↑
Spring naar inhoud

Bruuskerende schoonzus

Beste Beatrijs,

Na ongeveer 25 jaar slikken zijn mijn man en ik en zijn broers en zussen met aanhang het gedrag van één schoonzus ontzettend zat. Zij is inmiddels 50 jaar en bruuskeert tijdens familiebijeenkomsten voortdurend de anderen. Ze weet het altijd beter en kraakt iedereen af met wie ze het oneens is, of het nu over politiek, klimaat of kinderopvoeding gaat (zelf heeft ze geen kinderen). Sommige familieleden zetten haar van tijd tot tijd op haar nummer en dan bindt ze even in, maar nooit voor lang. Vanwege haar echtgenoot, de broer van mijn man, wil niemand het laten escaleren. Hij valt zijn vrouw overigens niet af en in hoeverre hij haar thuis aanspreekt op haar gedrag, weten we niet. Voor een komend etentje is de familie al aan het bespreken wie er nog naast schoonzus wil zitten. Er werd zelfs overwogen om de aanhang niet uit te nodigen, alleen om die schoonzus buiten de deur te houden. Dat ging ons toch te ver. Wat kunnen we doen om het gedrag van schoonzus voor eens en voor altijd de kop in te drukken?

Ze kraakt iedereen af!

Beste Ze kraakt iedereen af,

Uw schoonzuster heeft een bepaalde inborst met onaangename trekjes en er is geen manier waarop u haar gedrag structureel de kop in kunt drukken! Ik zeg het maar even duidelijk: dat kan niet. Een irritant dominant type verander je niet in een zacht gekookt ei. Ook is het onmogelijk om haar niet uit te nodigen, want zij maakt door haar huwelijk deel uit van de familie. Bij familiebijeenkomsten valt er simpelweg niet aan haar te ontkomen. Het enige wat overblijft is haar knarsetandend te verdragen. Zij is aanwezig bij familiefeestjes en -etentjes met grof gedrag en al. Dat betekent niet dat de rest van de familie alles lijdzaam over zich heen moet laten gaan. U schrijft al dat af en toe iemand haar op haar nummer zet. Ga daar vooral mee door! Iedereen die zij aanvalt of die zij onprettig bejegent, moet daar onmiddellijk tegen in het geweer komen. En als de aangevallene dat zelf niet doet, moet een ander die ernaast zit voor hem of haar in de bres springen.

Die kan dan zeggen: ‘Laten we geen stompzinnige ruzie maken over politiek’ of ‘Dat is erg onaardig wat je daar zegt’ of ‘Ik vind het niet leuk als je op de persoon speelt in plaats van op de bal’ of wat dan ook, zolang de schoonzus maar lik op stuk krijgt. Laat speldenprik noch dolkstoot passeren! Probeer de angel uit vervelende uitlatingen te halen door er een humoristische wending aan te geven, zodat er gelachen kan worden – ook door haar. Op een gegeven moment sijpelt misschien toch door dat ze het ter wille van de harmonie anders moet aanpakken.

Artikelen in Schoonfamilie.

Gelabeld met , .

rev="post-9784" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 26 januari 2019 09:02

Wie mag er in de app-groep?

Beste Beatrijs,

Sinds een jaar heb ik een relatie met een man die een levendige app-groep heeft met zijn familie. Zijn ex zit er ook nog in en dat bevalt me niet. Ik vroeg aan mijn vriend of ik haar plaats kon innemen (dat vond hij best) en of zij er dan uit zichzelf uit gaat of dat iemand haar gaat verwijderen. De familie neemt hierin geen initiatief, omdat ze haar zielig vinden. De vrouw wil niets van mij weten, dus beiden erin lijkt geen optie. Mijn vriend heeft hier geen oplossing voor. Weet u raad?

Ex in app-groep

Beste Ex in app-groep,
U kunt zich aansluiten bij de familie-app-groep van uw vriend. De ex wil niets van u weten, maar u hebt haar toestemming niet nodig. U gaat gewoon bij die familie-app zitten en daarna ziet u vanzelf wel wat er gebeurt. Misschien ziet de ex dan in dat zij daar niets meer te zoeken heeft en trekt ze zich uit eigen beweging terug. Misschien blijft ze ijskoud zitten, maar daar hebt u toch geen last van? U bent de nieuwe partner van uw vriend en als de ex zichzelf wil kwellen door allerlei berichten van en over zijn familie te willen volgen, is dat haar zaak.

Artikelen in Exen, Familie, Internet en e-mail.

Gelabeld met , .

rev="post-9782" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 26 januari 2019 09:01

De vraag ‘Wat doe je voor werk?’

Beste Beatrijs,

Mijn echtgenoot stoort zich enorm aan het feit dat hij van mannen (vrouwen doen dit zelden!) die hij voor het eerst ontmoet, vrijwel onmiddellijk de vraag krijgt: ‘Wat doe je voor werk?’ Hij vindt deze vraag bij niet-zakelijke gesprekken volstrekt irrelevant en voorbij gaan aan de interesse voor hem als persoon en daarom weigert hij vaak om te antwoorden. Waar komt deze vraag vandaan en hoe hoor je hiermee om te gaan?

Niet bij werk alleen

Beste Niet bij werk alleen,

De vraag ‘Wat doe je voor werk?’ (variant bij een jonger persoon: ‘Wat voor studie/ opleiding doe je?’) is een frequent toegepaste gespreksopening met onbekenden. De vraag is neutraal, onschuldig en kan bijna niet verkeerd worden opgevat. Dit in tegenstelling tot vragen als: ‘Heb je een relatie?’ (vinden mensen zonder partner niet leuk), ‘Heb je kinderen?’ (vinden ongewenst kinderlozen pijnlijk) of ‘Waar kom je vandaan?’ (vinden mensen met een andere etnische afkomst storend).

Vragen naar werk vinden mensen zelden vervelend, omdat bijna iedereen werkt of gewerkt heeft, althans overdag bepaalde bezigheden heeft. Uw man is een uitzondering dat hij zich hevig stoort aan deze betrekkelijk blanco gespreksopening. Ook als hij geen betaald werk (meer) heeft, maar bijvoorbeeld vrijwilligerswerk doet of een volkstuin heeft of zich aan de piano wijdt, kan hij daar iets over zeggen. De bezigheden (betaald of onbetaald), waar iemand zijn dagen mee vult maken een belangrijk deel uit van iemands persoon. Vandaar dat werk een simpel thema is om een gesprek met een onbekende op gang te krijgen. Van daaruit kom je ook makkelijk op iets anders terecht. Als uw man geen zin heeft om over werk te praten, kan hij altijd zeggen: ‘Ik heb geen werk of mijn werk is niet zo interessant, maar ik ga wel graag naar de film’ of wat voor vrijetijdsbezigheid hij dan ook heeft, waar hij wel over wil praten.

Artikelen in Taalgebruik.

Gelabeld met .

rev="post-9780" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 26 januari 2019 09:00

Een rok moeten dragen

Beste Beatrijs,

Mijn ouders zijn zeer streng gereformeerd en vrouwen horen volgens hen een rok te dragen. Zolang ik thuis woonde heb ik mij aan deze regel geconformeerd. Nu ben ik al enige tijd getrouwd, we leiden ons eigen leven, ik draag wat ik wil, vaak een broek, soms een rok, en onze dochters van vijf en zeven ook. Maar mijn ouders eisen, wanneer we bij hen op bezoek komen, dat ik en onze dochters een rok aan hebben. Dit stuit mij tegen de borst – bij mijn ouders moet ik toch kunnen dragen wat ik wil? Of moet ik mij aanpassen aan hun eisen?

Strenge kledingeisen

Beste Strenge kledingeisen,

U bent een volwassen vrouw, u hebt een gezin met kleine kinderen, het gaat te ver dat uw ouders u en uw kinderen kledingvoorschriften opleggen. Buiten het zicht van uw ouders draagt u broeken en uw dochters ook. Zodra uw ouders de deur uitgaan, zien ze vrouwen die broeken dragen op straat, in winkels, in het openbaar vervoer, in wachtkamers.

Ik begrijp wel dat het dragen van rokken voor uw ouders belangrijk is binnen hun overtuiging en dat het hun pijn doet, als hun dochter door het dragen van een broek laat zien dat ze – althans op dit punt – afstand heeft genomen van het geloof waarin ze is opgevoed. Het is in zekere zin ook makkelijk voor u om u – verstand op nul – maar te conformeren aan wat ze van u verwachten. Dan bent u van het gezeur af. Het vereist moed om tegen uw ouders in te gaan. Ik raad u aan om er toch eens een gesprekje aan te wijden. Dat kan met uw ouders samen of met een van hen apart (degene met wie u het makkelijkste kan praten). Biecht op dat u, sinds u het huis uit bent allang broeken draagt en vraag toestemming om dat ook in hun gezichtsveld te doen, omdat u het verwrongen vindt om zich tegenover hen anders uit te monsteren dan zoals u het in het dagelijkse leven gewend bent.

Stel hun de gewetensvraag of zij het contact zullen verbreken, als ze u en uw dochters in een broek zien. Zo ja, dan kunt u zich beter aanpassen, voordat u bij hen langs gaat, want die prijs is te hoog. Zo nee, dan hebt u uw vrijheid binnen. Dan zullen uw ouders het nog steeds vervelend vinden, maar op den duur wennen ze er wel aan.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .

rev="post-9777" 7 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 19 januari 2019 09:02

Praten over ziektes

Beste Beatrijs,

Op verjaardagen, vooral die van ouderen, hoor ik steeds vaker verhalen over operaties, ziektes, ziekenhuizen en dokters, soms met details die ik écht niet wil horen. Er lijkt op dit gebied weinig terughoudendheid meer te bestaan. Wat te doen? Indammen lijkt te getuigen van weinig medeleven. Weglopen van de borreltafel lijkt onbeleefd. Hoe denkt u hierover?

Te veel ziekteverhalen

Beste Te veel ziekteverhalen,

Ouderen die praten over hun ziektes en kwaaltjes is een even bekend als onvermijdelijk fenomeen. Dit is altijd zo geweest. Misschien komt het tegenwoordig nog meer voor dan vroeger, omdat ziektes niet meer gezien worden als beschamend, maar als iets waar je open over moet zijn. Ouderen hébben nu eenmaal in toenemende mate last van ziektes. Fysiek ongemak kleurt hun leven, dus praten ze erover.

Dat neemt niet weg dat het vervelend is als conversaties volledig gedomineerd worden door klaagverhalen over de kwalen van aanwezigen. Een mogelijke remedie hiertegen is om het onderwerp zowel ruimte te geven als in te perken. Met elkaar bevriende ouderen spreken wel eens af om bij sociale gelegenheden een omschreven tijdsperiode te reserveren voor ieders ziektes en kwaaltjes en als de keukenwekker gaat, het ergens anders over te hebben. Op die manier kan iedereen stoom afblazen en klagen over de neergang van het leven en kunnen er vervolgens andere, luchtiger onderwerpen aan de orde komen.

Artikelen in Ziekte.

Gelabeld met , .

rev="post-9775" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 19 januari 2019 09:01

Onveilig in de groep

Beste Beatrijs,

Ik zit in een groepje met gelijkgestemde kindervrije vrouwen die af en toe bij elkaar komen. Er is een vrouw bij die iedere keer wel een bewust gemene opmerking in mijn richting maakt. Bijvoorbeeld door te stellen dat ik een ‘controlefreak’ zou zijn als ik de rekening nakijk in het restaurant om te zorgen dat iedereen zijn deel betaalt en er ook een fooitje bij zit voor de bediening. (Iemand moet dat doen toch?) Ze richt haar giftige pijlen iedere keer op mij. Ik heb door haar agressieve, lompe houding geen zin meer in de bijeenkomsten. Ik wil dit graag kenbaar maken via de gezamenlijke whatsapp en er verder geen discussie aan wijden. Voor mij is de groep onveilig geworden door deze dame. Hoe kan ik dit netjes aankondigen?

Weggepest

Beste Weggepest,

U hebt problemen met een vrouw in een kindervrije vrouwengroep en u overweegt nu om de groep te verlaten. Kunt u er niet eerst eens met haar over praten? Proberen om het probleem uit de wereld te krijgen in plaats van weg te vluchten? U zit in een groep van gelijkgestemde vrouwen. U hebt waarschijnlijk aardigheid in de groep. Waarom zou u zich laten wegjagen? Stel het bij de volgende bijeenkomst aan de orde. Wacht tot ze de volgende rotopmerking maakt en zeg dan tegen haar: ‘Dit vind ik niet prettig wat je daar zegt. Ik heb het gevoel dat je wel vaker op mij zit te hakken en te vitten. Waarom doe je dat eigenlijk? Heb ik iets misdaan? Is er iets waardoor je een hekel aan me hebt?’ En dan hoort u het wel. Misschien zijn er anderen in de groep die zich ook aan haar storen en het voor u opnemen. Misschien schrikt ze of verontschuldigt ze zich. Hoe dan ook, van zo’n meta-gesprekje wordt iedereen wijzer. Als dit niet helpt, kunt u altijd nog uit de groep vertrekken, maar ik raad u af om zonder uitleg het hazenpad te kiezen.

Artikelen in Scholen en verenigingen, Taalgebruik.

Gelabeld met , .

rev="post-9773" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 19 januari 2019 09:00

Onze schoondochter is een splijtzwam

Beste Beatrijs,

Een probleem waar veel ouders mee zitten: vijandige schoonkinderen. Bij ons gaat het om onze schoondochter die een totale claim op onze zoon legt en de vrijheid van hem om ons te bezoeken openlijk verhindert, terwijl onze zoon te weinig ballen heeft om in verzet te komen. Het is een prima vent en feitelijk deugt alles aan hem, behalve dan dat hij zich volledig laat inpakken. We zijn hem voor 95 procent kwijt. Een en ander is onbespreekbaar, mede doordat we het risico lopen hem helemaal kwijt te raken als we ook maar ergens over beginnen. Van andere ouders horen we vaker over dit soort problemen, maar uiteindelijk verzacht dat niet het gemis. Wij achten het in de huidige context onoplosbaar. Blijft over dat we middelen of gedachten zoeken om dit te accepteren en te verwerken. Enige tips?

Schoondochter claimt zoon

Beste Schoondochter claimt zoon,

De verhouding schoonouders – schoonkinderen laat zich zeker niet altijd als aanminnig en zonnig kwalificeren, maar de situatie die u beschrijft (schoondochter die haar man volledig claimt en het contact tussen zoon en ouders dwarsboomt) is toch wel uitzonderlijk. Dit komt bijna niet voor. Als het totaal niet botert tussen ouders en een schoonkind (en daar moet het een en ander aan vooraf zijn gegaan – zoiets komt niet uit de lucht vallen), neemt het schoonkind doorgaans afstand, dat wil zeggen: hij/zij verbreekt voor zichzelf het contact met de schoonouders, maar legt de partner verder geen beperkingen op om met de eigen ouders te blijven omgaan. Wat u meemaakt is extreem.

Een stevige karakterfout, die niet aan zijn vrouw te wijten valt

Het kan dan ook niet anders of uw zoon is zelf debet aan de situatie. In geval van hoogoplopende onmin tussen u en uw schoondochter zou uw zoon tegen zijn vrouw moeten zeggen: ‘Je hoeft mijn ouders niet te ontvangen en je hoeft van mij ook niet mee naar hen om mooi weer te spelen, maar als ik mijn ouders wil spreken, doe ik dat gewoon! Bemoei je er niet mee!’ Uw zoon doet dat niet. Hij is volgens u te slap om voor zichzelf op te komen. Dat is dan een stevige karakterfout, die niet aan zijn vrouw te wijten valt. Uw zoon is de enige die voor een uitweg kan zorgen uit deze impasse. Dat hij geen actie onderneemt en zich laat ringeloren door zijn vrouw is zijn eigen keus, die mogelijk niet eens te maken heeft met zijn vrouw, maar ook kan voortkomen uit gevoelens van onvrede over zijn jeugd of zijn verhouding met zijn ouders.

U vraagt naar manieren om dit te accepteren of er vrede mee te hebben. Het spijt me, maar die heb ik niet voor u. Het is verschrikkelijk zuur voor u om te beseffen dat uw zoon te slap (of te weinig gemotiveerd) is om moeite te doen voor contact met zijn ouders. Er rest u niets anders dan te hopen dat uw zoon in de toekomst tot andere gedachten komt en weer eens bij u voor de deur staat.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Schoonfamilie.

Gelabeld met , .

rev="post-9760" 11 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 12 januari 2019 09:02

Hond eet mee

Beste Beatrijs,

In een gezellig restaurant met aanschuiftafels kwam een echtpaar binnen met een hond. Ze gingen naast ons aan tafel zitten en deden hun bestelling. De hond werd op schoot genomen en deed al likkend mee met een bakje slagroom. Wat te doen? Het echtpaar aanspreken? Het personeel aanspreken? Afrekenen en vertrekken? Of blijven zitten en dit normaal vinden?

Hond aan tafel

Beste Hond aan tafel,

Dit zijn geen gebruikelijke restaurantmores. De hond bij de dis laten aanschuiven biedt een onprettige aanblik voor omstanders. Bovendien is slagroom slecht voor de hond. Maar als toeschouwers past het u niet om u daarmee te bemoeien en die mensen tot de orde te roepen of uw beklag te doen bij het bedienend personeel. Het beste is om u zo goed en zo kwaad als dat kan af te keren van het tafereel. Later hebt u in ieder geval een mooi verhaal over ontsporende dierenliefde om aan anderen te vertellen.

Artikelen in Horeca.

Gelabeld met .

rev="post-9758" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 12 januari 2019 09:01

Mateloos smartphonegebruik

Beste Beatrijs,

In ons gezin (twee ouders, twee kinderen) mogen er geen smartphones aan tafel. Wij vinden het belangrijk dat er tijdens het eten aandacht voor elkaar is en dat er een gesprek kan worden gevoerd. Mijn ouders zie ik vijf of zes keer per jaar. Als ze bij ons komen, kan mijn vader het niet nalaten om steeds op zijn smartphone te kijken om te zien of er appjes binnengekomen zijn die dan direct beantwoord worden, en ons foto’s van anderen te laten zien, ook tijdens het eten. De kinderen vinden het ook raar dat opa dit mag. Ik heb al meermalen gezegd dat we dit niet willen tijdens het eten, maar hij trekt zich daar niets van aan. Het is zelfs al eens voorgekomen dat hij tijdens het eten ging ‘facetimen’ met een familielid in het buitenland. Mijn moeder heeft wel echte aandacht voor ons, maar we missen de aandacht van mijn vader. Kunnen we eisen dat smartphones niet gebruikt worden bij een bezoek aan ons?

Vader doet niet mee

Beste Vader doet niet mee,

Heel vervelend dat uw vader zich zo koppig en asociaal gedraagt. Zeker omdat u uw gedragsregels voor aan tafel al hebt besproken met hem. Kunt u uw moeder niet wat meer aan uw kant krijgen? Uw moeder zal toch ook wel haar bedenkingen hebben bij het mateloze smartphonegedrag van haar echtgenoot?

In zijn eigen huis kan uw vader doen wat hij wil (al is het nog steeds ongezellig en onbeleefd als hij om de haverklap uit het lopende gesprek wegduikt in zijn telefoontje), maar in uw eigen huis moet u kunnen vasthouden aan uw eigen regels. Bespreek het nogmaals met uw ouders samen en vraag de nadrukkelijke instemming van uw moeder om zijn telefoontje althans onder het eten ergens anders neer te leggen, bij voorkeur op een plaats, waar uw vader hem niet hoort afgaan. In de ijskast misschien of onder een dekbed in een slaapkamer? Na het eten, beter nog bij vertrek, kan hij zijn gadget weer terug krijgen.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Telefoon.

Gelabeld met , .

rev="post-9755" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 12 januari 2019 09:00