↑
Spring naar inhoud

Krijgt een ondernemer een fooi?

Beste Beatrijs,

Op dit moment ben ik heerlijk met vakantie in Frankrijk. Op weg naar de eindbestemming overnachten wij bij particulieren in chambres d’ hôtes. We hebben altijd erg leuk contact met de eigenaars, het zijn vaak gelijkgestemde zielen. En dat maakt dat ik iedere morgen worstel met de vraag: geef ik een fooi? Ik laat in een hotel altijd wat achter voor het kamermeisje. Maar in deze setting heb ik nog niet één keer iets op de kamer achtergelaten of bij het pinnen een ruimer bedrag voorgesteld. Ik vind het gênant om een fooi te geven aan wat ik bij gebrek aan betere term maar even ‘ons soort mensen’ noem. Aan de andere kant: geld is geld en het is hun werk. Ik laat wel eens een leuk kaartje achter met een geschreven bedankje en de uitnodiging om bij ons in NL langs te komen, wetend dat ze dat toch niet doen. En ze krijgen uiteraard een uitstekende review op internet. Wat vindt u?

Wel of geen fooi?

Beste Wel of geen fooi,

Nee, in deze situatie is het niet gewenst om een fooi te geven of achter te laten. Fooien in hotels en restaurants dienen ervoor om het, meestal schrale, minimumloon van het personeel een beetje op te krikken. Het gaat daarbij om ongeschoold, tamelijk zwaar werk dat vaak buiten kantoortijden wordt gedaan. U hebt daarentegen te maken met de eigenaren van een chambre d’ hôte of een airbnb die een nering drijven en het leuk vinden om te socialiseren met de gasten. Voor hen voegt een fooi nauwelijks wat toe aan de omzet. Zij zijn veel meer gebaat bij een enthousiaste review op internet.

Artikelen in Reizen, Traditionele etiquette, Zakelijke relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-11561" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 31 juli 2021 10:00

Vriendin blijkt wappie

Beste Beatrijs,

Een heel goede vriendin van mij wil zich niet laten vaccineren. Ik heb dat inmiddels wel gedaan. We hebben afgesproken dat dit verschil bestaansrecht heeft en laten dit onderwerp dan ook rusten. Probleem is dat alles wat we verder nog bespreken via omtrekkende bewegingen toch weer uitkomt op de verloederde farmacie, de kranten die niet deugen, het omgekochte journaal, het giftige onderwijs, de criminele banken enzovoort. De integriteit van om het even wie of wat wordt in twijfel getrokken. Ik weiger die heilloze discussies en sta bij haar nu te boek als ‘niet kritisch’, iets wat ik volgens haar vroeger toch wel was. Langzamerhand loop ik op eieren en na een bezoek ben ik uitgewrongen. Een vriendschap van bijna vier decennia dreigt te stranden. Wat kan ik nog?

Verzuurde vriendschap

Beste Verzuurde vriendschap,

Dit is een schoolvoorbeeld van ‘uit elkaar groeien’. Voor een vriendschap is een minimaal gemeenschappelijke sfeer van denken en opvattingen nodig. Als de manieren om tegen de wereld aan te kijken al te zeer uit elkaar gaan lopen, verdwijnt de basis voor een vriendschap. Perfectie parallellie hoeft niet, maar zoals u het beschrijft kunt u met uw vriendin nauwelijks nog ergens over praten zonder dat dit tot meningsverschillen (botsingen, conflicten) van ideologische aard leidt.

U strompelt door een mijnenveld en moet er voortdurend op verdacht zijn dat er niet ergens iets explodeert. Daar is natuurlijk geen lol aan, dat is alleen maar vermoeiend. Er zit niets anders op dan afstand nemen van deze vriendin. Waarschijnlijk krijgt zij van haar kant ook steeds meer moeite met u. U kunt haar niet meer volgen, maar zij zal u ook niet meer begrijpen. Het is heel spijtig, maar ook op gevorderde leeftijd kunnen mensen radicale veranderingen doormaken, waardoor ze hun naasten van zich vervreemden. U zult zich erbij moeten neerleggen dat behalve misschien op het meest oppervlakkige koetjes en kalfjes niveau deze vriendschap voorbij is.

Artikelen in Corona, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-11517" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 juli 2021 10:30

Snel uitgepraat met oma

Beste Beatrijs,

Mijn oma (74) en ik (kleindochter van 13) hebben altijd een goede band gehad. Ik zie mijn oma al mijn hele leven minstens drie keer per week, waardoor haar huis bijna mijn tweede thuis is. We praten dan over van alles, van huiselijke dingetjes tot onderwerpen als geldzaken, vrouwenrechten en het belang van onderwijs.

Een paar jaar geleden zei mijn oma dat ze hoopte dat onze band altijd sterk zal blijven en toen nam ik mezelf voor om mijn best hiervoor te doen. Maar dat valt me zwaar en ik merk dat er vaker ongemakkelijke stiltes vallen. Zij probeert dan steeds een gesprek aan te knopen, maar ik ben vaak snel uitgepraat en voel me dan verlegen en onzeker. Hierdoor heb ik minder zin om naar mijn oma te gaan, wat ik erg jammer vind. Misschien ligt het aan mijn leeftijd, maar ik zou graag willen weten hoe ik het toch nog gezellig kan maken bij mijn oma. Hebt u een advies voor mij (en mijn oma)?

Geen gesprekstof

Beste Geen gesprekstof,

Leuk dat je zo’n goede band met je oma hebt! Ik denk dat die band sowieso goed en hecht is, ook al verandert het contact over de jaren heen. Je leven als middelbare scholier ziet er anders uit dan op de basisschool: er zijn meer schoolverplichtingen, je hebt misschien buitenschoolse activiteiten en de omgang met vriend(inn)en wordt belangrijker. Drie keer per week langsgaan bij je oma is heel veel voor een tiener. Dat kan best wat minder zonder dat de kwaliteit van de relatie daardoor wordt aangetast en zonder dat je je schuldig hoeft te voelen. Wat je kunt doen is kortere bezoekjes houden. Dan kom je nog steeds regelmatig langs bij je oma, je drinkt thee en kletst wat en je stapt na een half uurtje weer op.

Een andere mogelijkheid is om de nadruk meer te leggen op dingen doen. Ga een uurtje met haar wandelen of kook samen een interessant recept of doe een spelletje (scrabble is bijvoorbeeld heel geschikt). Is er geen hobby of activiteit (kleding maken, tuinieren, muziek maken) die jullie allebei leuk vinden? Of spreek af om elke keer één aflevering van een serie te bekijken en daarna vertrek je weer. Samen dingen doen verlevendigt een relatie vaak meer dan altijd maar zitten te praten.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen.

Gelabeld met .

rev="post-11513" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 juli 2021 10:15

Foute grapjes

Beste Beatrijs,

In een groeps-whatsapp met vrienden worden regelmatig grappige foto’s, filmpjes en memes gedeeld. Meestal zijn die onschuldig, maar van tijd tot tijd worden hier ook grappig bedoelde dingen gedeeld die ronduit racistisch zijn. Dit soort berichten vind ik pijnlijk om te zien en ik wil graag een gesprek voeren dat ik dit niet vind kunnen. Ik aarzel hierover, omdat een berichtje met de strekking ‘Dit vind ik niet oké’ zo sterk afwijkt van de melige chat-sfeer die normaal in de app-groep bestaat. Ik zou de verzender van het bericht persoonlijk kunnen aanspreken, maar eigenlijk vind ik dat het de hele groep aangaat. Hoe kan ik dit gesprek over wellicht onbedoeld maar daarom niet minder pijnlijk racisme het beste voeren?

Racistische appjes

Beste Racistische appjes,

Het lijkt me raadzaam om uw ongenoegen wél in de groepsapp (dus aan iedereen tegelijk) uit te spreken. Als er racistische opmerkingen zouden vallen tijdens een cafébijeenkomst, zou u ook niet wachten tot u de persoon in kwestie onder vier ogen zou kunnen spreken. Dan zou u meteen reageren. Dus ook in de groepsapp. Heel simpel: reageer onmiddellijk en stuur een berichtje in de trant van: ‘Dit soort plaatjes (filmpjes/ grapjes) zijn racistisch en echt niet oké.’ Hoogstwaarschijnlijk krijgt u bijval van medestanders, waardoor de kans toeneemt dat dit gedrag uitdooft.

Artikelen in Smartphone, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-11507" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 juli 2021 10:00

De naam van een ongeborene

Beste Beatrijs,

Wij willen onze dochter die over een paar weken geboren wordt Saar noemen. Mijn broer, die in Ierland woont met zijn gezin, heeft een dochter (17 jaar) die Sarah heet. Ik heb hem gevraagd wat zij ervan vinden als wij onze dochter Saar noemen. Het antwoord is dat Sarah erg trots is op haar naam en dat zij vaak binnenshuis Saar of Saartje wordt genoemd. Sarah vindt het niet leuk als er straks twee in de familie zijn. Ik had deze reactie eerlijk gezegd niet zien aankomen en had verwacht dat ze zich wellicht vereerd zouden voelen. Wat is uw advies hiervoor?

Dezelfde naam

Beste Dezelfde naam,

U geeft meteen het beste argument om nooit met wie dan ook te spreken over de naam die u van plan bent om aan uw ongeboren kind te geven. Dit is een beslissing van de ouders en daar hebben buitenstaanders niets mee te maken. Er zitten ook helemaal geen voordelen aan om de naamkeuze openbaar te maken, terwijl het kind nog niet geboren is. Zodra u dit aankondigt, geven mensen commentaar dat ze het geen mooie naam vinden omdat ze vroeger gepest werden door iemand die zo heette, of ze geven suggesties voor andere namen die ze mooier vinden. Daar hebt u niets aan.

Nu heeft u aan uw broer gevraagd of hij het erg vindt dat u uw toekomstige dochter dezelfde naam wil geven als zijn dochter. Natuurlijk vindt hij dat niet leuk! Hij zal vinden dat u zelf iets moet verzinnen in plaats van met zijn idee aan de haal te gaan. En anders vindt zijn dochter zelf het wel vervelend. Iets van haar identiteit zal ze moeten delen met haar nichtje. Als u uw mond had gehouden, had u ijskoud die naam kunnen kiezen. Dat hadden uw broer en zijn dochter ook vervelend gevonden, maar dan was het al gebeurd en kon het niet meer worden teruggedraaid.

Nu zit u met een lastig dilemma: toch maar een andere naam bedenken of vasthouden aan uw oorspronkelijke voorkeur? De beslissing ligt nog steeds geheel bij u, al zullen uw broer en zijn dochter extra chagrijnig zijn, als u zich niets van hun ongenoegen aantrekt. Enfin, niets aan te doen. Wat u ook doet, ze raken er vanzelf aan gewend en bovendien zit het gezin in Ierland, dus het is ook weer niet zo dat de twee nichtjes voortdurend in elkaars nabijheid zullen verkeren.

Artikelen in Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-11503" 7 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 juli 2021 10:30

Geen behoefte aan hernieuwd contact

Beste Beatrijs,

Het gebeurde al eerder, maar sinds de lockdown komt het vaker voor dat ik een e-mailbericht krijg van mensen die ik ken uit mijn studententijd. Veertig jaar lang is er geen enkel contact geweest – ik wist niet eens of betrokkene nog leefde – en ineens krijg ik ongevraagd uitvoerige levensbeschrijvingen toegestuurd (meestal een hoop ellende) en uiteindelijk het verzoek ‘omdat het vroeger zo leuk was’ contact op te nemen. Ik heb het niet zo op reünies. Het komt neer op het ophalen van herinneringen en daarna stokt het gesprek, want tja, iedereen is veranderd. Kortom, ik reageer niet op deze mailtjes. Ik had het hierover met een goede kennis en die vond mijn niet-reageren asociaal. Volgens hem kan ik best even antwoorden en zeggen dat ik verder contact niet op prijs stel. Maar dat vind ik ook weer zo bot. Iemand heeft klaarblijkelijk een goed gevoel bij mij en moet ik dat dan stukslaan? Wat denkt u ervan?

Geen zin in reünies

Beste Geen zin in reünies,

Een reünievoorstel afwimpelen is minder bot dan er niet op reageren. In de communicatie tussen bekenden vinden mensen het vervelend als een aardig bedoeld bericht genegeerd wordt en in een zwart gat verdwijnt. Dat wordt als beledigend ervaren, het equivalent van een uitgestoken hand negeren, alsof je het niet eens waard bent om te worden opgemerkt. Natuurlijk hoeft u niet mee te gaan in een voorstel tot hernieuwing van het contact, als u daar geen behoefte aan hebt. Maar als u er even over nadenkt, kunt u best een korte reactie van deze strekking bedenken en de persoon terug mailen. U schrijft dan iets in de trant van: ‘Aardig dat je aan me dacht, maar ik ben niet iemand die ervan houdt om herinneringen op te halen. Ik verwijl niet graag in het verleden, maar ik wens je het beste.’

Artikelen in Internet en e-mail, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-11499" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 juli 2021 10:15

Omgang met ongevaccineerden

Beste Beatrijs,

Nu de coronamaatregelen versoepeld worden verschillen mijn vrouw en ik (zeventig-plus) van mening over het ontvangen en bezoeken van vrienden en familieleden die zich (nog) niet hebben laten vaccineren. Een stel heeft corona gehad en ziet (tegen het advies in) af van vaccinatie, de anderen willen geen vaccinatie, omdat ze eerst de effecten op langere termijn willen afwachten. Wij hebben twee prikken gehad en ik vind het veilig om weer iets af te spreken, nadat we ons anderhalf jaar strikt aan de regels hebben gehouden. Ik snak er naar om álle vrienden en familie weer echt te kunnen zien en spreken. Maar echtgenote is van mening dat we met ongevaccineerde mensen voorlopig geen afspraken moeten maken. Zij zegt zich niet voor niets zo strikt aan de regels te hebben gehouden en daar wil ze mee doorgaan. Hoe kunnen we dit oplossen?

Contact met ongevaccineerden

Beste Contact met ongevaccineerden,

Sommige mensen zijn hier heel strikt in en weigeren elk contact met ongevaccineerden, anderen nemen genoegen met hun eigen vaccinatie als bescherming tegen een mogelijke coronabesmetting en vinden het prima om met wie dan ook afspraken te maken. Dit is echt een kwestie, waarover u met uw vrouw tot overeenstemming moet zien te komen. Er is niet iemand die het absolute gelijk aan zijn of haar zijde heeft in dezen. Persoonlijk denk ik dat het geen kwaad kan om als gevaccineerde contact te hebben met ongevaccineerden. Zelf vertrouw ik op de kracht van de inenting als manier om je vrijheid terug te krijgen. Maar ja, als mensen desondanks huiverig zijn, is dat hun goed recht. Voorlopig geldt trouwens nog steeds de regel voor iedereen (gevaccineerd of niet) om anderhalve meter afstand te houden en geen fysiek contact (zoenen, omhelzen) aan te gaan. Op zichzelf zou dat voldoende moeten zijn om geen besmetting op te lopen, zeker voor degenen die hun vaccinaties binnen hebben.

Misschien kunt u daarmee uw vrouw overtuigen? Maar als het niet lukt, dan lukt het niet. Dan moet u in uw eentje bij mensen langs, als uw vrouw dat tenminste goed vindt.

Artikelen in Corona.

Gelabeld met .

rev="post-11495" 11 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 juli 2021 10:00

Ik mis mijn ex-schoonfamilie

Beste Beatrijs,

Mijn ex-man en ik zijn in totaal veertig jaar samen geweest. Waarvan 33 jaar getrouwd. Vijf jaar geleden zijn we gescheiden, op een goede manier. Ik heb in die veertig jaar alles meegemaakt wat zich afspeelde in de familie. Bruiloften, geboortes, begrafenissen, verjaardagen etc. Ik voelde me onderdeel van deze familie. Buitenstaanders zeiden wel eens dat ze het een kille familie vonden. Ik heb hen altijd verdedigd, omdat ik hen wat beter kende en omdat ze voor mij aardig waren. Ik had met iedereen een goed contact. Sommigen werden zelfs een soort van vrienden. Het is een groot gezin van zeven kinderen. Na mijn scheiding heb ik van niemand meer iets gehoord. Nog steeds ben ik hier soms heel verdrietig over. Stel ik me aan en gaat het nu eenmaal zo na een scheiding?

Verlies van een schoonfamilie

Beste Verlies van een schoonfamilie,

Het is een treurig ervaringsfeit dat een schoonfamilie na een scheiding de ex-schoondochter of ex-schoonzoon laat vallen als een baksteen. Zeker als het een lang huwelijk is geweest, zoals in uw geval, waarin u goed contact had met uw schoonfamilie, kan dit heel erg pijnlijk zijn. Tenslotte bent u niet alleen uw levensgezel kwijt, maar ook zijn hele familie, waarvan u een vanzelfsprekend onderdeel uitmaakte. Hoe pijnlijk ook, dat verlies is onvermijdelijk. De familie kan moeilijk het oude contact op dezelfde voet voortzetten – hun eerste loyaliteit ligt bij hun eigen familielid: uw ex-man. In het collectief van die familie, zoals dat zich manifesteert bij samenkomsten en feestdagen, bent u uw plaats kwijt.

Dit wil niet zeggen dat een-op-een contacten met individuele familieleden onmogelijk zijn. U hebt zo lang in die familie verkeerd dat het contact met sommigen wellicht wat persoonlijker en vriendschappelijker is geworden dan alleen de oppervlakkige welwillendheid die normaal heerst tussen familie- en schoonfamilieleden. U schrijft dat de scheiding van uw man goed verlopen is. Bij een redelijk harmonieuze scheiding is er minder noodzaak dat elk afzonderlijk familielid zich afkeert van een inmiddels ex-schoonzus of -zwager. Als u het met een paar schoonfamilieleden altijd goed kon vinden, neigend naar de categorie vriend(in), kunt u zo iemand best eens opbellen en vragen hoe het gaat en zeggen dat u hem of haar mist. Wie weet willen zij het contact ook niet helemaal kwijt, al zal zich dat altijd à titre personnel afspelen en met de nodige reserves. De vanzelfsprekendheid van de verhouding is teloor gegaan.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-11491" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 juli 2021 10:30

Gulzige gasten

Beste Beatrijs,

Wij nodigen graag mensen uit voor etentjes. Dierbare vrienden van ons hebben de slechte gewoonte om op het eten aan te vallen, zodra hun bord gevuld is, ongeacht of andere aanwezigen al hebben opgeschept. En dan niet stiekem alvast één zo’n heerlijk gebakken aardappeltje aan de vork rijgen, nee meteen beginnen en in hoog tempo het eten naar binnen schrokken. Ik weet dat het niet mijn taak is volwassen mensen op te voeden of tafelmanieren bij te brengen, maar voor mij is dit echt een terugkerende sfeerverpester. Voor de rest zijn deze mensen uiterst beschaafd, maar dit is een blinde vlek. Laatst hadden we veel schalen op tafel. Uiteraard liet ik hen beleefd voorgaan met opscheppen, maar tegen de tijd dat ik zelf aan mijn eerste hap toe was, was hun bord al half leeg. Ik wil dit niet meer. Wat raadt u mij aan?

Te snel toetasten

Beste Te snel toetasten,

Als er veel schalen op tafel staan, spoort u vanzelfsprekend de gasten aan om te beginnen met opscheppen. Maar tegelijkertijd mogen gastheer en -vrouw ook beginnen met zichzelf te bedienen. Het heeft weinig zin als de gastvrouw wacht om iets op haar bord te leggen, totdat de gasten zich van vier verschillende schalen hebben bediend. Iedereen begint met iets wat voor z’n neus staat en geeft de schalen aan elkaar door.

Als iedereen tegelijk bezig is met zichzelf bedienen, is ook iedereen zo’n beetje tegelijk klaar en doet uw probleem zich niet voor. Als gasten toch beginnen te eten, terwijl nog niet iedereen is voorzien, overtreden zij de regels, en daar is verder niets aan te doen. Het gaat gewoon te ver, als de gastvrouw hen op de vingers tikt met: ‘Zullen we even wachten tot iedereen wat heeft?’ Dat soort dingen zeg je tegen kinderen – niet tegen volwassen gasten.

Artikelen in Eten en drinken, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-11487" 9 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 juli 2021 10:15