↑
Spring naar inhoud

Uitgeleende fiets wordt gestolen

Beste Beatrijs,

Als student in Amsterdam heb ik al jaren twee fietsen. Een extra fiets is handig als je ene fiets bij de fietsenmaker staat. Vorige week leende mijn vriendin, die een lekke band had, mijn reservefiets. Zij gebruikte het goedkope hangslot dat ik ook altijd gebruik. Tot haar schrik werd de fiets gestolen. Hoewel ik haar deze pech niet persoonlijk kwalijk neem, heb ik haar wel gevraagd voor mij een nieuwe tweedehandsfiets te kopen. Ik wil immers graag twee fietsen ter beschikking hebben en mijn fiets is onder haar beheer gestolen. Mijn vriendin is hiertoe echter niet bereid. Zij vindt het flauw van mij, omdat de diefstal niet haar schuld is. In een relatie moet je je niet te materialistisch opstellen en je hebt altijd nog die ene fiets, redeneert zij. Inmiddels is het meningsverschil opgelopen en staat onze relatie van dertien maanden onder druk! Heb ik recht op een nieuwe tweedehands fiets? Of valt spullen uitlenen binnen een relatie onder het eigen risico?

Gedupeerd door vriendin

Beste Gedupeerd,

In principe moet iemand die iets leent het ding in ongeschonden staat teruggeven en als het gestolen is voor een nieuw exemplaar zorgen. Maar dit geval leent zich niet voor strikte toepassing van de regel, omdat bestolene uw eigen vriendin is die zich bovendien niet verwijtbaar heeft gedragen. Hebben we het over schuld of nalatigheid, dan ligt die eerder bij u als eigenaar, omdat er zo’n goedkoop rotslotje om uw fiets zat. In Amsterdam is dat vragen om moeilijkheden: de fiets had net zo goed gestolen kunnen worden, terwijl hij rustig voor uw eigen deur stond. Uw vriendin heeft wel erge pech gehad, bedoel ik. Normaal gesproken wil een mens zijn geliefde niet het vel over de oren halen, dus de situatie vraagt om coulantie uwerzijds. Tenzij uw vriendin zou zwemmen in het geld en u armlastig bent, dan zou het haar morele plicht zijn te betalen. Maar ik ga er maar even van uit dat jullie allebei arm zijn. Dan lijkt het me redelijk dat de schade wordt verdeeld en dat uw vriendin een bijdrage naar eigen inzicht levert aan uw aanschaf van een nieuwe tweedehands fiets. Vraag haar wat ze zelf een redelijke bijdrage vindt en accepteer die zonder morren. Ze zou niet moeten volhouden dat ze totaal vrijuit gaat, want de diefstal heeft tenslotte wel onder haar aansprakelijkheid plaatsgevonden. Laat uw relatie intussen niet bezwijken onder zo’n klein hobbeltje. Daar is de tegenslag van een gestolen fiets niet belangrijk genoeg voor. Investeer vervolgens in een stevig slot.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , , .

rev="post-2654" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 5 juni 2008 02:05

Studerende vrouw wil kinderen

Beste Beatrijs,

Mijn vrouw wil een kind. Ze denkt er elke dag aan. Ik wil ook een kind, dat is het punt niet. Maar de vraag is of het verstandig is op dit moment, althans op korte termijn. We zijn sinds een half jaar getrouwd, zij is 22 en ik ben 25, we wonen in een gezellig (te klein) huurflatje met een hond en een poes. Mijn vrouw is over een half jaar klaar met haar opleiding en wil dan een dag of twee in de week gaan werken. Ik begin in augustus met een betaalde opleiding van tweeënhalf jaar. Daarna werk ik fulltime, goed betaald.

Volgens mij kunnen we in deze flat beter geen kinderen krijgen. We hebben maar één slaapkamer en het plan is om over een jaar een koophuis te zoeken. We kunnen beter een jaartje wachten, maar dat wil mijn vrouw niet. Haar kinderwens is op dit moment zo vurig dat die haar alleen maar in de weg zit. Hoe kan ik me hiermee verstaan?

Onder druk gezet

Beste Onder druk,

Een kinderwens is mooi, maar kan ook verkeerd getimed zijn. Uw vrouw zou toch op z’n minst haar opleiding kunnen afmaken. Waar gaat het hier over? Uw vrouw is 22 jaar, ze is nog maar net zelf de kinderschoenen ontgroeid. Als ze niet het gezonde verstand heeft om eerst netjes haar opleiding af te maken, dan is ze ook nog niet volwassen genoeg om een kind te krijgen. Doe een klemmend beroep op haar redelijkheid en zeg dat ze zichzelf en u wat tijd moet gunnen om zodanige omstandigheden te creëren (opleiding af, voldoende gezinsinkomen) dat een kindje daar goed in past. Het is een slecht idee om als een dolle zwanger te worden, want het komt nu gewoon niet goed uit. Over een jaar staat waarschijnlijk alles op de rails. Een verantwoordelijke volwassene kan een verlangen uitstellen, alleen een verwend kind eist huilend en schreeuwend z’n ijsje hier en nu onmiddellijk.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-2634" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 5 juni 2008 01:44

Buren roken in de tuin

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Sinds anderhalf jaar wonen mijn man en ik met ons zoontje van drie in een twee-onder-een-kap woning. Het is een rustige buurt. We hebben een ouder echtpaar als naaste buren. We zijn niet dik bevriend, maar we groeten elkaar beleefd en maken soms een praatje. Nu met het mooie weer zitten we veel buiten in onze bescheiden achtertuin en de buren ook. Dat is het probleem niet, maar ze roken beiden als een bovenboot. Als de wind verkeerd staat, zitten wij in de sigarettenrook en stank. We vinden dat heel vervelend en ook niet gezond. Tevens zijn we er ons van bewust dat we er eigenlijk niets van kunnen zeggen, omdat zij zich in hun eigen tuin bevinden. Maar het bederft voor ons de pret en gezelligheid van het buitenzitten. Hebt u een idee hoe wij dit kunnen aanpakken?

Niet-rokers in de tuin

Beste Niet-rokers,

Hier is niets aan te doen, vrees ik. Het gaat te ver om mensen het roken in hun eigen tuin te verbieden (of vriendelijk te vragen of ze hier alsjeblieft mee willen ophouden, wat op hetzelfde neerkomt). Blijf niet hangen in uw eigen ergernis, maar stel uzelf voor hoe het allemaal nog veel erger had kunnen zijn. Oké, u hebt kettingrokende buren en dat is niet leuk. Maar u had bijvoorbeeld ook buren kunnen hebben die elke avond, weer of geen weer, de barbecue aansteken en daar urenlang hun avondeten op braden. Of buren die regelmatig voor de gezelligheid zo’n afschuwelijke vuurkorf ontsteken of de tuin volzetten met smerige geurkaarsen en wierookstaafjes. Een vuurkorf en een barbecue geven ongenadig veel meer rook af dan paffende buren. Ongeacht de windrichting slaat die in uw hele huis naar binnen en blijft daar dagenlang hangen. Dan had u pas een probleem gehad. Verheug u dat dat in ieder geval niet aan de hand is. Vergeleken bij andere vormen van legale rookoverlast zijn sigaretten in de buitenlucht de moeite niet waard om je over op te winden.

Artikelen in Buren, Verslavingen.

Gelabeld met , .

rev="post-2035" 58 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 5 juni 2008 00:56

Vrijgezellenfeesten

Sommige huwelijken worden voorbereid met militaire precisie. De organisatie van het mega-event begint een jaar of langer van tevoren. Wie er op welk moment van de dag welkom is en wie niet, het draaiboek tot op de minuut nauwkeurig, hoe de zaaldecoraties en corsages eruit moeten zien, de jurk zelf (extravagant), de kleren van bruidsmeisjes en feestgangers (als je pech hebt als gast wordt zelfs de kleurstelling van je outfit voorgeschreven), limousines, fotografen, bruidstaarten – D-day is er niks bij. Hoe minder belang er in het gewone dagelijkse leven wordt gehecht aan vormelijkheid en vertoon, hoe sterker de neiging kennelijk om tenminste één ding geheel volgens de letter van de conventie aan te pakken. Alsof mensen diep in hun hart toch eigenlijk niets liever doen dan soldaatje spelen.

In het kielzog van diezelfde tot in de finesses georkestreerde bruiloften herleeft een andere traditie: het vrijgezellenfeest. Bij wijze van verrassing voor de bruidegom organiseren intimi kort voor de huwelijksdatum een avondje uit. De bedoeling is om nog één keer goed uit te spatten, voordat de gedoemde de gevangenispoort van het huwelijk binnengaat. Het afscheid van de vrijheid staat in het teken van lichte liederlijkheid, zoals bezoek aan een peepshow of erotische tent en het verzwelgen van grote hoeveelheden alcohol. Voor de bruid wordt door haar beste vriendinnen iets dergelijks op touw gezet, meestal wat rustiger van toon (een middagje aardewerk beschilderen), hoewel ook bij meidenavondjes Chippendale shows en slemppartijen op het programma kunnen staan.

Het vrijgezellenfeestje is typisch zo’n archaïsch gebruik dat maar beter in de mottenballen had kunnen blijven zitten. Gasten worden onder druk gezet om op te komen draven, terwijl ze wel zelf moeten betalen. Zo’n verplichting voelt onprettig en een tikje overdreven, in aanmerking genomen dat de bruiloft zelf van genodigden al genoeg investering vraagt: qua tijd (vaak een hele dag), geld (cadeau) en energie (lollige sketches of liedjes voorbereiden). Er komt een moment dat een gast zich afvraagt hoeveel applaus een huwelijk nu eigenlijk waard is.

Belangrijker nog dan pragmatische bezwaren tegen vrijgezellenfeestjes is de valse symboliek ervan. Het sluiten van een huwelijk markeert allang niet meer de grens tussen vrijheid en onvrijheid. Veel mensen die trouwen wonen al geruime tijd samen en als ze dat toevallig niet doen, hebben ze toch in ieder geval zo’n hechte relatie dat anonieme betaalde seks of groepshitsigheid er niet aan te pas komen. Als dat wel het geval is, dan gaat dat na het huwelijk gewoon door. Er is geen enkele reden om iemand quasinostalgisch of jennerig afscheid te laten nemen van de genoegens van het happy-singleschap, want de trouwenden waren geen happy singles. Een huwelijk verhindert een man niet om als vanouds met de boys in de kroeg hangen en een vrouw om met de meiden op stap te gaan. Er valt dus geen speciaal verlies te bewenen.

Een traditie moet iets met de werkelijkheid te maken hebben en niet alleen als zinloze aanleiding dienen voor een drinkgelag. De bruiloft zelf is de mijlpaal (trouw tot de dood ons scheidt, ringen, de hele mikmak), het vrijgezellenfeest is alleen maar een voze overbodigheid.

Artikelen in Bruiloft, Feestdagen, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-2580" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 1 juni 2008 14:21

Alleen vegetarisch mogen bestellen

Beste Beatrijs,

Mijn vegetarische broer nodigde onlangs mij en onze zuster plus onze partners uit voor een etentje in een restaurant om zijn verjaardag te vieren. Het gezelschap zou uit vijf personen bestaan. Als voorwaarde stelde hij van tevoren dat er door allen vegetarisch zou worden gegeten. Dit voorstel viel niet in goede aarde, omdat de genodigden deze betutteling van (schoon)broerlief niet op prijs stelden. Het etentje ging niet door. Wie zat er hier fout? Mag je als principieel vegetarische feestjesgever degenen die je uitnodigt niet die beperking opleggen, of hadden wij als naaste familie hiervoor begrip moeten opbrengen?

Verplicht vegetarisch

Beste Verplicht,

Degene die uitnodigt stelt de randvoorwaarden vast. Als hij het verorberen van vlees door anderen niet kan aanzien, moet hij de gasten thuis uitnodigen en een heerlijke vegetarische maaltijd opdienen. Of hij moet een vegetarisch restaurant bespreken. Dan kunnen gasten geen kant op en hebben ook geen reden om te mopperen. Onverlet blijft dat de keuze uit de menukaart in een restaurant vrij dient te zijn, ongeacht de eetideologie van de gastheer/vrouw. Het is een beetje raar en vooral buitengewoon ongastvrij als een feestjesgever in een algemeen restaurant zijn eigen dieetvoorkeur dwingend oplegt. Zo van: ‘Pas op! In mijn aanwezigheid wordt geen biefstuk gegeten!’ Dat is net zoiets als mensen uitnodigen voor een restaurantetentje en dan tegen hen zeggen: ‘Of je bestelt een voorgerecht, of je bestelt een nagerecht, maar niet allebei. En trouwens, het duurste gerecht mag je niet nemen, en ik betaal niet meer dan twee drankjes. Wie meer wil, consumeert op eigen rekening.’ In een restaurant moet een genodigde kunnen kiezen waar hij zin in heeft. Als degene die uitnodigt voorziet dat het op die manier wel eens te duur kan worden, moet hij een goedkoper restaurant bespreken, of thuis eten serveren.

Artikelen in Broers en zussen, Eten en drinken, Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-2379" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 29 mei 2008 22:49

Donatie goede doel voor feest

Beste Beatrijs,

Soms vragen mensen die een feest geven ter gelegenheid van een of ander jubileum een bijdrage voor een goed doel in plaats van een cadeau voor zichzelf. Moeten gasten het te doneren bedrag (er staat een doos klaar) dan anoniem in een envelop geven of moet de bijdrage verpakt worden in een feestelijke kaart met een persoonlijk woord? Bij eerdere gelegenheden heb ik anoniem een envelopje met bankbiljet in de doos geschoven, maar laatst ontstond er een discussie over de juiste manier van geld geven in een dergelijke situatie.

Met of zonder afzender?

Beste Met of zonder,

In de eerste plaats bent u niet verplicht te doneren. Het is een vrijwillige bijdrage. Als het doel u niet aanstaat, of u hebt er anderszins geen zin in, dan doet u het niet. Als het doel u wel aanstaat, geeft u wel iets, maar dat hoeft niet door middel van een feestelijke door uzelf ondertekende kaart. Dat kan anoniem (geld in een envelopje). U hoeft niet aan de jubilaris mee te delen/ op te biechten/ te demonstreren hoe veel of hoe weinig u precies gegeven hebt. U hoeft zelfs niet aan de feestjesgever mee te delen of u überhaupt wel hebt bijgedragen. Dat valt onder uw eigen privacy. Een aparte kaart met persoonlijke felicitaties hoeft ook niet, want u bent aanwezig op het feest en die wensen kunt u mondeling overbrengen.

Artikelen in Cadeaus, Festiviteiten.

Gelabeld met , .

rev="post-737" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 29 mei 2008 21:01

Twee geloven op één kussen

Beste Beatrijs,

Ik (man van 30) heb sinds drie jaar een relatie met een vrouw van 25. We zijn allebei christelijk opgevoed. Ik liberaal, zij orthodox. De afgelopen jaren ben ik steeds meer gaan lezen over geloof en evolutie. Ik zie mezelf nu als agnost. Ik weet eigenlijk niet meer of er wel een God is en, zo die bestaat, of die dan ook christelijk is. Ik gun mijn vriendin alle ruimte in haar geloofsbeleving waar ik niets aan wil afdoen. Ik probeer haar niet van haar geloof te doen afvallen. Zij kan naar de kerk gaan, thuis bijbel lezen, bidden enzovoort. Maar we kunnen niet praten over onze denkbeelden, omdat ze de mijne veroordeelt. Het andere probleem is kinderen. Als die er zouden komen, heb ik beloofd dat zij hen binnen haar kerk kan opvoeden. Zelf vind ik het belangrijk dat kinderen leren om compassie met anderen te hebben, moed en hoop te ontwikkelen. Zij ziet het meer als zieltjes die moeten worden behoed voor ‘het grote onheil’. Het afgelopen jaar is onze relatie twee maanden uit geweest, maar we zijn toch weer opnieuw begonnen, omdat we van elkaar houden. Is het verstandig om deze relatie om te zetten in een huwelijk?

We denken verschillend

Beste We denken,

U kent ongetwijfeld het spreekwoord ‘twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen’. Zoals alle spreekwoorden is dit een cliché, maar in alle clichés schuilt een kern van waarheid. Het is heel moeilijk in een huwelijk als man en vrouw anders denken over fundamentele zaken. En hoe je het ook wendt of keert, religie of de afwezigheid van religie is iets fundamenteels. Als het tot een huwelijk komt, moet u zich voorbereiden op onverwachte aanvaringen en een zeurend onbegrip over en weer, dat kan uitmonden in een wurgend gevoel van wanhoop. Misschien bent u daar tegen bestand, maar misschien breekt dat u op den duur toch op of anders uw vrouw wel. Wanneer er kinderen in uw huwelijk figureren, wordt het allemaal nog veel ellendiger. Denkt u zichzelf eens in: elke dag krijgen uw kinderen waarheden voorgeschoteld afkomstig van dominee en bijbel, waar u niet in gelooft! De kinderen zullen avondgebedjes leren, bidden voor het eten en zondags naar de kerk gaan, terwijl u zich van dit alles afzijdig houdt. Dat gaan de kinderen vreemd vinden. Die vragen op een gegeven moment: ‘Vindt papa het niet erg om naar de hel te gaan?’ Hoe moeten u en uw vrouw die incongruentie rechtbreien? Dat zal niet lukken. Als u om dit te vermijden maar gaat meedoen met alle rituelen, dan doet u de hele tijd alsof. Het is moeilijk om dergelijke hypocrisie vol te houden.

U zegt: ‘Maar we houden van elkaar.’ Ik weet niet wat u daaronder verstaat, maar voor mij is ‘houden van’ een situatie van intimiteit en het gevoel dat je op dezelfde golflengte verkeert. Dat je je ook niet heel anders hoeft voor te doen dan je bent, omdat je vrede hebt met hoe de ander in elkaar zit en hoe hij/zij tegen de wereld aankijkt. Als daar voortdurend conflicten over zijn, of als de botsende visies worden toegedekt omdat het al te pijnlijk is om er onbevangen over te spreken, dan verdwijnt de liefde in rap tempo.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-2458" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 29 mei 2008 00:17

Andermans kinderen corrigeren

Beste Beatrijs,

Ik sta in de supermarkt voor het zuivelvak om daar een pak yoghurt uit te halen. Maar ik kan er niet bij, omdat een mevrouw, geflankeerd door twee jonge kinderen, ervóór staat. Ik ben in deze dingen nogal direct, en geef een van de kinderen een vriendelijk tikje op de schouder om zo even een minimale ruimte voor mezelf te creëren en een snelle greep naar het begeerde artikel te doen. Zegt die mevrouw: ‘Waarom vraagt u dat niet even?’ ‘Zo gaat het toch ook!’ is mijn antwoord, waarop zij weer: ‘Ik wil niet dat u aan mijn zoon komt!’ Onthutst reageer ik spontaan met een langgerekt: ‘Oeiii!’ Ben ik een onbeschaafde man zonder goede manieren?

Zat ik verkeerd?

Beste Zat ik verkeerd,

Ongetwijfeld bent u een beschaafde man met goede manieren, die andermans persoonlijke ruimte respecteert en niet plotseling allerlei wildvreemden in de openbare ruimte begint aan te raken. Er ligt een levensgroot taboe op ongevraagd fysiek contact maken met onbekenden. Natuurlijk bent u daarvan doordrongen. Wat u blijkbaar niet beseft is dat dit taboe ook voor kinderen geldt. De geëigende manier om ruimte voor uzelf te creëren is erom te vragen, ook als de wegversperder minderjarig is. In geval van onmondigheid spreekt u de begeleider aan. Ouders zien hun kinderen als een verlengstuk van zichzelf. Als u het kind aanraakt, raakt u de moeder aan en moeders worden daar hels van. Dus geen tikjes op de schouder, geen zachtzinnige duwtjes, geen aaien over bolletjes en ook geen vriendelijke kneepjes in bolle babywangetjes, hoe onweerstaanbaar ook. Het pertinente devies is: afblijven.

Artikelen in Kinderopvoeding, Winkels.

rev="post-2213" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 mei 2008 21:46

Buren bedanken

Beste Beatrijs,

Gisteravond hebben oplettende buren een man uit mijn auto gehaald die in het dashboardkastje zat te snuffelen. De auto was niet afgesloten en stond op mijn oprit. Deze man was in de buurt opgevallen, omdat hij aan garagedeuren en andere auto’s voelde of ze open waren. Meteen nadat de buurman aan de overkant de vreemde man in mijn auto opmerkte, belde hij met een andere buurman. Die is eropaf gegaan en heeft de man in de kraag gevat, terwijl de andere de politie belde. Tot deze arriveerde, hebben ze de man op mijn oprit bewaakt. Ik vind het zeer attent van mijn buren. Daarvoor zou ik ze graag met bloemen of een boekenbon willen bedanken. Mijn man was niet thuis en heeft het incident niet meegemaakt. Hij vindt het niet nodig om buren hiervoor te belonen. Wat is uw mening?

Bedanken of niet?

Beste Bedanken of niet,

Buren verdienen welzeker een bedankje voor hun alerte ingrijpen om uw bezit te verdedigen! Een insluiper in de kraag vatten en aan de politie overdragen is buitengewoon moedig. Een mooie bos bloemen of een goede fles wijn is zeker op z’n plaats. Voor allebei een cadeautje – niet één cadeau voor twee. Over die boekenbon twijfel ik – zo weinig mensen lezen tegenwoordig nog boeken. Maar als u toevallig weet dat uw buren lezers zijn, is het natuurlijk een prima attentie. Wacht er niet te lang mee, doe het onmiddellijk!

Artikelen in Buren, Cadeaus.

Gelabeld met .

rev="post-448" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 22 mei 2008 20:29