Beste Beatrijs,
Wanneer ik iemand bel en een telefoonbeantwoorder of voicemail aan de lijn krijg die ik op dat moment niet wil inspreken, dan hang ik op zonder iets te zeggen. Het gebeurt soms dat ik desondanks word teruggebeld. Men heeft dan via nummerherkenning mijn telefoonnummer gezien. Wanneer het familie of vrienden betreft heb ik daar geen enkele moeite mee, maar als het wildvreemde mensen zijn of instanties, dan ervaar ik dat als opdringerig. Op zichzelf vind ik nummerherkenning heel handig, maar min of meer onbekende mensen terugbellen op grond van die informatie komt mij voor als onbeleefd. En om bij iedereen die ik niet goed ken *31* voor het telefoonnummer te gaan intoetsen (om nummerherkenning te voorkomen) gaat me ook een beetje ver. Kortom, zijn er al omgangsregels geformuleerd met betrekking tot nummerherkenning?
Betrapte beller
Beste Betrapt,
Het maakt een iets te gretige indruk om iemand terug te bellen die geen boodschap heeft achtergelaten, en aan wie je dan moet uitleggen dat je toch gemerkt hebt dat ie gebeld heeft. Gretig en al te nieuwsgierig. Daarom kan ik me niet goed voorstellen dat instanties zich er aan bezondigen, zeker niet als je bedenkt hoeveel moeite het vaak kost voor een beller om een instantie aan de lijn te krijgen, en dan geen sprekende computer, maar een persoon van vlees en bloed. In den blinde terugbellende instanties zijn moeten wel heel dringend om werk verlegen zitten (wie zou er gebeld hebben? misschien een klant met een miljoenenopdracht?)
Instanties doen het volgens mij niet of nauwelijks, en particulieren zóúden het niet moeten doen. Als een beller geen boodschap achterlaat, betekent dat dat het telefoontje geen belang heeft, of dat de beller niet bereikbaar kan of wil zijn. Of misschien was het wel iemand die een verkeerd nummer intoetste en ophing zodra hij een onbekende stem op de voicemail hoorde. Kortom: niet onuitgenodigd terugbellen, en zeker niet naar onbekende nummers.
Ik wil graag een tegengeluid laten horen.
Als iemand een van mijn vier nummers (ISDN-aansluiting) kiest, neem ik aan dat er contact op prijs gesteld wordt. Dus luister ik altijd de voice-mails af tegen bepaald niet geringe kosten (ca. 1 dubbeltje in oud geld) per keer. Groot is dan ook de teleurstelling als men wéér niet heeft gemeld wat er aan de hand is. Met name bij bedrijven is dit irritant, want meestal willen die iets van je dat geld kost, maar bij familie of vrienden die weigeren in te spreken word ik boos. Ze jagen mij op kosten. Bel dan niet, zou ik zeggen. Niet de één voor alle lasten laten opdraaien en zelf alleen de lusten willen. Overigens hanteren de mensen die hun nummer niet willen laten herkennen volgens eenzelfde manier van denken. Als zij bellen én inspreken toont mijn telefoonapparaat hun nummer niet. Als zij de enigen waren die contact wilden kan ik dus niet weten dat er is ingesproken. Daarna is men vaak gebelgd als ik niet terugbelde.