Beste Beatrijs,
Onze zoon is getrouwd met een onmogelijk meisje: christelijk gereformeerd, zeer beperkt van inzicht, luidkeels toch allerlei domme en grove dingen verkondigend, leugenachtig, bezitterig (tussen mijn vrouw en haar gaat het helemáál niet: een stil gevecht om onze zoon vooral, denk ik), enfin: hopeloos.
Dat gaat zo al meer dan tien jaar. We proberen het wel steeds weer, na een ruzie, want het is erg pijnlijk voor onze zoon om alléén op bezoek te komen, maar het lukt gewoon niet. Het is alsof we haar nog helemaal moeten opvoeden.
Ik vind dat we haar eens schriftelijk weloverwogen moeten duidelijk maken wat we als voorwaarde(n) stellen als ze ons wil bezoeken. Maar mijn vrouw ziet daar niet veel in. Voor alle duidelijkheid: ook onze schoondochter is een kind van God, met alle recht van bestaan en karakter. Wij zijn niet beter dan zij, hooguit iets wijzer, want ouder. Binnenkort ben ik jarig. Ik zou onze zoon het liefst in z’n eentje laten komen. Hij hecht aan verjaardagen, ik niet. Hebt u een suggestie? Niet voor mijn verjaardag, maar voor de omgang met onze schoondochter.
Wanhopige schoonvader
Beste Wanhopig,
Het belangrijkste is dit: aanvaard wat het leven u in de schoot heeft geworpen. Uw zoon heeft dit meisje als echtgenote gekozen, uw schoondochter heeft hem als man gekozen, ze zijn al tien jaar samen, en niets in uw brief wijst erop dat ze plannen hebben om uit elkaar te gaan. U hebt geen andere keus dan haar te accepteren met al haar onaangename eigenschappen. U schrijft: “Het is of we haar nog helemaal moeten opvoeden.” Dit is dus precies wat u niet moet doen. Zij is volwassen en door andere mensen opgevoed. U hebt in dezen geen taak meer.
U speelt met de gedachte om haar een brief te schrijven, waarin u meedeelt wat uw voorwaarden zijn voor bezoek van haar. Ook dit is geen goed idee. Zodra u zwart op wit gaan zetten waar u allemaal last van hebt in haar gedrag, en hoe zij dat zou kunnen verbeteren, krijgt het een loodzware lading, die nooit meer weggaat. Zij zal deze brief als kwetsend opvatten en er altijd uit kunnen blijven citeren. Zo’n brief met grieven klaart de lucht nooit op, maar verziekt de verhouding alleen maar nog verder.
Hoe kunt u haar aanvaarden zonder tegelijk over u heen te laten lopen (want dat laatste is ook belangrijk)? Dat kan door u mentaal van haar te distantiëren. Door juist wèl te denken: ‘wij zijn beter dan zij.’ Als ze domme en grove dingen roept, laat u zichzelf niet van streek brengen, maar u denkt bij uzelf: ‘Weer een nieuwe voorstelling van het Circus der idioten.’ De truc is om haar met enige onthechting te bezien, als iemand door wie u niet geraakt kunt worden, omdat u haar niet helemaal serieus neemt.
Zo kunt u zichzelf beschermen tegen haar onaangename kanten en haar tegelijk in uw huis ontvangen. Want daarin heeft uw zoon gelijk: het is vreselijk voor hem als zijn ouders hem wel willen zien, terwijl schoondochter maar liever thuis moet blijven. Als u uw zoon voor dat dilemma plaatst (hij is wel welkom, zij niet), dan zal hij uiteindelijk als loyale echtgenoot voor zijn vrouw kiezen, en ik kan me niet voorstellen dat u daar op uit bent.
Na zo’n bezoekje kunnen u en uw vrouw samen lachen om de enormiteiten die ze nu weer uitgekraamd heeft. Beschouw de familieverhouding met enige humor. En vergeet niet dat uw zoon met haar getrouwd is. Er moet ook nog iets goeds in haar verscholen zijn.
Wat een prachtig antwoord van Beatrijs. Ook ik of wij natuurlijk hebben een schoondochter, die in het begin geweldig aardig was, maar zodra ze getrouwd waren aan ons duidelijk maakte hoe ze het vanaf nu wilde hebbenZij vindt alles wat wij willenonze zin doordouwen. En onze zoon koos uiteindelijk voor onze schoondachter, hoewel hij het niet eens is met de situatie.. Dit duurt al 6 jaar. Na eerst gestreden te hebben voor iets wat wij als normaal beschouwden (bezoek etc) henbben we ingezien (ik door veel boeken te lezen over ons ego en onze onvervulde verlangens) is het mij gelukt om te onthechten en wanneer wij mogen komen gewoon gelukkig en blij te zijn. Onze zoon is heel blij met onze uiteidelijke houding (heeft ons heel veel moeite gekost) maar ook hij kan de situatie niet veranderen zonder zijn verhouding met zijn vrouw te verstoren. Ik moet zeggen dat ondanks dat ik soms wat heimwee voel naar mijn vroegere verwachtingen over mijn omaschap ik deze houding wel moest kiezen om onszelf en onze zoon te vrijwaren van een hoop ellende. Daarom past het antwoord van Beatrijs zo goed in alles wat wij tot nu toe met heel veel moeite geleerd hebben. Ik kan ook nu nog wanhopig zoals u verlangen naar een andere situatie, maar dan zeg ik tegen mijzelf:dit kan ik ook anders zien. En dan word ik weer wijzer. Je hebt een beter leven als het je lukt om zo te denken. Ik probeer vooral afstand te nemen door te denken. Ik heb mijn leven grotendeels gehad, het is nu hun beurt en daar moet ik geen dissonant in zijn. Sterkte met alles. Een geweldig wijs antwoord van Beatrijs.
ik heb veel bewondering voor het bovenstaand verhaal van mevrouw Wondergem. In plaats van iets proberen te forceren, of in wrok te blijven hangen, heeft zij een houding weten aan te nemen waarin ze erin berust en zelfs vreugde beleeft aan wat er nog wel mogelijk is. Erg knap, ik wou dat ik dat kon.
Petje af. Een zeer wijs doordenkertje. Maar soms ben je machteloos tegen over de wrok van de andere partij.
“Een voorstelling van het circus der idioten…”
Deze uitspraak heb ik snel uit m’n hoofd geleerd..
Geweldig.Het helpt echt om te kunnen relativeren.
Ik ben alleen bang dat ik hem nog eens hardop ga uitspreken.
Mooi en wijs…..
tja, als je zoon ook nog kinderen heeft wordt het nog moeilijker! Zijn vrouw wil misschien helemaal niks met de schoonouders te maken hebben, er komen wederzijds negatieve gevoelens, de familie van de vrouw kan zich dominant opstellen, de zoon kan helemaal afhankelijk worden als zelfs het huis op haar naam staat, hij geen werk heeft.. en zo zeker altijd de kant van zijn vrouw kiest oftewel zijn vriendin want ze zijn zelfs niet getrouwd! Als OMA breekt je hart als je NOOIT je kleinkind mag en kan zien en ENKEL gevraagd wordt bij de verjaardagen, of eens met nieuwjaar, dan samen met de ‘andere familie van de vrouw en die zijn met zeeeeer veel! zodat zelfs dan geen kans is om een goede band/relatie te krijgen met je kleinkind! en het gaat zelfs zover dat die familie je gewoon zit uit te lachen!! en jij krijgt dan de verwijten dat JIj de slechte bent! Zo, dan moet ik mezelf beschermen tegen alle pijn: er is GEEN HUMOR die dit kan verzachten! Ik moet aan mezelf denken: ik ga NOOIT meer naar Daar, als mn zoon wil kan hij komen, soms komt hij nog es alleen, NOOIT alleen met zn kind! Ik wil gerust hier eens wandelen met hen samen, maar naar hun SEKTE ga ik niet meer! Want die schoondochter heeft mn zoon in zn macht: als ze hem niet meer wil, smijt ze hem buiten en heeft zij het huis en alle kinderen, samen met hun Machtige Rijke Familie. Maar dat beseft hij (nog) niet, en enfin, is zn eigen schuld ergens wel zeker, als hij dat ‘spel zo speelt? (geen zelfstandig werk/ geen eigen huis.. zelfs niet getrouwd voor de wet! Enfin, ik heb het hem genoeg gezegd, maar hij wil het niet horen, dank dat ik het eens Anoniem kan zeggen, je leest het: tis soms wel te moeilijk om met wat humor op te lossen hoor, zeker als er KINDEREN /kleinkinderen zijn, als oma stel je het je zo mooi voor : samen spelen met je kleinkind.. een band er mee krijgen.. TJA, de ouders van de vrouw zijn daar dag EN nacht! want het huis is van hen! en ik zie ze dus nooit behalve eens op verjaardag, als ‘groepsfeest met vijftien tetterende gezellige mensen , de andere OMA die dan gezellig alle fotos toont van wat ze allemaal samen met (ook) MIJN kleinkind gedaan hebben! ik moet er dus afstand van nemen, dat kan je wel begrijpen zeker?