↑
Spring naar inhoud

Brutale tienerzoon

Beste Beatrijs,

Sinds een half jaar ben ik (man van 55) gescheiden. In mijn vrije tijd golf ik en ik houd van lekker eten en goede wijn. Golfen deed ik altijd al zonder vrouw, dus dat is geen probleem. Voor het goede eten heb ik mij gewend tot enkele vrienden. Heel aangenaam, ware het niet dat deze vrienden een puberzoon hebben met slechte gewoontes. Ten eerste eet hij ongemanierd, waar ik al meerdere keren mijn ongenoegen over kenbaar heb gemaakt. Dit heeft weinig geholpen. Daarnaast draagt hij zijn broek op zijn knieën, hetgeen ik geen prettig gezicht vind. Maar het ergste moet nog komen. Zodra zijn ouders niet in de buurt zijn, bijvoorbeeld als ik hem op straat tref in het bijzijn van zijn vrienden, neemt hij een buitengewoon brutale houding aan. Als ik vriendelijk gedag zeg, merkt hij iets op als: ‘Daar heb je die mee-eter weer.’ Dit is voor mij een zeer ongemakkelijke situatie en nu denk ik er zelfs over om deze eetafspraakjes te annuleren. Maar ik wil mijn vrienden natuurlijk niet voor het hoofd stoten. Kan ik misschien voorstellen om deze zoon een uur eerder te laten eten, zodat wij geen last van hem hebben, of moet ik hem gewoon negeren, ook als ik hem tegenkom op straat?

Mee-eter

Beste Mee-eter,

Begrijp ik het goed dat u zichzelf hebt uitgenodigd bij uw vrienden om regelmatig mee te eten? Tjonge, van een teveel aan bescheidenheid hebt u in ieder geval geen last. Normaal gesproken is ‘bij vrienden eten’ een kwestie van wederkerigheid. Nu eens bij de een, dan weer bij de ander.

Maar goed, op uw manier kan ook, hoor. Dat vrienden zich ontfermen over iemand, omdat hij eenzaam en is en niet kan koken of zoiets. Hoe dan ook, in geen geval is het gasten toegestaan om wat voor kritiek dan ook te ventileren op de kinderen van de gastheer/vrouw. Het is de taak van ouders om kinderen tafelmanieren bij te brengen en u kunt tienerkleren nog zo afschuwelijk vinden, het is hun mode en daar staat u buiten, dus daarover dient u te zwijgen. Geen wonder dat die jongen zich niet bijzonder vriendelijk tegen u gedraagt, als u hem op straat tegenkomt. U bent een regelmatige aanwezigheid in zijn gezin en u kamt hem af! Daar is geen enkel kind blij mee.

Uw houding tegenover uw vrienden moet er een zijn van dankbaarheid dat zij u steeds maar weer heerlijke maaltijden voorzetten. Aan hen vragen of hun zoon op een ander tijdstip kan eten, zodat u geen last meer van hem hebt, is ronduit bespottelijk. De zoon heeft meer recht om met z’n ouders te eten dan u hebt om met uw vrienden te eten. Wat u zou moeten doen is proberen een verstandhouding op te bouwen met die zoon door aan tafel ook eens het woord tot hem te richten, interesse te tonen, zijn mening te vragen, kortom hem serieus te nemen als gezinslid en conversatiegenoot. Als tegenprestatie voor de vele maaltijden die het gezin u serveert, zou u hen eens mee uit moeten nemen naar een fijn restaurant, waar ze op uw kosten kunnen dineren. Inclusief zoon. Op die manier houdt u de relatie goed en laat u zien dat het niet allemaal van één kant hoeft te komen.

Artikelen in Tieners, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-436" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 mei 2007 20:15

Etiquette voor verkering?

Beste Beatrijs,

Er bestaan overal etiquetteregels voor: deuren openen, jassen aangeven, voorrang op de trap, enzovoort. Wat ik me nu afvraag: zijn er ook regels voor verkering? Ik dacht dat ik ooit eens gelezen had dat je bij een maand verkering elkaar iets moest geven, bijvoorbeeld een roos, bij een half jaar ook iets, en dat je bij een jaar verkering vriendschapsringen moet aanschaffen. Klopt dat? Mijn vriend en ik hadden het daar over en aangezien we nu bijna een maand iets hebben samen, vinden we het wel leuk ons aan de etiquette te houden (als die bestaat).

Op zoek naar regels

Beste Op zoek,

Nee, die etiquette is er niet. Mensen die verliefd zijn kunnen en mogen helemaal zelf beslissen hoe ze een en ander vormgeven. Gelukkig hangt er niet een of andere autoriteit over hen heen die voorschrijft dat het nu tijd is voor: rozen / parelkettinkjes / vriendschapsringen / met elkaar naar bed gaan zonder condoom / elkaar introduceren bij de wederzijdse ouders.

Dit alles wordt geheel aan het eigen inzicht van de verliefden overgelaten. Is het niet heerlijk, die vrijheid?

Artikelen in Liefde en relaties, Traditionele etiquette.

rev="post-1404" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 mei 2007 19:21

Geen postadres, wel e-mailadres

Beste Beatrijs,

Ligt het aan mij als ik de huidige opstelling van organisaties, bedrijven en particulieren onbeschoft vind, wanneer zij als enige mogelijkheid om te reageren een e-mailadres of website geven? Ik vind steeds minder een gewoon postadres of telefoonnummer onder publicaties, dus staan wij (niet-computerbezitters) al jaren aan de kant. Zelfs uw Trouw weet in het artikel ‘Afscheid van de brief’ niet hoe het hoort en scheept ons weer af met een website. Hoe denkt u hierover?

Liever met de pen

Beste Liever met de pen,

U beklaagt zich over het feit dat organisaties, bedrijven en particulieren alleen e-mailadressen vermelden als reactiemogelijkheid. U hebt gelijk dat er altijd een postadres te vinden moet zijn om een brief naar toe te sturen. Voor kranten is dat ook zonder uitzondering het geval. Als u een brief naar Trouw wil sturen, kunt u het postbusadres bovenaan op de voorpagina vinden. Met particulieren (familie, vrienden, kennissen) zult u ook geen probleem ondervinden. Die staan toch gewoon in uw adresboekje?

Dat bedrijven en instellingen de voorkeur geven aan reacties via e-mail kunt u hen niet kwalijk nemen. Meer dan 90 procent van de Nederlandse huishouden beschikt over een computer, dus de meeste mensen voeren hun correspondentie via e-mail. Zowel op zakelijk als persoonlijk vlak. Dat is nu eenmaal het efficiëntst. Als Trouw een wedstrijd ‘wie schrijft de mooiste brief’ onder lezers houdt, dan willen ze die teksten graag via internet aangeleverd krijgen, daar kan ik inkomen. Geschreven teksten kosten veel meer tijd om te verwerken (in dit geval kopiëren, verspreiden onder juryleden, intikken om op de website te plaatsen).

De geschreven brief is onmiskenbaar en onontkoombaar op z’n retour. Ik raad u aan om aan te haken bij deze ontwikkeling en ook een computer te nemen. Ze zijn allang niet meer duur, en u hebt met wat hulp van een cursusje of een kennis of familielid binnen een mum van tijd onder de knie hoe het werkt. Los daarvan moet er natuurlijk altijd een postadres beschikbaar zijn. Als u een adres of telefoonnummer zoekt van een bedrijf of instelling, kunt u het opzoeken in het telefoonboek. Via internet beschikt u automatisch over de telefoongids van heel Nederland. Handig hoor!

Artikelen in Internet en e-mail, Post, Zakelijke relaties.

rev="post-1004" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 18 mei 2007 19:56

Jongere vriend wil geen kinderen

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 31 met een hele grote kinderwens. Mijn vriend is een stuk jonger (hij is 22) en studeert nog. Ik ben kostwinnaar en heb een vaste baan. Hij wil nog geen baby. Ik probeer hem al anderhalf jaar over te halen, maar ik krijg hem niet overstag. Ik ben hier heel verdrietig over en dat weet hij (ik heb soms vreselijke huilbuien), maar ik wil ook niet zoveel zeuren dat het hele onderwerp hem tegen gaat staan. Binnenkort moet mijn spiraaltje er uit en ik wil dan eigenlijk stoppen met anticonceptie. Ik had nooit gedacht dat zo’n mooi verlangen tot zo veel wanhoop kon leiden. Hebt u misschien een supertip voor mij om hem te laten inzien dat dit voor ons samen heel bijzonder gaat worden?

Ik wil een kind!

Beste Ik wil,

In het algemeen ben ik geheel op de hand van vrouwen die kinderen willen, terwijl hun partner zich weigerachtig opstelt. Maar niet in uw geval. Ik vind het leeftijdsverschil met uw vriend te groot. Het lijkt me onverstandig om een 22-jarige met het vaderschap op te zadelen. Dat is echt te jong voor een man in deze tijd. Uw vriend is nog maar een jongetje. Hij moet z’n studie afmaken, erachter komen wat voor werk hij wil gaan doen, financiële onafhankelijkheid verwerven en misschien hier en daar nog wat experimenteren. Als u een kind krijgt, berooft u hem van zijn jeugd en van de tijd die hij nodig heeft om zich te ontwikkelen. Want wie moet er voor dat kind gaan zorgen, als u full-time kostwinnaar bent? Precies, uw vriend! Die bui ziet hij natuurlijk wel hangen, en ik kan me levendig voorstellen dat hij daar (nog) niet aan moet denken. Als u uw zwangerschapsplannen doorzet, loopt u een gerede kans om als alleenstaande moeder achter te blijven. Maar voor die noodsprong bent u nog te jong. U kunt uw energie beter steken in het vinden van een man die wat meer in uw eigen leeftijdscategorie zit en open staat voor het vaderschap. Tegen de tijd dat uw huidige vriend aan gezinsvorming toe is, bent u al te oud.

Artikelen in Liefde en relaties, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-2631" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 18 mei 2007 01:37

Opdringerige stiefdochter

Beste Beatrijs,

Mijn man kreeg voor zijn 60ste verjaardag een grote, ingelijste foto cadeau van zijn volwassen dochter (25 jaar) uit zijn eerste huwelijk. Zij sprak streng dat de foto wél opgehangen moest worden. In de woonkamer! Mijn verstandhouding met haar is niet denderend, ik vind haar oppervlakkig en nogal arrogant, ik heb hooguit een beleefdheidsverhouding met haar, zelden een inhoudelijk gesprek. Ik doe mijn best als ze er is, ze communiceert met haar vader voornamelijk via grappen, waar ik me niet bij betrokken voel. Geeft allemaal niks, het gaat best aardig, ze doet ook dingen samen met haar vader zonder mij erbij (dat stimuleer ik), ik kook wat ik kan en probeer een vriendelijke gastvrouw te zijn. Maar nu is mijn vraag: zijn wij verplicht om deze foto in de huiskamer op te hangen?

Mijn man heeft hem voorlopig in zijn werkkamer gehangen. Zijn dochter is hier sindsdien nog niet geweest en ik weet dus niet wat haar reactie zal zijn. Een zus van mijn man vroeg laatst waar die foto was gebleven en toen viel er een pijnlijke stilte. Ze wees mij een plaats aan boven de piano waar hij mooi zou kunnen hangen. Ik overweeg nu om de foto alleen naar beneden te halen en op te hangen wanneer zijn dochter op bezoek komt. Wat vindt u ervan?

Wat te doen met foto?

Beste Wat te doen met,

U wil niet de hele dag vanaf de muur worden aangestaard door uw stiefdochter, op wie u niet bijzonder dol bent. Begrijpelijk. In de huiskamer hangen mensen gewoonlijk op waar ze allebei aardigheid in hebben. De foto is een cadeau voor uw man. Hij mag ermee doen wat hij wil en hij heeft gekozen voor de muur in zijn werkkamer. Een uitstekende plaats, lijkt me.

Als zijn dochter (of welk ander familielid dan ook dat zich ergens mee bemoeit) informeert waar het cadeau is gebleven, dan zegt u: ‘In de studeerkamer. Foto komt daar prachtig tot zijn recht! Wil je het zien? Loop maar even mee.’ Er is kortom geen enkele reden dat er een pijnlijke stilte zou moeten vallen, want u kunt precies zeggen hoe het zit. Noch de dochter, noch enig ander familielid heeft enige zeggenschap over waar in huis bepaalde foto’s of kunstwerken, bibelots of andere memorabilia opgehangen of opgesteld dienen te worden.

Artikelen in Cadeaus, Ouders en volwassen kinderen, Stieffamilie, Visite.

rev="post-2472" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 18 mei 2007 00:34

Ongewenste aanspraak

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 61 jaar, samenwonend met een man die niet van reizen houdt en ook niet van theaterbezoek. Hij heeft een boot en ik ben niet zo’n vaartype. We kunnen het prima samen vinden en gunnen elkaar onze hobby’s. Maar ik word iebel van het gevraag of gezeur van anderen: ‘Bent u alleen? Vindt u het niet vervelend om alleen op reis / naar theater / naar het museum te gaan? U mag wel bij ons komen zitten, hoor!’ Ik ben niet zielig en het is mijn eigen keuze. Ik reageer dan ook niet altijd even vriendelijk en neem tegenwoordig een boek mee in het restaurant. Hoe kan ik mede-reizigers, theaterbezoekers duidelijk maken dat ze me met rust moeten laten?

Niet zielig

Beste Niet zielig,

Op de een of andere manier kan ik me niet goed voorstellen dat allerlei mensen u voortdurend hun gezelschap opdringen, als u in een museum rondloopt of in een theater naar een voorstelling zit te kijken. Dat zijn ambiances waar mensen elkaar met rust laten. Het gedrag waar u zich aan ergert zal dus voornamelijk op reis plaatsvinden. Hoewel ik me dat óók niet helemaal kan voorstellen. Op reis in een reisgezelschap? Maar waarom zou u dan niet bij andere groepsleden aan tafel willen zitten en een niet-verplichtende conversatie voeren? Of gaat u helemaal alleen op reis? Als u in Parijs of Jakarta of Doetinchem in een restaurant zit te eten, komen er dan werkelijk volslagen onbekenden op u af om te vragen of u bij hen wilt komen zitten? Hoe is het mogelijk! Zo’n gebeurtenis lijkt mij eerder een buitenkansje dan iets om chagrijnig over te doen. U interpreteert de uitnodiging voor gezelschap als een teken dat men u zielig vindt. Ik weet niet of dat waar is. Het is in ieder geval aardig bedoeld. U bent zelf degene die er iets neerbuigends van maakt en een uitnodigend gebaar in de vijandige sfeer trekt. Als u geen behoefte hebt aan sociaal contact, kunt u ook vriendelijk antwoorden: ‘Dank u, heel aardig van u, maar ik ben liever op mezelf.’ U hoeft die mensen toch niet af te katten als ze contact willen leggen?

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Het publieke domein, Reizen.

Gelabeld met , .

rev="post-1686" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 10 mei 2007 11:47

Ongenode gast

Beste Beatrijs,

Binnenkort geef ik (jongen van 18) in de lesvrije periode voor ons eindexamen een barbecuefeestje voor een stel vrienden en klasgenoten. Een van de gasten verkeert in de mening dat ik niet een feestje vóór hen, maar mét hen geef. Diegene heeft namelijk, zonder mijn instemming, een extra gast genodigd. Ik heb, evenals het merendeel van de andere gasten, geen vervelende band met die jongen, maar als ik hem zo graag op mijn feestje wilde, had ik hem wel een uitnodiging gestuurd. Wat zal ik nu doen? Die extra gast ontvangen of tegen degene die hem uitgenodigd heeft zeggen dat hij hem moet afbellen?

Het is míjn feestje

Beste Het is míjn,

Op eigen houtje mensen uitnodigen voor andermans feestje is een onaangename gewoonte onder jongeren. Het komt vaak voor, vooral bij feesten waarvan gasten weten dat ouders afwezig zullen zijn. De feestjesgever staat dan in het holst van de nacht machteloos tegenover allerlei onbekenden, die de ouderlijke drankvoorraad soldaat maken en een puinhoop van het huis maken. In jouw geval zal het zo’n vaart niet lopen. Toch is je vriend over de schreef gegaan door iemand in jouw huis uit te nodigen zonder eerst je toestemming te vragen.

Spreek hem daar op aan. Zeg tegen hem dat je het vervelend vindt dat hij je voor een fait accompli heeft gesteld. Hoe het in dit speciale geval verder moet, moet je zelf beslissen. Formeel sta je in je recht om tegen je vriend te zeggen dat hij zijn uitnodiging maar ongedaan moet maken. Het is zijn fout, dus zijn taak om die te herstellen.

Dit is natuurlijk wel een pijnlijk gedoe. Zowel voor je vriend als voor de extra gast. Als je niet speciaal bezwaar hebt tegen de introducé als persoon, kun je ook besluiten met de hand over je hart te strijken en hem te laten komen. Zolang je maar duidelijk tegen je vriend zegt dat het zo niet hoort te gaan, zodat hij een volgende keer die fout niet meer maakt.

Artikelen in Festiviteiten, Tieners, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1676" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 10 mei 2007 11:39

Meehelpen bij barbecue

Beste Beatrijs,

Een goede vriend van mij nodigde laatst twee vrienden uit voor een barbecue bij hem in de tuin. Tegenover mij beklaagde hij zich later dat zijn gasten geen poot hadden uitgestoken. Hij vindt dat ze hadden moeten aanbieden om te helpen met braden, afruimen en afwassen. Deze nalatigheid vond hij een flagrante schending van de hedendaagse etiquette. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik doorgaans ook niet meehelp met eten klaarmaken of afwassen, als ik ergens te eten ben uitgenodigd. Heeft mijn vriend gelijk en dien ik altijd hulp aan te bieden of mag ik denken: jullie nodigen mij uit voor een barbecue, dan mogen jullie ook het werk doen dat daarbij komt kijken?

Liever geen keukenhulpje

Beste Liever geen,

De conventie luidt dat gasten bij een barbecue of informeel etentje vragen of ze ergens mee kunnen helpen. Maar ik haast me erbij te zeggen dat het afslaan van de geboden hulp minstens zo conventioneel is. Het maakt geen gastvrije indruk om genodigden een schort aan te trekken en de keuken in te jagen. Als gastheer/vrouw moet je ervoor zorgen dat het meeste werk gedaan is voordat de bezoekers binnenkomen. Na het eten de gasten aan de afwas zetten gaat al helemaal te ver. Opruimen en afwassen hoort bij de taak van gastheer/vrouw. Uw vriend vond het ‘een flagrante etiquetteschending’ dat zijn gasten nalieten hulp aan te bieden. Ik leid hieruit af dat uw vriend niet bekend is met deel twee van de conventie (het afslaan van de hulp) en wel degelijk van plan was de bezoekers aan het werk te zetten. Dat is geen correcte manier van gastbejegening.

Wat niet zeggen wil dat gasten nooit een vinger hoeven uit te steken. Het hangt er een beetje van af hoe de zaken erbij staan. Bent u te gast bij mensen die alles onder controle hebben, dan hoeft u zich niet in de strijd te werpen. Heeft de verhitte gastheer/vrouw het te druk met voorbereidingen om zelfs maar een woord met u te wisselen, terwijl u in uw eentje zit te kniezen met uw cocktail, dan is het wel zo aardig om u in te zetten voor het algemeen belang. Er valt uitstekend te praten onder het keren van spiezen of het snijden van tomaten.

Artikelen in Eten en drinken, Etiquette, Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-70" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 10 mei 2007 00:17

Cadeautip voor kraambezoek

Beste Beatrijs,

Over enkele weken zal ik bevallen van ons tweede kindje. Het plan is om een kraamborrel te geven voor vrienden en familie. We willen echter niet overladen worden met knuffels en dergelijke, omdat onze eersteling al heel veel speelgoed heeft. We willen voorkomen dat we allemaal spullen krijgen, die we al hebben. Op huwelijkskaarten zie je nog wel eens staan ‘cadeautip’ en dan een envelop. Cadeaubonnen lijkt ons wel een goede oplossing. Graag zouden we dit op het geboortekaartekaartje aangeven op een subtiele manier. Hoe kunnen we dat beleefd formuleren?

Baby heeft alles al

Beste Baby heeft alles,

Ik raad het u af: cadeautips geven op het geboortekaartje. Of het nou om geld (envelopjes) of cadeaubonnen gaat – het maakt altijd een inhalige indruk. Bovendien wordt het geboortekaartje ontsierd door dergelijke aanwijzingen. Net zo min als kledingcodes op overlijdensberichten horen er cadeau-instructies thuis op geboortekaartjes. Laat het gewoon in het midden. Mensen komen toch niet met enorme cadeaus aanzetten. Een kraamcadeautje is zelden meer dan een kleinigheidje. Misschien komen gasten toch met een paar verrassende dingetjes die leuk zijn voor de nieuwe baby, en waar u alsnog blij mee bent. Ook al is de nieuwe baby zich nergens van bewust, het kan toch geen kwaad als hij/zij een paar nieuwe kleertjes of speeltjes krijgt en het niet alleen met afleggertjes van het oudere kind moet doen? Wat u niet kunt gebruiken schenkt u aan het Leger des Heils of aan bevriende gezinnen, of u legt het in een kast om weg te geven, als u zelf weer eens op kraambezoek moet. Als mensen van tevoren gaan informeren of u nog ergens behoefte aan hebt, kunt u altijd zeggen dat ze niets mee hoeven te nemen. ‘Je komst is voor ons geschenk genoeg,’ luidt dan de formule.

Artikelen in Cadeaus, Festiviteiten, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , , .

rev="post-1328" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 3 mei 2007 23:18