↑
Spring naar inhoud

Vrienden koppelen

Beste Beatrijs,

Sinds kort wonen mijn vriend en ik samen in een nieuw huis. Het leek me leuk om een goede vriend en een vriendin (allebei single) uit te nodigen om te komen eten en het huis te bekijken. De twee kennen elkaar niet en de ene is wel op zoek naar een relatie, terwijl de andere het leuk vindt om nieuwe mensen te ontmoeten. Maar mijn vriend vindt het raar om deze twee singles uit te nodigen voor een etentje, omdat het volgens hem lijkt op een koppelingsactie. Heeft hij gelijk dat dit ongepast zou zijn?

Geen bijbedoelingen

Beste Geen bijbedoelingen,

Er is geen enkel bezwaar om twee singles uit te te nodigen voor een etentje bij een stel. Dit is geen koppelingsactie, en ook al was het dat wel, dan zou het nog niet erg zijn. Het is vanuit het standpunt van de gastheer/vrouw onbelangrijk of genodigden nieuwe kennissen, nieuwe vrienden of wie weet een nieuwe romantische relatie overhouden aan een gezellig samenzijn. Dat kunnen genodigden heel goed zelf bepalen. Het enige wat iemand die een etentje geeft doet is het scheppen van een kader, waarin gasten elkaar op een vrijblijvende manier kunnen leren kennen. Daar kan nooit iets mis mee zijn.

Artikelen in Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-6364" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 6 oktober 2012 11:33

Cadeautje namens oma

Beste Beatrijs,

Binnenkort gaan we de tweede verjaardag van mijn zoontje vieren met familie en vrienden. Mijn moeder heeft gevraagd of ik namens haar een cadeautje kan kopen voor hem, omdat ik beter weet wat leuk of geschikt is voor hem, en ze zal het me dan later terugbetalen.
Ik vind het veel leuker als iemand zich verdiept in een ander en de moeite neemt om zelf een cadeautje te zoeken (ik kan natuurlijk wel een suggestie geven hier of daar). Ik vind het daarbij ook nogal lui om dit af te schuiven op een ander. Mijn moeder is helemaal niet oud en prima gezond. Ik doe al veel moeite voor het organiseren van het verjaardagsfeestje. Moet ik me dan ook nog druk gaan maken om haar cadeautje? Straks zit ik daar de komende 18 jaar aan vast. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik me af:¬ wat schrijft de etiquette voor in dezen?

Cadeau namens oma

Beste Cadeau namens oma,

Het is inderdaad leuker als verjaardagsgasten zelf een cadeautje kopen, al dan niet na een beetje vissen wat de jarige leuk zou vinden. Toch komt het patroon wat u schetst vaak voor, zowel tussen ouders en volwassen kinderen als tussen grootouders en kleinkinderen. Sommige mensen vinden het nu eenmaal moeilijk om cadeautjes te kopen en zijn bang om de ander teleur te stellen met een verkeerde aankoop. Meestal vallen ze dan terug op het geven van geld, wat ook niet zo leuk is, maar misschien beter dan een derde erop uit te sturen om het lastige cadeaukoopklusje voor hen op te knappen.

Zeg tegen uw moeder dat een cadeautje voor een tweejarige niet bepaald een halszaak is en dat ze niet bang hoeft te zijn om de mist in te gaan. Zeg dat u ten volle vertrouwen heeft in haar oordeelsvermogen en dat u geen noodzaak ziet om haar dit uit handen te nemen. Geef haar een paar simpele suggesties. Dit afschuifgedrag van uw moeder naar u zal overigens geen 18 jaar duren. Uw moeder zal vast moeite blijven houden met cadeautjes verzinnen, maar al vanaf een jaar of zes vinden kinderen het dol om samen met hun oma naar de speelgoedwinkel te gaan en voor een door haar vastgesteld bedrag zelf iets uit te mogen zoeken.

Artikelen in Cadeaus, Grootouders en kleinkinderen.

rev="post-6362" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 6 oktober 2012 11:29

Immaterieel erfgoed

2012 is door de Unesco uitgeroepen tot het jaar van het immaterieel erfgoed. Naar analogie van de werelderfgoedlijst voor monumenten en voor speciale natuurgebieden wordt met dit initiatief aandacht gevraagd voor de conservatie wereldwijd van lokale tradities die onder druk van de globalisering dreigen te verdwijnen. Ook Nederland doet hieraan mee en het Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immateriaal Erfgoed is begonnen met de inventarisatie van typisch Nederlandse tradities die de moeite van het beschermen waard zijn. Op de website traditie.nl kunnen belangstellenden een enquête invullen en suggesties aandragen. Uiteindelijk moet er een nationale lijst komen en zullen vrijwilligers zich inzetten voor het behoud van de aangedragen tradities en rituelen.

Op 13 oktober vindt er een manifestatie plaats in Fort Voordorp in Groenekan (Utrecht), waar gevierd wordt dat Nederland meedoet aan het Unesco-verdrag. Er circuleren al een aantal voorbeelden die goede kans maken op de Nederlandse lijst terecht te komen: Sinterklaas natuurlijk, haring happen vanaf de staart, beschuit met muisjes, midwinterblazen, het bloemencorso van Zundert, het grote ‘Sint Joris en de draak’-spektakel, dat eens in de zeven jaar opgevoerd wordt in Beesel (Zuid-Limburg). De laatste twee voorbeelden zijn wel erg lokaal om voor typisch Nederlands te kunnen doorgaan. Zundert? Is het bloemencorso van Aalsmeer niet veel bekender? En wie buiten Beesel zal zich bekommeren om instandhouding van een zevenjaarlijkse reenactment van een katholieke mythe?

Van enig selectiecriterium lijkt geen sprake. Niet alleen klassiekers als Koninginnedag en de Elfstedenkoorts, maar ook stille tochten, erwtensoep en zelfs iets echt internationaals als graffiti (te vinden van Groenland tot Australië en van Siberië tot Vuurland) maken kans op een plaatsje op de uiteindelijke lijst. Tja, dan kunnen raketjes (waterijsjes), shaggies, met z’n allen op motoren over stille dijkjes scheuren, weesfietsen en de scootmobiel er ook wel op. Niet dat ik daar bezwaar tegen heb – het zijn tenslotte typisch Nederlandse fenomenen – de vraag is waarom iets wat op eigen kracht volop leeft en bloeit het stempel ‘beschermwaardige traditie’ nodig zou hebben.

Als mensen suggesties kunnen geven over wat er vooral in ere gehouden moet worden, lijkt het ook interessant om te horen waar men vanaf wil.

Tevergeefs zocht ik bij de enquête naar de mogelijkheid om tradities of rituelen af te schaffen. Als mensen suggesties kunnen geven over wat er vooral in ere gehouden moet worden, lijkt het ook interessant om te horen waar men vanaf wil. Maar die gelegenheid wordt niet geboden. Terwijl ik nog wel een paar voorbeelden weet. Drie keer zoenen: weg ermee! Iedereen feliciteren op een verjaardag: irritant en overbodig! Bedenkelijker dan deze mini-ergerlijkheden zijn nieuwe tradities die zich ineens als een inktvlek verspreiden. Het in de jaren zeventig terecht afgedankte vrijgezellenfeest/ hengstenbal (altijd al een vulgaire en hypocriete vertoning) is druk bezig met een come-back – tegenwoordig organiseren ook vrouwen zogeheten hennenfeestjes.

En dan zijn er de uit Amerika geïmporteerde tradities die inhoudelijk niets toevoegen, alleen extra feestdruk geven. Waarom Halloween vieren, als we al Sint-Maarten hebben? Ook steeds populairder wordt de baby shower. Dit houdt in dat de vriendinnen van een vrouw in de laatste periode van haar zwangerschap een feestje voor haar organiseren met thee en taart, waarbij spelletjes worden gedaan en de aanstaande moeder wordt overladen met babycadeautjes. Best leuk, hoor, zo’n Amerikaanse baby shower, maar de traditie dubbelt op een hinderlijke manier met het Nederlandse gebruik van de kraamvisite, waar ook cadeautjes worden overhandigd en waar de goede gever bovendien te zien krijgt waar het allemaal om te te doen was: de baby. Aan uitbreiding van de tradities rondom geboorte lijkt mij in het geheel geen behoefte.

Wat niet wegneemt dat de opmars onstuitbaar is. Net zo min als je van hogerhand tradities kunt redden van de ondergang kun je een slagboom neerzetten om ze tegen te houden.

Artikelen in Column.

rev="post-6405" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 1 oktober 2012 13:32

Gasten delen lakens uit

Beste Beatrijs,

Wij hebben een vakantiehuis in Zuid-Frankrijk waar we regelmatig verblijven, al dan niet met gasten. We lenen het huis ook wel eens uit aan vrienden. Vorig jaar hebben we met veel plezier een collega van mijn man en diens vrouw voor een week ontvangen. Later is dit stel er ook nog een paar keer zonder ons geweest. Bij ons verblijf van deze zomer, waar zij ook weer kwamen, voelde ik me te gast in eigen huis, omdat zij ongevraagd een aantal initiatieven hadden genomen. Zij hadden het brandhout verwijderd uit de keuken, omdat daar volgens hen houtworm in zat. Er was een gloeilamp door een andere vervangen, omdat de eerste naar hun mening te fel was. Ze hadden een broodplank weggegooid, omdat deze te vies was. Ze hadden een tafeltje en een schemerlamp neergezet om ‘hun’ logeerkamer aan te kleden en allerlei zogenaamd handige keukenspullen neergelegd, waar ik helemaal niet op zit te wachten. Ook kondigden ze aan om de volgende keer hun teveel aan hortensia’s van huis mee te nemen en bij ons op het terrein te planten.

Ik heb hieraan een heel onplezierig gevoel overgehouden. Ik voel me overheerst in eigen huis. Naar mijn idee gaan ze te ver. Mijn man vindt hun acties geen probleem en zegt dat ik overdrijf. Hij wil geen moeilijkheden met zijn zakenpartner. Ik overweeg nu om buiten mijn man om deze gasten in een e-mail duidelijk te maken dat ik een en ander erg vervelend vind. Of zeur ik over details?

Ze nemen de tent over!

Beste Ze nemen de tent over,

Uw gasten overschrijden een grens: het is uw huis en niet van hen, waaruit volgt dat zij met hun tengels van de inrichting moeten afblijven. U moet hen op de een of andere manier terugfluiten. Maar hoe? Een e-mail sturen is geen goed idee, want op schrift gestelde kritiek komt altijd hard aan. Uw logeervrienden zullen zich op de vingers getikt voelen. Koelte en verwijdering liggen op de loer. Een gesprek van mens tot mens is een veel betere methode, omdat u door de toon van uw woorden en ander non-verbaal gedrag de scherpe kantjes van hun dreigend gezichtsverlies kunt verzachten.

Bel de vrouw op of beter nog: maak een afspraak met haar voor koffie. Zorg ervoor dat u haar alleen te pakken krijgt, dus zonder haar man, want een-op-een praat makkelijker dan een-tegen-twee. Bovendien vermoed ik dat de vrouw achter deze huisverbeteringen zit en niet haar man, omdat het meestal de vrouwen zijn die nestjes willen bouwen en zich op interieurverfraaiing storten. Praat eerst over koetjes en kalfjes en zeg vervolgens dat het u is opgevallen dat er allerlei dingen veranderd waren in uw huis. Zeg dat u haar goede bedoelingen waardeert en dat het aardig van haar is om de inrichting te willen verbeteren, maar dat u als eigenaar de uiteindelijke beslissingen liever zelf neemt. Vraag haar vriendelijk om geen spullen weg te gooien en eerst met u te overleggen, voordat zij iets nieuws neerzet. Geef een voorbeeld van iets waarmee u kunt leven (misschien die spulletjes voor in de logeerkamer?) en een voorbeeld van iets wat u niet aanstaat. Misschien hebt u een vreselijke hekel aan hortensia’s? Dan kunt u dat naar voren brengen.

Kern van uw boodschap moet zijn dat bewuste vrouw eerst met u moet overleggen over wat voor verandering dan ook. Als u dit vriendelijk en een beetje verontschuldigend naar voren brengt, en tegelijk aanvoert dat u best open staat voor suggesties (ook al bent u in het geheel niet van plan om die over te nemen), zal zij uw punt wel inzien. Als het scenario correct wordt afgewerkt, zal zij zich excuseren, zegt u: ‘zand erover’, zal zij in het vervolg haar bemoeizucht bedwingen en blijft de verhouding prettig.

Artikelen in Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-6340" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 29 september 2012 08:02

Een halve uitnodiging

Beste Beatrijs,

We hebben een uitnodiging via e-mail ontvangen van de vriend van onze dochter voor een etentje in een restaurant ter gelegenheid van zijn 33ste verjaardag. Hij deelt hierin mee dat ‘de hoofdgerechten voor zijn kosten zullen zijn’. Dit is toch geen manier van uitnodigen? Hebt u hier een gepaste oplossing voor?

Hand op de knip

Beste Hand op de knip,

Het is inderdaad niet erg chic om mensen uit te nodigen voor een restaurantmaaltijd en de gastvrijheid van een geniepig prijskaartje te voorzien. Kennelijk heeft deze vriend niet genoeg geld om zijn gasten naar behoren te onthalen. Wanneer een restaurant boven je financiële macht ligt, is het geen geschikte lokatie om je verjaardag te vieren. De jarige had het gezelschap beter thuis kunnen ontvangen met zelf klaargemaakte hapjes. Dat was goedkoper geweest en het tersluikse gebedel om subsidie had achterwege kunnen blijven.
Begrijpelijk staat u niet van vreugde te springen bij deze uitnodiging. Maar omdat die afkomstig is van uw aanstaande schoonzoon, raad ik u aan u neer te leggen bij het format van de bijeenkomst en zonder mopperen te betalen voor bijkomende consumpties. Wel kunt u de hoogte van het bedrag dat u in gedachten had voor een verjaardagscadeautje naar beneden bijstellen.

Artikelen in Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-6338" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 29 september 2012 08:01

Afscheid van een overledene

Beste Beatrijs,

Iemand uit mijn omgeving is overleden.  Het was niet zo’n hechte relatie dat ik heb overwogen naar de kerkelijke rouwdienst en begrafenis te gaan. Op de kaart en in de advertentie stond dat er ook afscheid kon worden genomen de avond voor de rouwdienst. Ik ging naar het rouwcentrum, maar daar lag alleen de overledene opgebaard. Ik dacht dat ik de familie kon condoleren, maar die was er niet. Ik hield er een verward gevoel aan over. Is dit de nieuwe manier om met rouw en verdriet om te gaan, alleen naar de overledene te kijken en weer weg gaan zonder iemand gecondoleerd te hebben?

Niemand om te condoleren

Beste Niemand om te condoleren,

Met ‘afscheid nemen in het rouwcentrum’ wordt bedoeld: afscheid nemen van de overledene door oog in oog te staan met het stoffelijk overschot. Condoleren is iets anders. Daar is gelegenheid voor na de uitvaart.

Bezoek aan huis of aan een rouwcentrum om afscheid te nemen van een opgebaarde overledene is een traditie die te maken heeft met zekerheid over iemands dood. Sommige mensen geloven niet dat iemand dood is, voor ze het lijk hebben gezien. Voor mensen die heel dichtbij de overledene staan is het belangrijker om zich ervan te vergewissen dat de persoon echt dood is dan voor mensen die verder weg staan. Afscheid nemen van de opgebaarde overledene is daarmee een intiemere en indringender actie dan de veel vrijblijvender gang naar de begrafenis. De familie kan gelegenheid bieden voor een persoonlijk afscheid van de overledene, maar dat gebeurt lang niet altijd. De familie kan kiezen of er gedurende de fase van opbaring iemand van de nabestaanden bij aanwezig is of niet. In een rouwcentrum is dat vaak niet het geval, omdat bezoek aan de opgebaarde overledene niet bedoeld is als gelegenheid om te condoleren. Het gaat om een laatste ontmoeting tussen de bezoeker en de overledene.

Als u geen hechte relatie had met de overledene had u eigenlijk niets te zoeken bij zijn overleden lichaam. Als de relatie ook niet hecht genoeg was om naar de begrafenis te gaan teneinde na afloop de nabestaanden te condoleren, had u het beste een condoléancebrief of -kaart kunnen sturen naar de familie.

Artikelen in Dood en begrafenis.

Gelabeld met .

rev="post-6335" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 29 september 2012 08:00

Een platonische minnares

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik (begin veertig allebei) zijn twintig jaar getrouwd en we hebben drie kinderen in de basisschoolleeftijd. Mijn man heeft via zijn werk een vrouw leren kennen die ook een gezin met kinderen heeft. Ze werden verliefd. Ik was overdonderd, maar heb hem laten uitzoeken wat hij wilde. Ondertussen maakte ik het thuis extra gezellig. Zij wilde scheiden, maar mijn man zag vrij snel in dat hij zijn gezin niet wou verlaten. Hij zette een punt achter de relatie en de vrouw was ontroostbaar. Het is daarna nog een keer misgegaan, toen hij iets bij haar moest ophalen. Ze vindt het einde van de affaire zo erg dat ze nu een soul mate-vriendschap met hem wil beginnen. Het is een pittige dame met een hoge functie. Mijn man vindt het een hele leuke meid en is onder de indruk van haar werk en humor. Hij wil zo’n soort vriendschap wel proberen. Ik zie er niets in. Hoe zal ik me opstellen?

Man wil zielsverwant

Beste Man wil zielsverwant,

U reageerde heel beheerst en ruimhartig, toen u uw man zijn gang hebt laten gaan met zijn buitenhuwelijkse experiment. Uw houding verdient beslist een compliment! Vervolgens kwam uw man al snel weer terug van zijn escapade, want hij deinsde ervoor terug om zijn huwelijk en gezinsleven eraan te geven. Op zijn beurt is dat heel verstandig van hem.

Dit ís geen gewone vriendschap. Dat weet u, dat weet hij, en dat weet zelfs de minnares.

Daar moet het dan maar bij blijven, lijkt mij. U hebt een flinke klap geïncasseerd, uw man is op tijd bij zinnen gekomen. Het is niet raadzaam om deze affaire voort te zetten met andere middelen. Een soul mate-vriendschap is een onzinbegrip dat de minnares alleen maar uit de kast haalt omdat ze het niet kan uitstaan dat de verhouding afgelopen is. Uw man staat bij u in het krijt, omdat hij u willens en wetens pijn heeft aangedaan. Hij vraagt nu toestemming aan u om de verhouding op platonische basis voort te zetten. Zonder seks dus. Dit is een heilloze weg. Het leidt er alleen maar toe dat uw man en zijn voormalige minnares geestelijk gesproken aan elkaar vast blijven zitten en dat is nu net wat uw huwelijk niet kan gebruiken. Na zo’n buitenechtelijke episode is het van het grootste belang dat u en uw man weer nader tot elkaar komen en dat het vertrouwen opnieuw wordt opgebouwd. Daarvoor is het nodig dat uw man extra moeite voor u doet om de genegenheid en gezelligheid weer op peil te krijgen binnen het huwelijk. Het laatste wat hij moet doen is intieme afspraakjes plannen met zijn gewezen minnares onder het mom van vriendschap. Dit ís geen gewone vriendschap. Dat weet u, dat weet hij, en dat weet zelfs de minnares.

Vraag aan uw man of hij wil afzien van elk sociaal contact met haar. Vraag hem of hij haar wil duidelijk maken dat de relatie (in elke vorm behalve op strikt collegiaal niveau) definitief is afgelopen. Als uw man hiertoe niet bereid is, loopt uw huwelijk alsnog gevaar, en deze keer zou u weleens degene kunnen zijn die vertrekt (met medeneming van de kinderen). Er is maar zo veel dat u slikken kunt en op zeker moment is de grens bereikt.

Artikelen in Liefde en relaties, Vreemdgaan.

Gelabeld met .

rev="post-6333" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 22 september 2012 08:02

Praatgrage buurvrouw

Beste Beatrijs,

Ik heb een aardige buurvrouw, maar als ze eenmaal praat, houdt ze niet meer op. Op een eenvoudige vraag hoe het met haar zoon gaat krijg ik minstens een kwartier verhalen over de in en outs van deze zoon. Ik probeer haar woordenstroom te stoppen met afsluitende opmerkingen, maar niets helpt. Ze ratelt maar door. Zelf zegt ze vaak: ‘Ik praat wel veel, hè?’ Dit wordt door mij uiteraard bevestigend beantwoord. Hebt u nog suggesties om wat sneller ter zake te komen met de buurvrouw?

Aan de praat gehouden

Beste Aan de praat gehouden,

‘Sorry dat ik je onderbreek, maar ik moet er nu echt vandoor!’

De antenne van de buurvrouw is niet afgestemd op subtiele signalen die op afronding van een conversatie aansturen. Blijkbaar heeft de buurvrouw zwaarder geschut nodig. Stel uzelf ietsje nadrukkelijker op en zeg bijvoorbeeld: ‘Sorry dat ik je onderbreek, maar ik moet er nu echt vandoor. Ik zie je later wel weer!’ En u maakt zich uit de voeten. De volgende keer idem dito. U besteedt net zo veel tijd aan het praatje met de buurvrouw als u zelf wil, plus nog een minuutje extra om haar terwille te zijn, en daarna kapt u haar vriendelijk doch resoluut af.

Artikelen in Buren.

Gelabeld met .

rev="post-6331" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 22 september 2012 08:01

Zwangerschap aankondigen

Beste Beatrijs,

Over een paar maanden verwachten mijn man en ik ons tweede kindje. In onze familie is alleen mijn vader (gescheiden) nog niet hiervan door ons op de hoogte gesteld. Helaas heeft mijn vader het contact een paar jaar geleden verbroken – volgens zijn zeggen tijdelijk. Dit heeft, denk ik, vooral te maken met onze verschillen in geloofsopvatting. Hij is heel kerkelijk en wij niet. Het gezin ligt aardig uit elkaar en niemand is meer bij zijn kerk aangesloten. Wij hebben juist wel God leren kennen, alleen op een andere manier dan die van mijn vader. Wij willen niemand onze zienswijze opdringen en gunnen hem de zijne, maar blijkbaar kan hij dit niet verkroppen.

Ons eerste kindje (ruim drie jaar) kent hij niet, hij heeft hem maar een klein jaar meegemaakt. Uit beleefdheid zou ik hem wel in kennis willen stellen van de zwangerschap. Maar het voelt als een soort van verplichte melding. Horen wij mijn vader de zwangerschap mee te delen of pas na de geboorte? Of is het beter om zijn keuze voor geen contact te respecteren en hem niet hiermee lastig te vallen?

Een blijde boodschap?

Beste Een blijde boodschap,

Uw vader heeft meegedeeld dat wat hem betreft het contact tijdelijk wordt onderbroken. Dus niet voor altijd. Uw zwangerschap lijkt een goede aanleiding om een ontdooiingspoging te wagen. Verschil in geloofsopvatting of niet, het is altijd beter wanneer een vader wel contact heeft met zijn dochter, en het is op termijn ook beter voor de kleinkinderen. Misschien heeft hij allang behoefte om de verhouding weer vlot te trekken, maar durft hij de eerste stap niet te zetten uit verlegenheid, schaamte of angst.

Dus ik zou zeggen: Ja! Breng hem vooral op de hoogte van de komst van zijn nieuwe kleinkind. Doe het wel voorzichtig. Geef alleen een opening. Overval hem niet door op te bellen of onverwachts bij hem op de stoep te staan, maar schrijf hem. Dat kan een e-mailtje zijn of een mooie kaart. De boodschap hoeft niet lang te zijn. Zoiets als ‘Lieve Vader, ik ben benieuwd hoe het met je gaat, ik denk vaak aan je, en ik heb ook leuk nieuws voor je: we krijgen een tweede kindje! Ik hoop van je te horen.’

Misschien reageert hij, en kan de verhouding worden hersteld. Misschien volhardt hij in zijn zwijgen, en dat is dan zijn eigen keus. Maar aan u heeft het niet gelegen.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Zwangerschap en baby's.

rev="post-6329" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 22 september 2012 08:00