Beste Beatrijs,
Mijn vriend wil graag dat ik ‘alsjeblieft’ zeg, als ik iets aan hem vraag. Als ik dit niet doe, behandelt hij mij als een driejarige: ‘Zeg eens alsje…, ja ja, toe maar!’ Dit stuit mij tegen de borst. Ik ben spontaan en ken dit niet uit vorige relaties. De ene keer zeg ik wel ‘alsjeblieft’, de andere keer niet, net zoals het uitkomt. Deze verplichting voelt voor mij dwangmatig, ongelijkwaardig en afstandelijk. Ik vraag me af: wat zijn de moderne manieren voor het gebruik van ‘alsjeblieft’ in relaties?
Alsjeblieft? Nee, dank u!
Beste Alsjeblieft,
Het is zeker niet gebruikelijk om bij elk verzoek aan een levensgezel ‘alsjeblieft’ te zeggen. Dit gebeurt alleen wanneer het een zeer nadrukkelijk smekend verzoek is. Bijvoorbeeld: ‘Kun je alsjeblieft ophouden met vreemdgaan?’ of ‘Wil je deze diamanten oorbellen voor mij kopen, alsjeblieft?’ Dit ‘alsjeblieft’ laat een bepaalde onderworpenheid zien. Bij huis-, tuin- en keukenverzoeken (‘Mag ik het zout? Kun je straks even langs de stomerij gaan? Wil je deze pot met jam voor me losdraaien?’) wordt ‘alsjeblieft’ meestal weggelaten, omdat het een overbodige toevoeging is die binnen een gevestigde relatie overdreven formeel klinkt.
Dit aandringen op het gebruik van alsjeblieft komt op mij eerder over als een verkapte kritiek op de manier van vragen van briefschrijver/ster. Daar schort misschien wat aan. Misschien vraagt hij/zij dingen wel op een bevelende/onaardige manier. Als je iets vriendelijk vraagt is het woord alsjeblieft immers niet strikt noodzakelijk.
Misschien moet de schrijfster eens vragen waarom haar vriend zo aandringt op het gebruik van asjeblieft.