Beste Beatrijs,
Sinds een jaar heb ik een lat-relatie met een vrouw, die nog een zoon van 22 in huis heeft. Zij beschouwt hem als een zorgenkindje en mag mij graag vertellen over zijn onverantwoordelijk en onbezonnen gedrag. Ik zie hem weinig, omdat hij vaak de deur uit is of op zijn kamer zit. Op momenten dat ik wel contact met hem heb, maakt hij op mij de indruk van een gezonde Hollandse jongen, bezig met zaken die normaal zijn voor zijn leeftijd. Tijdens de warme maaltijd zitten we wel met ons drieën aan tafel en gaan moeder en zoon over tot gekibbel. Mij valt op dat mijn vriendin hem dan benadert alsof hij een puber is van 14 jaar. Het kost mij dan moeite om geen partij voor hem te kiezen, hoewel hij aan mijn reacties wel kan merken dat ik hem steun. Verder valt op dat hij in huis niets hoeft te doen. Hoewel zijn moeder een fulltime baan heeft en zoonlief parttime werkt, kookt zij voor hem, maakt zij het huis schoon, doet de boodschappen, wast en strijkt voor hem.
Ik realiseer mij dat het mij niet aangaat, maar soms vraagt mijn vriendin mij zuchtend om steun. Opmerkingen van mijn kant leiden dan tot een sterk defensieve houding van haar die een open discussie in de weg staat. Ik meende dat alleen in zuidelijke landen jongens op deze manier tot macho’s worden opgeleid, maar blijkbaar speelt dat in de Nederlandse cultuur ook. Wat adviseert u mij te doen in deze situatie?
Haar zoon, de pasja
Beste Haar zoon, de pasja,
Of dit soort in-de-wattenleggerij macho’s kweekt betwijfel ik, eerlijk gezegd. De Nederlandse cultuur als geheel is weinig machoachtig. Ik voorzie eerder een zich voortslepend gebrek aan onafhankelijkheid en zelfstandigheid, met andere woorden: een moederskindje. Uw vriendin en haar zoon zitten verknoopt in een (lichtelijk ongezonde) relatie, waar zij beiden voordeel bij ondervinden. De moeder omdat zij haar verzorgende moederrol kan voortzetten en zo de baas over hem kan blijven spelen. De zoon, omdat hem de inspanningen van het dagelijks leven (kost, inwoning en de was) comfortabel uit handen worden genomen. Hij leidt nog steeds het leven van een tiener die geen verantwoordelijkheid hoeft te dragen en een beetje gekibbel aan tafel is daarvoor een betrekkelijk geringe prijs.
Natuurlijk moet die jongen het huis uit, en rap een beetje! Maar het is de vraag of u als verse geliefde van die moeder daar veel invloed op kunt uitoefenen. U refereert aan ‘een sterk defensieve houding van haar die een open discussie in de weg staat’. Tja, dan ziet het er somber uit. Uw vriendin heeft haar eigen psychologische redenen om haar zoon uit de wind te houden en naar een afwijkende visie zal zij geen oren hebben.
Ik raad u aan om u er niet mee te bemoeien, tenzij uw vriendin expliciet om uw mening vraagt. Op dat moment kunt u zeggen wat u denkt: ‘Volgens mij zou die jongen erbij gebaat zijn om op eigen benen te staan’ (op kamers dus). Ongetwijfeld zal uw vriendin dat idee afschieten, waarna u er verstandig aan doet om terug te keren naar uw rol van sympathieke luisteraar en er verder het zwijgen toe te doen. Komt het onderwerp later weer terug, kunt u altijd verwijzen naar uw eerdere uitlatingen: ‘Je weet hoe ik erover denk, schat.’
Echt? MOET een 22-jarige het huis uit? Ook als hij wel kostgeld betaalt, en een handje toesteekt als het zo uitkomt? En misschien wel aan het sparen is om een betere kans op de woningmarkt te maken? Ik hoop nooit in de situatie te komen dat ik niet kan wachten tot mijn zoon (18, thuiswonende student) en mijn dochter (20 en doordeweeks op kamers) de deur uit gaan. Als ze 40 zijn zal ik er eens over denken :-) Op hun 22e zijn ze vrij om te gaan, maar ze MOETEN van mij niet weg.
Suzanne, waar lees jij dat de zoon een handje uitsteekt en kostgeld betaalt?
Ik dacht dat we als ouder de taak hadden onze kinderen tot zelfstandige mensen op te voeden. Dat doe je niet door ze alle taken uit handen te nemen en ze toe te spreken als waren ze nog kleine kinderen.
Mijn oudste stiefzoon presteerde het eens (18 jaar oud!) zijn vader te vragen wanneer zijn bed weer eens verschoond zou worden? En zijn vader ging dat toen heel snel doen.
Pas toen ik later sarcatisch vroeg hoe het mogelijk was dat een 18-jarige zijn eigen bed nog niet kon verschonen realiseerde mijn man zich waar hij mee bezig was.
Een 22-jarig moet natuurlijk niet het huis uit. Maar het is wel een heel mooie leeftijd om zelfstandig te gaan wonen.
Ik proef nergens uit dit verhaal dat deze zoon in huis meehelpt, kostgeld betaalt en ondertussen hard bezig is om op zichzelf te gaan. Beatrijs legt haarfijn de ongezonde psychologische mechanismen bloot achter deze ogenschijnlijke win-win situatie voor moeder & zoon. Als je meerderjarig bent en voor jezelf kunt zorgen, hetzij door middel van een baan, hetzij met behulp van studiefinanciering, vind ik het niet meer dan normaal en gezond om een drang te ontwikkelen naar zelfstandigheid en de wijde wereld. Zo ging het bij mij als 18-jarige en ik glom van trots toen ik met mijn koffer op weg was naar mijn nieuwe woonplaats. Alsof iedereen kon zien dat dit De Dag was Waarop Ik Uit Huis ging ;)
Wordt er ook wel rekening gehouden met het feit dat mensen in de leeftijd van 20 tot 25 jaar meestal nog (niet altijd)studerende zijn en eerst worden geacht om de studie af te maken?
En dat ze dikwijls met een bijbaan in de horeca of krantenwijk ook niet zo veel verdienen en voor het minimumloon moeten werken? en dat de inrichting van een woning ook geld kost?En hoeveel moeite het uberhaupt kost om een baan te vinden en die ook te houden(gebleken geschiktheid bv.)zeker in deze tijd? Ik heb tot 25 thuis gewoond en ben toen pas gegaan toen ik werk had en in mijn eigen levensonderhoud kon voorzien, alleen waren de omstandigheden waarop het gebeurd is niet erg ideaal.
Beste mensen, ik schreef niet dat de jongeman in kwestie kostgeld betaalt en meehelpt. Ik schreef: ‘MOET een 22-jarige het huis uit? Ook als hij wel kostgeld betaalt, en een handje toesteekt als het zo uitkomt?’ (nadruk op de woordjes ‘ook’ en ‘wel’).
Is het ook al iemand opgevallen dat dit geschreven wordt door de vriend van de moeder? Als in: ‘niet de vader’? Als de zoon vertrekt hoeft hij de aandacht van zijn vriendin niet meer te delen en maakt de zoon geen inbreuk meer op hun privacy. Ik denk dat het advies van Beatrijs, zich er zo weinig mogelijk mee te bemoeien, zo gek nog niet is. Een van de doeltreffendste manieren om een relatie om zeep te helpen is kritiek op elkaars kinderen/elkaars standpunten qua opvoeding.
Zij hebben een lat-relatie. Als de vriend zich zo stoort aan de zoon van zijn vriendin, zou hij zijn vriendin vaker bij hem kunnen uitnodigen. Zoon is immers oud genoeg om alleen thuis te blijven :-) en dhr. vindt het vast niet erg om lekker te koken voor zijn vriendin… toch?
Suzanne, ik denk dat de vriend van de moeder zich meer stoort aan het gedrag van de moeder dan aan het gedrag van de zoon, hij heeft tenminste vaak de neiging hem te verdedigen. Een 22 jarige MOET niet het huis uit, soms kan het (financieel) ook niet, maar dat hoeft niet te betekenen dat de moeder hem/haar als een onmondig kind behandelt en dat hij/zij zich dat lekker laat aanleunen. Helaas wordt zo’n ongezonde situatie meestal niet veranderd zolang het kind nog in huis is, de enige manier om dat te doorbreken is dat het kind inderdaad op eigen benen gaat staan.