Beste Beatrijs,
Ik woon sinds twee jaar samen met mijn vriend. We zijn al bijna vier jaar samen en het gaat heel goed. Allebei een goede baan en financieel niets te klagen. Ik ben pas 21 (al voel ik me ouder) en ik wil graag een kindje. Het zou makkelijk kunnen, we leiden een heel volwassen leven, gaan nooit naar een discotheek of een kroeg. Mijn vriend vindt het nog te vroeg voor kinderen. Terwijl mijn verlangen steeds groter wordt. Wat kan ik doen om hem over te halen?
Toe aan nieuwe fase
Beste Toe aan,
Het eerste wat u moet doen is uw vriend zo ver krijgen dat hij u ten huwelijk vraagt. Begin niet aan kinderen zonder dat er een plan ligt om te trouwen. Samenwonen is geen goede basis. Te onzeker voor u en voor de kinderen. Mannen die niet getrouwd zijn kunnen zomaar ineens vertrokken zijn. Getrouwde mannen weliswaar ook, maar een publiekelijk aangekondigde intentie om te blijven maakt de verbintenis echter en sterker. 21 jaar is op zichzelf een goede leeftijd om kinderen te krijgen. Veel mensen vinden het te jong, maar als je zeker bent van elkaar en van een gezamenlijke toekomst, is het juist handig om op jonge leeftijd kinderen te krijgen. Jonge ouders hebben minder last van doorwaakte nachten en andere energieslorpende ouderschapstaken. Een bijkomend voordeel is dat u ook op relatief jonge leeftijd weer uit de kinderen bent en dan nog allerlei andere interessante dingen kunt doen in het leven.
Als mensen oud genoeg zijn om samen te wonen, zijn ze ook oud genoeg om te trouwen. Stel dus een huwelijk voor. Als uw vriend hiervoor terugdeinst, hebt u een probleem. Als hij niet wil trouwen, betekent dat meestal dat hij ook geen kinderen wil, en zijn vrijheid (wat dat dan ook precies voorstelt) belangrijker vindt dan zijn leven met u te delen. Als hij niet wil trouwen, betekent dat dat hij de verhouding met u niet serieus neemt.
Als hij niet wil trouwen, geef hem dan een jaar uitstel. Een jaar om aan het idee te wennen. Kom er regelmatig op terug (niet elke week, maar om de twee maanden of zo). Na een jaar moet hij gezwicht zijn, zelf erop terugkomen en u ten huwelijk vragen. Betoont hij zich na een jaar nog steeds kopschuw, vertrek dan en zoek een andere man, die wel met u wil trouwen en kinderen krijgen.
Wat een onzin zeg dat antwoord! Zo ouderwets, waarom zou een man de vrouw ineens niet verlaten als ze getrouwd zijn, en waarom zou het beter zijn voor de kinderen…..Als de man weg wilt dan gaat hij toch weg, getrouwd of niet. Het beste is voor de kinderen dat de ouders gelukkig zijn, dat kan ook als men niet getrouwd is. En wat dan nog, je bent sneller gescheiden dan getrouwd. Zie het probleem niet hoor en vind dit niet echt bepaald een deskundig en onbevooroordeeld advies.
Ehm…ik vind het antwoord ook ouderwets…
Ik heb zelf een kindje en ben niet getrouwd..mijn partner wilde helemaal geen kinderen tot ik ineens zwanger bleek te zijn…
En er zijn maar heel weinig mannen te vinden die wel willen trouwen, dus dan blijf je als vrouw zijnde je koffertje pakken!
Dat antwoord, maakt je toch gek? Alsjeblieft luister niet naar zo’n ouderwets iemand! Allereerst dat “samenwonen geen basis is voor kinderen krijgen”. Tegenwoordig kun je alles vastleggen en regelen in een contract voor samenwonen. Trouwen is iets traditioneels, wat je alleen moet doen uit liefde en niet om je man vast te houden, laat elkaar toch vrij in het leven.
Daarna stond ik erg te kijken van “als hij na een jaar nog niet wil trouwen dat je dan moet vertrekken en een andere man moet zoeken.” Trouwen kost erg veel geld, is maar 1 dag, is een papiertje, en dat papiertje is geen garantie tot een leven lang geluk, dat moet je zelf maken. Ik kan me heel goed voorstellen dat men tegenwoordig twijfelt over die poppenkast. Aan de andere kant is trouwen ontzettend romantisch, maar moet van beide kanten komen en als hij nog niet wil, zul je moeten wachten en respecteren tot hij er klaar voor is, of je zoekt een andere man, als je dat niet wil, respecteer je deze man.
Dit vind ik ook een volledig onzinnig antwoord. Een huwelijk zou mijns inziens een formele bevestiging moeten zijn van gevoelens die er al zijn, geen ‘vangnet’ voor het geval dat de relatie niet sterk genoeg is.
Mijn advies zou zijn: heb het erover met je vriend. op een gegeven moment moet je dan kiezen: voor kinderen of voor je (huidige) relatie. En je hebt inderdaad nog jaren om die keuze te maken, dus waarom zo’n ‘nu-of-nooit’ toon?
Ik vind het ook ontzettend zwart / wit gedacht, want zo simpel is het in het leven gewoon niet. Wij zijn nu zes jaar bij elkaar waarvan we er 4 samenwonen. Wel zijn we ontzettend verschillend in heel veel opzichten, hij is verantwoordelijk, alles uitdenken tot in de puntjes, netjes in het huishouden en heeft het financieel goed voor elkaar vind sparen belangrijk etc. Ik ben daarentegen wat meer het tegenovergestelde, emotioneel en misschien soms wel wat naïef in mijn spontaniteit en ideeën. Ben wat slordig maar wel redelijk verantwoordelijk zodat mijn partner zich hier zo min mogelijk aan mijn stoort. Wel probeer ik net zo realistisch te zijn als hij in alles wat hij doet en alles te overwegen. En toen kwam ik er ook opeens achter dat ik uiteindelijk ook maar een vrouw blijf die toch dit alles stiekem toch wel wil……. een aanzoek….trouwen…….kinderen krijgen……..
en dan moet ik wel eerlijk zeggen, zolang bij elkaar hij maar is erg angstig voor alle onderwerpen en hoeft het van hem allemaal niet zo. Vrijheid kwijt, verantwoordelijkheid, financieel erop achteruit en misschien stiekem in zijn achterhoofd…… vast aan mij ( min of meer dan) Heb aan hem duidelijk gemaakt dat ik het allemaal wel graag wil proberen binnenkort maar dit lijkt hem alleen maar angst aan te jagen….
Het gaat volgens mij om de vraag hoever je als vrouw (of als man) wil meegaan in het verlangen van je partner. Zijn de ruimte en vrijheid van de één belangrijker dan het verlangen (de kinderwens, eventueel in combinatie met huwelijkswens) van de ander? Dan moet je praten over de aanwezigheid van zulke tegenstrijdige verlangens en daarmee moet je ook durven praten over het voortbestaan van de relatie.
Heb je een man die liever vrij is, liever nog van de relatie af kan komen, dan dat hij gebonden is? Dan is een gezamenlijk kind uiteraard het ultieme ‘gebonden zijn’ en dat zal dus iets zijn waar hij liever niet aan begint. Zulke mannen beschouw ikzelf eerlijk gezegd als een soort consumenten, en wil je er zo één hebben als vrouw?
“Heb je een man die liever vrij is, liever nog van de relatie af kan komen, dan dat hij gebonden is?”
Is dat de enige reden om geen kinderen te willen?!?
Er zijn genoeg mensen die welbewust geen kinderen willen, heel veel van elkaar houden en op alle andere mogelijke manieren zich aan elkaar willen binden.
Het gaat niet alleen om het mee willen gaan in de wens van de ander. Er is namelijk nog een derde bij betrokken: het kind zelf! Is het richting je kind en je partner eerlijk om een kind op de wereld te zetten waar niet beide ouders meer dan 100% achter staan?
Kinderen krijgen is geen vanzelfsprekendheid, hoezeer sommige mensen dat je ook willen laten geloven!
Ik vind het advies om eerste te trouwen juist heel erg zinnig. Dat heeft niets met ouderwets te maken, maar is juist uit praktisch oogpunt en ter bescherming van de vrouw. Zonder huwelijk (of geregistreerd partnerschap) heeft de vrouw een kwetsbare positie. De man kan haar dan zonder enige (financiële) consequenties met het kind achterlaten. In zo’n geval is een formele bekrachting toch erg handig
Ik ben het ook eens met het antwoord van Beatrijs. Zelf ben ik met mijn vriend gaan samenwonen, die toen aangaf ‘in de toekomst’ te willen trouwen, ‘maar nu nog niet’. Inmiddels wonen we bijna vijf jaar samen, hebben een kind van twee, en zijn nog steeds niet getrouwd. Mijn vriend vindt het ‘niet nodig’ om te trouwen, het verandert toch niets aan de relatie? Ik vind het wél belangrijk om te trouwen, en alles ook financieel en juridisch goed te regelen. Zelf ga ik mijn eigen dochter adviseren: trouw! voordat je gaat samenwonen!
Ik heb het idee, dat het tegenwoordig vooral vrijblijvend en niet-verplichtend moet zijn. Leuk dus!
Trouwen schept verplichtingen, een uiteen gaan is niet zo makkelijk en vanzelfsprekend en daar wordt dus niet voor gekozen.
Nee, liever samen wonen, als men dan uit elkaar gaat dan is “de relatie verbroken” en dat klinkt minder zwaar dan “scheiden”.
Ook worden er heel veel kinderen geboren uit die “vrijheid, blijheid relaties”. Voor die kinderen wordt ook vaak niet bewust gekozen, zijn dan “ongelukjes” of een “onverwacht cadeautje”.
Het moet overkomen als onbewuste keuzes, of zoiets vaags.
Maar als je samenwoont en kinderen krijgt, moet het ook goed zijn voor de partners en de eventuele kinderen. En dient er voor elkaar gezorgd te worden, ook na een uiteen gaan.
Behalve emotioneel heeft een scheiding natuurlijk ook financiele gevolgen en moeten er door beide ouders heel veel afspraken gemaakt worden i.v.m. de kinderen. Dit alles wordt het best gewaarborgd als er sprake was van een huwelijk of een geregistreerd partnerschap.
Als men besluit uit elkaar te gaan, is er vaak niet langer sprake van een goede wil en om daar nu van afhankelijk te willen zijn………….
(en een huwelijk hoeft in principe geen cent te kosten!)