↑
Spring naar inhoud

Vriend is slecht gekleed

Beste Beatrijs,

Ik heb een hele lieve vriend die er heel leuk uit kan zien. ‘Kan’ zeg ik, want hij heeft absoluut geen smaak in kleding en het interesseert hem totaal niet. Ik vind het wel belangrijk dat hij er een beetje leuk en vlot bijloopt. Dat doe ik zelf immers ook en dat waardeert hij ook. Ik heb al heel vaak gezegd dat ik het leuk zou vinden als hij wat meer moeite zou doen en geef ook tips maar hij luistert niet.

Soms koop ik wat voor hem en dat draagt hij dan ook, maar heel vaak trekt hij toch weer vreselijke oubollige middelbare-leeftijdkleren aan die hem tien jaar ouder maken (hij is 28).

Als hij er zo bijloopt, erger ik me wild en krijg ik verschrikkelijk veel last van verbeteringsdrang. Maar ik wil hem niet de hele tijd op z’n nek zitten. Hoe maak ik het hem nou duidelijk zonder hem te kwetsen? Mag ik mijn ongenoegen hierover gewoon recht voor zijn raap uitspreken? Of ben ik dan een kreng en moet ik het voorzichtiger aanpakken?

Ik wil geen vogelverschikker!

Beste Ik wil geen,

Uw vriend is niet geïnteresseerd in kleren. Hij vindt het niet belangrijk hoe hij eruit ziet. Maar van uw mening zal hij zich toch wel iets aantrekken? Vertel hem dus wat u vindt. Als hij kleren zo onbelangrijk vindt, kan hij net zo goed iets aantrekken wat u wél leuk vindt, in plaats van al die ouwe rotzooi die hij in de kast heeft liggen. Uw vriend heeft een make-over nodig en u bent de aangewezen persoon om die voor hem te verzorgen. Ga met hem samen door zijn klerenkast en gooi alles weg wat te aftands en te lorrig is. Laat alleen liggen waar hij vreselijk aan is gehecht. Ga vervolgens samen met hem beetje voor beetje nieuwe kleren kopen. Laat hem alleen kopen wat u mooi vindt. Dat zal hij wel best vinden. Over een jaar ongeveer zullen alle oude kleren vervangen zijn door spul dat met uw goedkeuring is aangeschaft. Op dat moment laat u hem vrij om aan te trekken wat hij wil. Dat kan dan makkelijk, omdat alles wat hij heeft met uw fiat is aangeschaft. In het vervolg gaat u altijd met hem mee als hij iets nieuws nodig heeft.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , , .

rev="post-2130" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 3 september 2008 20:14

Beginnen met ‘ik’

Beste Beatrijs,

Hoe zit het eigenlijk met de regel dat je een brief niet met ‘ik’ mag beginnen? Bestaat die nog steeds, en zo ja, geldt die ook voor e-mails?

Wel of geen ‘ik’?

Beste Wel of geen,

Schrijvers van persoonlijke brieven werd verboden om met ‘ik’ te beginnen, omdat het niet passend werd gevonden om meteen jezelf op de voorgrond te schuiven. De conventie vereiste dat men zich eerst in de ander verdiepte, voordat men over zichzelf losbarstte. Deze regel leidde tot versteende openingen als: ‘Hoe gaat met jou? Met mij gaat het goed.’ Een ander gevolg was dat mensen via verwrongen zinsconstructies het ‘ik’ probeerden te vermijden: ‘Onmetelijk is hoeveel ik van je hou’.

In zakelijke brieven is het gebruikelijk om eerst het kader te schetsen van waaruit de brief wordt geschreven, voordat men ter zake komt. ‘In antwoord op uw schrijven d.d. […] betreffende de aanvraag van een bouwvergunning, deel ik u mee dat…’ Dit om een connectie met de aangeschrevene tot stand te brengen.

Niet beginnen met ‘ik’ is een versimpeling van de regel dat je je in het contact met anderen niet als een egocentrist moet gedragen. Het is daarmee een regel die nooit helemaal de lading kan dekken, want er zijn genoeg zinnen te bedenken die wel met ‘ik’ beginnen en desondanks van betrokkenheid voor de ander getuigen. Wat niet wegneemt dat een schrijven dat met ‘ik’ begint een met de deur in huis vallerige indruk maakt die niet altijd van pas komt. In e-mails doen mensen dat voortdurend en daar is ook niets op tegen, gezien de informaliteit van het genre. Maar als u een wat vloeiender, minder hakketakke toon wil voeren, waarmee de aangeschrevene rustig de inhoud van brief of e-mail in wordt gevoerd, is het beter om niet met ‘ik’ te beginnen.

Artikelen in Internet en e-mail, Post.

rev="post-399" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 3 september 2008 19:38

Afscheid nemen van ex-schoonzus

Beste Beatrijs,

Mijn broer en schoonzus waren een bevriend stel voor ons, die dicht bij ons stonden. We woonden in dezelfde plaats en hadden dezelfde interesses. Een jaar geleden is mijn broer bij mijn schoonzus weggegaan. Zij was hier erg van ondersteboven. Als enige van de familie heb ik afgelopen jaar contact met haar gehouden en nu is de scheiding uitgesproken. Mijn broer blijft altijd mijn broer, maar zij is een vriendin van me geworden en ik wil haar niet zomaar aan de kant zetten omdat híj dat heeft gedaan. De hele familie vond het heel erg dat zij niet langer onderdeel is van de familie. Gelukkig kan zij ondertussen haar leven goed weer oppakken. Het lijkt mij zinnig wanneer mijn ouders en broers en zussen afscheid kunnen nemen van haar. Zelf zou ik graag afscheid willen nemen van de ‘schoonzus’-relatie en gewoon vriendinnen worden. Maar hoe geef ik vorm aan het afscheid nemen van een (ex)schoonzus? En hoe betrek ik familieleden erbij die daar ook interesse in hebben? Ik sprak hierover mijn vader die zei dat hij daar niets voor voelde. Ik wil niemand dwingen, maar bestaat hier etiquette voor?

Afscheid van ex-schoonzus

Beste Afscheid van,

Het beste is in zo’n geval om helemaal niets te doen. In ieder geval niet een of ander afscheid organiseren voor een (ex)schoonzus van haar schoonfamilie. Dat zou echt een bespottelijke bijeenkomst zijn. Drankjes, hapjes en gezelligheid en wat moeten mensen vervolgens tegen haar zeggen: ‘Nou, het was leuk je gekend te hebben en het beste verder met je leven’? Dat is toch te dol voor woorden?

U blijft met haar bevriend, dat kan best. U spreekt elkaar met enige regelmaat, en uw verhouding hoeft niet op een officiële manier te veranderen van de status ‘schoonzusters die het goed met elkaar kunnen vinden’ naar ‘vriendinnen’. Dat gaat vanzelf. Andere familieleden kunnen zelf bepalen wat ze doen. Als ze behoefte hebben aan contact met haar, kunnen ze haar bellen. De meeste familieleden zullen daar weinig voor voelen, want hun eerste loyaliteit gaat natuurlijk naar uw broer (haar ex-man) uit, en uw broer zal er niet om zitten te springen dat zijn hele familie, ouders incluis, gezellig met zijn ex blijven omgaan, alsof er niets aan de hand is. Er is wél wat aan de hand: ze zijn namelijk gescheiden. Hoe bitter dat ook is, op zo’n moment schaart de familie zich achter het familielid en niet achter zijn of haar ex. Misschien heeft uw broer binnenkort wel weer een nieuwe vriendin, en dan moet de familie daar weer aan wennen. Het is allemaal treurig genoeg, maar dat zijn nu eenmaal de consequenties van een echtscheiding. Niet alleen wordt er een huwelijk opgebroken, ook het weefsel van de verdere familie krijgt een scheur.

Artikelen in Broers en zussen, Huwelijk en scheiding, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-761" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 augustus 2008 21:33

Vrienden vinden huis te netjes

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik zijn beiden netjes en opruimerig. Mijn man houdt van klussen en ik werk als woningstyliste. U kunt zich misschien voorstellen dat wij in een fris, verzorgd en opgeruimd huis wonen. Onze woning is beslist niet koud of sfeerloos. Het is kleurrijk, er liggen tijdschriften, boeken en cd’s. Er hangen mooie schilderijen aan de muur. Onze meubels zijn een mengelmoes van modern en antiek, maar het is inderdaad wél heel netjes. Mijn man en ik voelen ons daar allebei prettig bij. Toch hebben wij een probleempje: het vaak negatieve commentaar van vrienden en kennissen op ons verzorgde interieur. Het zou bij ons ‘veel te steriel’ zijn. Er zou bij ons niet worden ‘geleefd’. Men zegt het ‘benauwd’ te krijgen in zo’n super opgeruimd huis. Er heeft laatst zelfs iemand aan me gevraagd of ik soms een poetsobsessie had. Ik vond dit nogal kwetsend.

Meestal denken mijn man en ik: ‘Ach, laat ze maar kletsen, ze zijn zeker jaloers.’ Maar soms zouden wij toch wel graag even van ons af willen bijten. Het is vervelend als je alles gezellig hebt gemaakt met verse bloemen en een mooi gedekte tafel en mensen reageren dan met zulk negatief commentaar. Zelf laten wij ons nooit uit over andermans (soms onverzorgde) huis. Het gaat ons om de vriendschap en helemaal niet om een wel of niet opgeruimde woning! Kunt u een geestige, maar niet kwetsende opmerking verzinnen waarbij wij deze negatieve reacties op beleefde, maar afdoende wijze kunnen pareren?

Spic en span

Beste Spic en span,

Uw vrienden en kennissen bekritiseren uw interieur. Dat zouden ze niet moeten doen. Ze denken dat ze hiermee weg kunnen komen, omdat uw huis er zo aantrekkelijk uitziet. Als uw huis op een zwijnenstal leek, zouden ze rechtstreekse kritiek tegenover u wel uit hun hoofd laten. Het schone en het goede werken soms sterker in iemands nadeel dan het lelijke en het slechte, zoals mooie vrouwen merken, wanneer zij van vriendinnen te horen krijgen: ‘Ach, waar zeur je over, jij bent zo mooi!’ Mensen staan onder het mom van eerlijkheid en ‘tegen je vrienden moet je alles kunnen zeggen’ maar al te snel klaar met laatdunkend commentaar op een situatie of eigenschap die overduidelijk een compliment verdient. Inderdaad, vaak een vorm van afgunst. Hoe kunt u zich er tegen te weer stellen? Probeer het eens met ironische zelfbeschuldiging: ‘Het spijt me vreselijk dat ons interieur je zo tegenstaat. Laten we in het vervolg liever bij jou spreken, als je je bij ons zo unheimisch voelt.’

Artikelen in Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-2273" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 augustus 2008 18:04

Proosten zonder alcohol

Beste Beatrijs,

Wat zijn de regels voor proosten of een toost uitbrengen? Een goede vriendin is dermate verzot op thee dat zij regelmatig haar theeglas heft om ermee te klinken. Ik vind dat potsierlijk. Ook klinken met bijvoorbeeld een glas cola vind ik nogal knullig. Is proosten zonder alcohol inderdaad onzin?

Gezondheid! (met alcohol)

Beste Gezondheid!

Het staat iedereen vrij om ergens het glas op te heffen en een heilswens uit te spreken. Of er nu wel of geen alcohol in dat glas zit is volstrekt onbelangrijk. Kinderen die erbij zitten mogen proosten met chocolademelk, oude dames met een perensapje, geheelonthouders met cola en uw vriendin met thee. Het idee van proosten is dat iedereen meedoet en niemand wordt buitengesloten. Wat er in het glas of kopje zit doet er niet toe.

Artikelen in Eten en drinken, Vrienden en kennissen.

rev="post-955" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 28 augustus 2008 02:06

Kerkenraadsleden aanspreken

Beste Beatrijs,

Als predikant en voorzitter van de kerkenraad moet ik regelmatig vergaderingen voorzitten. Bijna vanzelfsprekend tutoyeer ik veel personen, omdat kerkenraadsleden elkaar ook meestal bij de voornaam aanspreken. Maar sommigen tutoyeer ik niet zo makkelijk, mede door hun leeftijd of positie of omdat zij zich zelf ook wat formeler opstellen. Een duidelijke lijn houd ik hier niet in aan. Zelf word ik vaak kortweg ‘dominee’ genoemd, wat ik ook wel prettig vind – enige afstand – en toch vertrouwd. Daarnaast spreken sommigen mij bij mijn voornaam aan. Toch zijn er ook kerkenraadsleden die hierin formeel blijven en mij altijd met ‘u’ aanspreken. Is het goed dit te bespreken en hierin meer lijn te brengen of maak ik dan een te groot punt van iets wat voor de meesten helemaal geen probleem is?

Nu eens u, dan weer jij

Beste Nu eens u,

U moet de situatie maar laten zoals die is. Met sommige kerkenraadsleden hebt u een min of meer gelijkwaardige relatie, er bestaat althans genoeg vertrouwelijkheid over en weer om elkaar te tutoyeren. Met anderen is de relatie wat afstandelijker, omdat die mensen bijvoorbeeld ouder zijn en het niet gewend zijn te tutoyeren en zelf ook niet getutoyeerd willen worden. Het zou erg gekunsteld zijn om officieel af te spreken dat voortaan iedereen hetzelfde moet doen op zo’n vergadering. Laat iedereen gewoon doen waar hij/zij zich het prettigste bij voelt. Deze situatie vraagt niet om een uniforme aanpak.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Kerk.

Gelabeld met .

rev="post-2757" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 augustus 2008 23:22

Correct liften

Beste Beatrijs,

Sinds een tijd lift ik regelmatig. Deels omdat het gratis is (ik ben studente), deels omdat ik het erg leuk vind om op deze manier de meest uiteenlopende mensen te ontmoeten, gesprekken met hen te voeren en te ervaren hoeveel mensen er in deze individualistische maatschappij gelukkig nog wél anderen willen helpen, zelfs als dit totaal onbekenden zijn. Ik vind het overigens ook erg jammer dat er steeds minder wordt gelift en dat veel mensen het levensgevaarlijk vinden, maar dat terzijde.

De ongeschreven regel luidt dat lifters niets hoeven terug te doen voor de vrijwillige dienst die hun wordt bewezen. Toch twijfel ik soms. Laatst bijvoorbeeld was ik samen met een vriend naar onze woonplaats terug gelift. De mensen die ons een lift gaven waren ergens anders naar toe op weg, maar ze hebben ongeveer een uur voor ons omgereden en zetten ons voor mijn deur af. Natuurlijk heb ik uitvoerig bedankt, nog een fijne dag en goede reis verder gewenst, enzovoort. Maar was het niet beleefder geweest hun een kopje koffie aan te bieden of iets dergelijks? Hadden we hen op een substantiëlere manier moeten bedanken?

Correct liften

Beste Correct liften,

U snijdt een precair aspect aan van de lifterij: het gevoel dat u bekruipt dat u misschien toch iets terug zou moeten doen voor de bewezen diensten. Inderdaad, volgens de conventie hoeft het niet, en toch hebt u als ontvangende partij de aanvechting om de schuldbalans te herstellen en op uw beurt de ander iets te geven. Wat we hier aan het werk zien is de wet van de wederkerigheid. Die schrijft voor dat rekeningen moeten worden vereffend.

Er zijn ook minder prettige manieren waarop de wet van de wederkerigheid zich ineens kan manifesteren. Dan eist degene die de lift heeft gegeven en een uurlang omgereden, ineens bepaalde intieme diensten van liftster. En als zij daar geen zin in heeft, dan neemt hij wat hem in zijn ogen toekomt. Voor wat hoort wat, nietwaar? Het is heel moeilijk om u uit uw hoofd te praten dat het ‘nee, hoor, echt niet nodig is om een kopje koffie aan te bieden aan sympathieke mensen die een uur lang hebben omgereden om u thuis voor uw deur af te leveren.’ Uw intuïtie en rechtvaardigheidsgevoel geven u in om dat juist wel te doen. Op dezelfde manier is het heel moeilijk om een op seks beluste engerd die een liftster meeneemt uit zijn hoofd te praten dat zijn investering een beloning verdient. Hij zal vinden dat hij recht heeft op die beloning. Jammer genoeg zijn engerds niet op hun uiterlijk herkenbaar.

Vanwege de formeel niet-bestaande (maar daarom nog wel zo gevoelde) morele verplichting tot terugbetalen waar lifters mee te maken krijgen, vind ik het geen prettige manier van reizen. Tenzij je natuurlijk een boom van een kerel in de kracht van je leven bent. Die is zo ongenaakbaar dat er nooit iemand achteraf met een rekening komt aanzetten. In uw geval lijkt het me in de eerste plaats geboden om nooit in uw eentje te liften. De kwestie van wel of geen koffie aanbieden zinkt vergeleken daarbij in het niet. U kunt liftgevers een versnapering aanbieden, u kunt het ook laten – het doet er niet toe. Echte vereffening zou bestaan uit een bijdrage aan de benzinekosten. Maar ja, dat wringt weer met het ‘liften is gratis’ concept.

Artikelen in Reizen, Traditionele etiquette.

Gelabeld met , .

rev="post-1419" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 augustus 2008 19:36

Vrienden spreken met elkaar af

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw met een grote vriendenkring. Onlangs hebben twee vriendinnen van mij met elkaar afgesproken, nadat zij elkaar toevallig waren tegengekomen. Zij kennen elkaar nauwelijks. Zij hebben elkaar alleen ontmoet bij mij (op verjaardagen en feesten) en kennen elkaar via mijn verhalen. Ik voel me hier wat ongemakkelijk bij. Ik heb als ongeschreven regel dat je niet met elkaars vriendinnen afspreekt. Ik heb het met beide vriendinnen besproken. Zij begrepen mij niet. Zij kennen deze regel niet. Zij vinden mijn reactie overgevoelig en verwijten mij zelfs jaloezie. Ben ik inderdaad overgevoelig of is er hier een vriendschapsregel overtreden?

Liever exclusief

Beste Liever exclusief,

Meestal vinden mensen het juist leuk als hun vrienden / vriendinnen goed met elkaar kunnen opschieten. U bent misschien bang dat uw vriendinnen over u gaan roddelen? Ik raad u aan om u daar niet druk over te maken. Mensen praten nu eenmaal altijd over elkaar – dat is alleen erg, wanneer zij intimiteiten gaan doorvertellen, waarvan ze weten dat u het erg zou vinden als die worden doorgebriefd. Maar uw vriendinnen zullen toch niet op kwaadwillende manier uw vertrouwen gaan schenden? Het staat hun vrij om met elkaar om te gaan. U kunt geen claim van exclusiviteit leggen op uw relaties met uw vriendinnen. Verheug u over de sympathie die uw vriendinnen voor elkaar hebben opgevat en vertrouw erop dat zij u niet door het slijk gaan halen.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-2556" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 augustus 2008 02:39

Vriend rouwt om verlies hond

Beste Beatrijs,

Een paar dagen geleden is de hond van een goede vriend doodgegaan. De hond was oud, maar onze vriend kon een naderend afscheid niet aanvaarden. Hij is met het dier nog diverse keren naar de dierenarts geweest, er zijn behandelingen geweest, maar het mocht niet baten en ten slotte is het dier overleden. Onze vriend was ontroostbaar. Hij beschreef het verlies als een ‘een verschrikkelijke leegte’. Aan de andere kant had hij het ook al weer over het kopen van een nieuw hondje. We hebben meegeleefd met onze vriend, gingen op bezoek toen de hond net dood was, belden hem na de crematie, hebben een maaltijd voor hem gekookt.

Gisteren kregen we een rouwbericht dat hij heeft rondgestuurd binnen z’n familie- en kennissenkring. Ook hieruit bleek zijn grote verlies. Wij willen liever geen morele uitspraak doen over rouw na de dood van huisdieren. Daar moet iedereen zijn eigen weg in vinden. Maar die rouwbrief gaat ons te ver. Wij voelen er niet voor om hierop terug te schrijven. Moeten we meegaan in de manier van rouwen van onze vriend en een brief terugschrijven of zullen wij – voorzichtigjes – zijn houding ter discussie stellen?

Bij het verlies van een hond

Beste Bij het verlies van,

De gestaag toenemende antropomorfisering van het huisdier heeft al geleid tot de obese hond, mondhygiëne voor de kat en de huisdierbegraafplaats. Rouwbrieven voor overleden honden wekken in zo’n klimaat geen verbazing. Maar u hoeft er verder niet op te reageren. U hebt al genoeg medeleven laten blijken door uw vriend bij te staan tijdens de ziekte en na de dood van zijn hond. U hoeft niet nog eens in de pen in te klimmen om een officiële condoléancebrief te sturen. Ga de houding van uw vriend niet bekritiseren. Hij kan er ook niets aan doen dat zijn hond hem zo dierbaar was. Kwaad doet hij er niet mee. Als u tegen hem gaat zeggen dat u het allemaal knap overdreven vindt, zal hij u dat niet in dank afnemen en hij zal ook niet tegenover u toegeven: ‘Ja, jullie hebben gelijk, ik ben een sentimentele ouwe zeur’. Mensen hebben recht op hun eigen gevoelens, hoe overdreven anderen die ook kunnen vinden. Denk bij uzelf: ‘Laat maar gaan’ en wacht rustig af tot het weer over is.

Artikelen in Dood en begrafenis, Post, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2441" 11 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 14 augustus 2008 23:59