Beste Beatrijs,
Ik ben al dertien jaar met mijn huidige man en mijn kleinkinderen beschouwt hij als de zijne. Hij is een geweldig leuke opa en ze zijn gek op hem. Ik heb altijd als vanzelfsprekend de zorgtaken van het oppassen op mij genomen (omdat het dus niet echt zijn kleinkinderen zijn). Nu is zijn eerste kleinkind op komst en dat vindt hij superleuk. Ik heb wel gezegd dat ik bij het oppassen de luiers niet ga verschonen. Ik vind het verschrikkelijk vies en heb dat nooit bij andere kinderen gedaan dan die van mijn eigen vlees en bloed. Mijn moeder en zus vinden dit belachelijk kinderachtig van mij. Met mijn man heb ik het er niet meer over gehad. Maar waarom moet ik de zorgtaken weer op mij nemen? Dat heb ik al gedaan als moeder en als oma van mijn eigen (klein)kinderen. Moet ik omdat ik een vrouw ben toch over mijn grenzen gaan?
Geen zin in poepluiers
Beste Geen zin in poepluiers,
Bespreek het in de eerste plaats met uw man. Zijn er concrete plannen dat hij en u gaan oppassen op zijn kleinkind? Is er een afspraak dat u straks samen een dag in de week (of meer) op dit nieuwe kleinkind zult passen? Als daar op dit moment geen sprake van is, is het verschonen van luiers ook niet aan de orde, want daar heeft de baby eigen ouders voor. Een structurele oppasdag legt een flink beslag op grootouders. Wil uw man aanbieden om dat te doen voor zijn dochter of zoon? Daarover moeten hij en u het eerst eens zijn, voordat hij het kan aanbieden. Misschien hebt u helemaal geen zin in een vaste oppasdag en dan moet uw man dat ook niet voorstellen. Het verschonen van poepluiers is maar een detail in een lange dag van oppassen op een baby.
Als het alleen om incidenteel oppassen gaat (af en toe een paar uur of een middagje in het weekend), raad ik u aan om met uw man de poepluiers te bespreken. U kunt prima tegen hem zeggen dat u genoeg luiers hebt verschoond in uw leven en dat u daar genoeg van hebt. Zeg tegen hem: ‘Het is jouw kleinkind, jij verschoont de baby, ik doe het alleen bij uitzondering.’ Er is tenslotte geen enkele reden dat poepluiers speciaal tot het takenpakket van vrouwen horen. Uw moeder en uw zus hebben hier niets mee te maken en u hoeft zich niet tegenover hen te verantwoorden. Dit is iets tussen uw man en u. Praat met hem en word het eens over hoe u dit samen in de toekomst gaat aanpakken.
Artikelen in Grootouders en kleinkinderen, Stieffamilie.
Gelabeld met oppassen, stiefkinderen.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 22 augustus 2020 10:30
Beste Beatrijs,
Mijn zus is al jaren getrouwd met een onuitstaanbare man, die altijd ruzie uitlokt, denigrerende opmerkingen maakt en het bloed onder ieders nagels vandaan haalt. Door zijn gedrag isoleert hij mijn zus van de vrienden- en familiekring. Mijn zus weet dit, maar laat het toe en bagatelliseert zijn gedrag door het weg te wuiven of te erkennen dat het een lul is. Vrienden en familie hebben daardoor al jaren alleen sporadisch contact met haar via telefoon en app en af en toe een stiekeme koffie- of eetafspraak, als haar man er niet is. Nu stuurt mijn zus berichten dat haar man doodziek is en dat ze zo verdrietig is. Het einde van zijn leven wordt voorzien. Graag advies hoe hierin te handelen.
Een onaangename zwager
Beste Een onaangename zwager,
Steun uw zus, zoals u dat in elk geval van rampspoed zou doen. Ook al is ze getrouwd met een onaangename man, er is geen reden om anders te handelen dan u normaal zou doen, nu hij doodziek is. Het zal in de huidige omstandigheden juist makkelijker zijn om contact met haar te houden, omdat haar man minder in staat zal zijn om haar doen en laten te bepalen. Onuitstaanbaar of niet, uw zus heeft al die tijd haar huwelijk overeind gehouden, dus als zij nu verdriet heeft over haar mans naderende einde, is het de taak van de familie om haar zo goed mogelijk bij te staan. Bel haar op en vraag waar ze behoefte aan heeft.
Artikelen in Schoonfamilie, Ziekte.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 22 augustus 2020 10:15
Beste Beatrijs,
Wij zijn als gezin met een dochter van drie uitgenodigd bij een neefje thuis om zijn vierde verjaardag te vieren. Vanwege corona zijn we de enige genodigden voor die middag. Andere gasten zijn op andere dagen, verspreid over de week, uitgenodigd. Het is voor ons een flinke autorit. We waren erg te spreken over deze zorgvuldige aanpak en zegden met plezier toe. Diezelfde avond belde mijn schoonzuster dat ze bij nader inzien toch niet kunnen garanderen dat we de enige genodigden zijn. Ze willen bij eventueel onverwacht bezoek geen ‘nee’ verkopen. Wij zijn teleurgesteld hierover. Je kunt toch tegen spontane langskomers zeggen dat er al bezoek is? Ten tijde van corona hebben mensen daar toch begrip voor? Wat te doen? Erheen gaan of toch maar afzeggen, wat de kinderen erg jammer zouden vinden.
Uitdijend feestje
Beste Uitdijend feestje,
Kom erop terug bij de ouders. Zeg dat u speciaal naar hen toekomt, omdat zij beloofd hadden dat uw gezin de enige gasten zouden zijn. Als er allerlei andere mensen onverwachts komen aanwaaien, krijgt u last van corona-ongemak. Als de ouders bezoekers die zich spontaan aandienen toelaten, hadden ze net zo goed een gewoon feest voor iedereen tegelijk kunnen geven. U hebt gelijk: ze kunnen mensen die out of the blue aanbellen prima weigeren wegens corona en vragen of ze een andere keer willen langskomen. Overigens vermoed ik dat er niemand onverwachts zal aanbellen. Die hele gewoonte van spontaan onuitgenodigd voor de deur staan met hallo’tjes is al enige tijd op z’n retour. En met corona is het helemaal onbeleefd om mensen in hun huis te overvallen. Sociale visites gaan tegenwoordig uitdrukkelijk op afspraak.
Artikelen in Corona, Verjaardag, Visite.
Gelabeld met afspraken, uitnodiging.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 22 augustus 2020 10:00
Beste Beatrijs,
Ons gezin eet vegetarisch. Dit doen we voor het milieu en uit afkeer van de massale vleesindustrie. Dit hebben mijn man en ik heel voorzichtig uitgelegd aan onze twee kinderen. Tegelijkertijd willen we het beeld van de drammerige vegetariër vermijden. Daarom gaan we vruchteloze discussies altijd uit de weg en soms, als we ergens te gast zijn en er geen alternatief is, zetten we onze principes even opzij. De situatie goed inschatten is niet altijd makkelijk. Onze kinderen van vier en twee zijn nog te jong om dit soort tactische afwegingen te maken. Maar nu ze in de leeftijd komen dat ze worden uitgenodigd voor partijtjes en om bij vriendjes te komen spelen, vragen we ons af hoe wij hier het beste mee kunnen omgaan. Moeten we het maar laten gaan zoals het gaat of afspraken maken met de andere ouders? Het belangrijkste vinden we dat onze kinderen, als ze oud genoeg zijn, over dit soort zaken zelf weloverwogen keuzes kunnen maken.
Vegetarisch opvoeden
Beste Vegetarisch opvoeden,
Vegetariërs vormen geen merkwaardige minderheid meer. Vegetarisch eten en minderen met vlees (flexitariër zijn) worden steeds gebruikelijker. Alle restaurants serveren ook vegetarische gerechten. Het beeld van de ‘drammerige vegetariër’ behoort langzamerhand tot het verleden. U kunt het vegetarisme van u en uw gezinsleden gewoon zakelijk meedelen aan andere mensen alsof het heel normaal is (dat is het ook). U hoeft tegenover uw kinderen ook niet ‘heel voorzichtig’ dingen uit te leggen. U kunt precies vertellen hoe u het aanpakt met eten en waarom. U hoeft er geen doekjes om te winden, bedoel ik.
Als u wil dat uw kinderen als vegetariër opgroeien, raad ik u aan om ze vegetarisch te laten eten. Dus ook bij andere mensen thuis. Maak afspraken met andere ouders inderdaad. Op die manier raken uw kinderen gewend aan een vegetarische levenshouding. Dat is toch wat u wil? Dat betekent niet dat u vreselijk misbaar moet maken, als ze eens een kroket binnen krijgen, maar u kunt hen wel uitleggen dat kroketten en knakworstjes niet binnen uw levensvisie passen. Uw kinderen zullen te zijner tijd ongetwijfeld hun eigen afwegingen maken, maar dat gebeurt toch wel. Het is niet nodig dat u uw kinderen kennis laat maken met vlees, zodat ze later een weloverwogen keus maken. Als uw kinderen volwassen zijn, maken ze hoe dan ook hun eigen keuzes.
Artikelen in Eten en drinken, Kinderopvoeding.
Gelabeld met cultuurverschillen.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 15 augustus 2020 10:30
Beste Beatrijs,
Ik heb sinds kort een broodbakmachine en bak er volkorenbrood mee. Mijn partner vindt dat brood erg droog en neemt bij iedere hap een slok thee om het makkelijker door te slikken. Ik kan dat slecht aanzien en denk ook dat het niet zo hoort. Hij deed dat niet met brood van de bakker of de supermarkt. Ik heb voorgesteld om ander, luchtiger, brood te gaan bakken. Hij vindt dat er niets mis is om brood weg te spoelen met thee en wil daar gewoon mee doorgaan. Wat zegt de etiquette hierover?
Brood wegspoelen
Beste Brood wegspoelen,
Wat uw vriend doet – vast voedsel doorslikken samen met een slok thee of water of wat voor vloeistof dan ook – wordt in de etiquette ‘metselen’ genoemd en krijgt grote afkeuring. Uw vriend kan deze onlangs opgevatte gewoonte maar beter zo snel mogelijk weer afleren, want metselen valt nadrukkelijk onder slechte tafelmanieren. U kunt het als tafelgenoot niet aanzien. Uw vriend kan erop rekenen dat andere mensen in een ander gezelschap het ook niet kunnen aanzien. Dus kan hij er beter mee ophouden. Als u hem daarbij kunt helpen door minder massief, minder droog brood te bakken, raad ik u zeker aan om dat te doen.
Artikelen in Eten en drinken.
Gelabeld met tafelmanieren.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 15 augustus 2020 10:15
Beste Beatrijs,
Ik ben een man van 52 jaar en schoonmaker/ glazenwasser van beroep. Op mijn lichaam prijken meerdere tatoeages die ik lang geleden heb laten zetten. Op mijn beide onderarmen heb ik afbeeldingen van poppetjes die mijn twee dochters in hun peuterjaren hebben getekend. Hier schuilt ook mijn probleem. Mijn oudste dochter vindt tatoeages ordinair en vindt dat ik te allen tijde mijn lichaamsdelen moet bedekken als ik aan het werk ben, een korte broek is uit den boze. Het geeft geen pas en is aanstootgevende asociale opsmuk volgens haar. Mijn verweer dat deze versieringen best kunnen en een deel van mijzelf zijn wordt afgedaan als quatsch. Ik kleed mij verder netjes en zie er tijdens mijn werk verzorgd uit, maar wie heeft er nu gelijk?
Geef ik aanstoot?
Beste Geef ik aanstoot,
Niemand heeft in de gaten wat voor decoraties zich bevinden onder het driedelig pak van de notaris.
Tatoeages zijn een steeds wijder verspreid fenomeen en hebben hun negatieve associaties met zeelieden en gevangenisbewoners grotendeels verloren. Het blijft natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak. Het esthetisch oordeel is vrij. Er zullen altijd mensen zijn, zoals uw dochter, die tatoeages ordinair vinden, maar daar staan genoeg enthousiastelingen tegenover en niet te vergeten: onverschilligen die het niets kan schelen. Voor bepaalde formele klantcontacten zijn tatoeages misschien minder gepast, maar mensen die in een kantoor belangrijke onderhandelingen voeren of vergaderingen voorzitten doen dat niet met blote armen en benen. Niemand heeft in de gaten wat voor decoraties zich bevinden onder het driedelig pak van de notaris. Voor buitenberoepen of werk dat zich niet in de formeel zakelijke sfeer afspeelt maar bijvoorbeeld in de zorg of zoals in uw geval het schoonmaakwezen, bestaat er geen bezwaar tegen tatoeages en is er ook geen enkele plicht om ze te verbergen onder lichaamsbedekkende kleding.
Zeg tegen uw dochter dat er belangrijker dingen zijn om zich over op te winden. U doet niemand kwaad met uw tatoeages, ze zijn alleen maar een vorm van zelfpresentatie en er zijn maar weinig mensen die er aanstoot aan nemen. Misschien kunt u het boek Optocht der tattoos van Henri Beunders lezen (hierin beschrijft hij de geschiedenis van tatoeages en hun recente explosieve groei) en na lezing aan uw dochter ter hand stellen. Wie weet matigt zij haar veroordeling van u een beetje.
Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Zakelijke relaties.
Gelabeld met kleding, uiterlijk.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 15 augustus 2020 10:00
Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van begin vijftig en heb sinds ruim een jaar een relatie met een gescheiden man (eind vijftig). Ik ben tien jaar geleden gescheiden en mijn vriend sinds drie jaar. Met zijn scheiding heb ik niets van doen gehad. Vriend heeft twee volwassen dochters, twintigers, die allang uit huis zijn. Zijn dochters vertoeven regelmatig weekenden en vakanties bij hun vader thuis. Dan is het niet de bedoeling dat ik langskom en durft/ wil mijn vriend ook niet bij mij af te spreken. Dat beperkt ons in de mogelijkheden elkaar te zien. Zijn dochters hebben er geen behoefte aan om mij tegen te komen en hij gaat behoorlijk mee in hun gevoelens. Hij vindt dat het via de weg der geleidelijkheid moet gaan en laat het aan hen over. Mijn vriend heeft allang kennis gemaakt met mijn zoon van 22 en wordt prima geaccepteerd door hem. Ik wil niet met alle geweld zijn dochters ontmoeten (hoewel ik dat onderhand wel normaal zou vinden) en heb ook wel begrip voor hun moeite met de scheiding. Wat me dwars zit is dat mijn vriend zijn leven zo laat bepalen door zijn dochters.
Geen ruggengraat
Beste Geen ruggengraat,
Het opbouwen van een verstandhouding tussen u en de dochters van uw vriend moet inderdaad geleidelijk gaan. Blijkbaar hebben ze moeite met uw bestaan en dan is het goed dat uw vriend er in eerste instantie geen druk op heeft gezet. Anderzijds hebt u nu meer dan een jaar een relatie, u was niet betrokken bij de scheiding van uw vriend, en zijn dochters zijn ruim en breed volwassen. Het is allang tijd voor een kennismaking. Uw vriend doet niets fout ten opzichte van zijn dochters door een relatie met u te hebben, dus er is geen enkele reden voor hen om met een grote boog om u heen te lopen en een ontmoeting met u te weigeren.
Stel uw vriend voor dat hij bij zijn dochters een kennismaking met u aankondigt. Hij kan tegen hen zeggen dat hij er geen zin meer in heeft om een belangrijk deel van zijn leven (u) voor hen af te schermen. Op den duur zullen zij toch moeten accepteren dat hun vader een nieuwe relatie heeft. Ze willen toch niet dat hij de rest van zijn leven alleen blijft? Onduidelijk is waarom uw vriend niet al eerder een dergelijk initiatief heeft genomen. Is hij bang dat zijn dochters dit geestelijk niet aankunnen of dat ze het contact zullen verbreken? Ook die dingen kunnen worden besproken. Enfin, de impasse kan worden doorbroken door de dochters (of te beginnen: één van hen – degene met wie hij het beste overweg kan) eens uit te nodigen voor een kopje thee, waar u ook bij bent. En dan zien hoe het gaat.
Als uw vriend de relatie met u serieus neemt, is de consequentie dat hij hierover openheid betracht tegenover zijn sociale kring, niet alleen vrienden en kennissen, maar vooral ook zijn eigen dochters.
Artikelen in Huwelijk en scheiding, Ouders en volwassen kinderen.
Gelabeld met afwijzing, stiefkinderen.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 8 augustus 2020 10:30
Beste Beatrijs,
Is het gebruikelijk om stellen te feliciteren met hun jaarlijkse trouwdag, wanneer men tot de intieme kring (getuigen/ beste vrienden/ naaste familie) behoort? Ik doe dit zelf wel, maar anderen niet bij mij. Dat vind ik licht teleurstellend, maar volgens mijn man is het geen etiquette. Ik vind het liefdevol om aan een ander te denken op deze belangrijke dag, dus feliciteer ik het koppel. Is dat overdreven? Hoe hoort het eigenlijk?
Jaarlijkse trouwdagfelicitaties
Beste Jaarlijkse trouwdagfelicitaties,
Het is natuurlijk aardig om echtparen te feliciteren met hun trouwdag, al zijn er maar heel weinig mensen die de trouwdagen van familieleden of goede vrienden ergens geregistreerd hebben. Zelfs niet als ze getuige op het huwelijk zijn geweest. Een heel enkele keer noteert iemand zo’n dag op een verjaardagskalender of in een digitale agenda, maar doorgaans gebeurt dat niet. Mensen hebben zo’n datum niet paraat en dus zijn felicitaties met een jaarlijkse trouwdag ook niet aan de orde. Het kost vaak al genoeg moeite om te denken aan verjaardagen. Een trouwdag is een datum die je in de eerste plaats samen als stel gedenkt. Alleen bij bepaalde ronde getallen (25 of 40 of 50 jaar) wordt er wel eens een jubileum gevierd, een feest gegeven en gefeliciteerd.
Artikelen in Huwelijksjubileum, Traditionele etiquette.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 8 augustus 2020 10:15
Beste Beatrijs,
Van mijn recentelijk overleden vader heb ik (man) als enige erfgenaam bijna een ton geërfd. Mijn (enige) zoon had al eerder gezien (in mijn vaders post) om hoeveel geld het gaat. Ik heb hem gezegd me aan het schenkingsrecht te houden en in ieder geval dit jaar en volgend jaar 5500 euro naar hem over te maken en dit jaar 4400 euro naar zijn twee kinderen. Nu is hij teleurgesteld. Hij dacht dat ik dit jaar wel een nieuwe keuken voor hem zou willen betalen. De belastingdienst zou dat niet merken, dacht hij, want de keuken zou ik ook voor mezelf kunnen aanschaffen. Wat denkt u hiervan?
Een punt van de taart
Beste Een punt van de taart,
Uw zoon kan geen aanspraak maken op geldgiften uwerzijds. U bent de enige erfgenaam van uw vader. Als uw vader gewild had dat zijn kleinzoon geld zou erven, had hij wel een legaat voor hem laten opnemen in zijn testament. Dat heeft uw vader niet gedaan, dus zijn erfenis is voor u. U hoeft niets van uw vaders erfenis door te geven aan uw zoon en trouwens ook niet aan uw kleinkinderen. Het is zonder meer zorgzaam en aardig van u dat u uw zoon een bedrag wil schenken, maar dat is een vrijwillig gebaar en daarbij kunt u zich maar beter houden aan het schenkingsrecht, anders komen er problemen met de fiscus. Het past uw zoon overigens niet om zijn vader onder druk te zetten om een nieuwe keuken te financieren.
Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.
Gelabeld met erfenis.
Door Beatrijs Ritsema
– zaterdag 8 augustus 2020 10:00
