Beste Beatrijs,
Ik ga binnenkort met pensioen, maar ik wil geen afscheidscadeau van mijn collega’s. Al die jaren dat ik met hen heb gewerkt heb ik nooit het gevoel gehad dat ik geaccepteerd werd. Altijd werd er geroddeld en gekonkeld. Zou het onaardig zijn als ik niks van hen wil krijgen? En hoe doe ik dat?
Geen afscheidscadeau
Beste Geen afscheidscadeau,
Als u binnenkort met pensioen gaat, komt er in verband met corona vast geen fysiek afscheid. U hoeft dus eigenlijk niets te doen. Vaak komt er een formeel afscheidscadeau van het bedrijf, als u tenminste een minimum aantal jaar in dienst bent geweest. Dat formele cadeau is meestal een geldbedrag, waarvoor exacte richtlijnen bestaan (hoe meer dienstjaren, hoe hoger het bedrag) en dat op uw rekening wordt gestort. Ik raad u aan om dat formele cadeau gewoon te accepteren. Dat is makkelijker dan het te weigeren en het is toch geen persoonlijk cadeau.
Soms zamelt een afdeling waar iemand heeft gewerkt geld in voor een apart cadeau aan degene die met pensioen gaat. Daarvoor wordt vaak overleg gepleegd met degene die vertrekt. Zonder fysieke afscheidsbijeenkomst zal er minder animo zijn voor een afdelingscadeau. Kans is groot dat niemand zo’n initiatief neemt. Als men u toch op een of andere manier polst hierover, kunt u best zeggen dat ze zich de moeite kunnen besparen, omdat u geen goede herinneringen aan de samenwerking bewaart.
Ik ben eens op een hele nare manier ontslagen in mijn stage, waar gelijk mijn volledige opleiding, twee weken voor de diploma-uitreiking mee afgebroken werd.
(De reden was dat ze me anders hadden moeten aannemen van de opleiding en ze hadden liever een nieuwe, gratis stagiair het volgende jaar.)
Na een kort, geforceerd afscheid met wat nare opmerkingen (‘Zo, welke nieuwe opleiding ga je proberen wél te halen?’), kreeg ik een haastig samengegraaid afscheidscadeau in mijn handen geduwd.
En om calamiteiten te voorkomen, een nogal hardhandige, ‘ik breng je wel even naar buiten’-begeleiding, waarbij zelfs mijn papieren naamkaartje me ruw afgenomen werd.
Toen ik een halfuur later in de trein zat, stond ik op het punt om na te denken over de nare dag, de laatste duw naar buiten en het vooruitzicht dat ik mijn ouders moest vertellen dat mijn diploma van een volgende opleiding zou moeten komen.
Buiten begon de zon fel te schijnen en we stonden we stil in een weiland. Ik maakte het afscheidsmandje open en begon de afgeprijsde artikelen die erin zaten te bekijken en van een zakje schuimpjes te eten.
Toen kreeg ik ontzettend te slappe lach en dacht; ‘Zij zitten daar nog, met z’n allen, elkaar het leven zuur te maken. Ik ben ontsnapt. En ik heb lekker zon en schuimpjes.”
Ik hoop heel erg dat uw pensioen ook zo’n gevoel gaat geven.
Haal de buit binnen en denk; “Ik ben weg hier.”
Dankzij corona kunt u rustig via de achterdeur van uw werk verdwijnen.
Ik ben het eens met het gegeven advies, vooral de laatste zin om ev. nog openheid van zaken te geven als het zo uitkomt.
Ook ik heb vroeger weleens in zo’n sfeer gewerkt (onderwijs), ben toen ontslagen in mijn proeftijd, wat ik vlak erna erg vond, later een groot compliment: ik paste er niet, zei men.
Geen wonder, want ik deed niet mee aan roddel en achterklap daar!