Spring naar inhoud


Kinderen bellen niet

Beste Beatrijs,

Mijn man heeft uit zijn eerste huwelijk twee kinderen van 12 en 10. Als de kinderen tijdens vakanties bij ons zijn, willen ze het liefst elke dag met hun moeder bellen of appen. Maar andersom bellen ze mijn man nooit. Als hij hen belt, duurt het lang voordat ze terug bellen. Vorige week was wel even het toppunt dat ze onze zoon (hun halfbroertje) niet eens even hadden gebeld voor zijn zesde verjaardag. Ook hun moeder schijnt dit zogenaamd te zijn vergeten. Ik erger me hier behoorlijk aan, mijn man ook wel. Hoe kunnen we hier het beste mee omgaan?

Onattente stiefkinderen

Beste Onattente stiefkinderen,

Maak er geen punt van. Voor kinderen is bellen minder belangrijk dan voor volwassenen. Jonge kinderen bellen elkaar niet met verjaardagen, tenminste niet spontaan. Dat is typisch iets waar volwassenen kinderen toe aanzetten. Misschien missen de kinderen hun moeder wel meer als ze bij hun vader zijn dan dat ze hun vader missen als ze bij hun moeder zijn. Als dat zo is, dan is dat zo. Niets aan te doen. Ergernis over het feit dat ze niet bellen helpt in ieder geval niet. Er met de kinderen over praten (‘Papa zou het zo fijn vinden als jullie hem ook eens bellen’) wekt de indruk alsof vader aan de verliezende hand is in zijn competitie met moeder om de meeste aandacht van de kinderen, en dat het de taak van de kinderen is om hun vaders ego overeind te houden. Kinderen gedijen niet onder dit soort micromanagement. Laat ze met rust.

Artikelen in Exen, Kinderopvoeding.

Gelabeld met , .


1 reactie

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Mo Rulez schrijft

    Als kind vond ik het vreselijk om volwassenen door middel van een briefje of telefoontje te moeten bedanken voor cadeaus. Ik vond het ergens (onverklaarbaar) genant. Als volwassene valt het me op dat als ik kinderen een cadeau stuur, ik van hen nooit een reactie krijg, wel van de ouders. Doorgaans in de vorm van een Facebook- of whatsappberichtje. Vaak evenwel komt er helemaal geen reactie. Vroeger vond ik dit nog jammer, nu besef ik dat aan “attent zijn” op de grotemensenmanier een jarenlang leerproces voorafgaat. En eerlijk gezegd, een onbeholpen bedankbriefje van het kind zelf waar nog net niet “ik moest van mama deze brief aan u schrijven” in staat, hoef ik ook niet.



Sommige HTML is toegestaan