Antwoordapparaat als screening

Beste Beatrijs,

Is het geoorloofd om eerlijk te zeggen dat je soms (vaak) geen zin hebt om de telefoon aan te nemen? Omdat je je antwoordapparaat een prachtig middel vindt om in vrijheid te kunnen kiezen wanneer je wie terugbelt? De begrippen ‘eerlijkheid’ en ‘vrijheid’, belangrijk voor mij geworden, komen in dit dilemma tezamen.

Na de piep

Beste Na de piep,

Natuurlijk staat het iedereen vrij om het antwoordapparaat als poortwachter te gebruiken en al luisterend naar binnenkomende berichten ter plekke te beslissen of je wel of niet opneemt en zo niet, vervolgens te beslissen of en wanneer je de bellers terugbelt. Deze manier om met de telefoon om te gaan hoeft u trouwens helemaal niet mee te delen aan mensen, want ze merken gauw genoeg dat u nooit zelf opneemt en het antwoordapparaat laat selecteren.

Er staat u niets in de weg om uzelf zo te verschansen. Al zal lang niet iedereen een boodschap inspreken, want veel bellers willen op hun beurt niet worden teruggebeld op een tijdstip dat zij er niet voor in de stemming zijn. Of ze hanteren dezelfde strategie als u, namelijk een antwoordapparaat dat permanent aanstaat, en als u dan terugbelt, hebben ze toevallig net geen behoefte aan u, zodat ú weer een boodschap moet inspreken, waar u misschien voor terugdeinst, want dan gaat men ú weer op de verkeerde momenten terugbellen, enzovoort. Zo blijft men achter elkaar aan bellen, totdat niemand meer zin heeft om überhaupt nog met de ander in contact te treden. Wel zo rustig inderdaad. Door uw ontmoedigingsbeleid komt u af van mensen in wie u toch al niet zo veel zag. Maar misschien ook van mensen die u wel aardig vindt, maar die nooit iets inspreken. Enfin, daar kunt u dan weer nummerherkenning voor nemen. Wat de ander weer kan blokkeren, omdat ie liever niet als beller wil worden betrapt. Zo blijf je aan de gang. Zonder te screenen de telefoon opnemen hééft toch wel iets: je hoeft er niet zo bij na te denken. Je ontvankelijk opstellen is makkelijker dan alles willen regisseren.