Spring naar inhoud


Te dikke dochters

Beste Beatrijs,

Onze dochter (19) woont sinds tien maanden op kamers en is in die tijd zo’n 25 kilo aangekomen. Erover praten met haar is lastig, sowieso is zij niet zo’n prater. Toen ik een half jaar geleden informeerde hoe het kwam en wat zij ervan vond, barstte ze in tranen uit. Later vroeg ik er nog een keer naar, maar ze gaat het onderwerp liever uit de weg. In haar nieuwe woonplaats heeft zij het naar haar zin, ze woont in een sociaal studentenhuis, heeft fijne vriendinnen, haalt goede cijfers en overweegt er een tweede studie bij te gaan doen (wat van ons niet hoeft). Alles lijkt prachtig, maar ondertussen groeit zij in ijltempo uit tot een vadsige vrouw die daaronder lijdt. Drinken doet ze nauwelijks. Hoe moeten wij hierop als ouders reageren?

Dochter groeit dicht

Beste Dochter groeit dicht,

25 kilo gewichtstoename in krap een jaar is gigantisch! Dat is heel zorgwekkend. Dit probleem moet onder ogen worden gezien. Ga het gesprek aan met uw dochter en sta niet toe dat ze wegduikt. Een moeder-dochter-gesprek lijkt in dit geval beter dan twee ouders (overmacht) tegenover een dochter. Zeg haar dat u zich zorgen maakt en dat ze hulp moet zoeken. Om te beginnen moet ze naar de huisarts. 25 kilo toename in een korte periode is zo veel dat er best sprake kan zijn van een fysieke aandoening (slecht werkende schildklier of zoiets) De huisarts zal allerlei testjes laten afnemen, bloedonderzoek, hormoonspiegel etc. om vast te stellen of er iets aan de hand is.

Pas als fysieke mankementen uitgesloten zijn, kan zij aan haar leefstijl toekomen. Als uw dochter niets mankeert en niet gewend is om veel alcohol te drinken, dan ligt het aan haar voedselinname. Als er sprake is van een eetprobleem, zal dat door een diëtist aangepakt moeten worden, want geen denken aan dat uw dochter dat in haar eentje voor elkaar krijgt. Afvallen kan alleen geleidelijk door middel van een ander eetpatroon, liefst gecombineerd met wat meer beweging. Het zal een lange tijd duren om die 25 kilo er weer af te krijgen. Crashdiëten leiden zoals bekend alleen maar tot een jojo-effect. Uw dochter zal er zo’n twee jaar zoet mee zijn om af te vallen en al die tijd heeft ze begeleiding en controle nodig. Dat kost geld. Bied uw dochter aan de begeleidingskosten te betalen – daar zou uw bijdrage uit kunnen bestaan. De verzekering vergoedt dat niet, in ieder geval niet lang genoeg.

Zeg tegen uw dochter dat u het belangrijker vindt dat zij op een normaal gewicht komt dan dat ze een tweede studie doet. Een normaal gewicht is een betere investering in haar toekomst, geeft haar betere kansen op wat voor gebied dan ook dan een tweede studie.

Uw dochter zal waarschijnlijk nooit meer van haar leven normaal kunnen eten, dat wil zeggen: op een gedachteloze manier van alles eten wat ze lekker vindt, zoals ze dat nu doet. Dat is een groot verlies, in de orde van grootte van een oog missen of aan een oor doof zijn. Het is een ingrijpende omschakeling om te moeten leren leven met een beperking (in dit geval: niet alles kunnen eten wat je wil). Vandaar ook de noodzaak van langdurige professionele begeleiding om te werken aan het kweken van nieuwe eetroutines.

 

Beste Beatrijs,

Ik ben een studente van 23 en woon niet meer thuis. Ik kom wel regelmatig thuis eten, gewoon voor de gezelligheid. Wat mij stoort is dat mijn ouders vaak opmerkingen maken over mijn gewicht. Inderdaad ben ik niet de slankste: ik ben al sinds mijn zestiende iets aan de zware kant, op het randje van overgewicht, maar ik vind dat ik inmiddels volwassen genoeg ben om daar zelf mee om te gaan. Bijna elke keer zegt mijn moeder iets in de trant van: ‘Je moet niet nog meer aankomen,’ of: ‘Je moet wel een beetje afvallen.’ Mijn vader uit zich door mij te verbieden een koekje bij te thee te nemen (en hij neemt er zelf natuurlijk wel een!) en heeft mij een aantal keer bij het ontbijt geen gebakken ei gegeven met de opmerking: ‘Jij krijgt niet, want jij bent te dik.’
Ze hebben natuurlijk gelijk, maar ze vertellen me niets nieuws: ik weet best dat ik beter iets kan afvallen, maar zo erg is het nou ook weer niet. Ik ben een goede student, ben op alle andere fronten sociaal, verantwoordelijk en volwassen, maar deze opmerkingen doen mij gewoon pijn. Hoe laat ik merken dat ik hier niet van gediend ben zonder dat ik mijn ouders beledig voor hun betrokkenheid of kleinzielig overkom?

Te dikke dochter

Beste Te dikke dochter,

Overgewicht is een probleem dat zich niet of nauwelijks door anderen laat aansturen.

Aan deze interventies van uw ouders moet een eind komen, want dit is geen doen. U bent volwassen, ruim en breed het huis uit, de opvoedingstaak van uw ouders ligt achter hen. Opmerkingen over uw lichaamsgewicht, hoe goedbedoeld ook, helpen niet, ze geven alleen een pijnlijk gevoel en wakkeren de schaamte aan.

Voer een serieus gesprek met uw ouders en breng deze punten onder hun aandacht. Vertel ze dat u zelf verantwoordelijk bent voor uw gewicht, dat u er al genoeg mee worstelt, en vraag hen vriendelijk doch zeer dringend of ze voortaan elke opmerking, elke gedachte, elke waarschuwing, elke goedbedoelde dieet-tip willen inslikken en het er gewoon niet meer over willen hebben met u. Omdat u het vervelend vindt. Omdat u het pijnlijk vindt. Omdat u alles wat ze zeggen zelf ook wel kan bedenken. Omdat u niet naar huis komt om door hen door de mangel te worden gehaald. Vraag hun om u met hetzelfde respect te behandelen als ze met elk willekeurig persoon-met-overgewicht zouden doen. Het zou niet bij hen opkomen om hun te dikke, goede vrienden of de te dikke, sympathieke buurvrouw een koekje bij de thee te onthouden – voor hun eigen bestwil.

Neem intussen daadwerkelijk uw verantwoordelijkheid en bezoek eens een diëtist voor concrete adviezen over verandering van leefstijl. Hoe ouder u wordt, hoe moeilijker het is routines om te gooien.

 

Waarom zijn de antwoorden tegengesteld op nauw verwante vragen?

Overgewicht is een probleem dat zich niet of nauwelijks door anderen laat aansturen. Familieleden en goede vrienden/innen staan machteloos, omdat preken niet helpt en alleen maar de sfeer bederft. De enige die er wat aan kan doen is de te dikke persoon zelf. Die moet gemotiveerd zijn om maatregelen te nemen, al dan niet met hulp van een professional. Bij minderjarige kinderen moeten ouders wél ingrijpen. Omdat het meisje van de eerste vraag nog zo jong is en de gewichtstoename zo snel ging, raad ik de ouders aan om wél actie te ondernemen: eerst een eventuele medische oorzaak uit te sluiten, en later de kosten van professionele begeleiding op zich te nemen. De mogelijkheid bestaat dat het meisje het aanbod afwijst. In dat geval rest ouders niets anders dan ophouden met interventies plegen (zie de tweede vraag).

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .


5 reacties

Blijf op de hoogte, abonneer je op de RSS feed voor reacties op dit artikel.

  1. Els schrijft

    Fijn antwoord Beatrijs!! Ik zou willen dat mijn ouders dit antwoord 20 jaar geleden hadden gekregen. Ik ga al jaren niet graag naar mijn ouderlijk huis, omdat er altijd opmerkingen over worden gemaakt. Mij ergert het eigenlijk het meeste dat zelfs mijn ouders zo kortzichtig zijn dat het alleen om de buitenkant gaat.

  2. Eveline schrijft

    Of… laten die dochters eens kijken naar de aflevering van Zomergasten met Annet Malherbe. (Nog wel op youtube te vinden.) Het gesprek komt op een gegeven moment op haar dik-zijn. Zij heeft er geen last van, nooit gehad ook. En ze is al een leven lang dik. Een voorbeeld voor velen!
    Natuurlijk zijn er allerlei andere factoren te bedenken die invloed hebben, en zeker ook psychische! Ik spreek uit ervaring, ik was tussen mijn 13e en mijn 30e ook te zwaar; ik hield pas op met teveel eten toen ik een vak vond waardoor ik trots op mezelf kon zijn.

  3. Ineke van Alphen schrijft

    Vind het gemis dat iemand niet er op los kan eten, vergelijken met het verlies van een oog, wel heel erg dramatisch! De meeste mensen kunnen er niet op los eten en letten een beetje op, zeker na het veertigste levensjaar. Het fitte, gezonde gevoel is de beloning. En af en toe iets lekkers mag best, maar met mate. Veel mensen die te dik zijn, eten trouwens te weinig, ze schieten heen en weer tussen schransen en vasten. Weer gewoon eten, helpt vaak al heel goed. Er kan ook sprake zijn van een eetstoornis, dan is een psycholoog vaak een goede hulp.

  4. Marieke Willems schrijft

    Ineke heeft zeker nooit zwaar overgewicht gehad?

    Eten is lekker, eten is een maatje, eten wekt gelukshormonen op, eten kan altijd, overal en kan op den duur zelfs een hobby worden. Dat dit tot een vervroegde sterfdatum leid is helaas een feit. Zelf heb ik van sporten een maatje gemaakt, het wekt gelukshormonen op en is zelfs mijn hobby geworden. Maar na het overwinnen van morbide obesitas kan ik nog steeds niet zeggen dat sporten en gezond leven, lekkerder is dan eten.

    De beloning van een fit lijf is fijn maar de fijnheid van verse spareribs uit de over, tarte tatin of lekkere dikke sappige tosti’s als ontbijt zal dit nooit vervangen.

    Elke dag kan ik terugvallen. Noem het een stoornis of een verslaving maar ik zal er nooit van af komen.

  5. T,T&L schrijft

    Mooie reactie rondom de verschillen. Wat ik daarop wil aanvullen is dat hoe verschillend de sntwoorden ook zijn, er een belsngrijke overeenkomst is namelijk: de manier van aanspreken. Het gaat erom dat je de ander wil helpen af te vallen, niet wil beoordelen op wat ze fout doen.



Sommige HTML is toegestaan