Beste Beatrijs,
Twee maanden geleden is mijn moeder aan Alzheimer overleden. In verband met de coronamaatregelen heeft de uitvaart in beperkte kring plaatsgevonden – alleen met de directe familie. Mijn schoonouders hebben ook een rouwkaart gekregen, waar ze niet op hebben gereageerd. Geen telefoontje, geen kaartje, niet naar mij en ook niet naar mijn vader. Ik voel me hierdoor erg gekwetst. Het doet me pijn dat zo iets ingrijpend in mijn leven door mijn schoonouders genegeerd wordt. Daarnaast vind ik het ook bijzonder onfatsoenlijk. Nu wil mijn man binnenkort, als de corona het toelaat, een keer zijn ouders bezoeken. Eerlijk gezegd heb ik geen zin om mee te gaan. Ik ben wel klaar met mijn schoonouders. Volgens mijn man ‘zijn ze gewoon zo’. Wat zegt de etiquette hierover?
Geen medeleven
Beste Geen medeleven,
Natuurlijk hadden uw schoonouders u moeten condoleren met het verlies van uw moeder. Ze hadden er een telefoontje aan moeten wijden of een kaartje moeten sturen. Ze hebben dit nagelaten, dus voorstelbaar voelt u zich tekort gedaan. Als u binnenkort niet met uw man mee wil gaan om zijn ouders te bezoeken, kunt u prima thuis blijven. Ik raad u overigens niet aan om de verhouding helemaal op te zeggen. Misschien zijn er kleinkinderen – de onverschilligheid van uw schoonouders voor uw verlies is ook weer geen reden om helemaal nooit meer iets met hen te maken te willen hebben. U zult toch met hen door moeten vanwege uw man en eventueel uw kinderen. Ga een andere keer wel weer met uw man mee. Zet uw schoonouders in gedachten weg als ‘mensen met een tekort aan fijngevoeligheid’ en laat het verder zo. Troost u met de wetenschap dat anderen in uw omgeving wel met u hebben meegeleefd.
Begrijpelijk en verstandig advies; echter, zo komen de schoonouders er wel heel makkelijk mee weg. Ik zou zelf persoonlijk er wel voor kiezen de schoonouders ermee te confronteren.
Er raakt post zoek, zeker in deze drukke tijd. Misschien hebben ze wel iets gestuurd, maar is dit nooit aangekomen? Het zou niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurt en ook ik heb (vervelende) misverstanden meegemaakt door (correct geadresseerde en gefrankeerde) post die gewoon nooit door de geadresseerde is ontvangen. Een hele goede vriendin ontving geen uitnodiging voor mijn huwelijk, terwijl het echt wel de bedoeling was dat ze er bij zou zijn (kon mondeling worden rechtgezet, geen schade), en nog een paar dingen. Ik heb ook wel eens gelachen om een kerstkaart die in December was afgestempeld maar eind Maart werd bezorgd. Niet meteen het ergste denken.
Misschien is het goed als echtgenoot eerst bij zijn ouders voorzichtig informeert of die het overlijdensbericht ontvangen hebben, omdat ze als kinderen niks van hen gehoord hebben.
Dat opent het gesprek en serveert de schoonouders niet direct af als mensen met een defect.
Wie weet hebben ze de kaart niet gekregen mijn post komt ook weleens bij buren terecht en ik heb ook weleens post ontvangen dat bestemd was voor buren. Als er verder geenco tact is geweest over zoiets belangrijks als dit, dan is de onderlinge band sowieso niet hecht. Verzeker u ervan dat uw ongenoegen terecht is voordat u ze innerlijk afschrijft. Veel sterkte.
Ik ben helaas ook een hork en dat komt voort uit onmacht. Mijn ouders hebben me niet goed geleerd hoe je je hoort te gedragen en ik heb daarnaast ook zeer slecht afgestelde sociale voelsprieten. Vaak weet ook niet goed hoe ik moet reageren en dan reageer ik maar niet. Intussen heb ik een lieve echtgenoot die me vertelt dat hoe ik moet reageren, maar het gaat lang duren voordat dit in mijn systeem zit. (En eerlijk gezegd vind ik het soms ook maar overdreven, maar goed).
Dit wil echter niet zeggen dat ik niet meeleef, of dat ik harteloos ben. Ik kan het alleen slecht uiten. Wellicht zijn u schoonouders net als ik en moet u accepteren dat er niet meer inzit. Hopelijk hebben ze leuke eigenschappen die kunnen compenseren.
In deze situatie zou ik voorzichtig vragen tijdens een bezoekje, of de schoonouders op de hoogte zijn van het overlijden van uw moeder? Als zij dit beamen, zou ik zeggen, op neutrale toon, dat ik zeer telrurgesteld ben dat ze geen enkele reactie hebben gegeven, ook niet naar uw vader toe.
Ik kreeg een keer de voorzichtige vraag of ik geen overlijdenskaart gekregen heb. Bleek iemand hem op het verkeerde huisnummer geadresseerd te hebben. Was wel een rotgevoel voor iedereen. Maar het was een nette, niet beschuldigende manier om te vragen naar het uitblijven van een reactie.
Ook al hebben de schoonouders de rouwkaart niet ontvangen, zijn ze toch zeker wel op de hoogte gesteld van het overlijden? Het al dan niet ontvangen de kaart is niet van belang. Ze hadden gewoon iets van zich moeten laten horen. Uw man wil zijn ouders ermee confronteren tijdens een bezoek. Waarom dan pas? Emoties stapelen zich alleen maar op. Laat hem bellen. Klaar de lucht. En een beetje peper in zijn reet mag ook wel. Uw man mag wel eerder voor u opkomen. Misschien verlangt hij zelf ook naar een troostend woord van zijn ouders. Zelf heeft hij toch ook verdriet van het overlijden van zijn schoonmoeder?
Ik wens u sterkte met het verlies en met deze lastige situatie.