Beste Beatrijs,
Na mijn scheiding (acht jaar geleden) zijn de kinderen (nu 15 en 17) volgens afspraak om de week van donderdagavond tot en met de maandagochtend bij hun vader. Twee jaar geleden is hij gaan samenwonen met zijn vriendin en haar kinderen. Dat gaf aan beide kanten veel aanpassingsproblemen, maar ik dacht dat het de laatste tijd beter ging. Vorige week kwamen de kinderen helemaal overstuur thuis. Ze hadden een rotweekend gehad. Ze zeiden dat ze altijd worden afgekat en bekritiseerd door de vriendin en dat hun vader het niet voor hen opneemt. De kinderen brachten, zoals bleek uit dit gesprek, de weekenden grotendeels op hun kamer door om de vriendin en haar kinderen te ontvluchten. Nu willen ze niet meer naar hun vader toe. Ik heb gezegd dat ze de problemen met hem moeten bespreken, desnoods in mijn huis, maar dat durven de kinderen niet. Een andere volwassene als tussenpersoon inschakelen zien ze ook niet zitten. Wat kan ik doen?
Omgangsregeling werkt niet
Beste Omgangsregeling werkt niet,
Van uw kinderen kan verwacht worden dat ze het zelf oplossen met hun vader. Daar zijn ze oud genoeg voor. Tieners van deze leeftijd hebben vaak geen zin meer om tussen twee huizen te pendelen. Het kan best waar zijn dat ze een hekel aan het nieuwe samengestelde gezin, waar ze zich niet thuis voelen, maar er is ook een kans dat ze genoeg hebben van verplichte weekenden elders, omdat ze hun bekomst hebben van het wonen in twee huizen. Steeds maar weer moeten verkassen geeft stress, vooral onder tieners met een groeiende weerzin tegen dwang.
De omgangsregeling bevalt niet meer. Dan moet er een nieuwe opzet komen, waar alle betrokkenen zich in kunnen vinden. Uw kinderen zouden bijvoorbeeld op een vaste avond in de week bij hun vader kunnen gaan eten. Of (als ze de vriendin echt niet kunnen uitstaan) een keer per week buitenshuis met hun vader kunnen gaan eten en vervolgens weer naar huis. Of de vader zou in het weekend iets leuks met de kinderen kunnen gaan doen zonder de vriendin en haar kinderen erbij. Hij zou ze af en toe een weekje mee op vakantie kunnen nemen. Mogelijkheden genoeg. Dan wordt het overnachten bij de vader tot nader order afgeschaft en dat geeft beide partijen een adempauze.
Het is belangrijker dat het contact tussen vader en kinderen in stand blijft dan dat iedereen zich onderwerpt aan een strikt rooster.
Hoe dan ook, de kinderen zullen moeten overleggen met hun vader en u mag niet toestaan dat ze hier op een onvolwassen manier voor weglopen. Problemen zijn er om onder ogen gezien te worden. Het lijkt me onzin dat ze dat niet zouden durven. Waar zijn ze bang voor? Dat hij woedend wordt? Of dat ze hem teleurstellen? Het volgen van opgelegde schema’s in gebroken gezinnen loopt wel vaker spaak. Met enige flexibiliteit en inlevingsvermogen kan dat meestal wel worden opgevangen. Het is belangrijker dat de vader-kind-contacten in stand blijven dan dat iedereen zich onderwerpt aan een strikt rooster. Als uw kinderen hun hakken in het zand blijven zetten en weigeren om iets te doen aan de huidige patstelling, grijp dan in en nodig uw ex wél uit voor een bijeenkomst met de kinderen om tot nieuwe afspraken te komen.
“mogelijkheden genoeg” zoals uit eten gaan en een weekje op vakantie is voor heel veel mensen niet financieel niet mogelijk. Dus zo vanzelfsprekend is dat niet!!
Ik heb zelf als ‘stiefmoeder’ in zo’n situatie gezeten met de tienerzoon van mijn partner. De jongen had altijd erg veel moeite met schakelen tussen het ene huis, waar meer op hem gelet werd, en het andere huis, waar alles mocht en alles kon en huiswerk niet bestond. Helaas stimuleerde de moeder hem niet om problemen met zijn vader te bespreken, maar werd hij thuis lekker gepamperd, om maar het gevoel te kunnen houden dat alles aan ons lag. Uiteindelijk heeft dit geleid tot een conflict en hebben we hem maandenlang niet gezien. Ik ben het eens met het gegeven advies: de kinderen moeten dit zelf oplossen met hun vader. Beloon het vluchtgedrag niet!