Spring naar inhoud


Onze schoondochter is een splijtzwam

Beste Beatrijs,

Een probleem waar veel ouders mee zitten: vijandige schoonkinderen. Bij ons gaat het om onze schoondochter die een totale claim op onze zoon legt en de vrijheid van hem om ons te bezoeken openlijk verhindert, terwijl onze zoon te weinig ballen heeft om in verzet te komen. Het is een prima vent en feitelijk deugt alles aan hem, behalve dan dat hij zich volledig laat inpakken. We zijn hem voor 95 procent kwijt. Een en ander is onbespreekbaar, mede doordat we het risico lopen hem helemaal kwijt te raken als we ook maar ergens over beginnen. Van andere ouders horen we vaker over dit soort problemen, maar uiteindelijk verzacht dat niet het gemis. Wij achten het in de huidige context onoplosbaar. Blijft over dat we middelen of gedachten zoeken om dit te accepteren en te verwerken. Enige tips?

Schoondochter claimt zoon

Beste Schoondochter claimt zoon,

De verhouding schoonouders – schoonkinderen laat zich zeker niet altijd als aanminnig en zonnig kwalificeren, maar de situatie die u beschrijft (schoondochter die haar man volledig claimt en het contact tussen zoon en ouders dwarsboomt) is toch wel uitzonderlijk. Dit komt bijna niet voor. Als het totaal niet botert tussen ouders en een schoonkind (en daar moet het een en ander aan vooraf zijn gegaan – zoiets komt niet uit de lucht vallen), neemt het schoonkind doorgaans afstand, dat wil zeggen: hij/zij verbreekt voor zichzelf het contact met de schoonouders, maar legt de partner verder geen beperkingen op om met de eigen ouders te blijven omgaan. Wat u meemaakt is extreem.

Een stevige karakterfout, die niet aan zijn vrouw te wijten valt

Het kan dan ook niet anders of uw zoon is zelf debet aan de situatie. In geval van hoogoplopende onmin tussen u en uw schoondochter zou uw zoon tegen zijn vrouw moeten zeggen: ‘Je hoeft mijn ouders niet te ontvangen en je hoeft van mij ook niet mee naar hen om mooi weer te spelen, maar als ik mijn ouders wil spreken, doe ik dat gewoon! Bemoei je er niet mee!’ Uw zoon doet dat niet. Hij is volgens u te slap om voor zichzelf op te komen. Dat is dan een stevige karakterfout, die niet aan zijn vrouw te wijten valt. Uw zoon is de enige die voor een uitweg kan zorgen uit deze impasse. Dat hij geen actie onderneemt en zich laat ringeloren door zijn vrouw is zijn eigen keus, die mogelijk niet eens te maken heeft met zijn vrouw, maar ook kan voortkomen uit gevoelens van onvrede over zijn jeugd of zijn verhouding met zijn ouders.

U vraagt naar manieren om dit te accepteren of er vrede mee te hebben. Het spijt me, maar die heb ik niet voor u. Het is verschrikkelijk zuur voor u om te beseffen dat uw zoon te slap (of te weinig gemotiveerd) is om moeite te doen voor contact met zijn ouders. Er rest u niets anders dan te hopen dat uw zoon in de toekomst tot andere gedachten komt en weer eens bij u voor de deur staat.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Schoonfamilie.

Gelabeld met , .


9 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Henna schrijft

    Dit is duidelijk een ev.leerstuk van/voor uw zoon om binnen zijn relatie tegengas te leren geven.
    En ook voor u: u kan het jammer vinden en ook verdrietig uw zoon zo weinig te zien, maar ook van uw kant kan geen claim uitgaan. Dan doet u hetzelfde als uw schoondochter of hijzelf (want het hoeft niet aan haar te liggen). Er liggen nog andere opties open om contact te blijven houden: telefoneren, mailen en wat dacht u van brieven schrijven?

  2. Maruja schrijft

    Soms heeft zo’n verstoorde ouder-kindrelatie betrekking op opvoeding door een dominante ouder of bemoeizuchtig type. En zoals u weet gaat de kruik te water tot ie barst. Ik heb er lang over gedaan voordat ik met mijn vader heb gebroken, maar het gaf een goed en opgelucht gevoel, ook voor mijn partner!

  3. Annie schrijft

    Er kan ook meer aan de hand zijn. Misschien heeft uw zoon een probleem met u en wil hij zelf niet zoveel contact meer met u. Ik zou zeker met hem gaan praten en hem vragen of er zaken zijn die hem dwarszitten in zijn relatie met u.

  4. Maarten schrijft

    Er past maar één reactie: “De deur van mijn hart is altijd open.” Hoe zuur het ook is voor u, sluit niet zelf de deur, als het ware. Ongetwijfeld zijn er redenen en oorzaken maar die ken ik als buitenstaander niet. Die doen er ook niet zoveel toe want de situatie is nu zoals die is. Eén middel om deze situatie te leren accepteren is precies dat inzien. Het is niet makkelijk en het helpt mogelijk niet veel maar tegen het universum zeggen dat het anders moet wezen is volkomen zinloos.

    Laat daarom uw zoon (schriftelijk) weten dat hij, al dan niet met partner, welkom is. Meer kunt u niet doen en meer hoeft u ook niet te doen. Mocht zoon onverhoopt toch laten weten zaken te willen bespreken, luister dan. Hiermee doet u het meeste goed.

  5. Henri Bik schrijft

    Jammer dat we de visie van de schoondochter niet zullen weten want dat zou veel verklaren..

  6. ibelle schrijft

    ik ben het niet helemaal eens met de reacties er hoeft echt niets gebeurd te zijn, ik heb dit gezien bij mijn broer, in ons gezin was niets mis en mijn ouders hebben alle vriendinnen welkom geheten, dit meisje/vrouw had mentaal probleem en wilde mijn broer helemaal voor zichzelf, ze was ziekelijk jaloers en claimde hem volledig. ze was erg onzeker en alles waar mijn broer aandacht aan gaf dat niet bij haar kleine wereldje (ouders, bff en haar katten) hoorde was een bedreiging. de enige van de familie die ze accepteerde was ik. nogmaals er was geen enkele aanleiding van mijn ouders kant. uiteindelijk (na 5 jaar) begon mijn broer zich te verzetten en zijn ze uit elkaar gegaan. mijn broer is tijdelijk weer bij mijn ouders gaan wonen en vond niet heel lang daarna zijn huidige vrouw. ons gezin is hecht en mijn broer is sterker geworden.
    ik kan deze ouders maar één ding aanraden, blijf altijd achter je zoon staan en zet de deur voor beide open, hopelijk komt er een omslag punt en zo niet dan valt u niets te verwijten. neemt niet weg dat het gemis heel moeilijk is maar u kunt niet beter doen dan uw best

  7. Martin schrijft

    In dit soort situaties zijn er vaak 2 of 3 waarheden: Zowel zoon als schoondochter kunnen hier elk een eigen verhaal aan toevoegen.
    De volledige waarheid ligt dan meestal ergens in het midden.

    Doordat de ouders een mening hebben over de mannelijkheid van hun zoon, is het duidelijk dat de ouders hun zoon, en zijn keuzes, niet kunnen accepteren en hem daarom kleiner moeten maken. Ik begrijp zijn keuze om zijn partner uit deze giftige omgeving te houden heel erg goed.

    Zolang de ouders de keuzes van een volwassen kind niet kunnen accepteren doen zowel zoon als schoondochter er verstandig aan afstand te houden.

    Ik zou de ouders aanbevelen eerst hun eigen gedrag te onderzoeken, aangezien dit het enige gedrag is wat ze sowieso kunnen beinvloeden, en daarna nog eens opnieuw te kijken hoe deze driehoek zich ontwikkelt.

    Alles begint met acceptatie, en zolang die er niet is, is bovenstaand probleem volledig onoplosbaar, met enkel verliezers.

    Hoe de situatie ook is ontstaan, en wie er ook verantwoordelijk is, de klagende ouders spelen hierin zeker een rol. Ook in de oplossing.

  8. Anna schrijft

    De mannelijkheid van de zoon? De uitdrukking dat hij de ballen niet heeft is wel even iets anders. Zoals degene die het probleem heeft al schrijft, is dit een probleem waar meerdere mensen mee worstelen. En het is ook echt worstelen. Tips heb ik niet, misschien alleen om het voorlopig te laten zoals het is (heb ik ook gedaan). Het zal in de verhouding met haar nooit meer goed komen en of dat nou zo erg is, ik denk het niet. De zoon komt op een gegeven moment wel weer bij de ouders terug, en zo niet, het klinkt erg hard, maar uiteindelijk zal je er zelf beter door worden, moet je het contact maar laten gaan. Op een gegeven moment kan je niet meer en is het genoeg.

  9. Jenneke Johannes schrijft

    Ja, een splijtzwam is geen aardige benaming voor een vreemde eend in de bijt… Toch is mij hetzelfde overkomen. Mijn zoon ging volledig in zijn partner op, verloor zelfs zijn eigen inzichten en opinies om háár maar tevreden te stellen. Uiteindelijk beweerde hij in een soort verhoor met mij, waar zijn partner bij zat, dat hij vond dat ik me maar moest aanpassen aan hun wensen en leefstijl. Dat er anders geen plaats voor mij zou zijn in hun leven, gezien het feit dat ik een negatieve invloed zou hebben op hun relatie en hun toekomstig ouderschap( zijn vriendin is hoogzwanger).Ongelooflijk dat dit dis zomaar kan gebeuren. Ik heb het desalniettemin geaccepteerd dat ook met een tussenkomst van een mediator er geen oplossing lijkt te zijn. Afstand nemen en jezelf beheersen is dan het enige juiste om te doen. Ik laat hen zo in hun eigen waarde, en behoed mijzelf voor een nare oude dag.



Sommige HTML is toegestaan