Beste Beatrijs,
Wij hebben een dochter van drie jaar en te pas en te onpas wordt me gevraagd wanneer de tweede komt. De mondhygiëniste, de buurvrouw, de huisarts, een collega op mijn werk, een andere buurvrouw, het gaat maar door. En als ik zeg dat we zo compleet zijn, begint het riedeltje: ‘Nou het is toch wel erg gezellig een broertje of zusje, bla bla.’ Ik heb geen zin om het hele verhaal uit te leggen. De vraag maakt me soms verdrietig, alsof ik tekort schiet. Wat voor passend antwoord kan ik geven?
Geen tweede kind
Beste Geen tweede kind,
Vooropgesteld dat het uiterst onbeleefd en bemoeizuchtig is om te informeren naar voortplantingsplannen, ook wanneer iemand nog helemaal geen kind heeft, gebeurt het toch, dus moet u er rekening mee houden dat u deze vraag nog vele malen te horen zult krijgen. U wil er niet over praten. Dat is uw goed recht. Andere mensen hebben niets te maken met uw gezinsvorming en al helemaal niets met de redenen waarom u wel of geen tweede kind wil of kan krijgen.
U hebt al een prima antwoord paraat: ‘We zijn zo compleet.’ Het enige wat u hoeft te doen, als mensen erover doorzeuren, is uw antwoord op een lichtelijk vermoeide manier te herhalen: ‘Ja, maar ons gezin is compleet’ of: ‘We zijn tevreden zoals het is.’ Op elk nieuw argument, op elke nieuwe tegenwerping van uw gespreksgenoot, blijft u als een vastgelopen navigatie-systeem herhalen: ‘We zijn compleet, het is goed zoals het is.’ Bij de derde of vierde keer dat u hetzelfde zegt, zullen ze er genoeg van krijgen. Het is vervelend voor u om u Oost-Indisch doof te houden en onverzettelijkheid te moeten demonstreren, maar het is ook behoorlijk vervelend voor gespreksgenoten om telkens tegen dezelfde muur aan te lopen en gedurende de uitwisseling krijgen ze echt wel in de gaten dat ze niet goed bezig zijn.
Mijn man en ik zijn bewust kinderloos en krijgen ook continu irritante vragen over ons gebrek aan kinderen. Althans, de vragen zijn niet vervelend, maar de reactie daarna, waarin ons een schuldgevoel wordt aangepraat en ons wordt verteld dat je leven toch echt pas vervuld is mét kinderen.
Mijn reactie daarop is altijd: goh, zeg je dat vaker tegen mensen zonder kinderen? Ik zou daar mee oppassen, stel dat iemand geen kinderen kan krijgen en dat liever niet bekend maakt, dan zou je die persoon echt heel hard kwetsen door ze te vertellen dat hun leven niet vervuld is…
De zeurpiet schrikt dan meestal behoorlijk, en denkt de volgende keer misschien iets beter na.
Bij ons bleef een tweede ook uit, terwijl we die wel heel graag wilden. Natuurlijk kregen ook wij regelmatig de vraag “en, waar blijft de tweede?”. Al naar gelang mijn bui zei ik dan ofwel “Ja, dat zou ik ook weleens willen weten!” of “Vind je dat zelf geen ontzettend onbeleefde vraag?” Die laatste werkte het best maar was natuurlijk niet erg aardig. Jammer dan.
Emma, dat laatste antwoord is misschien niet erg aardig, maar juist daardoor wel volmaakt passend voor de situatie. Complimenten!