Beste Beatrijs,
De oom van mijn vrouw is de enige in haar familie die gelovig is. Hij bidt altijd voor het eten. Tot zover niets aan de hand. Het probleem is dat hij zijn geloof opdringt aan het gezelschap waarin hij verkeert. Voor het eten tikt hij altijd op zijn glas om alle aanwezigen tot stilte te manen. Waar hij ook is, zelfs in een restaurant of bij andere mensen thuis. Laatst zelfs op een bruiloft – waar hij ook maar te gast was – met bijna tweehonderd mensen. Iedereen moest stil zijn, zodat hij goed kon bidden. Als enige gelovige! Is dat welgemanierd? Moet bidden in absolute stilte gebeuren of kan het ook, terwijl de rest van het gezelschap zijn conversatie voortzet? Binnenkort komt hij bij mijn schoonouders logeren. Zij willen niet in hun eigen huis tot stilte gedwongen worden door hun biddende broer/zwager. Wat moeten zij doen?
Eén bidder, iedereen stil?
Beste Eén bidder,
Om algehele stilte vragen voor je privé-bidbehoefte op een bruiloft met 200 niet-biddende gasten gaat te ver, dat zal duidelijk zijn. Het zou me overigens verbazen als het uw oom werkelijk gelukt is om een zaal met zoveel feestvierders stil te krijgen. In een restaurant met een klein gezelschap om zich heen kan iemand wel even om stilte vragen. Die traditie leeft nog steeds, al wordt die in restaurants minder beoefend – het is er op de een of andere manier niet de ambiance naar. Aan tafeltjes verderop voelt men zich niet aangesproken en gaat iedereen rustig door met praten. Wat niet wegneemt dat er in geroezemoes prima valt te bidden. Jeanne d’Arc deed niet anders op de brandstapel. Waar een wil is, is een weg. In de familiekring is het wel zo voorkomend en gastvrij om de vraag om een korte stilte te honoreren. Zo’n verzoek kan niet met goed fatsoen geweigerd worden. Dat is al te minachtend. Maar uw schoonfamilie gaat toch wel langer dan vandaag om met deze oom? Ze weten toch wel wie ze in huis halen, als ze hem uitnodigen? Laten ze hem z’n bidmoment in stilte gunnen. Dat is hartelijker dan erdoorheen snateren. Zelf hoeven ze niet mee te doen. Ze kunnen desnoods stiekem de ogen ten hemel slaan (als het goed is, kijkt ie toch niet). Zolang ze hun mond maar even houden.
Vorige week werd ik onaangenaam getroffen door uw, mijns inziens, zeer gering ethisch doordesemd advies t.a.v. het verwekken van nieuw menselijk leven.
Deze week noodzaakt uw advies aan ‘Eén bidder’ mij u te schrijven.
U stelt dat in geroezemoes goed valt te bidden, dat kan ik beamen, maar uw bewijsvoering hiervoor vind ik zeer onsmakelijk. Dat Jeanne d’Arc, levend op de brandstapel gezet, haar gruwelijk pijnlijke dood ondergaand kon bidden, toont volgens u de mogelijkheid aan. Mij toont u met uw keus voor dit voorbeeld een dramatisch tekortschietend empatisch vermogen.
Ongevraagd advies: laat u hierin bijscholen en oefen flink, om tot verbetering te komen.
Vraag: verschoon mij van dit soort drogredeneren.