↑
Spring naar inhoud

Een ongewenste introducee

Beste Beatrijs,

Mijn ouders zijn anderhalf jaar geleden onverwachts uit elkaar gegaan na een huwelijk van 25 jaar. Mijn vader had een ander en is daar vol voor gegaan. In de periode die volgde kwam de voorheen zeer goede relatie tussen mij en mijn vader flink onder druk te staan. Die is nog steeds niet volledig hersteld. Twee maanden geleden is mijn vader hertrouwd, hij woont nu met zijn nieuwe vrouw en haar twee jonge kinderen.

Mijn vriend en ik gaan binnenkort trouwen, het wordt een kleine bruiloft. Bij de ceremonie zijn alleen naaste familie en getuigen, het aansluitende feest is met iets meer mensen. Ik wil niet dat de nieuwe vrouw van mijn vader hierbij aanwezig is, we willen dat de aandacht naar ons uit gaat en niet naar haar en hoe mijn moeder en de rest van de familie op haar reageren. Ook ben ik bang dat mijn opa en oma wegblijven als zij komt. Dit heb ik laatst voorzichtig met mijn vader proberen te bespreken, maar ik stuitte op veel onbegrip. Hij is nu aan het nadenken of hij dan zelf nog wel wil komen. Ik ben zijn enige dochter en zou het verschrikkelijk vinden als mijn vader niet op mijn bruiloft aanwezig is. Is het verkeerd dat ik zijn vrouw er niet bij wil?

Mag ik haar weigeren?

Beste Mag ik haar weigeren,

Een bruiloft is niet de goede gelegenheid om na een recente scheiding je tweede vrouw in de familie te introduceren, zoals uw vader van plan is. Dat is een heel slecht idee en voor te veel betrokkenen pijnlijk. Wanneer u gaat trouwen, zijn uw ouders krap twee jaar uit elkaar. Dat is te kort geleden voor exen na een lang huwelijk om elkaars nieuwe relaties beleefd te erkennen. Het zal al moeilijk genoeg zijn voor uw ouders om elkáár onder ogen te komen en zonder al te veel stress feest te vieren, laat staan met zijn tweede vrouw erbij. Met het introduceren van de nieuwe vrouw binnen uw vaders familie is waarschijnlijk al een begin gemaakt en dat moet ook zeker gebeuren, maar op een geleidelijke manier via persoonlijke ontmoetingen en niet bij wijze van alle vliegen in één klap op de bruiloft van zijn dochter. Het kost nu eenmaal tijd voordat het stof van een scheiding is neergedwarreld en de familie gewend raakt aan een nieuwe partner. De familie van uw moeders kant zal geen belangstelling hebben voor de nieuwe levensgezel van uw vader, nu niet en op termijn ook niet. Deze wederzijdse blootstelling heeft geen zin.

Afgezien van deze onderhuidse of bovengrondse spanningen is het de vraag of het wel zo prettig is voor de vrouw zelf om te gast te zijn op een huwelijk, waar ze allerlei wildvreemden tegenkomt die haar alleen nog maar in de rol van indringer kennen. Dat lijkt een krokodillenvijver, waar ze beter niet in kan springen. Bespreek dit alles nog eens rustig met uw vader en vertel hem dat u heel verdrietig zou zijn als hij wegblijft, maar dat zijn nieuwe vrouw ter wille van de harmonie in de familie er op uw huwelijksdag niet bij kan zijn.

Artikelen in Bruiloft, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .

rev="post-9410" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 maart 2018 09:02

Wachtwoorden delen

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik zijn bekend met elkaars wachtwoorden, zodat we in geval van calamiteiten elkaars zaken kunnen beheren. Ik merkte dat hij nu al een paar keer zonder mijn toestemming mijn accounts, onder ander e-mail, heeft gebruikt om bestellingen te doen of andere zaken te regelen. Hij begrijpt niet waarom ik protesteer tegen wat hij ‘normale behulpzaamheid’ noemt. Zelf kom ik nooit aan zijn spullen en ik zit ook niet in zijn wachtwoordprogramma. Ik heb nu mijn wachtwoorden gewijzigd zodat hij nergens meer bij kan. Hij vindt dat overdreven, want wat als ik ze kwijt raak? Is het zo vreemd dat ik niet wil dat hij ongevraagd van mijn accounts gebruik maakt?

Mijn en dijn

Beste Mijn en dijn,

Dat u en uw man elkaars wachtwoorden kunnen achterhalen is inderdaad handig voor in geval van nood. Dat betekent natuurlijk niet dat hij zich toegang mag verschaffen tot uw accounts en aldaar vrijelijk zijn gang gaan. Daarmee schendt hij uw privacy. Het is heel vreemd dat hij dit een normale manier van doen vindt. Daar staat hij dan toch betrekkelijk alleen is, want de meeste mensen houden hun mail- en appverkeer liever privé. Voer er nog eens een serieus gesprek over met hem. Zolang hij niet plechtig belooft om op te houden met gebruik maken van uw accounts, lijkt het verstandig om uw wachtwoorden en instellingen buiten zijn bereik te houden en ze ergens apart op te slaan.

Artikelen in Internet en e-mail.

Gelabeld met .

rev="post-9408" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 maart 2018 09:01

Wanneer komt de tweede?

Beste Beatrijs,

Wij hebben een dochter van drie jaar en te pas en te onpas wordt me gevraagd wanneer de tweede komt. De mondhygiëniste, de buurvrouw, de huisarts, een collega op mijn werk, een andere buurvrouw, het gaat maar door. En als ik zeg dat we zo compleet zijn, begint het riedeltje: ‘Nou het is toch wel erg gezellig een broertje of zusje, bla bla.’ Ik heb geen zin om het hele verhaal uit te leggen. De vraag maakt me soms verdrietig, alsof ik tekort schiet. Wat voor passend antwoord kan ik geven?

Geen tweede kind

Beste Geen tweede kind,

Vooropgesteld dat het uiterst onbeleefd en bemoeizuchtig is om te informeren naar voortplantingsplannen, ook wanneer iemand nog helemaal geen kind heeft, gebeurt het toch, dus moet u er rekening mee houden dat u deze vraag nog vele malen te horen zult krijgen. U wil er niet over praten. Dat is uw goed recht. Andere mensen hebben niets te maken met uw gezinsvorming en al helemaal niets met de redenen waarom u wel of geen tweede kind wil of kan krijgen.

U hebt al een prima antwoord paraat: ‘We zijn zo compleet.’ Het enige wat u hoeft te doen, als mensen erover doorzeuren, is uw antwoord op een lichtelijk vermoeide manier te herhalen: ‘Ja, maar ons gezin is compleet’ of: ‘We zijn tevreden zoals het is.’ Op elk nieuw argument, op elke nieuwe tegenwerping van uw gespreksgenoot, blijft u als een vastgelopen navigatie-systeem herhalen: ‘We zijn compleet, het is goed zoals het is.’ Bij de derde of vierde keer dat u hetzelfde zegt, zullen ze er genoeg van krijgen. Het is vervelend voor u om u Oost-Indisch doof te houden en onverzettelijkheid te moeten demonstreren, maar het is ook behoorlijk vervelend voor gespreksgenoten om telkens tegen dezelfde muur aan te lopen en gedurende de uitwisseling krijgen ze echt wel in de gaten dat ze niet goed bezig zijn.

Artikelen in Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-9406" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 24 maart 2018 09:00

Te vrijgevige grootouders

Beste Beatrijs,

Mijn schoonouders zijn schatten van mensen, die graag hun kleinkinderen verwennen. Als we elkaar zien (zo eens per maand), geven ze onze kinderen van 5 en 7 altijd geld of cadeaus. Zij doorkruisen daarmee de financiële opvoeding die wij de kinderen willen meegeven. Onze kinderen krijgen zakgeld. Het idee is dat ze eerst moeten sparen en goed nadenken waar ze hun spaargeld aan willen besteden. Maar omdat oma en opa hen regelmatig een geldbedrag geven van tussen de 10 en 20 euro, met Sinterklaas zelfs 100 euro, gaat die vlieger niet op. Mijn man ziet het probleem niet, zo ging het vroeger ook bij hem. Dat is ook te merken aan de manier waarop hij met geld omgaat. Maar ik vind het belangrijk dat kinderen van jongs af aan de waarde van geld leren. Onze kinderen gaan er nu al van uit dat opa en oma hen wel helpen als ze iets willen hebben. Hoe pak ik dit aan?

Grootouders spekken kleinkinderen

Beste Grootouders spekken kleinkinderen,

De kinderen zijn te klein voor dat soort bedragen. Die van vijf kan nog niet eens optellen en aftrekken, dus het zegt hem niets. Die van zeven zal intussen wel een beetje kunnen rekenen, maar is nog steeds veel te jong om er zelf op uit te gaan en spullen aan te schaffen, los van het feit dat u niet wil dat materiële wensen steeds ogenblikkelijk worden vervuld. Omdat geld zo vaak terugkeert als aandachtspunt in de opvoeding, is het belangrijk dat u en uw man op één lijn zitten. Stap 1: bespreek met uw man het (zak)geldbeleid voor uw kinderen en word het eens. Stap 2: voer een serieus gesprek met uw schoonouders, waarin u hen op een vriendelijke manier te verstaan geeft dat het afgelopen moet zijn met de geldschenkingen. Ze mogen de kleinkinderen best af en toe een kleinigheidje geven, zoals stoepkrijt, knikkers of stickers, maar geen grote cadeaus behalve met hun verjaardag, en geld mag al helemaal niet meer. Suggereer de grootouders om het geld dat ze willen geven op een spaarrekening voor de kinderen te zetten voor later, als ze volwassen zijn.

Tegen de tijd dat de kinderen naar de middelbare school gaan, kunnen grootouders trouwens wel overschakelen op geld in plaats van een cadeau. Het is lastig om iets anders te verzinnen voor tieners die het speelgoed zijn ontgroeid. Maar niet vaker dan met hun verjaardag of met Sinterklaas en ook geen buitensporige bedragen. Het is niet de bedoeling dat grootouders optreden als pinautomaat en het is ook niet de bedoeling dat kleinkinderen hun grootouders beschouwen als pinautomaat, waar ze op elk moment geld uit kunnen tappen. Als u de grootouders goed uitlegt wat de achtergronden van uw geldveto zijn, zullen ze het wel begrijpen. Ten slotte zijn het de ouders die de baas zijn over de (financiële) opvoeding van de kinderen, en niet de grootouders.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen.

Gelabeld met .

rev="post-9400" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 maart 2018 09:02

Ben ik een excuus-truus?

Beste Beatrijs,

Onlangs had ik een prettig sollicitatiegesprek bij een start-up die iets doet met auto’s. Ze willen me hebben, maar toch zit iets me niet lekker. Ik zei dat ik als persoon heel direct was en dit werd betrokken op mijn vrouw zijn. Mijn gesprekspartner zei dat mensen dat misschien niet verwachten van vrouwen. Daarna mocht ik met de directeur praten en die zei dat zijn streven voor dit jaar was om meer vrouwen aan te nemen voor de bedrijfscultuur. Ik had er niet over nagedacht in een mannenwereld terecht te komen en vind dat ook geen probleem, maar het gesprek over mijn vrouw zijn doet me aarzelen. Hoe kom ik erachter of ik niet alleen word aangenomen omdat ik een vrouw ben, maar om mijn kwaliteiten?

Positief gediscrimineerd?

Beste Positief gediscrimineerd,

Als ze u willen hebben voor die functie, dan is het feit dat u vrouw bent hooguit een voordeeltje, niet de belangrijkste reden. Bedrijven zijn niet zo dom dat ze een kandidaat aannemen louter op grond van haar vrouw zijn, terwijl de vrouw in kwestie verder ongeschikt is. Dus gaat u er maar van uit dat ze u geschikt vinden, als ze u aannemen. In veel bedrijven, zeker waar mannen nog steeds de boventoon voeren, nemen ze graag vrouwen aan, omdat ze een wat evenwichtiger samengesteld personeelsbestand willen. Vandaar het regeltje in sommige advertenties ‘Bij gelijke geschiktheid heeft een vrouwelijke kandidaat de voorkeur’. Maakt u zich geen zorgen: als u de kwaliteiten niet had voor de baan, zouden ze er niet over piekeren om u aan te nemen!

Artikelen in Collega's.

Gelabeld met .

rev="post-9398" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 maart 2018 09:01

Bang voor een bedorven feest

Beste Beatrijs,

Binnenkort wil ik mijn verjaardag vieren met familie en vrienden. Ik voorzie problemen met twee mensen die een conflict met elkaar hebben. Een goede vriendin van mij heeft ruzie met een vriend die ik ook al lang ken. Overigens vind ik dat deze vriend haar woede en onbuigzaamheid niet verdient. Ik weet dat ik beiden hoor uit te nodigen en dan maar zien wie er komt en hoe het loopt. Maar ik zie op tegen de spanning om deze mensen samen te ontvangen, ook omdat het gezelschap tamelijk klein is, zo’n vijftien personen. Is het een idee om de vriend voor de ene helft van het feestje te vragen en de vriendin voor de andere helft, zodat ze elkaar niet zullen ontmoeten?

Gebrouilleerde vrienden

Beste Gebrouilleerde vrienden,

Nee, dat is een slecht idee. Als u, ik zeg maar wat, de vriendin van 17 tot 20 uur uitnodigt en de vriend van 20 tot 23 uur, zullen ze allebei het gevoel hebben dat ze halfwaardige gasten zijn: niet belangrijk genoeg om het hele feest mee te mogen maken. Ziet u het al voor u? Het loopt tegen 20 uur, de vriendin heeft het reuze naar haar zin, en u moet haar op de schouder tikken en zeggen dat het langzamerhand tijd wordt om te vertrekken, want over vijf minuten staat de vriend voor de deur. Dat kan echt niet.

Ik begrijp dat u het vervelend vindt om twee mensen over de vloer te krijgen die ongenoegen met elkaar hebben, maar dat moeten ze zelf maar uitzoeken. Om ervan af te zijn kunt u besluiten om ze allebei niet uit te nodigen. Dan hebt u helemaal geen last van ze behalve dat ze het u mogelijk kwalijk nemen dat ze niet mogen komen. De koninklijke weg is om beiden uit te nodigen, erbij te vertellen dat hun nemesis er ook zal zijn en het aan ieder persoonlijk over te laten om hetzij de uitnodiging af te slaan, hetzij naar uw feestje te komen en zich aldaar beschaafd en gezellig te gedragen. Wie weet loopt hun ontmoeting alsnog op een verzoening uit.

Artikelen in Verjaardag, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-9396" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 17 maart 2018 09:00

Een luie wraakfantasie

Ik begrijp niet waarom het boek van Naomi Alderman, The Power, (in het Nederlands vertaald als De macht) zo bejubeld wordt. Misschien komt het doordat Margaret Atwood er haar zegen aan heeft gegeven. Alderman is een protegée van Atwood, die de blurb ‘electrifying’ verstrekte, een woord dat klopt voor zo ver het naar de inhoud verwijst, maar in het geheel niet slaat op de leeservaring.

The Power drijft op een gimmick, namelijk het plotseling ontwaken van een elektrische kracht bij meisjes en vrouwen op verschillende plaatsen in de wereld. De kracht zit ergens bij het sleutelbeen en als een vrouw haar arm uitstrekt, kan ze elektrische schokken uitdelen naar wie er in de buurt staat. Het is eerst nog een beetje oefenen, maar allengs kan een vrouw beter richten en zwaardere klappen uitdelen. Hiermee wordt de machtsbalans tussen mannen en vrouwen omgekeerd. Ineens zijn vrouwen de sterkere sekse en moeten mannen uitkijken dat ze een vrouw niet boos maken, want dan krijgen ze een schok. Moeders verbieden hun zoontjes om alleen over straat te gaan, mannen trekken vrouwenkleren aan als ze onder de radar willen blijven, er komen vrouwenbendes en vrouwenlegers.

Het is nooit leuk als de held te sterk is, want dan staat er niets meer op het spel.

Op zichzelf houd ik wel van het genre science fiction. The Handmaid’s Tale van voornoemde Margaret Atwood vond ik bijvoorbeeld een prachtig en beklemmend boek, zorgvuldig uitgedacht met een origineel, kritisch-feministisch uitgangspunt. Vergeleken met de verbeeldingskracht die het boek van Atwood doet sprankelen is The Power, dat zo’n beetje uit hetzelfde feministische vaatje tapt, een logge stoomwals die over de lezer heen dendert en op geen enkele manier tot nadenken aanzet. Dat komt vooral door die domme, elektrische kracht. Boeken, waarin mensen of wezens rondlopen met superkrachten, waarmee ze tegenstanders onschadelijk kunnen maken door alleen maar een ledemaat uit te strekken, kunnen niet interessant zijn. Het is nooit leuk als de held te sterk is, want dan staat er niets meer op het spel. Voordat ik op pagina 25 was (van de 300 of daaromtrent) had ik al medelijden met wat de mannen nog te wachten stond, terwijl dat toch niet de bedoeling geweest kan zijn.

In het gewone leven ligt het elementaire feit dat mannen over meer fysieke kracht dan vrouwen beschikken aan de wortel van de maatschappelijke achterstelling en onderdrukking van vrouwen. Toch moet een individuele man tegenover een individuele vrouw nog heel wat uit de kast trekken om haar werkelijk te vernietigen. Als je alleen maar je arm hoeft uit te strekken om iemand een stroomstoot door zijn lichaam te jagen is dat op de een of andere manier te makkelijk en te flauw.

Er worden een stuk of vijf personages gevolgd over de hele wereld, die geen van allen tot leven komen – er zit althans niemand bij van wie het lot je ter harte gaat – en die niet heel duidelijke dingen nastreven, zodat je over wat hen drijft eigenlijk ook je schouders ophaalt. Alderman is dan ook niet geïnteresseerd in psychologie, niet op individueel niveau, maar ook niet in groepsgedrag vanuit een sociaal-psychologische blik. Haar personages zijn niet meer dan bordkartonnen stripfiguren in een hijgerige actiefilm met veel geweld tegen het decor van een drugsbende, een burgeroorlog in een fantasieland, een enge vrouwensekte die de focus van Jezus, zoon van God, heeft verlegd naar Maria, moeder van God.

Dat macht corrumpeert wisten we al, maar in dit boek lijkt de boodschap wel dat vrouwen-met-macht er een nog groter potje van maken dan mannen-met-macht. The Power is vooral een luie wraakfantasie.

Artikelen in Column.

rev="post-9402" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 15 maart 2018 16:04

Neerdrukkende mantelzorg

Beste Beatrijs,

Een goede vriend van me heeft een nare, progressieve ziekte. Enkele jaren geleden is binnen ons vriendengroepje het idee ontstaan om regelmatig beurtelings voor hem te koken en samen te eten. Er kwam een rooster en dat werkte aanvankelijk prima: het was een fijne manier om hulp te bieden en tegelijk bij te praten. Inmiddels is dat koken uitgebreid met allerlei verpleegkundige zorg: in en uit bed helpen, incidenteel van en op de wc helpen, het eten voeren. Het sociale aspect valt steeds verder weg, omdat mijn vriend niet tegelijk kan praten en eten. Het valt mij steeds zwaarder, want ik ben helemaal niet zo verpleegkundig aangelegd. Enerzijds wil ik graag af van dit arrangement en weer gewoon als vriend bij hem op bezoek gaan. Aan de andere kant wil ik mijn vriend niet in de steek laten en zonder mantelzorgers zal hij misschien niet meer zelfstandig kunnen wonen. Wat te doen?

Niet het zorgzame type

Beste Niet het zorgzame type,

De mantelzorg duurt te lang, wordt intensiever en u kunt het eigenlijk niet langer opbrengen. Dan moet u uw medewerking opzeggen. Begrijpelijk vindt u dat moeilijk om aan te kondigen, u heeft het gevoel dat u uw vriend in de steek laat. Aan de andere kant is wat u beschrijft (in en uit bed helpen, toiletgang, voeren) niet het soort inzet dat in het algemeen van vrienden wordt verwacht. Zelfs kinderen doen dat niet vanzelfsprekend voor hun bejaarde ouders. Soms wel natuurlijk, maar er zijn genoeg kinderen voor wie dat te ver gaat zonder dat dat overigens betekent dat zij hun ouders in de steek laten. Ze deinzen alleen terug voor die puur fysieke zorg en die verplichting is er ook niet, want voor dit soort situaties bestaat thuiszorg. Uw vriend kan zich aanmelden bij een thuiszorgorganisatie, waarna de wijkverpleegkundige op huisbezoek komt en  een indicatie voor thuiszorg stelt die gefinancierd wordt vanuit de ZVW ( zorgverzekeringswet). Zorg voor de maaltijdbereiding en hulp bij het eten kan worden geregeld vanuit de WMO (Wet Maatschappelijk Ondersteuning).

De werkelijkheid is dat uw vriend nu al niet meer zelfstandig kan wonen. De consequentie is niet dat hij naar een verpleeghuis moet, want het systeem is er juist op gericht om mensen zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Ook degenen die maar wat graag naar een verzorgings- of verpleeghuis zouden verkassen moeten thuis blijven. Naast de vriendenhulp, die niet alle behoeften zal dekken, kan er in ieder geval flankerende professionele thuiszorg worden geregeld voor uw vriend. Praat erover met hem en met de rest van de mantelzorgclub, inventariseer wie wil doorgaan met de huidige opzet en verzin iets anders voor de gaten in het rooster.

Artikelen in Vrienden en kennissen, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-9383" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 maart 2018 09:02

Een cadeau voor de toekomst

Beste Beatrijs,

Toen ons zoontje twee jaar werd, gaf mijn broer hem een fles whisky met de mededeling dat we deze konden bewaren tot hij achttien is en dat hij deze fles dan wel met mijn zoon wilde opdrinken. Van dit gebaar zagen wij de humor wel in. De twee volgende verjaardagen van onze zoon herhaalde dit zich met andere flessen. Nu is onze dochter twee geworden en staat er nog een fles in onze kast. Mijn vrouw ziet een doemscenario voor zich, waarin onze kinderen zich op hun 18de met hun vrienden aan een zuipfestijn te buiten gaan, en wil niet nog meer kastruimte kwijt aan flessen drank. Moeten wij de cadeaus van mijn broer accepteren of kan ik hem een halt toe roepen?

Te veel flessen

Beste Te veel flessen,

Ga vooral op de rem staan bij uw broer! Een keer een fles als cadeaugebaar is grappig, elk jaar een fles erbij is bespottelijk. Sterke drank is sowieso een dubieus cadeau voor iemand die achttien wordt. Beter op die leeftijd om eerst maar eens een biertje of een glas wijn in te schenken. Zeg tegen uw broer dat u voor elk van uw kinderen één fles zult bewaren en wel voor hun 21ste verjaardag en dat u de rest van de reeds aanwezige flessen zelf gaat opdrinken of weggeven. Inmiddels zijn uw kinderen vier en twee jaar. Oud genoeg om van hun oom bij een volgende verjaardag een bij hun leeftijd passend cadeautje te krijgen, waar ze in het hier en nu plezier aan kunnen hebben.

Artikelen in Cadeaus, Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-9381" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 10 maart 2018 09:01