↑
Spring naar inhoud

Kind krijgen in passieloos huwelijk?

Beste Beatrijs,

Ik ben acht jaar getrouwd en we hebben een heerlijk dochtertje van drie jaar. Snel na haar geboorte riep ik: ‘Ik wil er nog één!’ Maar een jaar later begon ik te twijfelen aan de liefde voor mijn man. Hij is een man met een gouden hart, we vinden dezelfde dingen belangrijk in het leven, zijn beiden gevoelige mensen, vegetariër. Op papier een ideaal stel, maar mijn gevoel is praktisch weg. Op dit moment leven we zo’n beetje als broer en zus – van mijn kant dan, hij houdt nog altijd veel van mij. We hebben gesprekken gevoerd over een tweede kind. Voor ons dochtertje lijkt het ons op den duur fijner als ze een broertje of zusje heeft en voor mij is dit waarschijnlijk de laatste kans, aangezien ik 40 jaar ben. Mijn man zegt dat hij, zelfs als het tot een scheiding komt, toch ook zelf nog graag een kind wil en dat hij mij ook graag een kindje wil ‘geven’, omdat hij weet dat de klok voor mij doortikt. Aan de ene kant denk ik: wij willen dit kindje heel graag en het zal ook heel veel liefde krijgen, of we nu wel of niet gaan scheiden. Maar mijn angst zegt: dit klopt helemaal niet, je hoort een kind te krijgen uit liefde voor elkaar. Houden we onszelf voor de gek?

Correct zwanger worden

Beste Correct zwanger,

In deze fase van uw leven kunt u maar beter doorroeien met de riemen die u hebt en gewoon zwanger worden. U maakt zich zorgen over het gebrek aan liefde voor uw man. Tja, er zijn miljoenen kinderen in de loop der geschiedenis geconcipieerd zonder dat daar echtelijke liefde aan te pas kwam. Kinderen worden geboren als onbedoeld gevolg van toevallige lustexplosies tussen mensen die verder niets delen, plichtmatige zondagochtendseks, gescheurde condooms, gebrek aan abortusmogelijkheden, maar ook bij alleenstaande moeders met behulp van spermadonoren.

Wat verstaat u eigenlijk onder liefde? U bent 40 jaar. U hebt een man met een naar uw eigen zeggen ‘gouden hart’, met wie u opvattingen en levensstijl deelt, én u hebt samen een oogappel. Is dit alles bij elkaar geen liefde? U zou uw handjes moeten dichtknijpen. Veel vrouwen doen het voor minder. Wat moet een andere man nog meer in huis hebben, behalve dat hij voor anderhalf jaar uw hart in vuur en vlam kan zetten voordat de verhouding aan dezelfde saaiheid gaat lijden als wat u nu hebt? Of denkt u dat u gelukkiger wordt als gescheiden moeder? Uw man deelt uw levensvisie en hij houdt van u. Dat is niet niks. U wordt niet meer opgewonden van hem? Daar kunt u best wat aan doen, hoor. Een kwestie van uzelf actief in de juiste stemming te brengen in plaats van hem af te rekenen op zijn gebrek aan betoveringspotentieel. Een over het geheel genomen goede relatie hoeft niet stuk te lopen op zo’n relatief detail.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-1842" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 15 juli 2008 17:50

Vrouw slaat man

Beste Beatrijs,

Ik (man, veertiger) heb sinds vijf jaar een relatie met een vrouw die fysiek geweld geoorloofd vindt. Als ik mij volgens mijn vriendin wat te scherp van de tongriem betoon tegen haar, slaat zij mij. Volgens haar is dat geoorloofd, want ‘mijn woorden zijn veel erger dan haar daden’. Mijn vriendin is creatief, heeft vele goede eigenschappen – alleen knarst er wel eens iets in onze omgang. Is het mogelijk dat zij deels gelijk heeft?

Mag zij slaan?

Beste Mag zij,

Dat uw vriendin u slaat is verachtelijk. Zij weet dat u niet zult terugslaan. Want een heer slaat nooit een dame. Zo zijn de regels van de etiquette. Een man is fysiek sterker dan een vrouw en een lichamelijk gevecht wordt door hem gewonnen. De achtergrond van het taboe voor mannen op het slaan van vrouwen is dat er geen kunst aan is. Dat uw vriendin meent dat zij van dat taboe gebruik kan maken door dan maar zelf te gaan meppen valt niet goed te praten. Zo horen mensen niet met elkaar om te gaan. Dat laat onverlet dat u zelf ook moet uitkijken met wat u in woede allemaal uitkraamt.

Als de strijdpunten bij hoogoplopende gemoederen niet met minimaal beschaafde woorden kunnen worden beslecht, dan is het tijd om een ommetje te maken en de kwestie even te laten bezinken. Later kunt u een en ander wat onthechter bespreken. Betrokkenen die niet in staat zijn om zo’n rustpauze in te lassen, hebben een gedoemde verhouding. In een normaal functionerende relatie is geen plaats voor fysiek geweld en giftige taal.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-2587" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 15 juli 2008 00:43

‘Tante’ genoemd worden

Beste Beatrijs,

Sinds mijn huwelijk drie jaar geleden ben ik een fijne schoonfamilie rijker. De neefjes en nichtjes (de kinderen van mijn zussen) spreken ons aan met oom en tante. Maar de kinderen van mijn man zijn familie noemen ons bij de voornaam. Hun ouders vinden dit prima onder het mom: doe maar gewoon, iedereen is gelijk. Maar deze ouders zeggen zelf wél oom en tante tegen de broers en zussen van hun ouders. Ik heb liever dat de kinderen mij tante noemen omdat ik vind dat het zo hoort en omdat ik zo ben opgevoed. Tijdens familiebezoekjes of verjaardagsfeestjes maak ik er weleens op een aardige manier een opmerking over tegen de kinderen. Tot nu toe zonder resultaat. Mijn man heeft er niet zoveel problemen mee en ik maak er ook geen zwaar punt van, want het zijn lieve kindertjes (tussen de twee en tien jaar). Maar hoe hoort het eigenlijk? Hoe krijg ik de neefjes en nichtjes of hun ouders zover dat de kinderen voortaan tante tegen mij zeggen?

Liever tante

Beste Liever tante,

Vergeleken met dertig, veertig jaar geleden gaan kinderen informeler om met hun ooms en tantes en met de vrienden van hun ouders. Kinderen tutoyeren en spreken bekende volwassenen vaak aan met hun voornaam – dat kan iedereen waarnemen. Dat betekent niet dat u hieraan mee moet doen. Moderne etiquette schrijft voor dat mensen zelf beslissen hoe anderen hen aanspreken. Als u door uw nichtjes en neefjes met ‘tante’ en ‘u’ wil worden aangesproken, dan hebt u daar het volste recht toe. Het is de taak van ouders om hun kinderen bij te brengen dat zij in principe de geëigende beleefdheidsvormen moeten toepassen in het contact met volwassenen: ‘meneer, mevrouw, oom, tante’ en ‘u’. Maar als die volwassenen vervolgens zeggen: ‘Noem mij maar Jan of Rosalinda’ dan heeft die wens voorrang boven de algemene stelregel. Dit lijkt ingewikkeld, maar het is voor kinderen heel makkelijk te volgen.

In uw geval moet u de ouders erop aanspreken. U hebt het al aan de kinderen gevraagd, maar niet dringend genoeg. Of ze zijn het alweer vergeten. Praat erover met de ouders, zodat die hun kinderen kunnen instrueren. Mogelijk vinden deze ouders het maar een raar verzoek van u. Mogelijk is het te laat om ‘tante’ er nog in te krijgen. Toch is het toch nuttig voor kinderen om te leren dat tutoyeren en voornaamgebruik niet een volslagen vanzelfsprekendheid is.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Kinderopvoeding, Schoonfamilie.

rev="post-2543" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 15 juli 2008 00:29

Dertigers stellen verlanglijstje op

Beste Beatrijs,

Mijn vrienden (goedverdienende dertigers) vieren trouw hun verjaardagen en hebben de gewoonte om wensenlijstjes mee te sturen. Men wil ‘een houten opscheplepel’ of juist graag die speciale espressomachine van honderden euro’s. Of men wil een speciale cd en zeker geen andere. Soms staat er: ‘Bel later even voor mijn wensen, op dit moment weet ik het nog niet’.

Ik erger me aan die verlanglijstjes. Ik vind ze hebberig, alsof cadeaus veel belangrijker zijn dan het bezoek zelf. Tot op heden heb ik de lijstjes genegeerd en altijd zelf iets uitgezocht. Dit gaat mij echter tegenstaan, omdat de verlanglijst-stuurders zelf nooit ergens moeite voor doen, maar ondoordachte prullaria meenemen als ik zelf jarig ben. Wat te doen? Mijn vrienden wijzen op hun inhaligheid? Ook prullaria meenemen? Zelf ook wensenlijstjes rondsturen?

Weg met de verlanglijstjes!

Beste Weg met,

Verlanglijstjes maken inderdaad een wat kinderachtige indruk bij mensen boven de 16 jaar. Hoewel zo’n lijst voor een bruiloft wel erg handig is. Met een gezamenlijk (groter) verjaarscadeau van de vrienden is trouwens ook niets mis. Dat laatste moet echter een van de vrienden organiseren voor de jarige, en bij voorkeur niet de jarige zelf. Blijf de verlanglijstjes negeren, als u geen zin hebt om als boodschappenjongen te fungeren en liever zelf iets leuks verzint. Doe mee met een gemeenschappelijke aanschaf, als daar sprake van is. Koop voortaan cadeaubonnen voor degenen die te ingewikkelde wensen hebben of die te weinig moeite voor u hebben gedaan. Ga alstublieft niet zelf verlanglijstjes rondsturen voor uw eigen verjaardag. Daarmee ondergraaft u uw eigen stelling dat het bij een verjaardag niet draait om de cadeautjes. Alle slecht- of goedbedoelde rotzooi waar gasten mee aankomen kunt u altijd na afloop van de gezelligheid in de vuilnisbak gooien. Laat het cadeautjesprobleem de pret niet drukken.

Artikelen in Cadeaus, Verjaardag, Vrienden en kennissen.

rev="post-1852" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 10 juli 2008 18:00

Feestjurk afgekeurd door schoonzus

Beste Beatrijs,

De zus van mijn vriend gaat begin september trouwen. Ik heb een best dure crèmekleurige strapless jurk gekocht die een beetje uitloopt en tot mijn knieën komt. Er zit een motief in met zwarte bloemen. Mijn schoonmoeder gaf mij te verstaan dat ik die jurk niet aan mag, want de bruid zal ook een crèmekleurige jurk dragen en nu kan haar jurk te geel of te wit afsteken bij de mijne. Wat moet ik nu doen?

Afgekeurde feestjurk

Beste Afgekeurd,

Sommige aanstaande bruiden en niet te vergeten hun moeders lieren zichzelf op tot zo’n staat van bruiloftskoorts dat de onzinnigste details tot een familieschisma kunnen leiden. De jurk van de schoonzuster lijkt zo’n detail. Een bruid in spe zou zich niet moeten opwinden over wat de gasten aantrekken. Heeft ze niets beters te doen? De kleurstelling van de servetjes of de afmetingen van de bruidstaart? Praat er nog eens met haarzelf over en laat de jurk aan haar zien. Als ze voet bij stuk houdt en u echt vreselijke ruzie dreigt te krijgen, moet u maar de verstandigste zijn en iets anders aantrekken. U wil niet het risico lopen om uw hele leven nagedragen te krijgen dat u haar huwelijksdag hebt bedorven. U hebt toch nog wel wat in de kast liggen? De aangeschafte jurk komt bij andere gelegenheden wel weer van pas.

Artikelen in Bruiloft, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-1850" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 10 juli 2008 17:59

Inwonend stelletje

Beste Beatrijs,

Mijn studerende, nog thuis wonende zoon (19 jaar) heeft voor het eerst een vriendin. Sinds een maand is het dik aan. Ze slapen regelmatig bij elkaar, nu eens bij haar thuis en dan weer hier. Ik ben een gescheiden moeder en ik vind het natuurlijk leuk voor mijn zoon dat hij een vriendin heeft, maar ik moet er wel aan wennen dat er nu regelmatig een ander persoon hier in huis zit, ook ’s avonds laat en ’s morgens vroeg. Het verstoort toch een beetje je privacy. De vriendin is nogal aanwezig: ze praat hard en veel over zichzelf, is kritisch over van alles en heeft een duidelijk ochtendhumeur. Ik heb mijn zoon gevraagd om voor zover mogelijk mij van te voren te laten weten wanneer ze mee komt naar ons huis, zodat ik me daar praktisch en mentaal op kan voorbereiden. Hij houdt zich hier ook aan.

Nu het studiejaar afgelopen is, hangt mijn nieuwe schoondochter dagen achter elkaar bij ons thuis, ook als mijn zoon weg is om te sporten. Ik vind dat vervelend, ik vind het best als ze er af en toe is maar wil niet direct een nieuwe huisgenoot. Hoe stel ik mijn grenzen zonder mijn zoon en vriendin het gevoel te geven niet welkom te zijn?

Nieuwbakken schoonmoeder

Beste Nieuwbakken,

U bent geen schoonmoeder. Hopelijk nog lange niet. U bent voorlopig slechts moeder van een tienerzoon die over u heen loopt of die (wat op hetzelfde neerkomt) zijn vriendin toestaat over u heen te lopen. Deze vriendin vormt een onaangename inbreuk op uw huiselijke leven. Niet alleen vanwege haar minder prettige persoonlijkheid (er schemert door uw karakterschets van haar heen onmiskenbaar een verlangen om haar bij kop en kont te vatten en buiten te kwakken), maar ook door de onbeschaamdheid waarmee zij zich indringt in uw persoonlijke leefsfeer.

Bedenk allereerst dat uw huis van u is en niet van uw zoon. U betaalt de hypotheek of de huur, dus u bent de baas. U betoont uzelf al heel coulant door in te stemmen met de frequente logeerpartijtjes. Dat zijn vriendin vervolgens op semi-permanente basis haar intrek bij u inneemt is ongehoord brutaal. Zij heeft niets in uw huis te zoeken, als haar geliefde er niet is. Spreek uw zoon hierop aan en vertel hem dat hier onmiddellijk een eind aan moet komen. U bent bang dat het stel het gevoel zou kunnen krijgen niet welkom te zijn. Zie de naakte waarheid onbevangen onder ogen: de vriendin is inderdaad niet welkom. Ze mag er zijn in de rol van incidentele logé die zo min mogelijk overlast bezorgt (ook hierop zou uw zoon moeten toezien), maar absoluut niet als zelfbenoemde huisgenoot die naar believen komt en gaat, haar voeten op uw salontafel vlijt en zich meester maakt van uw afstandsbediening.

De vriendin moet haar plaats kennen en uw zoon moet zo snel mogelijk het huis uit. Niets staat hem in de weg om een studentenkamer te zoeken waar hij iedereen te logeren kan vragen zonder zijn moeder te ontrieven. Bespreek deze kwesties onder vier ogen met uw zoon. Niet met de vriendin erbij, want die bevindt zich niet in de positie om mee te onderhandelen.

Artikelen in Liefde en relaties, Schoonfamilie, Tieners.

Gelabeld met , .

rev="post-1848" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 10 juli 2008 17:56

Tweederangs huwelijksgast in buitenland

Beste Beatrijs,

Ik heb een vriendin die gaat trouwen in het buitenland. Samen met een andere vriendin ga ik er naar toe. Wij drieën zijn al meer dan tien jaar goed met elkaar bevriend. De vriendin met wie ik reis is getuige en mag de hele dag bij de bruiloft zijn, terwijl ik pas later welkom ben. Ik vind het niet zo leuk om de halve dag in mijn eentje te moeten doorbrengen. Mijn vriendin, de getuige, heeft gevraagd of ik er ook de hele dag bij mag zijn, onder het motto ‘we zijn drie even goede vriendinnen’. De bruid stemde aarzelend toe, maar ik voel mij behoorlijk opgelaten en ben van plan mij alsnog voor dit gedeelte van het programma terug te trekken.

Wat aan mij knaagt is dat de bruid in eerste instantie mij als vriendin die van ver komt niet belangrijk genoeg vond om haar hele bruiloft mee te maken. Ik heb veel moeite gedaan om verlof te krijgen van mijn werk voor dit huwelijk. Ik moet drie snipperdagen opnemen. Ik ga 1200 kilometer rijden in mijn auto en weer terug. Ik overnacht in een prijzig hotel. Het is al met al een rib uit mijn lijf. Moet ik hier gewoon vrede mee hebben?

Tweederangs huwelijksgast

Beste Tweederangs,

Mensen die in het buitenland trouwen jagen hun vrienden en familie op onbeleefd hoge kosten. Het is om die reden een onprettig soort uitnodiging. De verblijfskosten van de gasten dienen in ieder geval voor rekening van het bruidspaar te komen, anders is er geen sprake van een uitnodiging maar van vrijblijvende reclame voor een verblijf in een oord met tarieven. Niet erg aanlokkelijk, zo’n als huwelijksinvitatie vermomde reis-advertentie. Als een bruidspaar heel erg hecht aan de aanwezigheid van sommige mensen, zullen ze aanbieden ook hun reiskosten te betalen. Zonder die extra tegemoetkoming zullen veel gasten de uitnodiging beleefd afslaan, omdat ze liever hun eigen tripjes naar het buitenland uitzoeken.

Dat had u in dit geval ook kunnen doen. Sterker nog, u kunt het alsnog doen. Zeg het hele reisje af. Uw baas zal blij zijn, u kunt gewoon uw eigen vakantie bepalen op een tijd en met een bestemming van uw eigen keus, en uw vriendin trouwt heus wel zonder uw toeziend oog. Het is en blijft een onaangenaam soort uitnodiging, te meer als de gast bovenop de investeringen ook nog eens gedeeltelijk wordt buitengesloten van de feestelijkheden. De genadige toestemming aan u om alsnog als bedelaar aan de dis te mogen aanschuiven komt te laat. Houd de eer aan uzelf en blijf lekker thuis.

Artikelen in Bruiloft, Reizen, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1136" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 3 juli 2008 22:33

Met “meid” aangesproken worden

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik zijn al meer dan veertig jaar bevriend met een echtpaar. We zien elkaar een paar keer per jaar. Er is iets wat me ergert aan de vrouw: ze noemt mij steeds ‘meid’. Dat zei ze altijd al wel (‘Hoi meid, hoe is het?’ ‘Ja meid’, ‘Leuk, meid!’ enzovoort), maar het lijkt de laatste jaren wel erger te worden. Het stoort me des te meer, omdat ze hun hond (een teef) ook ‘meid’ noemt. Ik vind het zo volks. Ik zou het wel tegen haar willen zeggen, maar ik ben bang dat ik haar beledig. Ze bedoelt het goed, maar toch heb ik er moeite mee. Moet ik het zo laten of zal ik haar vertellen dat ik het niet leuk vind?

Ik ben geen meid!

Beste Ik ben geen meid,

Ik begrijp uw weerzin. Ik vind ‘meid’ ook een gruwelijk woord, of hiermee nu dames van 65-plus worden aangeduid, volwassen vrouwen of jonge meisjes. De ‘meid’-zegger presenteert zichzelf als een populair type van de gestampte pot zonder gevoel voor de mogelijke esthetiek van het bestaan of van de taal. ‘Meid’ stond van oudsher voor ‘keukenmeid, dienstmeid’, iemand van lage komaf die tegen een schamel loon de rotzooi van de rijken moest opruimen. Maar de ondoorgrondelijke evolutie van de taal heeft de betekenis van ‘meid’ opgewaardeerd en van kleur doen verschieten, met als gevolg dat dezer dagen de huishoudelijke hulp de allerlaatste is die ‘meid’ kan worden genoemd. Dat zou immers duiden op klassenbewustzijn en dat is volstrekt incorrect. Voor iedere andere vrouw is de term familiair bedoeld. Het ‘meid’ zeggen heeft in deze toffe tijden epidemische vormen aangenomen. Iedereen die het woord vermijdt wegens de oude associatie met ‘heffe des volks’ staat machteloos en sterft trouwens vanzelf uit. Wat niet wegneemt dat u het best eens aan de orde kunt stellen met uw vrienden. Snijd in de conversatie het onderwerp ‘onaangenaam woordgebruik in het algemeen’ aan en breng uw bezwaren tegen ‘meid’ als een persoonlijke eigenaardigheid. Onder vrienden moet men dit soort voor- en afkeuren vrijuit kunnen bespreken. Of het wat uithaalt is twijfelachtig, maar elke ‘meid!’ die uw vriendin daarna tegenover u zal vermijden is er een.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1479" 9 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 3 juli 2008 20:36

Uitnodiging per e-mail

Beste Beatrijs,

De vriend van onze dochter wordt binnenkort vijftig. Hij wil dit vieren met familie en vrienden en heeft iedereen per e-mail uitgenodigd. Alleen degenen zonder computer kregen een uitnodiging per post. Ik (man van 65) vind dat e-mail beperkt moet blijven voor zakelijke of gezellige berichtjes. Hoort de uitnodiging voor officiële feesten niet schriftelijk te gebeuren? Of moeten wij ons erop voorbereiden om voortaan ook aankondigingen voor huwelijken en begrafenissen via de computer te ontvangen?

Liever op schrift

Beste Liever op schrift,

De e-mail verdringt inderdaad de papieren aankondiging van housewarming feestjes, recepties, openingen, verjaardagsfeestjes en etentjes. Dat tij is niet te keren. Uitnodigingen voor een vijftigste verjaardag vallen ook in die categorie. Vanuit de etiquette bestaat daar geen bezwaar tegen, waarbij moet worden aangetekend dat e-mail-uitnodigingen minder formeel zijn en dus ook makkelijker door genodigden kunnen worden vergeten of genegeerd. Een uitnodiging op schrift heeft het voordeel dat hij een tijdje blijft rondslingeren, zodat de ontvanger er wel weer aan wordt herinnerd. E-mails raken snel door volgende e-mails ondergesneeuwd. De ontvanger registreert een e-mail niet zo goed als een brief. De informaliteit van het medium zal mensen ervan weerhouden om rondschrijvens per e-mail te verzenden als het om iets werkelijk belangrijks gaat. Formele uitnodigingen voor een huwelijk, een zoveeljarig grootscheeps te vieren huwelijksjubileum of overlijdensberichten dienen altijd per brief te gebeuren.

Artikelen in Internet en e-mail, Post, Verjaardag.

rev="post-708" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 3 juli 2008 20:26