Beste Beatrijs,

Ik heb sinds vier jaren een latrelatie met mijn huidige partner. Zij is een liefhebbende, vrolijke en integere vrouw en ik hou erg veel van haar. Dat wij toch niet samenwonen komt doordat ik drie dagen per week de zorg voor mijn kinderen heb. Ik ben die drie dagen in de stad waar mijn kinderen wonen, 100 km verderop. Mijn kinderen van 11, 13 en 15 jaar hebben in die stad hun eigen leven, ook in het weekend. Ik houd veel van mijn kinderen, ik beteken veel voor deze lieve pubers en ik blijf daarom voor ze zorgen. De overige vier dagen per week ben ik bij mijn partner. Zij is echter niet gelukkig met deze opzet. Zij voelt sterk de behoefte steeds bij me zijn. Steeds weer afscheid nemen en steeds weer alleen zijn leidt tot erosie in onze relatie, zo ervaart zij dat. Dit kan niet lang meer zo duren. Samen verhuizen naar de stad van mijn kinderen is geen optie. Wanneer is de tijd gekomen dat ik mijn co-ouderschap moet opgeven en full time bij mijn partner zal intrekken? En trouwen? Wij hebben gedacht over drie jaar, als de kinderen nog een stuk zelfstandiger zijn. Maar drie jaar doorlatten lijkt nog zo lang. Ik weer niet of onze relatie dit overleeft. Houd ik misschien te lang vast aan mijn co-ouderschap?

Twijfelende co-ouder

Beste Twijfelend,

U houdt helemaal niet te lang vast aan uw co-ouderschap. U hebt met uw ex-vrouw afgesproken om de verantwoordelijkheid voor uw kinderen te delen vanuit de grondgedachte dat kinderen gebaat zijn bij zowel een moeder als een vader in hun dagelijkse leven. Dit duurt zolang de kinderen deze zorg nodig hebben, meestal tot een jaar of 18. Uw kinderen zijn eraan gewend en weten niet beter of u bent er voor hen drie dagen per week. Het is zonder meer prijzenswaardig dat u en uw ex dit systeem overeind hebben weten te houden. In veel gescheiden gezinnen gaat het er stukken minder harmonieus aan toe.

Ga uw vaderschap nu niet halverwege opgeven, omdat uw nieuwe geliefde er niet tegen kan. Daarmee maakt u kapot wat u al die tijd in stand hebt gehouden: een dichtbije, dagelijkse relatie met uw kinderen. Zoiets is voor een gescheiden vader heel zeldzaam! Uw vriendin heeft genoeg van de tweede viool en wil u helemaal voor zichzelf, zeven dagen per week. Maar het grootste deel van de week brengt u wel degelijk samen met haar door, dus waar ligt hier nu precies het probleem voor haar? Er zijn genoeg relaties die nog minder tijd samen doorbrengen. Denk maar aan zeekapiteins, piloten, mensen die op booreilanden werken, Europarlementariërs, kosmopolitische ondernemers die de wereld rondreizen, soldaten in den vreemde en allerlei anderen met veeleisende beroepen. Zoveel heeft uw vriendin nu ook weer niet te klagen. Dit belet u overigens niet om te trouwen, als u dat graag wil. Het huwelijk is niet afhankelijk van de hoeveelheid samen doorgebrachte tijd.

Hoe dan ook, uw vriendin wist van tevoren dat zij een relatie begon met een gescheiden vader, dus het siert haar niet om een paar jaar later te proberen door middel van emotionele chantage die vader van z’n kinderen los te weken. Ze kan in de drie dagen dat zij u moet missen beter iets gezelligs of zelfontplooiends gaan doen dan te miezeren over de verplichtingen die u naar elders voeren. En ze kan bedenken dat er vanzelf een eind aan komt. Over een paar jaar heeft zij u helemaal voor zichzelf.