Beste Beatrijs,
Ik woon al geruime tijd in Sri Lanka, waar ik vrijwilligerswerk doe. Bij het begin van mijn verblijf heb ik vier keer geprobeerd de Sinhala-taal te leren. Het is me niet gelukt, ik ben geen taalvirtuoos. Mijn Srilankese vrouw en ik spreken thuis Engels. Zodra er anderen bij zijn, schakelt zij over op Sinhala, terwijl bijna alle bezoekers redelijk Engels spreken. Mijn pijn zit vooral in de omgang met de familie. Een op een is er geen probleem (dan is het Engels), maar in een groep wordt er alleen maar Sinhala gesproken. Na al die jaren is dit niet veranderd, hoewel ik heel vaak gevraagd heb om gezamenlijk Engels te praten. Ik heb wel eens de auto met een paar schoonzussen aan de kant gezet en gevraagd om uit te stappen of Engels te spreken. Vervolgens heerste er een beklemmende stilte in de auto. Het zijn ritten van meer dan vijf uur.
Ik kom er niet aan te pas. Ik zit alleen buiten en zij hebben het onderling gezellig binnen. Ik heb dit probleem heel vaak met mijn vrouw besproken. Zij zegt: het gaat vanzelf met mijn familie om onze moedertaal te spreken, het lukt me niet Engels tegen mijn zussen te praten. Toen mijn vrouw en ik in Nederland waren voor familiebezoek, sprak iedereen voor haar Engels. Vraag ik te veel van mijn vrouw en haar familie? Het gekke is dat buiten mijn vrouw en haar familie de mensen hier graag Engels met me praten.
Buitengesloten
Beste Buitengesloten,
U dringt al jaren bij uw vrouw en haar familie erop aan dat ze Engels spreken in uw gezelschap, maar ze vertikken het. Ze willen het niet of het voelt tegennatuurlijk voor hen. U hebt gevraagd, gebeden, gesmeekt, gedreigd, u hebt de schoonfamilie zelfs uit de auto proberen te zetten, maar ze doen het niet. Ik kan wel zeggen dat het weinig attent is van die mensen (inclusief uw vrouw), maar daar hebt u niet zoveel aan, want het ziet ernaar uit dat ze nooit Engels zullen gaan spreken met u. Althans niet in een groep. Misschien hooguit even bij een onderonsje. Maar in een lopende conversatie zal iedereen meteen terugvallen op de eigen landstaal, zodra ze iets tegen een ander dan u zeggen.
Al met al ziet het er tamelijk hopeloos uit voor u. Dan is er maar één uitweg: leer zelf de taal. U hebt het al vier keer geprobeerd. Probeer het voor de vijfde keer! En deze keer beter. Zoek een goede privé docent met wie u zich op uw gemak voelt en voor wie u uw best wil doen. U zegt dat u geen taalvirtuoos bent. Dat hoeft ook niet. Iedereen die voor langere tijd in een ander land woont kan zich iets van die vreemde taal eigen maken. De plaatselijke taal leren is sowieso de belangrijkste taak van immigranten waar ook ter wereld. U hoeft het niet vloeiend te spreken, u mag heel veel fouten maken, het belangrijkste is dat u zo’n beetje kunt volgen wat er gezegd wordt. Verstaan is belangrijker dan spreken. En durven spreken is belangrijker dan correct spreken.
Ook al doet u vrijwilligerswerk, u zult best tijd hebben om elke dag een uur serieus aan het leren van Sinhala te besteden. Kijk naar de Sinhalese televisie, luister naar de Sinhalese radio. Doe elke dag uw taaloefeningen. Doe uw uiterste best om uzelf een beetje te kunnen redden in die taal. Als u de lessen een jaar volhoudt, zult u zeker vorderingen maken. De taal spreken, hoe gebrekkig ook, is de beste manier voor contact met de mensen om u heen.
Vier keer geprobeerd de taal te leren. Met alle respect voor uw pogingen: een taal leren is geen kwesti van “vier keer”; het is een continu proces. Het kost kinderen jaren om hun moedertaal te leren en het zal u ook jaren kosten om de taal meeeter te worden. Zelf woon ik in Indonesië, ben met een Indonesische vrouw getrouwd en heb geleerd dat de beste manier is: af te stappen van Engels en thuis de taal van het land tot primaire taal te maken. Moet u eens zien na een tot twee jaar: u zult versteld staan en uw familie ook. Succes! U hebt tenslotte ook Engels geleerd…
Jaren in een land wonen en nog steeds de taal niet spreken – en daardoor verwachten dat de hele wereld zich aanpast – vind ik erg onbehoorlijk. Iedereen kan een taal leren, je moet he gewoon doen. Desnoods met handen en voeten in het begin. Dat mensen in Nederland wel Engels met uw vrouw spraken is heel iets anders – zij was daar op bezoek. Als u naar Nederland zou verhuizen zou van haar worden verwacht dat ze Nederlands leerde, taalvirtuoos of niet. En dreigen mensen uit de auto te zetten omdat ze geen Engels praten – nogal een dwingeland! Pas u aan, u woont in een ander land.
Met familie vind ik Nederlands spreken al vreemd (we spreken onderling Limburgs) en Engels praten met mensen die het Nederlands beheersen vind ik ook ongemakkelijk. Uit beleefdheid doe ik het wel, als er iemand bij is die geen Nederlands verstaat. Als mijn zwager echter na jarenlang verblijf in Nederland nog steeds geen Nederlands verstaat, zou ik het ook vertikken Engels te spreken. En als hij dan ook nog eens ging eisen dat we dat toch deden, waren de rapen gaar. Dat is bijzonder respectloos en egocentrisch.
Klopt. De taal leren is de beste manier om contact te maken met de mensen om u heen. Bovendien waarderen mensen het enorm als je je moeite getroost hun taal te spreken, hoe gebrekkig en onbeholpen ook. Zegt een ervaringsdeskundige uit Frankrijk.
Weinig attent van de familie? Volstrekt mee ineens. Als meneer daar wil leven en onderdeel wil uitmaken van het sociale leven zal hij moeten inburgeren. Dan volstaat 4x een poging doen (terwijl je intussen Engels blijft praten met je vrouw) niet. Vanaf nu dus juist het Engels bannen en iedereen verzoeken Sinhala met u te spreken tot u het (i.i.g. in de basis) beheerst.
Natuurlijk moet u de taal leren spreken. Mijn Egyptische zwager hebben wij in de eerste jaren zeker geholpen door veel Engels te spreken en te helpen met Nederlandse woorden etc. . Hij heeft erg zijn best gedaan om Nederlands te leren spreken. Onze taal is behoorlijk moeilijk, hoor ik vaak. Nu spreekt hij Nederlands en hoeven wij bij familie-bijeenkomsten niet meer op Engels over te schakelen.
Uw Srilankese familie durft misschien niet uit te spreken dat ze langzamerhand vinden dat u de moeite moet doen om u in de landstaal uit te drukken. Ga er gewoon heel hard aan werken, zoals Beatrijs ook zegt.
Zodra ik weet dat Engelstalige (expats) al jarenlang in NL wonen weiger ik Engels te praten. Kwestie van fatsoen om NL te leren. Verwachten dat een hele groep voor jou afziet van het spreken van hun moedertaal is natuurlijk vreemd..
Zelf woonachtig In het buitenland en getrouwd met een niet Nederlander en niet Nederlands sprekende man. Na de emigratie afgesproken dat we alleen nog maar de taal van het land zouden gebruiken ookal verstond en snapte ik er niets van. Overal in huis zaten post-it notes met de namen van verschillende objecten in zijn taal en in mijn taal. Hoe frustrerend het ook was in het begin, na 1.5 jaar het taal examen gedaan om in het onderwijs aan het werk te kunnen.
Verwachten dat iedereen zich aan u aanpast is arrogant en komt erg lui over, zeker omdat u er al lang woont.
Ook ik woon in het land waar mijn man is geboren. Toen ik hier kwam ben ik direct taallessen gaan volgen, heb me nog meer in de cultuur verdiept etc. Toch, na vele jaren spreek ik de taal nog steeds niet goed genoeg om , vooral in gezelschap, een gesprek te kunnen volgen. Ik voel me vaak buitengesloten maar neem het mijn omgeving niet kwalijk,
Ik heb wel begrip voor Buitengesloten en raad hem aan het te blijven proberen.