ze dan niet in een rouwadvertentie figureren? Mensen vullen het kader van een rouw-annonce naar eigen inzicht in met de gevoelens die zij opportuun achten.

Wees gerust. Als u dit allemaal volstrekt bespottelijk vindt, kunt u erop vertrouwen dat uw nabestaanden dit soort ongewenste elementen tezijnertijd zullen weren uit de rouwadvertentie die zij voor u opstellen.

Artikelen in Dood en begrafenis.

Gelabeld met .

rev="post-1793" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 1 november 2007 17:02

Afgewezen voor leesclub

Beste Beatrijs,

Wij, acht dames van om en nabij de 60, hebben een vriendinnenclub. We ondernemen allerlei activiteiten, zoals theater- en museumbezoek, samen eten, per trein een stad bezoeken, enzovoort. Sinds ik niet meer werk – tot voor kort was ik lerares -, heb ik tijd om te lezen en ik zou graag lid worden van een leesclub. Een dame van onze club zit in zo’n leesclubje en ik vroeg haar of ik daar ook bij kon. Haar antwoord was : ‘Nee, want deze leesclub is alleen toegankelijk voor academici.’ Zo, daar kon ik het mee doen. Een andere vriendin hielp me nog door erop te wijzen dat ik anders wel een HBO-opleiding had. Maar dat mocht niet baten. Einde discussie. Binnenkort geef ik een verjaardagsfeestje, waarvoor ik dit groepje ook had uitgenodigd. Deze vriendin had al eerder afgezegd, omdat ze dat weekend de stad uit was. Kan ik haar bij onze volgende ontmoeting met gelijke munt terugbetalen en zeggen: ‘Je zou je toch niet op je gemak gevoeld hebben op een feestje van een niet-academicus!’?

Te weinig niveau

Beste Te weinig,

U bent op een tamelijk botte manier afgewezen, en dat is natuurlijk zuur voor u. Er valt over te twisten of het criterium van een academische opleiding zinnig of onzinnig is. Los daarvan: een boekenclub kan zoiets beslissen. Daar kan uw vriendin ook niet veel aan doen. Of had u gewild dat zij ‘Ja, leuk!’ had gezegd tegen u, en vervolgens uw toetreding had moeten bepleiten bij de rest? Die anderen zeggen dan: ‘Hallo, dat is tegen de opzet, waarom gaan we een uitzondering maken?’ Misschien voorzag uw vriendin gedoe en had ze daar bij voorbaat al geen zin in.

U had het ongetwijfeld minder erg gevonden, als zij zich wat meer in uw gevoelens had verplaatst door bijvoorbeeld te zeggen: ‘Sorry, ik hecht zelf niet aan die regel, maar ik kan de opzet niet op eigen houtje veranderen.’ Uit de manier waarop u het incident beschrijft, krijg ik de indruk dat zij u met een beetje leedvermaak op uw nummer zette. Alsof haar onuitgesproken boodschap luidde: verbeeld je maar niet dat je tot mijn exclusieve clubje kan toetreden! Wás ze inderdaad zo onaardig of verwees ze alleen feitelijk naar de regels? Uw gepikeerdheid kan maken dat haar intenties kwaadaardiger lijken dan ze in werkelijkheid waren. Hoe dan ook, er valt niets aan te doen. U moet een andere leesclub zoeken, die er minder strenge ingangseisen op nahoudt.

Ik raad u af om gevolg te geven aan uw behoefte om uw vriendin haar gebrek aan empathie betaald te zetten. In de eerste plaats slaat uw voorgenomen opmerking nergens op (als uw vriendin zich alleen maar met academici wilde onderhouden, zou ze ook geen deel uitmaken van uw vriendinnenclub) en verder demonstreert u te duidelijk hoe gewond u bent door haar afwijzing. Als u zich zo laat kennen, bevestigt u haar alleen maar in haar vermeende superioriteit. Slikken en het hoofd recht houden is een betere houding. En zoek een andere boekenclub. Komt u ook weer eens wat andere mensen tegen. Gegeven deze weinig hartelijke vriendin is dat misschien wel zo verfrissend.

Artikelen in Scholen en verenigingen.

rev="post-1390" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 25 oktober 2007 18:34

Rondsnuffelen in boekenkast?

Beste Beatrijs,

Is het onbeleefd om, als je bij een kennis of vriend in de woon- of studeerkamer bent, de inhoud van de boekenkast te bestuderen? Ikzelf houd erg van boeken en kan me verlustigen aan een goedgevulde boekenkast met boeken die ik zelf ook wel zou willen lezen, zonder dat ik nou meteen aan het bladeren sla, boeken te leen vraag, of het gesprek helemaal laat doodvallen. Iemands boekenkast geeft toch een beeld van het geestesleven en de interesses van de eigenaar, en biedt aanknopingspunten voor gesprekken.

Je kunt het dus als persoonlijke interesse opvatten, en zelf heb ik er geen enkel bezwaar tegen als mensen het bij mij thuis doen. Ik praat graag over de boeken die ik in de kast heb staan. Maar als je oog dan valt op titels als ‘Zonder moeite 20 kilo vet kwijt’, ‘Stoppen met gokken’ of ‘Het eindeloze orgasme’, krijgt het opeens iets te nieuwsgierigs. Mag het nou wel of niet?

Liefhebber van boekenruggen

Beste Liefhebber van,

De inhoud van boekenkasten bestuderen mag zeker bij mensen met wie u een ongedwongen vriendschap onderhoudt. U moet het niet doen als u op bezoek bent voor een kennismakingsgesprek bij toekomstige schoonouders of nieuwe buren. En ook niet als u bent uitgenodigd voor een etentje bij hogergeplaatsten, zoals uw baas of de koningin. Maar als u bij iemand over de vloer bent bij wie u zich thuisvoelt, is er geen enkel bezwaar om een blik op de inhoud van de boekenkast te werpen. Titels met een al te intieme lading zult u niet snel tegenkomen, want die zetten mensen, net als hun verzameling SM-speelgoed, doorgaans niet in het zicht. En als u wel titels tegenkomt die uw wenkbrauwen doen fronsen, dan negeert u ze.

Artikelen in Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2048" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 25 oktober 2007 18:10