↑
Spring naar inhoud

Vriendin zoekt ander cadeau uit

Beste Beatrijs,

Een goede bekende van ons komt regelmatig bij ons over de vloer en voor haar verjaardag krijgt ze altijd een klein cadeautje. Onlangs was ze weer jarig geweest en toen mijn vrouw haar bij het koffiedrinken een kleinigheidje overhandigde, zei ze een beetje verontwaardigd dat ze dit cadeautje vorig jaar ook al had gekregen. Terwijl ze meekeek in de kast, waar mijn vrouw cadeautjes bewaart die nog eens van pas kunnen komen, zag ze iets liggen wat veel duurder was, en dat zij wel graag wilde hebben. ‘Doe mij dat dan maar,’ zei ze. Ik vond dat erg brutaal, maar mijn vrouw kon in die situatie moeilijk anders dan haar haar zin geven.

Wat vindt u daarvan?

Hier met dat cadeau!

Beste Hier met,

Een bespottelijke gang van zaken! Uw vrouw drijft toch geen cadeautjeswinkel, waar passerende jarigen gratis mogen rondshoppen?! In de eerste plaats had Vriendin haar cadeautje nooit terug mogen geven. Dat is een heel zware etiquetteschending. In de tweede plaats had uw vrouw die kast niet moeten openen om iets anders uit te zoeken. De inhoud van zo’n kast is privé. Zij had koeltjes moeten antwoorden dat ze volgend jaar iets anders zou verzinnen. In de derde plaats had Vriendin nooit iets anders mogen aanwijzen, want daarmee demonstreerde zij onuitstaanbare hebberigheid. In de vierde plaats had uw vrouw de tegenwoordigheid van geest moeten vertonen om te zeggen: ‘Nee, dat cadeautje is voor iemand anders bestemd, sorry.’ In de vijfde plaats had uw vrouw (nu die kast toch eenmaal open was) iets goedkopers dan het oorspronkelijke ding tevoorschijn kunnen halen en tegen Vriendin zeggen dat ze kon kiezen uit dit of het oorspronkelijke ding. Maar eigenlijk was er na de eerste overtreding van Vriendin al geen redding meer mogelijk aan deze onverkwikkelijke interactie.

Artikelen in Cadeaus, Verjaardag, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-2108" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 februari 2007 19:47

A4’tjes-terreur

Beste Beatrijs,

© Sjoerd van der Zee

Los van het feit dat ik met Jan-Karel nooit iets heb meegemaakt, word ik van een vraag om een dergelijk A4-tje te maken ronduit ongelukkig. Het voelt alsof ik op bevel spontaan creatief moet worden. Ik word onder druk nooit creatief, helaas. Maar je kunt eigenlijk ook niet achterblijven. Gelukkig vond ik in dit geval nog een oude foto waar we allebei opstaan. Voorzien van een hartelijke groet moest dat het maar zijn. Maar dat voelt ook als mezelf er goedkoop vanaf maken, zeker als ik de creatieve uitspattingen van anderen zie. Is er een elegante manier om onder deze A4-tjes-terreur uit te komen? Of moet ik me er maar gewoon in schikken?

Verplicht creatief

Beste Verplicht,

Een klein vraagje: wordt u zonder druk wél vaak creatief? Dan zou u tot de uitzonderingen horen. Er zijn maar heel weinig mensen bij wie voortdurend spontaan geweldige invallen en ideeën opborrelen, waarna ze zich enthousiast op de arbeid storten. De meeste mensen zitten zuchtend en steunend voor een vel wit papier, een leeg doek, een blanco computerscherm, een stille piano, een bonk klei, en dan beginnen ze maar, God zegene de greep, omdat ze met hun stomme kop een afspraak hebben gemaakt en er iemand op zit te wachten.

Maar dit terzijde. U vroeg naar een elegante manier om aan de A4-tjes-terreur uit te komen.

U weet het zelf wel, hè? Die bestaat natuurlijk niet. Mensen organiseren iets voor een bruiloft of een afscheid of een jubileum. En dan is het leuk voor de jubilaris als collega’s, vrienden of familieleden een steentje bijdragen. En dat ís ook leuk! Leuker in ieder geval dan de envelop met geld die bij dit soort gelegenheden ook altijd om de hoek komt kijken. Iedereen kan iets simpels verzinnen. ’t Is net als met Sinterklaasgedichten. Je zit ervoor en je denkt: ‘O nee, toch niet weer!’ Maar dan begin je er toch maar aan, je bedenkt iets (mag best suf en flauw zijn, als er ook maar ergens een grapje in zit) en dan merk je dat het best lukt.

U kunt ook weigeren om mee te doen en fier roepen: ik ben niet creatief op commando! Maar dan blijkt u de enige die niet mee heeft gedaan, en dat staat weer zo onhartelijk. Een ander nadeel van geen bijdrage leveren is dat je er niet creatiever van wordt. De ervaring leert dat vrije tijd die niet besteed wordt aan activiteiten die een lichte inspanning vragen meteen volloopt met tv en computer.

Artikelen in Collega's, Festiviteiten.

Gelabeld met .

rev="post-195" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 8 februari 2007 00:28

Gratis kaartje is toch niet gratis

Beste Beatrijs,

Met een groepje van drie vrienden bezoek ik regelmatig concerten in Amsterdam. Onlangs was een van de vrienden verhinderd en hij gaf mij zijn abonnement om op de bewuste avond iemand anders uit te nodigen. Het zou anders zonde van de lege stoel zijn. Daags na het concert vroeg hij mij of ik de toegangsprijs wilde afrekenen. Degene die ik had meegenomen had immers van zijn abonnement gebruik gemaakt.

Had ik bij het accepteren van het abonnement moeten informeren of er een vergoeding werd verwacht? Nu werd ik hier achteraf mee geconfronteerd.

Gratis bleek niet gratis

Beste Gratis bleek niet,

Iemand die zijn toegangsbewijs voor een bepaalde voorstelling aan een bekende geeft omdat hij zelf verhinderd is, hoort daar geen geld voor te vragen. Als hij toch geld wil, moet hij het kaartje niet weggeven, maar dan moet hij zeggen: ‘Wil je een kaartje voor voorstelling X op dag Y van mij kopen?’ Zo geeft hij de benaderde een vrije keus. In plaats van zijn hele kennissenkring op die manier af te lopen (velen zullen immers beleefd weigeren), kan hij ook het kaartje op internet te koop aanbieden. Dan vindt hij ongetwijfeld een gegadigde. In geen geval mag hij eerst het kaartje weggeven, en er vervolgens achteraf toch geld voor vragen. Daarmee haalt hij een vriend het vel over de neus en dat hoort niet.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-1525" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 1 februari 2007 22:18

Erven zonder ruzie

Beste Beatrijs,

Mijn schoonmoeder van 88 is heel ziek en zal niet lang meer leven. Ik maak me zorgen over wat er na haar overlijden moet gebeuren. Haar drie kinderen hebben een grote voorkeur voor dezelfde dingen die in haar huis staan en zij durven er niet goed met elkaar over te praten. Mijn vraag is hoe je nu zo’n boedelverdeling het beste en eerlijkste kunt doen. Kunt u wat tips geven, zodat dit niet escaleert in onenigheid?

Erven zonder ruzie

Beste Erven zonder,

De beste methode om een inboedel te verdelen is als volgt: de erfgenamen (in dit geval zijn dat er drie) verzamelen zich in het huis van de overledene. Aangetrouwde personen doen niet mee en blijven thuis. Iemand maakt drie lootjes met de cijfers 1, 2 en 3. De aanwezigen trekken ieder een lootje. Degene met het cijfer 1 mag als eerste een object kiezen uit de goederen. Hij plakt daar een sticker met zijn naam op. Vervolgens is nummer 2 aan de beurt met kiezen en stickeren en daarna nummer 3. Hierna dezelfde routine, maar dan in omgekeerde volgorde: na nummer 3 is nummer 3 wéér aan de beurt, vervolgens nummer 2, daarna nummer 1. Het principe is duidelijk: 1, 2, 3, 3, 2, 1 enzovoort, net zolang tot alle objecten verdeeld zijn.

Dit is het eerlijkst, omdat degene die de eerste keus krijgt het begeerlijkste ding kan uitkiezen, maar daarna vrij lang moet wachten tot hij weer aan de beurt is. Nummer 3 die twee begeerlijke dingen aan z’n neus voorbij ziet gaan, kan daarna toeslaan en er meteen twee tegelijk voor zichzelf reserveren. En nummer 2 zit daar zo’n beetje tussenin. Als iedereen het eens is met deze procedure, komt er geen ruzie en is de verdeling met een half uurtje gepiept.

Artikelen in Dood en begrafenis, Ouders en volwassen kinderen, Schoonfamilie, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-743" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 1 februari 2007 21:08

Vader verdeelt spullen al voor dood

Beste Beatrijs,

Mijn oude vader, die twee jaar geleden weduwnaar is geworden, vroeg zijn vijf kinderen onlangs welke zaken in zijn huis voor hen bijzondere betekenis hebben. Kennelijk wil hij dingen gaan weggeven. Ik heb hem geantwoord dat ik er moeite mee heb het huis leeg te (helpen) halen van iemand die nog leeft. Dat is niet mijn stijl. Ik vroeg hem alles bij het oude te laten, totdat hij er zelf niet meer is, en de verdeling over te laten aan ons als broers en zusters als die tijd gekomen is. Ik heb ook de hoop dat dan de subjectiviteit en de uitgesproken voorkeur van mijn vader voor enkele van zijn kinderen een iets minder grote rol zal spelen. Uit signalen maak ik op dat het grote wegdragen inmiddels toch is begonnen, omdat de andere kinderen kennelijk mijn standpunt niet delen. Ik zie deze ontwikkeling met lede ogen aan. Wat kan ik in redelijkheid nog doen?

Vader deelt uit

Beste Vader deelt,

Misschien moet u haast maken om alsnog datgene wat van uw gading is voor uzelf veilig te stellen, voordat een van de anderen ermee aan de haal gaat. Ik bedoel het niet zo bot als het klinkt, maar daar komt het wel op neer. Ouders geven wel vaker bij leven dingen weg aan hun kinderen. Bijvoorbeeld wanneer zij niet langer meer in hun huis kunnen blijven wonen en naar een verzorgings- of verpleeghuis moeten vertrekken. Er zijn dan teveel spullen die ze niet mee kunnen nemen en dan gaan ze dingen weggeven aan familie en vrienden. Soms doen ze dat ook, terwijl ze nog thuis wonen, omdat ze het leuk vinden of omdat ze denken latere ruzies juist te voorkomen. U vindt dat de verdeling pas na uw vaders overlijden kan plaatsvinden, maar sommige mensen hechten eraan om controle te houden. U kunt zich er maar beter bij neerleggen, want uw vader staat nu eenmaal in zijn recht. Bovendien zeggen uw broers en zusters geen nee tegen zijn aanbod.

Misschien maakt u zich bezorgd om de waarde van een en ander. Zo van: daar gaat de erfenis. Dat kan de zaak inderdaad compliceren. Als uw vader aan het ene kind een schilderij ter waarde van 10.000 euro geeft en aan het andere een servies met alleen sentimentele waarde, dan wringt er iets, dat zal duidelijk zijn. Laat uw vader maar zijn gang gaan zolang het alleen om junk gaat, ook al leeft hij zijn subjectieve voorkeuren uit. U weet vast wel welke stukken uit uw ouderlijke inboedel waarde hebben. Die zou hij niet weg moeten geven of, als hij het wel doet, alle kinderen in gelijke mate. Dat kunt u aan de orde stellen met uw vader en de rest van de familie. Wie weet kunnen er bepaalde afspraken worden gemaakt, eventueel taxaties. Maar de afspraken garanderen natuurlijk niet dat er toch stilletjes het een en ander weglekt aan waardevolle bezittingen. Erfenissen leiden vaak tot bittere ruzies tussen nabestaanden. Als u hieraan wilt ontkomen, moet u niet teveel op de anderen letten. Als uw vader een vermogend man is, krijgt u toch wel genoeg. Als hij weinig bezit, dan heeft het geen zin om te steggelen over luttele bedragen en wie de paraplubak mee mag nemen. Hoe onthechter u tegen zo’n erfenis aankijkt, hoe minder kopzorg u ervan hebt.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-741" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 1 februari 2007 21:06

Stinkend buurjongetje

Beste Beatrijs,

Ik heb drie kinderen en woon in een volksbuurt. Een klasgenoot van mijn zoontje (zes jaar) woont ook in de straat en belt regelmatig aan om binnen te mogen spelen. Het is echt een straatjochie: een grappig, blond koppie met een altijd zwarte snoet en stralende, ondeugende ogen. Meestal loods ik hem eerst naar de keuken waar hij goedmoedig zijn handjes en gezicht laat boenen en daarna gaat hij samen met mijn zoontje lekker met lego, treintjes en autootjes spelen. Met goedkeuring van zijn moeder stuur ik hem zonder pardon het huis uit, als hij ondanks mijn waarschuwing toch straatmanieren bezigt (die heeft hij in overvloed) en het moet gezegd: hij gedraagt zich werkelijk voorbeeldig. Maar de laatste tijd gaat mij iets steeds meer dwars zitten: hij stinkt. En niet zomaar een beetje: als hij weg is, blijft de lucht nog uren hangen. Ik zie er steeds meer tegenop zie om hem binnen te laten. Mijn moeder die een dag in de week oppast zegt: ‘Dan loods je hem toch voortaan via de douche naar binnen?’ Mijn vrienden raden me af om zijn moeder aan te spreken. Wat kan ik doen?

Buurjongetje stinkt

Beste Buurjongetje,

Lichaamsgeur is een afschuwelijke sociale handicap en een groot taboe. Bijna iedereen deinst ervoor terug om het onderwerp aan te snijden. Maar als niemand wat zegt, zal dit jongetje op den duur gemeden en gepest worden op school en ook op straat trouwens. Tegen de tijd dat hij erachter komt wat er met hem aan de hand is, heeft hij zoveel deuken opgelopen en is hij zo wantrouwend geworden ten opzichte van de medemens dat het wel eens verkeerd met hem zou kunnen aflopen. Kinderen die gemeden en gepest worden, trekken zich in zichzelf terug of worden agressief. Wie weet kunt u dit voorkomen, dus toon moed en laat hem niet in de steek! Ga naar die moeder toe en bespreek uw zorgen. Vermijd het woord ‘stinken’, spreek over ‘doordringende lichaamsgeur’ en over ‘ongewassen kleren’. Want waarschijnlijk zijn er twee dingen aan de hand. Niet alleen gaat uw buurjongetje te weinig in bad, maar hij draagt te lang dezelfde ongewassen kleren. Zeg dat u bang bent dat hij gepest gaat worden, omdat hij zo’n rare, muffe, ongewassen geur verspreidt. En dat u dat zo erg zou vinden, omdat u hem zo’n leuk kind vindt (veel complimenten zijn hier op z’n plaats). De boodschap moet gevat zijn in een toon van betrokkenheid, sympathie en waarschuwing. Als u het voorzichtig, vriendelijk, maar wel serieus brengt (plus alle adviezen hoe dit eenvoudig in rechte banen valt te leiden door betere hygiëne), denk ik niet dat zijn moeder boos wordt. Zij wil het beste voor haar kind, u wilt dat ook. Zij zal gaan nadenken over wat u gezegd hebt.

Als ze toch verontwaardigd roept waar u zich mee bemoeit, dan hebt u het in ieder geval geprobeerd. Wanneer het kind later alsnog bij u aanbelt, volg dan de raad van uw moeder: zet hem voor het spelen onder de douche en trek hem daarna schone kleren van uw zoontje aan.

Artikelen in Buren, Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-2182" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 25 januari 2007 21:18

Reageren op rouwkaart

Beste Beatrijs,

Onlangs overleed de moeder van onze buurman. Mijn man en ik kregen een rouwkaart in de bus. Zij was al geruime tijd kwakkelend en heeft uiteindelijk een mooie leeftijd van 86 bereikt. Met onze buren hebben wij een vriendelijke verstandhouding. We maken praatjes op de stoep, lenen kopjes suiker en verzorgen de plantjes als de een op vakantie gaat. Maar van vriendschap is geen sprake. Ik zit enigszins in mijn maag met deze annonce. Dien ik in de pen te klimmen en een kaartje te schrijven vol platitudes? Ik kende de overleden vrouw totaal niet. Moet ik bij de buurman aanbellen en mondeling mijn condoleances aanbieden? Lijkt me overdreven. Er kunnen weken voorbij gaan voor ik deze buurman weer zie. Moet ik dan maar wachten tot ik hem toevallig op straat tegenkom? Waarom sturen mensen annonces aan relatief onbekenden? Is men verplicht om erop te reageren? Of kan men de aankondiging voor kennisgeving aannemen?

Hoe te reageren?

Beste Hoe te,

Ja, een reactie op een overlijdensbericht wordt inderdaad wel vereist. Als u tenminste een persoonlijk geadresseerde rouwkaart in de brievenbus hebt gekregen (ik heb het niet over toevallig een rouwadvertentie in de krant lezen). Maar dat kan heel minimaal, hoor. Langsgaan en mondeling condoleren hoeft zeker niet. Het beste is een kaartje terugsturen en dan niet met een hele tekst vol platitudes, maar gewoon een paar regels. Iets in de trant van: ‘Gecondoleerd met het verlies van je moeder. We wensen jullie sterkte in de komende periode’. Het hoeft echt maar heel kort. Dat is beter dan te wachten tot u hem weer eens tegenkomt, want dat is afhankelijk van het toeval en kan lang duren.

Waarom sturen mensen annonces aan relatief onbekenden? In dit geval omdat de buurman eerder met u over haar gesproken heeft. Kennelijk wist u dat ze kwakkelde, en misschien wilde de buurman de pijnlijke situatie voorkomen dat u over een paar weken (als u elkaar weer eens trof op de stoep) zou vragen: ‘En, hoe is het met je moeder?’

Artikelen in Buren, Dood en begrafenis, Post.

Gelabeld met .

rev="post-545" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 25 januari 2007 11:18

Vriend betast borsten

Beste Beatrijs,

Sinds twee jaar heb ik een lieve vriend, die veel van mij houdt. Er is één probleem: als hij bij me is, zit hij de hele dag aan mij (aan mijn borsten). Soms benauwt het mij gewoon en word ik angstig van binnen. Als hij een weekend bij mij is geweest, ben ik blij dat hij zondag weer weg is. Terwijl hij zo lief en behulpzaam is. Ik ben bang omdat hij alleen maar aan mij denkt, niks zelf meer onderneemt en mij de hele dag vasthoudt, vooral mijn borsten. Wat kan ik doen? Ik wil hem aan de ene kant niet kwijt, maar als hij er is, verlang ik naar rust.

Grijpgrage vriend

Beste Grijpgrage,

Ik neem aan dat u uw vriend wel eens gevraagd hebt om een beetje te dimmen met het geflikflooi. Of dat u andere tekens van korzeligheid hebt uitgezonden. Maar hij voelt dat niet aan of hij trekt zich niets aan van uw gebrek aan enthousiasme. Dan blijft er maar een oplossing over: u moet van deze vriend af. Dit is geen gezonde relatie. Een man die niets zelf onderneemt en de hele dag z’n handen niet thuis kan houden is een kwelling. U schrijft nota bene: ‘ik ben blij als hij weer weg is’! Doe uzelf een plezier en zeg tegen hem de volgende keer als hij weggaat, dat hij maar helemaal weg moet blijven, want dat u niet gelukkig met hem bent. Hij is overduidelijk niet de ware. De ware is iemand met wie je blij bent als hij komt en droevig als hij gaat. Bij u ligt dit net andersom. Geef hem de bons!

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-2492" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 25 januari 2007 00:52

Bezoek wegkrijgen

Beste Beatrijs,

Met familie of goede vrienden heb ik geen probleem, maar hoe kan ik kennissen die op bezoek komen en eindeloos blijven plakken een hint geven om weer op te stappen? Behalve bijvoorbeeld: ‘Zal ik nog een laatste glaasje inschenken?’

Plakkende bezoekers

Beste Plakkend,

Er is geen reden om kennissen anders op dit punt te behandelen dan vrienden en familie. U kondigt eenvoudig aan dat er weer een eind komt aan de gezelligheid. U zegt iets in de trant van: ‘Ik wil jullie niet wegjagen, maar…’ en dan gaat u uitleggen dat u dat juist wél gaat doen. Mogelijkheden te over en ze liggen allemaal in de sfeer van overmacht. Denk aan:

  • Het is laat voor mij, normaal lig ik allang in bed om deze tijd;
  • Ik moet morgen in alle vroegte weer op;
  • Ik ben moe, ik kan m’n ogen niet meer openhouden;
  • Ik moet nog wat dingen afmaken voor ik ga slapen;
  • Ik moet de zaak hier nog opruimen / afwassen / planten water geven, want morgenochtend heb ik daar geen tijd voor.

Of (wanneer het een bezoekje overdag betreft):

  • Ik moet zometeen de deur uit / nog wat boodschappen doen / kinderen ophalen / met de hond uit / mijn haar wassen / naar de hobbyclub;
  • Over een halfuurtje komen mijn (schoon)ouders / de buren / een goede vriend.

Of desnoods zegt u heel simpel:

  • Ik heb andere plannen voor de rest van de dag.

Het idee is dus dat u zegt dat u de bezoekers niet weg wil hebben, maar… Elk excuus is goed, behalve de waarheid, namelijk dat u er genoeg van hebt. Het netto effect is dat ze op zullen stappen.

Artikelen in Visite, Vrienden en kennissen.

rev="post-327" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 18 januari 2007 22:36