Beste Beatrijs,
Ik heb een aantal goede vrienden die ik ook altijd voor mijn verjaardag uitnodig. Op een enkeling na kunnen deze goede vrienden nooit iets bedenken om te geven, dus wordt het een cadeaubon. Natuurlijk is dat gemakkelijk. Ik kan ermee kopen wat ik wil. Toch vind ik het niet leuk dat men voor mij niets kan bedenken. Het voelt als desinteresse. Is dit een overdreven reactie van mij? Voor alle duidelijkheid: zelf doe ik de nodige moeite om een leuk cadeautje te vinden voor mijn vrienden.
Niet tevreden met een bon
Beste Niet tevreden,
Een cadeaubon is een noodsprong. In de cadeauhiërarchie slechts een treedje hoger dan baar geld. Geschikt voor gelegenheden die om cadeaus vragen, terwijl de gever geen flauw idee heeft wat dat zou moeten zijn. Van goede vrienden verwacht je iets meer inspanning dan het plichtmatig omkeren van hun portemonnee. Het gaat nog niet eens om het resultaat waarmee ze op de proppen komen, maar om het idee dat een vriend zich moeite heeft gedaan om iets aardigs te bedenken. Misschien vindt u al met al die cd of het boek waar iemand mee komt aanzetten niet zo geweldig. Maar toch – het was hun idee, blijkbaar vinden zij die muziek of die schrijver wel de moeite waard, dus dat geeft het al iets extra’s. Bespreek het onderwerp ‘cadeautjes’ eens met uw vrienden. Zeg hen dat een goedkoop persoonlijk cadeautje u meer plezier geeft dan een duurdere cadeaubon. Wie weet vatten ze de hint.
Een oplossing is ook om simpelweg van te voren aan de jarige te vragen of hij/zij nog cadeauwensen heeft. En zo heb je simpel en snel een cadeautje naar wens gevonden. Eventueel kun je er nog een aardigheidje bij doen wat de ontvanger niet verwacht.
Ik vind het persoonlijk niet vervelend om bonnen te ontvangen (en te geven; alhoewel ikzelf dan simpelweg gewoon geld geef als ik het echt niet weet) er zijn immers altijd mensen die het moeilijk vinden om iets leuks voor je te kopen (als ze er niet om willen vragen wat je wilt hebben). Anderszijds zijn er mensen waarvan ik niet zou weten wat ik voor ze moet kopen; en mensen waar het helemaal niet moeilijk voor is: daar valt altijd wat leuks voor te vinden.
“It’s the thought that counts”, maar dat geldt dan ook voor het feit dat er uberhaupt wordt nagedacht over iemands verjaardag.
Met geld of een kadobon is niets mis. Het verschaft de ontvanger een mate van vrijheid om zelf zijn/haar kado uit te kiezen. Ik vind die vrijheid zelf heel prettig, het is heerlijk om de stad in te duiken en iets leuks te kunnen uitzoeken. Ik vind het schenken van geld of bonnen zeker niet onattent.
Ik vind het juist onattent als de gulle gever achteloos zijn/haar voorkeuren projecteert op mij! Mijn opa, een fervent tekenaar, vroeg me als kind nooit wat ik met mijn verjaardag wilde hebben maar had de vervelende gewoonte om me altijd maar weer schetsblokken te schenken terwijl ik daar niets mee had. Hoezo alleen van jezelf uitgaan? Ik moest me uiteraard dankbaar tonen en deed dat ook maar ik kreeg eigenlijk net zo lief niks dan die eeuwige schetsblokken! Waar gaat het nou eigenlijk om, dat je de jarige een plezier doet of jezelf als gever?
Het eerste toch? Als mijn verjarende vader graag een nieuw reservewiel wil krijgt hij die gewoon hoor…
In onze familie grappen we tegenwoordig bij verjaardagen: “We hebben alles al!” en geven elkaar geld of kadobonnen. En dat alles komt bij bijvoorbeeld een plotselinge restyling van het interieur prachtig van pas!