↑
Spring naar inhoud

Betalende bruiloftsgast

Beste Beatrijs,

Onlangs was ik op de trouwreceptie van een dochter van vrienden. Het jonge bruidspaar had laten weten geen cadeaus te willen. Na een paar jaar samenwonen waren ze reeds voorzien van alle spullen. De aanwezigheid van genodigden op de receptie betekende voor hen het cadeau. Toch vond ik het daar niet zo gastvrij, want je werd geacht na twee consumpties de verdere drankjes zelf te betalen. Ik vroeg aan de moeder van de bruid waarom dat zo geregeld was. Zij zei dat niemand cadeaus had hoeven te kopen, dus dan kon men het niet bezwaarlijk vinden om drankjes grotendeels zelf te betalen. Ook was het de bedoeling om zo een rem te zetten op personen die zich anders maar aan gratis drank te buiten zouden gaan. Wat vindt u van deze gang van zaken?

Betalende bruiloftsgast

Beste Betalend,

Wie een feest of receptie geeft houdt zijn gasten vrij. Anders is het geen feest/receptie, maar een minimaal gesponsord evenement in een caféachtige ruimte. Wat de gasten wel of niet aan cadeaus meebrengen, al dan niet op verzoek van de feestgevers, staat uitdrukkelijk los van het serveren van consumpties. Die zijn voor rekening van de organisator, anders zoeken gasten liever hun eigen café uit. U werd de gelegenheid geboden te komen feliciteren op een bepaalde tijd en plaats. Tegenover de moeite die u wellicht hiervoor hebt genomen (tijd vrijhouden in uw agenda, opdoffen, beleefde gesprekjes voeren met onbekenden, reizen) stonden twee consumptiebonnen. Te schraal om uw huis voor te verlaten, lijkt me. Het bruidspaar had de opzet moeten vermelden op de uitnodiging. Dan had u hun een hartelijk felicitatiekaartje plus spijtige afzegging kunnen sturen en was u comfortabel thuis gebleven.

Artikelen in Bruiloft, Cadeaus, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-317" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 16 november 2006 22:17

Aftakelende ouders

Beste Beatrijs,

Hoe bij de tijd je ouders ook waren, naarmate ze ouder worden, takelen ze uiteraard toch af. En breekt het moment aan dat de rollen tussen ouders en kinderen moeten worden omgedraaid. Dat is vaak een heel tragisch proces, soms met verlies van het nodige decorum. Mijn schoonouders doorlopen nu zo’n neergaande fase. Zij beginnen daarbij de meest domme en starre standpunten in te nemen. Zoals dat zij zich bij ziekte niet medisch willen laten behandelen. Dat zij zich, terwijl hun huis zichtbaar ernstig vervuilt, blijven verzetten tegen een huishoudster of thuiszorg, ook al zou die maar een ochtend per week komen. Zij willen zelfs niets weten van ons aanbod om hen eens in de een of twee weken te helpen met het halen van zware boodschappen, zoals flessen wijn of zakken aardappels. Voor ons als kinderen is het buitengewoon moeilijk om hier goed mee om te gaan. Als aftakelende ouders aanhoudend echt heel domme dingen gaan doen of zeggen, hoe kunnen wij als kinderen hen dan toch respectvol tegemoet treden?

Handenwringende kinderen

Beste Handenwringend,

Dit is ontzettend moeilijk. Enerzijds gunnen kinderen hun (schoon)ouders zo lang mogelijk hun autonomie, anderzijds kun je ook niet aanzien hoe ze vervuilen, hulp afslaan en verstarren in onzinredeneringen. De kinderen kunnen het niet aanzien en willen niets liever dan ingrijpen. De vraag is alleen: hoe? Thuishulp weigeren komt vaak voor. Veel ouderen gruwen van de gedachte om vreemden over de vloer te krijgen die de boel gaan redderen, spulletjes verplaatsen en kwijtmaken en, een veelvoorkomende angst: overal gaan rondneuzen. Praat met volle kracht op hen in en probeer toch de machinerie (indicatiestelling enzovoort) in gang te zetten. Zeg tegen hen dat als ze zich nu aanmelden, het toch nog heel lang duurt, omdat er wachtlijsten zijn. Tegen de tijd dat er iemand komt opdagen, zijn ze misschien stiekem opgelucht. Aan de andere kant kunnen ze de thuishulp ook om pietluttige redenen na twee keer wegsturen. Aftakeling gaat nu eenmaal gepaard met verminderde rationaliteit en vaak met verhoogde paranoia. En als uw schoonouders er bezwaar tegen maken dat u de aardappels voor hen haalt, dan zie ik het somber in voor de thuishulp. Als ze bovendien de medische stand wantrouwen, zit er voor de kinderen weinig anders op dan te wachten tot een van hen fysiek instort (vallen meestal) en bedlegerig wordt. De ander kan de partner dan niet helpen, waarna noodgedwongen een opname volgt. In de nieuwe situatie is de overgeblevene zo onthand, dat het makkelijker wordt voor kinderen om zich ermee te bemoeien en concrete hulp te regelen.

Het is een afschuwelijke situatie. Maar als uw schoonouders niet vatbaar zijn voor verstandige adviezen en elke bemoeienis weigeren, dan valt er eenvoudig niets te beginnen. Niet met respect en ook niet zonder respect. Zolang ze nog niet helemaal gaga zijn, kunt u hen niet lijfelijk dwingen. Het enige wat de kinderen kunnen doen is contact houden door zo vaak mogelijk langs te gaan (intussen toch die zware boodschappen meenemen) en kleine rampjes ter plekke te bezweren. De grote ramp volgt op den duur vanzelf.

Artikelen in Familie, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , .

rev="post-24" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 16 november 2006 00:00

Vriend ging niet naar begrafenis

Beste Beatrijs,

Als student woon ik met drie andere studenten in een huis. We zijn goede vrienden van elkaar. Onlangs is de vader van een van ons op relatief jonge leeftijd overleden. Ik en een van de andere huisgenoten zijn naar de begrafenis gegaan. Niet omdat we de overledene kenden, maar als steun voor onze vriend. De vierde huisgenoot is niet gegaan. Volgens hem hoef je niet naar een begrafenis te gaan, als je de persoon niet kent. Ik kon er met mijn pet niet bij dat hij het af liet weten en ben nogal uit mijn slof geschoten tegen hem. Volgens mij hoor je je vrienden te steunen in moeilijke situaties. Ook schrok ik een beetje van de gedachte dat ik in zo’n geval niet op hem zal kunnen rekenen. Van de zoon van de overledene weet ik dat hij blij was dat wij er waren, maar ik weet niet of hij er mee zit dat een van ons niet gekomen is. Mijn vraag is of ik ten onrechte ben uitgevallen tegen mijn huisgenoot en vriend.

Incompleet op de begrafenis

Beste Incompleet,

Het is zonder twijfel sympathiek dat u en een andere huisgenoot naar de begrafenis van die vader zijn geweest, maar het was niet per se nodig om met drie man acte de présence te geven. Een delegatie van twee is al heel mooi.

De gang naar een begrafenis van iemand die je zelf niet kent, wiens dood je niet speciaal aangrijpt, is een tamelijk zware tijdsinvestering, afgezet tegen de steun die jullie vriend hiervan ondervindt. Na iemands overlijden is de begrafenis niet het moeilijkste. Dat is gewoon een dag waarvan het scenario vastligt en die zich in een roes aan de nabestaanden voltrekt. Het is heel druk, zeker als de overledene jong is. De hele familie is aanwezig, vrienden, kennissen en collega’s. De zoon is samen met de andere gezinsleden bezig om de zaak in goede banen te leiden en moet zich bemoeien met familieleden. Hij vond het prettig dat jullie er waren. Natuurlijk vond hij dat – alleen al de beleefdheid gebiedt het uitspreken van dank voor de moeite van iemands komst. Aan de andere kant lijkt het onwaarschijnlijk dat de zoon zich werkelijk in de steek gelaten voelde door het wegblijven van die ene vriend. Daarvoor zal hij teveel aan zijn hoofd gehad hebben op die dag. Daarom is het niet heel schandelijk dat de derde huisgenoot verkoos er niet heen te gaan. Misschien had hij die dag belangrijke afspraken of dingen te doen voor zijn studie.

Begrafenisbezoek van derden (mensen die je alleen indirect kent) kan in zekere zin ook een gemakkelijke geste zijn. Je doet een investering van een dag, en ’s avonds denk je: ‘Zo, plicht vervuld, steun betuigd, daar zijn we weer van af.’ Maar voor de nabestaanden begint de echte rouw pas als iedereen weer naar huis is. Vrienden horen elkaar te steunen in moeilijke tijden, inderdaad. In de komende weken heeft uw vriend die steun wellicht harder nodig dan bij de begrafenis zelf.

Artikelen in Dood en begrafenis, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2639" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 8 november 2006 01:50

Alleen seks

Beste Beatrijs,

Sinds een half jaar heb ik seksuele omgang met een vriend die ik al een hele tijd ken. Het is begonnen als een geintje, maar in de loop der tijd ben ik meer voor hem gaan voelen. Onze ontmoetingen zijn heel intensief en als we samen zijn, is hij heel lief voor mij. Hij heeft altijd gezegd dat hij geen vaste relatie wil, omdat hij daar nog niet aan toe is. En dat vindt hij nog steeds. Wat moet ik doen, gewoon maar afwachten tot hij er wel aan toe is? Ik ben wel heel gelukkig met hem.

Onzeker over de toekomst

Beste Onzeker,

Op enig tijdstip zult u merken dat uw vriend nu echt toe is aan een vaste relatie. En het moment zal er zo uitzien: uw vriend verslingert zich met huid en haar aan een andere vrouw en hij zal u dumpen. Vrijblijvende seks is leuk en aardig als je niets beters te doen hebt, maar te schraal als uitgangspunt voor een serieuze verhouding. Het vervelende van vrijblijvende seks is verder dat er altijd wel een van de betrokkenen heimelijk mikt op iets hogers. U hebt de pech dat u dat bent. Uw vriend mist de gedrevenheid om er iets van te maken. Hij heeft een vaste seksuele relatie met u, maar beschouwt zichzelf als ongebonden. Een ongebonden man kan elke gelegenheid voor seks te baat nemen die zich voordoet. En dan draait het voor u natuurlijk uit op huilen. De vraag is niet óf hij die dreun zal uitdelen maar wanneer. Wees de voorspelbaar noodlottige afloop van uw relatie-die-geen-relatie-is vóór door er nu al een punt achter te zetten. U verliest er niets aan, want u bevindt zich op een weg die leidt van niks naar nergens.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-107" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 8 november 2006 00:16

Oma negeert regels

Beste Beatrijs,

Ik heb een zoontje van drie maanden. Mijn zwangerschapsverlof is bijna voorbij en dan ga ik weer aan het werk. Mijn schoonmoeder gaat twee dagen per week oppassen. Wat mij stoort is dat ze altijd koffie of thee drinkt, terwijl ze ons zoontje op schoot heeft. We hebben haar al een paar keer gevraagd om dat niet te doen. Dit om te voorkomen dat hij het kopje uit haar handen slaat en zich zou branden. De laatste keer dat we bij haar waren hebben we nog eens duidelijk gezegd dat we het onszelf nooit zouden vergeven als het jochie op die manier brandwonden zou oplopen. Ze gaf de kleine netjes aan mijn man toen ze haar koffie dronk. Toch ben ik bang dat ze hier gewoon mee doorgaat, als ik op mijn werk ben. Ze heeft nog twee andere kleinkinderen op wie ze vaak heeft gepast, dus ze weet het zogenaamd allemaal wel. Maar volgens mij vindt ze onze regels belachelijk.

Oma drinkt koffie

Beste Oma drinkt,

Dit is een vertrouwenskwestie. U moet erop vertrouwen dat uw schoonmoeder geen brokken maakt, als u op uw werk zit. Het enige wat u kunt doen is uw regels duidelijk aan haar maken en haar nadrukkelijke instemming vragen. Als u desondanks denkt dat zij zich hier niets van zal aantrekken, dan moet u haar niet nemen als kinderoppas. Dan moet u iemand anders zoeken. Maar ook van een ander persoon kunt u nooit met 100 procent zekerheid weten dat zij exact uw regels zal volgen. Zelfs als mensen zich aan de regels houden, kunnen er nog ongelukken gebeuren. U moet dus voor uzelf uitmaken hoe groot of hoe klein uw vertrouwen in andere mensen is om voor uw kind te zorgen. Als uw vertrouwen te klein is, moet u thuisblijven en zelf voor de kleine zorgen. Ook dan kunnen er trouwens ongelukken gebeuren.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen, Ouders en volwassen kinderen, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-1619" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – woensdag 8 november 2006 00:01

Droomkinderen

Marieke Henselmans: Droomkinderen! Leven met geluk en andere problemen. Uitgever Van Gennep. 208 blz. E 13,50.

Een goede titel bedenken is heel moeilijk. Hij moet pakkend zijn en tegelijk de inhoud dekken. Voor een bundel van columns en artikelen is het nog moeilijker, zeker als er geen sprake is van een overkoepelend thema. De bundel van Marieke Henselmans heeft geen goede titel. Hij luidt Droomkinderen! en in combinatie met de ondertitel Leven met geluk en andere problemen zet dat de lezer op het verkeerde been. Je denkt dat het over kinderen in de moderne tijd zal gaan, en die kinderen figureren ook wel hier en daar, maar niet als hoofdthema. Dat kun je ook al zien aan de indeling van de stukken in de rubrieken ‘seks’, ‘relaties’, ‘dichtbij huis’ en ‘leven’. Deze laatste categorie is zelfs zo breed dat ze nietszeggend wordt.

Waarom ‘Droomkinderen’, als een van de zwakkere stukjes, gepromoveerd werd tot titel van het hele boek is me dan ook een raadsel. De bewuste column behelst de verwachtingen van haar eigen kinderen voor hun toekomstige partners en gezinsleven, en zulke fantasieën leveren zelden iets interessants op.

Marieke Henselmans is volgens de achterflap hulpverleenster bij de Rutgers Stichting (zou ze dat nog steeds zijn? ik dacht dat die instelling was opgeheven), moeder, echtgenote en buurvrouw. Eerder schreef ze het succesvolle Consuminderen met kinderen. Dit lijstje persoonskenmerken geeft veel beter aan waar haar boek over gaat dan de titel. Henselmans schrijft over onderwerpen die uit haar werk voortvloeien (abortus, de pil, geslachtsziekten), over haar huiselijk leven met uitstapjes naar wat ze in het verleden heeft meegemaakt, en over maatschappelijke thema’s als scheiding, pesten op school of het nut van sport.

Het zijn prettig leesbare stukken met zinnige observaties en een heldere gedachtengang. De schrijfster doet op een sympathieke manier aan wereldverbetering en begint vaak bij zichzelf. Het enige wat ik er soms aan miste was een soort verdieping. In het stuk ‘Seks en schuldgevoel’ bijvoorbeeld staat beschreven hoe hulpverleners omgaan met vrouwen die een abortus willen. Iedereen weet dat abortus voor een vrouw nooit een lichtvaardige beslissing is. Dus doen empathische artsen hun best om het voor de vrouw niet nóg zwaarder te maken. Maar ook deze houding leidde op een gegeven moment weer tot verwijten van een vrouw: het was haar te makkelijk gemaakt. Dit is een spannend wringpunt, waar ik graag meer over had willen lezen, maar even later is het stuk alweer afgelopen.

Hetzelfde geldt voor Henselmans’ ervaringen met een tijdelijk (voor vakantie) in haar gezin opgenomen Duits pleegkind. Ze wilde haar bekommernis met misdeelde kinderen in de praktijk brengen, maar de logeerpartij werd een fiasco, waar ook haar eigen kinderen onder leden. Goed verhaal, knap opgeschreven, maar wat meer zelfreflectie over de gevolgen (nooit meer pleegkinderen? eigen falen? verkeerde verwachtingen? verkeerd systeem?) had het stuk kunnen optillen. Die reflectie, ook over eigen onmacht, zit weer wel in haar relaas over hoe de hulp aan een aftakelende buurvrouw steeds meer een afschuwelijke last werd. Onder andere door uitblijvende dankbaarheid van de hulpbehoevende partij. Die beschrijving maakt het tot een van de beste stukken van de bundel.

Driekwart van deze stukken zijn eerder in de Volkskrant gepubliceerd. Dat is niet erg, want de kwesties die Henselmans aansnijdt zijn houdbaarder dan de actualiteit van de week. Bundeling is verdiend, zij het dat de redigering wat zorgvuldiger had kunnen zijn. Tijdsbepalingen als ‘vorig jaar’ moet je vermijden, en twee keer de anecdote over hoe erg het was om als vijftienjarige de film Turks fruit te zien is er één te veel.

Beatrijs Ritsema

Artikelen in NRC-boekrecensies.

rev="post-10828" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 3 november 2006 10:10

Slechte huisoppassers

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik bewonen een historische boerderij op het platteland met schapen, kippen, poezen en een grote tuin. Tijdens onze vakanties kwamen mijn schoonouders altijd op ons huis passen, maar na afloop was er dan veel achterstallig onderhoud aan de tuin. Wat we hun niet konden verwijten – ze zijn gewoon te oud voor zo’n klus. Afgelopen zomer zochten en vonden we in onze kennissenkring een echtpaar dat in ruil voor verblijf op onze boerderij gedurende een maand de tuin wilde bijhouden en onze dieren verzorgen. Na terugkeer bleken huis, tuin en dieren tiptop verzorgd. Aanvankelijk waren we blij, maar later kreeg ik twijfels. Het echtpaar in kwestie bleek vrijwel dagelijks gasten over de vloer gehad te hebben, er was flink gegeten uit moestuin en vrieskist en de koffievoorraad was vrijwel uitgeput. Ze vertelden dat ze dagelijks lekker van de douche genoten en hoe blij ze waren met de gelegenheid om familie en vrienden te onthalen in omstandigheden, waar ze lyrisch over waren. Naar mijn gevoel heeft dit echtpaar behoorlijk geprofiteerd van hun vierweeks gratis verblijf op een prachtlocatie, waar ze allerlei – ons onbekende – mensen te gast hebben gehad. Mij is de lust vergaan om dit echtpaar een volgende keer weer op onze boerderij te laten passen, terwijl ze zeiden dat ze graag wilden terugkomen. Moeten we eerlijk zijn?

Ontevreden over huisoppassers

Beste Ontevreden,

U lijkt wel spijt te hebben dat u dit zorgechtpaar niet hebt laten betalen voor het buitenkansje om op uw huis te passen! In het algemeen is het vreselijk moeilijk om mensen te vinden die voor een paar weken in andermans huis willen zitten. Meestal zijn alleen studenten hiervoor te porren, en als het verblijf met werk gepaard gaat, willen ze een vergoeding. Als eigenaar moet je maar hopen dat bij thuiskomst niet van alles verwaarloosd of kapot blijkt.

Daar had u allemaal geen last van. Uw huisoppassers hebben zonder financiële tegenprestatie tot uw tevredenheid uw huis, tuin en veestapel verzorgd. Ze hadden alleen geen zin om een maand in sociaal isolement door te brengen, dus nodigden ze vrienden en familie uit en spraken daarbij voorraden van in en om het huis aan. Kunt u dat niet beschouwen als een compensatie voor de taken waarvan zij zich hebben gekweten? Als u niet wilde dat zij aten uit de moestuin, dan had u dat van tevoren tegen hen moeten zeggen. Als u niet wilde dat zij bezoek ontvingen, dan had u bezoek moeten verbieden. Als u uw koffievoorraad op peil wilde houden, dan had u hen moeten opdragen om hun eigen koffie mee te nemen. En als u niet wilde dat ze dagelijks douchten, had u de maximale douche-frequentie moeten voorschrijven. Bij dergelijke restricties was het echtpaar waarschijnlijk teruggedeinsd. Natuurlijk hoeft u hen niet opnieuw te vragen, als u ontevreden bent. Bedenk wel dat het heel moeilijk zal zijn om mensen te vinden die voldoen aan uw huisoppassersprofiel.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1083" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 2 november 2006 21:30

Slechte foto

Beste Beatrijs,

Onlangs was ik bij een reünie van oud-klasgenotes. Het was heel gezellig, met een stadswandeling en een etentje in een restaurant. Natuurlijk had ook iemand haar digitale camera bij zich en werden er foto’s geknipt, waarbij we het erover eens waren dat we er met onze bijna 50 jaren allemaal nog heel presentabel uitzagen. Kort daarna kreeg ik een mailtje van de fotografe, gestuurd naar de hele groep, met een enthousiaste evaluatie van de dag en een stuk of 15 foto’s in de bijlage. Geen verkeerd initiatief, ware het niet dat er een erg lelijke foto van mijzelf bij zat. Ik was daar ongelukkig mee en heb heel assertief alle klasgenoten gemaild met het verzoek die foto te verwijderen. Waarop ik tot nu toe één begripvolle reactie terugkreeg. Nu vraag ik me af: wat is een goede manier om digitale foto’s te verspreiden? Alles maar op de mail zetten? Of toch even een selectie maken? En twijfelachtige resultaten hooguit naar de persoon in kwestie zelf te sturen? Op de bewuste foto stond ik als enige, en dan ook nog heel ongunstig.

Spook in de computer

Beste Spook,

Het is inderdaad beter om een selectie te maken van aardige foto’s dan alles lukraak op de mail te kwakken. Een mislukte foto van iemand kan maar beter meteen worden verwijderd, en moet zeker niet naar de persoon zelf worden gestuurd, want niemand zit te wachten op een onflatteuze foto van hemzelf. Voor het versturen van digitale foto’s geldt: hoe minder hoe beter. Ze verstoppen de mailbox, als je toevallig een wat oudere computer hebt. Het ontbreekt ontvangers vaak aan animo om zo’n hele serie door te klikken. Iedereen heeft tientallen hem toegemailde foto’s in z’n computer-archief zitten, waar nooit iets mee gebeurt. U hoeft zich dus geen zorgen te maken over uw onaantrekkelijke beeltenis in de computers van uw oud-klasgenotes. Ze hebben er een seconde naar gekeken, gedacht: ‘slechte foto!’ en ze zullen hem nooit meer tevoorschijn halen. Wat niet wegneemt dat de zender zo attent had moeten zijn om hem niet te versturen. Noch aan u, noch aan iemand anders.

Artikelen in Festiviteiten, Internet en e-mail, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2114" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 2 november 2006 19:55

Geen kinderen op huwelijksjubileum

Beste Beatrijs,

Binnenkort zijn mijn man en ik 25 jaar getrouwd en we willen dit graag met familie en vrienden vieren. We behoren beiden tot een grote en hechte familie en willen ook alle neven en nichten met partners uitnodigen. We verwachten van deze neven en nichten dat ze hun (kleine) kinderen thuislaten. Maar hoe maak je dat duidelijk? U zult zeggen: de uitnodiging richten aan ‘De heer en mevrouw’. Maar de ervaring in onze familie heeft geleerd dat deze formule niet werkt. Kinderen worden hoe dan ook meegenomen naar een familiefeest.

Hoe maak ik onze gasten op een beleefde manier duidelijk dat ze hun kinderen thuis moeten laten? Ik overweeg om voorafgaand aan de officiële uitnodiging de datum van het feest vast per e-mail door te geven met daarbij de opmerking dat iedereen zo in de gelegenheid wordt gesteld om tijdig oppas te zoeken. Kan dat?

Geen kinderen alsjeblieft

Beste Geen kinderen,

Ruim van tevoren een mailtje sturen met de datum, zodat mensen alvast een oppas kunnen zoeken, is altijd handig. Hebt u van al die neven en nichten e-mailadressen? Zo niet, dan is het nog een heel werk om die bij elkaar te sprokkelen. Als dat teveel tijd kost, kunt u ook een regeltje op de uitnodiging zelf vermelden: ‘Het feest biedt helaas geen ruimte voor kinderen.’ Haal uw schouders op over degenen die de waarschuwing negeren. Kleine kinderen die zich vervelen zitten vooral hun eigen ouders dwars.

Artikelen in Familie, Huwelijksjubileum, Internet en e-mail.

Gelabeld met .

rev="post-1412" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 2 november 2006 19:29