Spring naar inhoud


Hoe veroordeel ik vliegpassagiers?

Beste Beatrijs,

Straks als de zomervakantie ten einde is, komen de collega’s, buren en vrienden weer terug met hun vakantieverhalen. Een vliegvakantie naar de Filipijnen, naar Curaçao, naar Botswana of (gelukkig) een kampeervakantie in Nederland of gewoon thuisgebleven. Voor deze laatste categorie kan ik beslist belangstelling opbrengen, voor de nietsontziende vliegtuignemers kan ik dat niet en wil ik het ook niet meer veinzen. Deze mensen helpen de wereld naar de knoppen. Nu is dat niet iets wat je zegt. En er zijn natuurlijk ook mensen die hun gedrag afkopen door bomen te planten. Maar dan nog: het is een achterlijke cultuur die hoe dan ook in stand wordt gehouden en waar zij aan bijdragen. Waarom niet gewoon een mooi boek lezen en je in je hoofd verplaatsen? Waarom niet met de pootjes in een riviertje in de Ardennen poedelen? Hoe stel je vriendelijk dat je niet geïnteresseerd bent in verhalen over vliegvakanties zonder jezelf in sociaal opzicht buiten spel te zetten?

Vliegvakantieverhalen afkappen

Beste Vliegvakantieverhalen afkappen,

Weet u, vakantieverhalen zijn eigenlijk altijd tamelijk vervelend om aan te horen, of mensen nu in China zijn geweest of aan de IJssel hebben gekampeerd. Ik raad u af om onderscheid te maken tussen verhalen van mensen die in buurt zijn gebleven en mensen die ver weg zijn geweest. Laat alles maar een beetje over u heen komen en probeer het gesprek een andere draai te geven. Sinds verre vakanties niets bijzonders meer zijn, nemen de ellenlange verhalen over die vakanties trouwens ook af. Er valt steeds minder opzienbarends te vertellen over een safarireis door Zuid-Afrika of backpacken in Thailand.

U hebt de behoefte om een morele veroordeling uit te spreken: ik hoef u natuurlijk niet te vertellen dat mensen het niet op prijs stellen om gekapitteld te worden over hoe zij hun vakantie inrichten. U bent tevreden met een mooi boek in de Ardennen – anderen willen wat meer van de wereld zien. Ergens anders dan in je eigen land willen rondkijken is geen misdaad. Eeuwen lang gold het verbreden van je horizon als een nastrevenswaardige bezigheid waar de mens wijzer van werd. Nu toenemende welvaart steeds meer mensen in staat stelt om ook eens iets van de wereld te zien, is reizen ineens iets verwerpelijks. Ook degenen die vlees en kaas eten, auto rijden, wegwerpplastic en elektronica gebruiken en te veel kleding aanschaffen dragen klimaatschuld. Er is geen beginnen aan om iedereen een reprimande te geven – het is niet nodig om degenen die op vliegvakantie gaan extra in het beklaagdenbankje te plaatsen. Iedereen kan zich op zijn eigen manier om het klimaat bekommeren.

Artikelen in Reizen.

Gelabeld met , .


13 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Maria schrijft

    Niet doen, mensen veroordelen. Wij hebben in onze zeer grote woonstad bewust géén auto, fiets en OV voldoen prima, maar alle autobezitters veroordelen? Daar valt niet mee te leven en met iemand die op de stoel van de rechter gaat zitten, ook niet.
    We pakken soms graag de boot naar Scandinavië, leven en laten leven!
    Mensen die met hun oordeel de sfeer verpesten, zijn ook geen bijdrage aan de schepping, toch? Denk vooral ook aan uw geestelijke klimaat!

  2. Truusje schrijft

    Mijn manier is zeggen: ”Nu kan het nog. Het wordt straks onbetaalbaar”. Meestal valt er dan een diepe stilte.

  3. Cathy schrijft

    En dan hebben we het nog niet gehad over kindschaamte. Het is misschien leuker je te bedenken dat mensen die je leuk vindt, enthousiast zijn over hun ervaringen. Dat staat los van een camping of vliegreis.

  4. Jantine schrijft

    Wauw, deze brievenschrijver is ongetwijfeld weinig gezellig… Wàt een zure brief. Ik zou zeggen: houd uw mening lekker voor u en ga vooral een boek lezen en u “in uw hoofd verplaatsen”. Sterkte met uzelf.

  5. CH schrijft

    Mocht u de verleiding toch niet kunnen weerstaan om een (verdekte) sneer te geven, houd er dan rekening mee dat de vliegvakantiegangers u fijntjes zullen wijzen op uw eigen tekortkomingen. Zoals Beatrijs zei, iedereen draagt klimaatschuld en een ‘maar ik ben evengoed beter bezig dan jij’ levert heus niks op. Menigeen wil kaatsen maar is geschokt als de bal terugkomt.

  6. Agnes Witte schrijft

    Ook ik vind het pijnlijk te horen hoe luchtig en onnadenkend mensen over hun verre vluchten vertellen. En ik houd mijn mond. Maar ik ken iemand die met haast kinderlijke verontwaardiging uitroept: “Joh, dat moet je niet doen, vliegen! Je helpt het klimaat naar de knoppen! Er zijn toch genoeg mooie plekken in Europa?” Deze man spreekt echt vanuit zijn hart en zo verbindt hij zich ook met anderen. Dat inspireert mij.

  7. Emma schrijft

    Het antwoord op “Hoe veroordeel ik mensen…?” is onder alle omstandigheden heel eenvoudig: niet. Oordelen over andermans keuzes is een hobby die alleen in het eigen hoofd dient te worden beoefend. Dan kan de oordelende zich stiekem verkneukelen over de eigen morele superioriteit, zonder dat verder iemand daar last van heeft.

  8. Alexandra Smit schrijft

    Deze briefschrijver zou voor de grap eens een drukke internationale luchthaven moeten bezoeken. Bij de enorme aantallen mensen die zich dagelijks over de aardbol verplaatsen (vaak ook arbeidsmigranten uit arme landen), valt zo’n vakantiereisje van één vriend of één bevriend stel volledig in het niet. Het klimaatprobleem kunnen we alleen oplossen als overheden en bedrijven de boel ingrijpend anders inrichten. Een oplossing is bijvoorbeeld het vliegen “op de bon” doen. Duurder maken werkt nog grotere ongelijkheid in de hand, want dan zijn verre reizen alleen nog weggelegd voor de rijkere mensen. We kunnen de last van overproductie en overconsumptie niet op de schouders van individuele consumenten en burgers blijven leggen. Regeringen en bedrijfsleven moeten zich niet langer monomaan op kortetermijnwinst en economische groei richten, maar op duurzaamheid en een leefbare aarde op de lange termijn.

  9. Chantal schrijft

    Bewustwording creëren is tot daaraan toe maar ik vermoed dat dit niet is waar de brievenschrijver op uit is. Het klinkt alsof de brievenschrijver enkel en alleen wil oordelen.
    Ik vraag mij dan af of de brievenschrijver kinderen heeft en of hij/zij zich realiseert wat het effect van kinderen krijgen op het klimaat is. Benoemt de brievenschrijver dat ook aan een ieder die in blije verwachting is?

  10. Marie schrijft

    De meeste mensen die vliegen zijn nog altijd de werknemers van internationale bedrijven. Daar werken mensen die rustig twee keer per week heen en weer vliegen, of zelfs vaker. De schrijver kan zich beter gaan beklagen bij deze bedrijven dan zich druk te maken over de consumenten die voor hun vakantie ééns per jaar in het vliegtuig stappen. Zeker omdat deze bedrijven tegenwoordig prima digitaal kunnen vergaderen.

    De reactie van Chantal is trouwens ook prachtig, en daar sluit ik e helemaal bij aan.

  11. Janneke schrijft

    Ik herken het gevoel van de briefschrijver. Het is ook beangstigend hoe snel het klimaat verandert en je hebt soms het gevoel dat je de enige bent die daarvan doordrongen is. Roepende in de (straks letterlijke) woestijn. Ook in deze reacties zie ik bagetalliserende opmerkingen terug. Maar het enige waar je grip op hebt zijn je eigen daden. Wij vliegen niet, hebben een hybride auto, zonnepanelen, zijn vegetarier, kopen veel minder en eten geen zuivel meer. Maar ja, we hebben wel drie (!) kinderen en je moet toch elke dag eten. Vervuilen doe je dus toch. Maar dat maakt onze keuzes niet hypocriet. Alle beetjes helpen maar leg dat niet op op anderen. Mensen nemen het toch niet van je aan en ze zullen jou alleen maar irritant vinden. Dat is ook niet goed voor je levensgeluk.

  12. Teun schrijft

    Mensen willen heel graag andere mensen helpen en van adviezen voorzien en dat zorgt voor een snelle instant verbinding. De brievenschrijver zou bekenden met verre vakantieverhalen later in het jaar om advies kunnen vragen hoe de brievenschrijver om zou moeten gaan met haar/zijn vliegschaamte/schuld die wordt ervaren. Toekomstige verre vakantieverhalen worden dan vanzelf minder interessant.

  13. Kees schrijft

    Vlieg-, cruise-, ski-, diesel-, steenkool-, vlees-, vis-, leer-, plastic-, dierentuin-, tegels-in-de-tuin-, rook-, drink-, huisdier-, wasdrogerschaamte, om er maar eens een aantal te noemen.
    We dragen allemaal bij aan een of meer van deze “schaamtes”. Dit is zo gegroeid in een aantal decennia. Sommige zijn reeel, maar zijn heel moeilijk terug te draaien. Stap voor stap vermindering zou al veel helpen. Door Covid zijn we inmiddels flink met onze neus op de feiten gedrukt: consuminderen is niet gemakkelijk, maar goed mogelijk als het niet anders kan.

    Aan de inzender van de brief: het enige dat u kunt doen, is een voorbeeld geven voor wat u het meest aanspreekt. Als dit betekent dat u geen vliegvakanties boekt, is het al prachtig dat u vol enthousiasme over uw eigen vakanties kunt praten. Enthousiasme (zonder betweterigheid en zonder als een fundamentalist over te komen) werkt geweldig: het voorkomt negatieve gevoelens, en wie weet… werkt het aanstekelijk!
    Zelf ben ik veganist, ik pieker er niet over om anderen aan te vallen op hun biefstukconsumptie, maar ik ben wel enthousiast over mijn levensstijl, en ik kook graag voor anderen.
    Luistert u eens vriendelijk naar uw vrienden, vertelt u eens hoe heerlijk u op vakantie bent geweest, en begin daarna over iets anders. En niet teveel vakantiefoto’s! die beginnen altijd te vervelen na een kwartiertje.



Sommige HTML is toegestaan