Verplicht vakantiefoto’s kijken

© Sjoerd van der Zee

De vakantietijd is weer voorbij en dat betekent dat je weer moet vrezen voor vakantiefoto’s. Met de komst van de digitale camera is in mijn kennissenkring het fenomeen opgedoken van de foto-cd, die triomfantelijk tevoorschijn wordt gehaald. ‘Heb je even een computer?’ vragen ze of ze nemen zelf hun laptop mee. Vervolgens zit je dan een uur lang plaatjes te kijken. Begrijp me goed: een paar foto’s vind ik leuk. Maar het zijn er soms wel honderd. Dat kun je je vrienden toch niet aandoen? Ik reageer er zo lauw mogelijk op, maar dat helpt niet.

Verplicht foto’s kijken

Beste Verplicht,

Een enkel beeld zegt meer dan duizend woorden, daar staat tegenover dat een enkel woord draaglijker is dan duizend beelden. Een stapel vakantiefoto’s dwingt de kijker tot een stroom van bewonderende kreetjes. Je moet wel heel erg geïnteresseerd zijn in de mensen op de kiekjes om je langer dan een paar minuten te willen verdiepen in hoe ze in korte broek naast een fontein zitten, doen alsof ze de toren van Pisa voor omvallen behoeden, in de golven spartelen of peinzend over een landschap uitkijken. Hoe meer foto’s, hoe saaier.

In een conversatie met vrienden vertelt men elkaar over zijn leven, maar dat moet niet uitmonden in een powerpoint-presentatie. Wanneer uw vrienden weer eens hun laptop openklappen voor een college met lichtbeelden, verzeker u dan van de plaats achter het toetsenbord en zorg ervoor dat u zelf de knoppen bedient. Terwijl uw bezoek toelichting geeft bij foto 1 werkt u in ijltempo de serie af. Met een paar minuten moet het bekeken zijn. Als het bezoek tegenstribbelt, zegt u: ‘Sorry, ik ben van de zapgeneratie – ik kan alleen naar beelden kijken, als ik zelf de afstandsbediening vast mag houden.’