Beste Beatrijs,
Een goede vriend van me heeft een nare, progressieve ziekte. Enkele jaren geleden is binnen ons vriendengroepje het idee ontstaan om regelmatig beurtelings voor hem te koken en samen te eten. Er kwam een rooster en dat werkte aanvankelijk prima: het was een fijne manier om hulp te bieden en tegelijk bij te praten. Inmiddels is dat koken uitgebreid met allerlei verpleegkundige zorg: in en uit bed helpen, incidenteel van en op de wc helpen, het eten voeren. Het sociale aspect valt steeds verder weg, omdat mijn vriend niet tegelijk kan praten en eten. Het valt mij steeds zwaarder, want ik ben helemaal niet zo verpleegkundig aangelegd. Enerzijds wil ik graag af van dit arrangement en weer gewoon als vriend bij hem op bezoek gaan. Aan de andere kant wil ik mijn vriend niet in de steek laten en zonder mantelzorgers zal hij misschien niet meer zelfstandig kunnen wonen. Wat te doen?
Niet het zorgzame type
Beste Niet het zorgzame type,
De mantelzorg duurt te lang, wordt intensiever en u kunt het eigenlijk niet langer opbrengen. Dan moet u uw medewerking opzeggen. Begrijpelijk vindt u dat moeilijk om aan te kondigen, u heeft het gevoel dat u uw vriend in de steek laat. Aan de andere kant is wat u beschrijft (in en uit bed helpen, toiletgang, voeren) niet het soort inzet dat in het algemeen van vrienden wordt verwacht. Zelfs kinderen doen dat niet vanzelfsprekend voor hun bejaarde ouders. Soms wel natuurlijk, maar er zijn genoeg kinderen voor wie dat te ver gaat zonder dat dat overigens betekent dat zij hun ouders in de steek laten. Ze deinzen alleen terug voor die puur fysieke zorg en die verplichting is er ook niet, want voor dit soort situaties bestaat thuiszorg. Uw vriend kan zich aanmelden bij een thuiszorgorganisatie, waarna de wijkverpleegkundige op huisbezoek komt en een indicatie voor thuiszorg stelt die gefinancierd wordt vanuit de ZVW ( zorgverzekeringswet). Zorg voor de maaltijdbereiding en hulp bij het eten kan worden geregeld vanuit de WMO (Wet Maatschappelijk Ondersteuning).
De werkelijkheid is dat uw vriend nu al niet meer zelfstandig kan wonen. De consequentie is niet dat hij naar een verpleeghuis moet, want het systeem is er juist op gericht om mensen zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Ook degenen die maar wat graag naar een verzorgings- of verpleeghuis zouden verkassen moeten thuis blijven. Naast de vriendenhulp, die niet alle behoeften zal dekken, kan er in ieder geval flankerende professionele thuiszorg worden geregeld voor uw vriend. Praat erover met hem en met de rest van de mantelzorgclub, inventariseer wie wil doorgaan met de huidige opzet en verzin iets anders voor de gaten in het rooster.
Voor de toekomst; dieren worden ‘gevoerd’, mensen worden geassisteerd bij de maaltijd!
Uit de Dikke Van Dale:
voeren
Het gaat om het taalgebruik in de zorg,niet om de dikke van Dale.
Wat fijn voor de briefschrijfster, dat ze nu in haar ongewild steeds zwaarder wordende taak als mantelzorger in ieder geval de juiste zorgterminologie kan gebruiken. Ik weet zeker dat het haar ontzettend helpt om te weten dat ze niemand aan het voeden is, maar aan het assisteren met de maaltijd.
Nog nooit heb ik een moeder horen zeggen dat ze haar jonge kindje gaat assisteren bij de maaltijd :-) Nee hoor, het fruithapje wordt gewoon aan de koter gevoerd, en dat lijkt me volkomen correct taalgebruik.
En idd Martine, de briefschrijfster zal het een worst wezen… of de worst nu gevoerd, of al assisterend toegediend wordt…
Ontzettend vervelend, de alsmaar wisselende terminologie in de zorg. Geestelijk gehandicapt? Nee, verstandelijk gehandicapt. Nee, met een verstandelijke beperking. Patiënt? Nee, cliënt. Voeren? Nee, voedsel aanbieden. Laten spelen? Nee, een spelactiviteit aanbieden. Gestoord word ik ervan. Mijn broer heeft het Syndroom van Down en woont in een instelling. Hij is 50 jaar. In al die jaren is er zoveel in de terminologie veranderd, het moest steeds eufemistischer. Nou hij is er geen klap intelligenter door geworden. Het maakt niet uit wat het beestje voor naam heeft.