Spring naar inhoud


Daar gaat de erfenis!

De eerste vraag die ouders vroeger stelden bij de kennismaking met een mogelijke huwelijkskandidaat voor hun dochter luidde: ‘En, vertel eens, wat doet je vader?’ Die openingsvraag zou nu ongepast en veel te cru gevonden worden (er zijn terloopsere manieren om het onderwerp aan te snijden), maar het milieu waarin de vrijer van hun kind is opgegroeid interesseert ouders nog steeds bovenmatig, misschien nog wel meer dan wat die figuur zelf uitvoert. Een partner uit een goed milieu weet zich verzekerd van familiale steun en kan op termijn een erfenis tegemoet zien, een fijne garantie voor toekomstige financiële veiligheid.

Omgekeerd hebben volwassen kinderen ook grote, zij het meestal verzwegen belangen bij liefdesrelaties van hun gescheiden of verweduwde ouders. Diep in hun hart hebben kinderen er de pest aan als pa of ma alsnog op vrijersvoeten gaat. Op deze belangen rust een zo mogelijk nog groter taboe. Kan de ouderlijke instemming of afkeuring van een eventuele partner nog teruggevoerd worden op altruïstische motieven (ze willen het beste voor hun kind), in het geval van volwassen kinderen die moeilijk doen over nieuwe intieme betrekkingen van een van hun ouders gaat het zuiver om eigenbelang: daar gaat de erfenis! Bedenkingen kunnen niet of nauwelijks ge-uit worden, want natuurlijk hebben ouders recht op nieuwe liefde op wat voor leeftijd dan ook en natuurlijk hoeven zij geen rekenschap over hun financiën af te leggen tegenover hun kinderen.

Steeds meer loslopende personen in alle leeftijden die allemaal snakken naar liefde en aandacht: nog geen partner gevonden (jongeren), gescheiden (middelbaren), verweduwd (senioren). Op internetdating- en chatsites opereren oplichters die met doorzichtige trucs onnozele eenzamen een emotionele en financiële poot uitdraaien. In de categorie ouderen is de kwetsbaarheid vanouds nog veel groter. Een mooi voorbeeld hiervan was vorige week te zien in een reportage van het EO-programma ‘Het vijfde uur’ over een schijnhuwelijk tussen een dementerende, kinderloze 79-jarige vrouw en haar 22-jarige achterneef, die regelmatig bij haar over de vloer kwam en klusjes deed. Iemand bij de bank had argwaan gekregen, toen er enkele tonnen van haar bankrekening werden weggesluisd. Er werd een curator aangesteld en het huwelijk werd nietig verklaard, wat overigens niet betekende dat de achterneef het geld moest teruggeven, want hij stond nog steeds als enige erfgenaam in haar rechtsgeldige testament genoemd.

De toon van de reportage was dat instanties en autoriteiten gefaald hebben en dat er overheidsmaatregelen moeten komen om dergelijk misbruik te voorkomen. Een en ander zal niet eenvoudig van de grond te krijgen zijn, want hoe valt te controleren of een relatie baatzuchtig is? De achterneef/ klusjesman ging extreem roekeloos te werk, kennelijk verblind door hebzucht. Hij had helemaal geen bizar huwelijk hoeven te sluiten om die erfenis binnen te halen. Testamentaanpassing was voldoende geweest en sowieso beschikte hij al over haar bankrekening. Doordat hij het onderste uit de kan wilde halen (geen erfbelasting betalen) liep hij tegen de lamp.

De meeste mensen die op geld en bezit azen van al dan niet dementerende ouderen pakken dat minder dom aan. Inkapselen is het devies, en pas later leegplukken. De geëigende methode is om solitaire, weerloze, rijke oudjes hulp en steun te bieden en hun steeds meer dagelijkse taken uit handen te nemen. Naarmate de prooi afhankelijker wordt van de verstrekte diensten, zal hij of zij een steeds grotere behoefte voelen om een vorm van compensatie te bieden en zo zwemt de vis geheel vrijwillig de fuik binnen.

Dit klinkt exploiterend en manipulatief, maar hoe erg is dat eigenlijk, wanneer de prooi zelf intussen dik tevreden is met de verzorging, de aanspraak en de schijn van onbaatzuchtige liefde? Alle andere mogelijkheden voor een oud en afhankelijk persoon zijn onaantrekkelijker, want onpersoonlijker, en geven ook geen garantie tegen misbruik. In verpleeg- en verzorgingshuizen worden bewoners sluipenderwijs beroofd van hun eigendommen. Thuiszorgers kunnen evenmin weerstand bieden tegen de gedachte dat zo’n oudje toch niks meer heeft aan die rijkdom en dat zij als degenen die tegen een karig loon het zware werk opknappen ook recht hebben op een greep uit de ruif. De woede van familieleden over baatzuchtige bekommernis en diefstal door derden is begrijpelijk, ze moeten alleen niet vergeten dat ook die woede voortkomt uit eigenbelang.

Artikelen in Column.


0 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.



Sommige HTML is toegestaan