↑
Spring naar inhoud

Ex van vriendin uitnodigen?

Beste Beatrijs,

De ex van mijn lieve vriendin die haar destijds liet vallen voor een andere vrouw kwam weer dicht in de buurt wonen, nadat hij met die ander strandde. Mijn vriendin en haar ex e-mailen en maken inmiddels af en toe weer afspraken. Welke houding past hierbij het best, hem gewoon uitnodigen?

Wantrouwig

Beste Wantrouwig,

Ja, dat uitnodigen lijkt me een prima plan. Dan weet u wat voor vlees u in de kuip hebt. Zo’n ex die ineens weer opdoemt aan de sociale horizon van uw vriendin, is niet zo prettig voor u, dat kan ik me levendig voorstellen. Een manier om hem onschadelijk te maken is om hem binnen te halen, een keertje uitnodigen voor het eten of een drankje. Dan kunt u het allemaal met eigen ogen aanschouwen en dan ziet u ook hoe uw vriendin zich met hem verstaat. Misschien valt het allemaal reuze mee. Is het iemand van wie u bij nader inzien geen gevaar hebt te duchten. U kunt in ieder geval na de ontmoeting uw indrukken van hem uitwisselen met uw vriendin, en misschien vertelt ze nog iets meer over het verleden en wat hij nu in de actualiteit nog voor haar betekent. Het kan heel goed een persoon zijn met wie uw vriendin emotioneel afgerekend heeft, dat wil zeggen: het is voorbij, ze zal nooit meer naar hem terugkeren, maar hij vertegenwoordigt een deel van haar verleden dat belangrijk voor haar was en hij heeft bepaalde eigenschappen, waardoor ze toch nog steeds op hem gesteld is – als vriend, zonder seksueel/emotionele implicaties. Dat kan, en dan hobbelt hij gevaarloos mee in haar sociale panorama, en dan is het een vriendschap waar u verder buiten kunt blijven.

Maar misschien speelt er wel degelijk iets mee wat bedreigend is voor uw relatie met uw vriendin. Dat ziet u vanzelf wel, als u hem een keer uitnodigt. U krijgt een duidelijke indicatie dat er iets niet in de haak is, wanneer uw vriendin of deze ex het voorstel tot een gedrieëlijk samenzijn afwijst omdat hem of haar of hun allebei dat ‘niet zo leuk’ lijkt. Op dat moment weet u dat er iets mis is. Nodig hem dus zeker uit!

Artikelen in Exen, Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-1789" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 18 maart 2005 17:00

Schoonouders aanspreken

Beste Beatrijs,

Sinds een jaar heb ik (jongen van 21) verkering met een alleraardigst meisje. Ze is een studente die in de weekenden vaak naar huis gaat, en ik ga regelmatig met haar mee. Haar ouders zijn allebei erg aardig, maar al vanaf de eerste dag vraag ik mij af hoe ik ze moet aanspreken. Tot nu toe heb ik het probleem weten te vermijden, door ze niet aan te spreken als ik geen oogcontact heb. Maar dat is natuurlijk geen lange termijnoplossing. Meneer en mevrouw Achternaam klinkt zo afstandelijk. Bij de voornaam noemen is ook geen optie, dat doet mijn vriendin ook niet. Blijft over ‘pa’ en ‘ma’, maar ja: het zijn mijn ouders niet. Toen ik het hen vroeg, zeiden ze: ‘Dat moet je zelf bepalen’. Ik denk dat ze zelf ook geen bevredigende aanspreekvorm weten. Hebt u een suggestie? Of moet ik ze de komende jaren gewoon nooit aanspreken?

Sprakeloze schoonzoon (a.s.)

Beste Sprakeloos,

‘Op de lange termijn is mevrouw en meneer geen oplossing.’ Inderdaad, daar hebt u gelijk in. Maar een relatie van een jaar is helemaal niet lang. Daarin kunt u heel goed ‘u’ en ‘mevrouw, meneer’ zeggen tegen uw toekomstige schoonouders, terwijl de betrekkingen toch prettig en hartelijk zijn. Tegen de tijd dat ze echt uw schoonouders worden (jullie gaan trouwen of samenwonen), kan de aanspreekvorm worden heroverwogen. ‘Pa en ma’ zeggen of varianten daarop wordt tegenwoordig nauwelijks meer gedaan. Meestal wordt het gewoon de voornaam. In tegenstelling tot wat de ouders van uw vriendin zeiden: ‘Dat moet je zelf bepalen’ is het trouwens niet uw keuze, maar die van hen. Zij zijn ouder dan u, dus zij moeten bepalen wanneer de aanspreekvorm minder formeel wordt en hoe die dan moet luiden.

Maar zo ver is het dus nog niet. Voorlopig bent u gewoon ‘het vriendje van hun dochter’. En dit vriendje zegt: ‘u’ en ‘meneer, mevrouw’, tot hij uitgenodigd wordt om iets minder afstandelijks te zeggen.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Liefde en relaties, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-2072" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 11 maart 2005 18:33

Moe van babypraat

Beste Beatrijs,

Ik werk fulltime en heb (nog) geen kinderen. Ik zit op een kamer met twee collega’s die allebei wel kinderen hebben. Met een van hen kon ik het altijd erg goed vinden, maar ik heb het gevoel dat dit steeds minder wordt, want zij praat bijna alleen nog maar over haar dochtertje van een jaar. Voordat ze moeder werd, hadden we het echt heel leuk. Ze was heel nuchter en vond andere moeders vaak een beetje tuttig: zij zou het anders doen. Dat is ook wel zo, ze is bijna fulltime blijven werken. Maar als er even gezellig gekletst wordt, komen we altijd weer op haar kind uit. Het kind loopt, eet, praat, krijgt tandjes, enzovoort. Ik wil er niets van zeggen, bang dat ik haar kwets. Ik begrijp dat ze trots is en dat ze graag dingen wil delen, maar ik vind het niet meer zo leuk.

Wat moet ik hiermee aan? Moet ik er iets van zeggen of wordt het vanzelf weer minder, als het kind wat ouder is?

Verveeld door babypraat

Beste Verveeld,

Uw collega heeft een kind gekregen en is daar vol van, hoewel zij nog zo van plan was geen ‘tuttige moeder’ te worden. Tja, daar is niets aan te doen. Het is jammer voor u, want u kon het goed met haar vinden, en u mist het contact van vroeger. Weet u, als het om een vriendin ging, was dit veel vervelender geweest. Dan kan zoiets je echt dwars zitten, en dan zou u er ook iets van moeten zeggen, als het u te dol wordt. Maar dit is een collega. Toch minder erg. Leg het naast u neer. Ga haar babypraat niet ter discussie stellen, want ze zal dit als een aanval op haar schatje opvatten en uw kritiek als onzin, wie weet zelfs als jaloezie, van zich afwerpen. U krijgt ongenoegen als u haar gaat bekritiseren. Laat haar maar praten en ga er niet teveel op in. Distantieer uzelf door bijvoorbeeld aan het werk te gaan of met anderen te lunchen. Het is niet erg als zo’n werk-vriendschap wat verglijdt. Zolang u maar goed met haar kunt samenwerken als collega.

Artikelen in Collega's, Zwangerschap en baby's.

rev="post-226" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 11 maart 2005 18:28

Aanbeden door vriend

Beste Beatrijs,

Een tijdje geleden is gebleken dat een jongen met wie ik al jaren een goede vriendschap onderhield, al die tijd verliefd op me is geweest. Dat kan gebeuren, verliefd zijn we allemaal wel eens. Het vervelende is dat de jongen, aan wiens gevoelens ik niet tegemoet kan komen, twee maanden geleden een punt heeft gezet achter onze vriendschap. Uit zijn afscheidsbrief sprak veel teleurstelling en hij verweet mij onder andere dat ik zijn hoofd op hol had gebracht. Ik voelde me geclaimd en was op mijn beurt ook teleurgesteld omdat hij de vriendschap opzegde. Er restte mij geen keus dan me erbij neer te leggen.

Twee weken geleden kwamen we elkaar toevallig tegen op een tentoonstelling en sinds een paar dagen stuurt hij liefdesgedichten waarvan ik niet weet wat ik ermee aanmoet. Wat zijn goede omgangsvormen zijn wanneer er een verliefdheid je in de schoot geworpen wordt?

Bezwaard door aanbidder

Beste Bezwaard,

Heimelijke verliefdheid speelt vaak een rol in vriendschappen tussen mannen en vrouwen (jongens en meisjes). Sommige mensen zeggen zelfs dat platonische man-vrouw-vriendschappen niet bestaan, omdat altijd wel een van de twee best iets meer zou willen. Zo ver wil ik niet gaan, maar een vleugje erotiek schemert er vaak wel doorheen, en de een kan zich daar beter mee verstaan dan de ander. U voelt zich niet aangesproken door het verwijt van uw vriend dat u ‘zijn hoofd op hol had gebracht’. U deed, neem ik aan, wat u altijd doet met goede vrienden/innen, namelijk u gezellig gedragen, luisteren naar wat ze te vertellen hebben, zelf ook vertellen wat er in u omgaat en het contact onderhouden. U zat daar niet uitdagend te flirten en hem betekenisvolle blikken toe te werpen om u vervolgens uit de voeten te maken.

Toch heeft hij een en ander kennelijk anders geïnterpreteerd dan uw bedoeling was. Hij raakte gefrustreerd, de vriendschap werd tot uw verdiet verbroken, u kwam hem weer tegen en sindsdien stuurt hij u liefdesgedichten. Niet op reageren! U hebt al eerder duidelijk gemaakt hoe u erover denkt: u ziet niets in hem in romantisch opzicht, toen niet en nu niet, en zijn gedichten (hoe mooi misschien ook) zullen daar niets aan veranderen. Negeren dus. Het is een beetje harde methode, maar wel effectief. Als hij geen respons van u krijgt, houdt hij er op een gegeven moment wel mee op. Sommige mensen zijn erg vasthoudend van aard en dan duurt het langer voor ze hun verlies erkennen. Met elke toenadering van uw kant (‘Heel aardig van je, maar ik wil geen gedichten, laten we het gezellig houden en gewoon weer vrienden zijn als vroeger’) geeft u hem valse hoop voor zijn vergeefse liefde.

Liefde zit er niet in in deze verhouding en vriendschap ook niet meer. Dus is het beter om maar helemaal niets met elkaar te hebben.

Artikelen in Liefde en relaties, Vrienden en kennissen.

rev="post-119" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 11 maart 2005 00:29

Spontane verjaardag

Beste Beatrijs,

Met mijn ouders heb ik (vrouw van 44) een probleem over verjaardagsbezoek. Stel, ik vier mijn verjaardag op de dag zelf, zonder beperking in tijd. Dan vind ik dat ik niemand speciaal hoef uit te nodigen, omdat iedereen die wil komen dan gewoon welkom is, wanneer het voor hem of haar het beste uitkomt. Mijn ouders vinden het dan een vorm van bescheidenheid om niet te komen. Zij willen alleen op uitnodiging komen en vinden dat mijn aanpak duidt op een generatiekloof.

Spontaan jarig

Beste Spontaan,

Ik (51 jaar) ben het eens met uw ouders, dus ik denk niet dat hier sprake is van een generatiekloof. Als u uw verjaardag viert (en lang niet iedereen doet dat elk jaar), dan moet u dat tegen de mensen zeggen die u graag ziet verschijnen. Zo voorkomt u ook dat iemand uw verjaardag vergeet omdat hij veel dingen aan z’n hoofd heeft, zich daarna voor de kop slaat, terwijl u een beetje gepikeerd bent dat hij niet langs is gekomen. Wat bedoelt u met de zinsnede ‘zonder beperking in tijd’? De hele dag open huis houden? Dan gaan mensen elkaar mislopen die verwacht hadden elkaar te treffen. Het is beter als u de mensen wél uitnodigt, zeker uw ouders die er kennelijk niet veel voor voelen om zomaar binnen te vallen. En ook al zijn er vaste gasten die jaar in jaar uit komen opdagen, misschien wilt u wel eens iemand nieuws uitnodigen: een vriendin die u pas een half jaar kent, een paar goede kennissen die u tot verjaardagsgast wilt promoveren?

Niet dat halfslachtige! U viert uw verjaardag of u viert hem niet, en als u hem wel viert, nodig dan ook de mensen uit die u er graag bij wilt hebben, eventueel met een vrijblijvende suggestie: ‘’s middags komt er meer familie, ’s avonds meer vrienden’. Dan weet iedereen waar hij aan toe is.

Artikelen in Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-2395" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 4 maart 2005 23:09

Schoonmoeder wil boeken laten bezorgen

Beste Beatrijs,

Mijn schoonmoeder, nog jong en goed mobiel, weet dat ik lid ben van de bibliotheek. Ze vroeg me laatst toen ze grieperig was of ik een paar mooie boeken wilde meenemen. Dat was geen probleem, maar die ene keer wordt nu iedere veertien dagen. Ik heb geen zin om streekromans voor haar te halen; ik weet niet wat ze leuk vindt en ik wil dit niet structureel doen. Ik heb haar al geattendeerd op de bibliobus bij ons in het dorp, maar ze wil zich niet vastleggen op een vast tijdstip in de week. Haar kennende denk ik dat ze dit wel een makkelijke (thuisbezorgd) en vooral een goedkope (geen abonnementskosten) oplossing vindt. Hoe kom ik hier fatsoenlijk van af?

Boekenkoerierster

Beste Boekenkoerierster,

Dit is een onzinverzoek van uw schoonmoeder. Mensen die fit van lijf en leden zijn moeten hun eigen boeken lenen bij de bibliotheek op hun eigen abonnement en niet anderen voor hun karretje spannen. Ga haar vriendelijk vertellen dat u dit niet meer voor haar gaat doen. U wil niet de verantwoordelijkheid dragen voor haar leningen, en tegelijk de kosten dragen voor haar abonnement. Feitelijk wordt in deze constructie ook nog eens de gemeenschap opgelicht (twee mensen lezen boeken op het abonnement van één). De bibliobus komt langs in het dorp. Het is beter als zij haar eigen boeken uitzoekt. Breng deze jobstijding als een zakelijke mededeling. Als ze voor rede vatbaar is, zal ze dit in gemoede opnemen en als ze toch aangebrand reageert, komt ze daar wel weer overheen, zeker wanneer ze eenmaal het genoegen smaakt haar eigen boeken uit te kunnen zoeken.

Artikelen in Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-1763" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 4 maart 2005 16:27

Man wil geen kinderen

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 33 en ik ben sinds drie jaar getrouwd met een zes jaar jongere man. Mijn man heeft vanaf het begin van onze relatie geweten dat ik kinderen wilde. In het begin zei hij dat dat iets was voor later. Toen we eenmaal getrouwd waren, kwam hij tot het inzicht dat hij het toch eigenlijk niks vond. Hij ziet alleen maar negatieve kanten aan het ouderschap: hij wil geen fysieke, privé- en financiële ruimte inleveren.

Hij houdt van mij en ik van hem, maar het onderwerp ‘kinderen’ is onbespreekbaar. Hij zegt ‘nee’ en vindt dat ik me er maar bij moet neerleggen. Als ik vraag wat ik nu moet met mijn gevoelens, dan zegt hij dat dat mijn probleem is en niet het zijne. Natuurlijk wil ik een kind niet opschepen met een ouderpaar dat verdeeld is over zijn of haar komst. Het ligt evenmin in mijn aard hem te ‘verrassen’ met een zwangerschap. Aan de andere kant kan ik die diepe wens naar een kind ook niet van me afzetten. Ik heb geen jaren de tijd meer, dus heel veel geduld kan ik niet meer opbrengen.

Lijnrecht tegenover elkaar

Beste Lijnrecht,

Uw man stelt zich zeer hardvochtig op. Het krijgen van een kind is voor vrouwen belangrijker dan voor mannen. Vaak kan het mannen niet zo veel schelen. Hoe jonger ze zijn, hoe minder ze erover nadenken. Een baby begint pas voor hen te leven, wanneer die eenmaal is geboren. Uw man is zes jaar jonger dan u. Veel tijd hebt u inderdaad niet meer. Hij kan desnoods op z’n zestigste nog vader worden. Het is tamelijk egoïstisch van hem om zich af te sluiten voor wat u wilt in het leven. Uw verlangen naar een kind is heel redelijk en wordt met 80 procent van de vrouwen gedeeld. De belangrijkste functie van het instituut huwelijk is om een liefdevol en verzorgend kader te verschaffen voor kinderen om in op te groeien. Als u zich neerlegt bij het veto van uw man, zal uw huwelijk op den duur verzuren. U zult altijd spijt houden dat u geen kinderen hebt gekregen, dit zal bij ruzies altijd weer de kop opsteken en er bestaat een gerede kans dat het huwelijk alsnog op de klippen loopt.

Geef uw man een ultimatum. Zeg dat u van hem houdt, dat u niets liever wil dan met hem een kind te krijgen en dat u nú wil ophouden met de anticonceptie (want het kan nog wel een jaar of twee duren voordat u daadwerkelijk zwanger raakt). Als hij bij zijn weigering blijft, dan zegt u dat u de vrijheid neemt om elders rond te kijken. Dan zal er gescheiden moeten worden – u gaat op zoek naar een andere man die wel vader wil worden. Laat dit geen loos dreigement zijn, begin meteen met zoeken, want ook dit kan behoorlijk wat tijd kosten. Ga de deur uit, maak u beschikbaar, ga op een clubje, vertel uw vriendinnen dat u een partner zoekt, ga naar feestjes, enzovoort.

Misschien dat uw man onder druk van uw dreigende vertrek zwicht voor uw wens, en u het groene licht geeft: ‘Oké, oké, als het zo belangrijk voor je is, vooruit dan maar.’ Leuk is het niet om het breekijzer van het ultimatum te moeten hanteren om uit de impasse te raken, maar als het lukt, en de baby komt er, zal hij er tegen die tijd vast van houden. Zo gaat het met veel mannen.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-2627" 62 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 4 maart 2005 01:33

Initiatief bij internetdaten

Beste Beatrijs,

Zoals veel ‘lotgenoten’ ben ik lid van een zogenaamde relatie-site en ik krijg regelmatig gegevens van mannen met wie een relatie misschien kans van slagen heeft. Soms blijkt na een eerste persoonlijk contact dat ‘we elkaar wel aardig vinden’. Mijn vraag is: in hoeverre kun je als vrouw je enthousiasme laten blijken? Of is het beter om afwachtend te zijn tot de ander – in dit geval de man – initiatief neemt voor een volgend persoonlijk contact? In mijn jeugd heb ik meegekregen dat je als meisje/vrouw niet al te enthousiast moet zijn. Dat kan als opdringerig worden opgevat. Mannen nemen liever zelf het initiatief.

Ik twijfel. Ik ben 60 jaar, het is nu 2005, ik ben behoorlijk geëmancipeerd. Is mijn vrees terecht dat mijn afwachtendheid/bescheidenheid tot gevolg kan hebben dat een goede kans m’n neus voorbij gaat? Hoe zal ik me opstellen?

Happige internet-dater

Beste Happig,

De les uit uw jeugd ‘stel jezelf niet al te actief op, want daar houden mannen niet van’ geldt nog steeds. Zodra u zich gretig betoont, rennen ze heel hard weg. Tenzij het om sekscontacten gaat. Dan kan een vrouw wel voortvarend te werk gaan. Maar u bent op zoek naar een relatie en dan werkt terughoudendheid beter. Vuistregel is: spiegelen. Schrijft een veelbelovende man een voorzichtig mailtje, schrijf dan een voorzichtig mailtje terug. Schrijft ie gezellig, schrijf dan gezellig terug. Schrijft ie serieus? Dan u ook, met een klein grapje erin. Geef nooit meer dan u hebt gekregen, en laat nooit meer van uzelf zien dan u te zien hebt gekregen. Neem nooit zelf het initiatief om een onbekende te gaan mailen. Stel nooit zelf een ontmoeting voor. Stuur nooit een tweede e-mail, voor hij geantwoord heeft op uw vorige.

Als dat betekent dat er totaal geen schot zit in deze internet-dating-activiteiten, dan moet u zich daarbij neerleggen. U laat geen kansen aan uw neus voorbijgaan, want mannen die geen initiatief in uw richting ontplooien, hebben simpelweg geen interesse. Als ze dat wel hadden, hadden ze u wel gemaild. Ik denk sowieso dat het beter is om geschikte kandidaten in het echte leven tegen te komen, en wel onder natuurlijke omstandigheden: bij vrijetijdsactiviteiten, vrijwilligerswerk, hobbyclubs, sport, wijkverenigingen, dat soort dingen.

Artikelen in Internet en e-mail, Liefde en relaties.

rev="post-1155" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 25 februari 2005 23:00

Spelletje “leeftijden schatten”

Beste Beatrijs,

Afgelopen zomer maakten mijn man en ik een drieweekse groepsreis per bus door de VS. Onze reisgenoten varieerden in de leeftijd van 13 tot 79 jaar, hetgeen goed beviel. Er heerste een prettige sfeer en natuurlijk leerden de deelnemers elkaar in de loop van de tijd wat beter kennen.

Tegen het einde van de reis vertelde een vader van twee tieners dat zijn gezin de avond daarvoor een spelletje had gedaan en hij vroeg of we wilden meewerken met het eind ervan. Ik zei: ‘Ja, hoor, ik hou wel van spelletjes.’ Vervolgens begon hij een voor een de reisgenoten op te noemen met daarbij hun geschatte leeftijd. Het was de bedoeling dat iedereen z’n echte leeftijd noemde. Ikzelf kwam er als zes jaar jonger uit tevoorschijn, maar een andere vrouw werd zes jaar ouder geschat, en zij riep meteen: ‘O, zie ik er zo oud uit?!’ Nu ja, ik zit er verder niet mee, maar het was toen wel een poosje stil in de bus. Kán dit spelletje eigenlijk wel?

De kast uitgesleept

Beste De kast uit,

Mensen die over hun fysieke top heen zijn en aan de afdaling naar het graf zijn begonnen (grofweg alle veertig-plussers) vinden de vraag naar hun leeftijd vaak te intiem, net zoals sommige homo’s hun seksuele oriëntatie als een privé-aangelegenheid beschouwen. Het is altijd af te raden om mensen met een schatting van hun leeftijd te confronteren. Zelfs iemand van 30 kijkt al op z’n neus als ie als 35 wordt geschat. Elk jaartje teveel werkt ondermijnend op de ijdelheid die niemand, ook niet de alleroudsten onder ons, vreemd is. In uw geval pakte die schatting toevallig gunstig uit (daarom zat u er verder ook niet mee), maar uw reisgenote kreeg een klap te verduren. Dit zijn gevaarlijke spelletjes, waar alleen rimpelloze, spatadervrije jongeren plezier in hebben of gefacelifte botox-abonnees die dan even kunnen gloriëren. De vader van deze tieners had dit spelletje nooit in de groep mogen gooien, want het was te verwachten dat er gewonden bij zouden vallen.

Toch blijft het spelletje leeftijden schatten onweerstaanbaar leuk. Een minder brute variant gaat als volgt: in een willekeurig tijdschrift staan altijd wel foto’s van onbekende mensen – meestal worden de leeftijden ergens in de tekst genoemd. Blader het blad door en noteer de geschatte leeftijd van de gefotografeerde personen. Vraag een huisgenoot hetzelfde te doen. Vergelijk de schattingen met de echte leeftijd. Degene die er het dichtste bij zit heeft gewonnen. Geeft zowel plezier als leedvermaak, maar zonder dat betrokkenen er last van hebben.

Artikelen in Reizen.

Gelabeld met , .

rev="post-1382" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 25 februari 2005 18:19