↑
Spring naar inhoud

Gelovige vriendinnen

Beste Beatrijs,

Al bijna tien jaar ben ik goed bevriend met drie spontane meiden. Alle vier zijn we gelovig. De andere drie zijn streng protestants en ik ben ‘vrijer’ katholiek. Die verschillen speelden nooit een rol van betekenis in onze vriendschap. Maar nu is het volgende gebeurd: mijn vriend en ik hebben geschikte woonruimte gevonden om in te gaan samenwonen en nu we op orde zijn, leek het ons leuk om een housewarming feestje te geven voor al onze vrienden.

We stuurden uitnodigingen rond en natuurlijk kregen bovengenoemde vriendinnen er ook een. Ik was er zeker van dat zij van de partij zouden zijn. Een paar dagen later echter kreeg ik van een van hen een telefoontje (zij sprak namens hen drieën) dat zij uit principe niet aanwezig zouden zijn. Mijn stap (samenwonen) ging tegen hun geloof in. Ze wilden wel graag een andere dag komen. En of ik een mailtje wilde sturen met een aparte uitnodiging naar hen. Ik moest het niet persoonlijk opvatten.

Ik vat dit echter wél persoonlijk op en het voelt als een harde klap in mijn gezicht. Ik weet dat zij andere keuzes in het leven maken en respecteer dat. Maar ik verwacht van hen ook respect voor hoe ik mijn leven leid. Hoe moet ik hiermee omgaan? Til ik hier te zwaar aan en zal ik hen alsnog apart uitnodigen?

Gelovige vriendinnen

Beste Gelovige,

Volgens uw vriendinnen hebt u een besluit genomen om in zonde te gaan leven en daarom hebben ze de uitnodiging voor uw housewarmingpartijtje afgeslagen. Dit is een buitengewoon verachtelijke opstelling die ook weinig christelijks heeft. Jezus zelf voelde zich niet te goed om met prostituees om te gaan.

Met mensen die zo’n smetvrees tentoonspreiden voor u, voor uw vriend en voor uw relatie, kunt u niet langer bevriend zijn, lijkt me. Het heeft dus geen zin om hen apart nog eens uit te nodigen. De inquisitie en de ketter gingen tenslotte ook niet samen gezellig een kopje thee drinken, nadat de ketter door de groot-inquisiteur was vernederd.

Schrijf hen een tweeregelig mailtje terug, waarin u mededeelt dat het u het beste lijkt om hen elke confrontatie met het huis der zonde te besparen. Wens hen voor de rest van hun leven nog veel rechtschapenheid toe en eindig met een welgemeend ’vaarwel’.

Artikelen in Festiviteiten, Liefde en relaties, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , , .

rev="post-912" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 14 juni 2007 01:19

Vriendin en tandarts maken ongevraagd foto’s

Beste Beatrijs,

Ik ga vaak een dagje uit met een vriendin die de digitale camera kwistig hanteert. Zij maakt foto’s aan de lopende band. Ik zeg haar dat ik dat niet wil, maar zij lacht en gaat rustig verder. Het is voor haar dagboek, zegt ze. Voor haar bestseller, die ze ooit gaat schrijven. Maar ik wil helemaal niet in haar ’bestseller’ voorkomen. Ik wil niet dat ze steeds onverwachts wanneer ik bijvoorbeeld aan het afrekenen ben in een winkel, foto’s van mij maakt. „Gotcha!”, zegt ze dan. Zij vindt mij maar een rare druif dat ik dat niet leuk vind. Ander voorbeeld: bij mijn laatste tandartsbezoek maakte de assistente een foto van mij voordat ik er erg in had. Ik lag net hulpeloos in de stoel. „Voor het dossier”, zei ze ter verklaring. Je kunt toch niet zomaar zonder toestemming foto’s maken van iemand? Bestaan hier geen beleefdheidsregels voor?

Wil niet op foto

Beste Wil niet,

Als mensen niet gefotografeerd willen worden, dan staan ze in hun recht. Normaal gesproken respecteert de fotograaf die wens. Dat uw vriendin zich niets van u aantrekt is eigenaardig en voor u een goede reden om ruzie te maken. Blijkbaar heeft ze niet in de gaten dat het u menens is. Wees duidelijker. Doe iets, loop desnoods weg van de afspraak, tenzij ze de foto wist en de camera opbergt. Als uw vriendin over u heen walst en doorgaat met fotograferen, komt de klad in de vriendschap, dat zal duidelijk zijn. Doe uw beklag bij de tandarts over het fotobeleid. Ik neem tenminste aan dat het u niet gaat om röntgen-foto’s van uw gebit, maar om een foto van uw gezicht. Misschien kan de tandarts duidelijk maken wat de bedoeling is. Als u geen foto van uzelf in zijn archief wil, moet u vragen of hij de foto wil verwijderen.

Artikelen in Vrienden en kennissen, Zakelijke relaties.

rev="post-796" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 juni 2007 22:55

Lintje doorknippen

Beste Beatrijs,

Ik heb een vraag over een officiële opening van een gebouw. Is het dan gebruikelijk dat degene die het lint doorknipt een stuk van het lint krijgt of wellicht de schaar?

Wie krijgt het lint?

Beste Wie krijgt,

Ik kan me niet voorstellen dat reguliere lintdoorknippers (toch meestal de koningin of de burgemeester of een BN’er) veel belangstelling hebben voor een stuk lint of een schaar. Mocht de knipper het lint als aandenken willen bewaren, dan raapt hij dat zelf wel op. Dat hoeft u niet te doen. De schaar incasseren gaat te ver. Die moet terug naar de rechtmatige eigenaar.

Artikelen in Het publieke domein, Traditionele etiquette.

rev="post-1421" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 juni 2007 19:38

Collega steelt

Beste Beatrijs,

Ik ben een meisje van 15 jaar en werk met veel plezier om wat bij te verdienen bij de Albert Heijn. Laatst zag ik dat een collegaatje van mij een vrij groot aantal pakjes sigaretten stal. Ik durfde haar er niet op aan te spreken, omdat ik bang ben dat ik daardoor problemen krijg met haar of met andere collega’s. Ik wil het ook niet vertellen aan mijn baas, want dat voelt als verklikken. Maar als het uitkomt, word ik misschien ook als verdachte beschouwd. Wat moet ik hier nou mee?

Getuige van diefstal

Beste Getuige van,

Ik begrijp heel goed dat je je collega niet rechtstreeks wil aanspreken. Haar aangeven bij de baas is ook niet prettig, want je voelt je dan een verrader. Aan de andere kant is het achterover drukken van een stapel sigarettenpakjes serieuze diefstal, crimineel gedrag.

Anoniem rapporteren is een mogelijkheid: een geprint briefje met wat je gezien hebt, waar, wanneer en door wie. Diefstal door werknemers is een enorm probleem in winkels, niet alleen in supermarkten. Tien procent van de omzet schijnt ermee heen te gaan. Chefs weten dat het gebeurt en ze weten ook hoe gevoelig zoiets ligt onder collega’s – mensen klikken niet graag. Bovendien kan de leiding niet op willekeurige beschuldigingen afgaan, want die kunnen in theorie vals zijn.

Een dief zal daadwerkelijk moeten worden betrapt door de werkgever. Als je een anonieme tip geeft aan de leiding, zullen zij haar in de gaten gaan houden door de kas en de voorraden extra te controleren. Als het een eenmalige actie was van je collega, komt er verder niets van en zal ze vrijuit gaan. Als het stelen een patroon is, zal ze door je tip op een gegeven moment tegen de lamp lopen.

Artikelen in Collega's.

rev="post-517" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 juni 2007 01:21

Alleen seks

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 57, sinds twee jaar gescheiden. Een paar maanden geleden ontmoette ik een man in de kroeg en na een aantal ontmoetingen deelden we het bed. In het begin was ik daar wel hoteldebotel van. En blij dat iemand me leuk vond.

Nu lijkt het erop dat deze persoon echt verliefd op mij is geworden en dat ervaar ik als een last. Hij is lief en aardig, maar bij mij is de vlam niet in de pan geslagen. Ik heb mijn twijfels wel eerlijk aan hem verteld, anderzijds laat ik het toch voortbestaan.

Mijn vriendinnen zeggen: „Geniet er toch gewoon van.” In ons samenzijn kan ik ook wel genieten, maar ik merk dat ik door de buitenwereld niet gezien wil worden als zijn vriendin. Misschien voelt deze man zich extra tot mij aangetrokken doordat ik wat afstand houd. Tegelijkertijd ben ik ook bang dat ik iets moois weggooi, als ik er een punt achter zet. Daar komt nog bij dat onze interesses nogal ver uiteenliggen. Ongemerkt en onbedoeld kom je zo toch in een relatie terecht, waar ik absoluut niet klaar voor ben. Wat is uw advies in dezen?

Zal ik hem houden?

Beste Zal ik hem,

Maak een eind aan deze relatie. Ermee doorgaan is niet eerlijk. Niet tegenover uzelf en ook niet tegenover deze man. U gooit niet ’iets moois’ weg, want u hebt helemaal niets moois. U gaat af en toe naar bed met iemand tot wie u zich niet bijzonder aangetrokken voelt en met wie u voor geen goud een stel wil vormen tegenover de buitenwereld.

Dat betekent dat u zich een beetje schaamt voor deze man. Het komt erop neer dat u hem af en toe gebruikt voor bedpleziertjes, maar dat u geen serieuze verhouding met hem wil. Omdat hij intussen verliefd op u is geworden, maakt u dus misbruik van hem. Het is allemaal zonde van de tijd, de moeite en de energie, dus houd ermee op. In het algemeen is het beter pas met een nieuw persoon naar bed te gaan, wanneer u het echt heel graag wil. Niet alleen omdat er niets op tegen is. Die motivatie is te dun en leidt veelal tot katterigheid.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-111" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 juni 2007 00:18

Niet sexy genoeg gekleed

Beste Beatrijs,

Ik (studente, 19 jaar) kleed en verzorg mezelf goed en ik heb plezier in mijn studie. Ik heb nog nooit een vriend gehad. Sommige medestudentes vinden dat helemaal niet vreemd. Ze vinden mij ouderwets, omdat ik me niet ’bloot’ kleed, dus geen diepe decolletés draag of korte rokjes. Ze zeggen dat ik er niet als een vrouw uitzie maar als een kind. Soms heb ik het gevoel dat vrouwen die wel uitdagend zijn, meer succes hebben met relaties. Klopt het dat ik te ouderwets ben voor deze maatschappij en dat een man niet snel interesse in mij zal tonen?

Ouderwets meisje

Beste Ouderwets,

Het is misschien even zoeken, maar er lopen zeker mannen en jongens rond die niet bijzonder dol zijn op moderne, bloot geklede meisjes. Die vinden ze dan ordinair of, wat ook voorkomt, ze zijn er een beetje bang voor. Ook al schrijft de mode ’nietsverhullend’ voor als toppunt van sexy, dat betekent nog niet dat u daarin mee moet gaan, zeker niet als u zich onprettig voelt in uitdagende kleren. De mode is zo dwingend als u zelf toestaat en als u om u heen kijkt, zal het u opvallen dat niet iedereen zich volgzaam betoont en dat sommigen de voorkeur geven aan een andere stijl. Het wemelt inderdaad van de blote, sexy meisjes, maar er zijn ook sportieve meisjes die altijd broeken aanhebben, of gothic types of brave meisjes met plooirokjes en twinsets, of tomboys in truien en T-shirts, en nog allerlei andere meisjes in een saaie, niets-bijzonders-outfit. Of de bloot geklede meisjes allemaal fantastische relaties hebben betwijfel ik. Ouderwets zijn hoepelrokken, smockjurkjes en tuinbroeken. Die zie je nooit meer. Maar die draagt u ook niet. Voor de rest is alles toegestaan. En onthoud dat meisjes veel meer belang hechten aan kleding en er veel meer mee bezig zijn dan jongens. Jongens zijn geïnteresseerd in de meisjes zelf – de verpakking zegt hun net iets minder.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-1291" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 31 mei 2007 22:15

Moeder voedt niet op

Beste Beatrijs,

Laatst werd ik (vrouw van middelbare leeftijd) in de supermarkt geconfronteerd met een bijzonder staaltje van niet-opvoeden. Moeder (type broekrok, parelketting) had drie jonge kinderen bij zich. Het oudste kind, hooguit vijf, trok zijn jongere broertje al gillend en krijsend op zijn knietjes over de supermarktvloer. Bij de betaalpaal aangekomen stond ik tegenover dit gezin. Terwijl ik sta af te rekenen, word ik door de oudste snottebel tot drie keer toe uitgemaakt voor ’stoute mevrouw’. Moeder stond erbij en keek ernaar. Ik bedoel: zij liet haar irritante zoontje z’n gang gaan. Mijn reactie was: ’Ik stout? Ik vind jou behoorlijk stout, omdat je dat zomaar zegt.’ Die reactie was uiteraard bedoeld om moeder op haar plaats te zetten. Achteraf vind ik het jammer dat ik niet rechtstreeks tegen die mevrouw heb gezegd dat het erg onbeleefd was om haar kind niet tot de orde te roepen. Had ik dit moeten doen of was mijn indirecte sneer voldoende?

Moeder voedt niet op

Moeder voedt niet,

Een onbekende in de supermarkt kan weinig tot niets ondernemen tegen een astrant kind in gezelschap van z’n moeder. Mama is toch echt de enige die op zo’n moment kan en moet ingrijpen. Kennelijk is die moeder murw geraakt door haar eigen opvoedingsonmacht en is ze onhebbelijk gedrag van haar kinderen normaal gaan vinden. Hoe dan ook, het heeft geen zin om uw gram op de kleine te halen via z’n moeder. Haar rechtstreeks aanspreken op het gedrag van haar kind zal niet helpen. Ze zal woedend worden dat u het waagt iets van haar bloedjes van kinderen te zeggen, en nog woedender omdat u haarzelf ook terechtwijst. Zware ironie is verleidelijk in zo’n situatie. U zegt tegen de moeder: ’Ach, wat hebt u toch een beleefd en welopgevoed kind.’ Ook dit zal zij u niet in dank afnemen. Elke corrigerende opmerking leidt onontkoombaar tot uitingen als ’Waar bemoeit u zich mee?!’ Verloren moeite voor een incidentje van niks. U kunt beter uw schouders ophalen en het brutaaltje stiekem uw tanden laten zien in een onwaarachtige Bokito-achtige grijns. Met een beetje geluk wordt de kleine daardoor geïntimideerd.

Artikelen in Kinderopvoeding, Winkels.

Gelabeld met , .

rev="post-1716" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 31 mei 2007 12:29

Betalen voor klussen

Beste Beatrijs,

Ik ben een weduwe van 72 en woon gelukkig nog zelfstandig. Een handige kennis van mijn zoon helpt mij nu en dan met zware klussen om het huis en in de tuin. Ik ben hier vanzelf erg blij mee. Maar het bezwaart me dat de kennis in kwestie niets weten wil van een vergoeding voor zijn werkzaamheden. Alle keren dat ik hem er iets voor wilde geven, weigerde hij de (financiële) beloning aan te nemen. Keerzijde hiervan is dat ik steeds grotere aarzelingen heb, hem in te schakelen. Ik wil me namelijk geen profiteur voelen. Hoe ga ik hiermee om?

Voor wat hoort wat

Beste Voor wat,

Begrijpelijk wil de vriend van uw zoon geen geld aannemen voor de hand- en spandiensten die hij af en toe voor u verricht. Hij doet dat uit altruïsme, omdat hij u wil helpen. Geld geven heeft in een situatie van vrijwillige aardigheid iets kils en vernederends. Tegelijk kan ik me voorstellen dat u zich bezwaard voelt door zijn weigering, want u vindt het niet prettig om bij een relatief onbekende in de schuld te staan. De oplossing is om hem een cadeautje te geven met een zeker vertoon van autoriteit. Dus op zo’n manier dat hij het niet kan weigeren, omdat u zich anders beledigd zou voelen. Dat kan een mooie fles wijn zijn of iets wat veel op geld lijkt maar het niet is, namelijk een cadeaubon. De waarde daarvan laat ik aan uw eigen inzicht over – als u eerder geprobeerd hebt 25 euro te geven, dan maakt u er nu een cadeaubon van 25 euro van. Die bon doet u in een mooie dubbele kaart, op die kaart schrijft u een paar hartelijke woorden van dankbaarheid, en die kaart plus cadeaubon stopt u in een envelop met zijn naam erop.

De volgende keer dat hij een klusje heeft opgeknapt, drukt u hem bij het afscheid de envelop in de hand, en u mompelt ’aardigheidje’. Hij voelt dat er een kaart in zit en niet alleen een bankbiljet, dus hij zal de envelop aannemen. Wat ook kan, is de envelop per post naar zijn huis sturen. Hij zal het zeker leuk vinden om zoiets te krijgen. Als u in de toekomst vindt dat u toch te vaak een beroep op hem moet doen in verhouding tot jaarlijks of halfjaarlijks een cadeaubon, dan raad ik u aan een klusjesman te zoeken, die u gewoon kunt betalen voor zijn diensten. Een en ander hangt een beetje samen met de frequentie waarmee u gebruikmaakt van zijn hulpvaardigheid.

Artikelen in Vrienden en kennissen, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-1658" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 31 mei 2007 11:21

Geldcadeau met terugwerkende kracht

Beste Beatrijs,

Onlangs was een familielid jarig en zij wilde graag geld voor een nieuwe tuinset. Oké, we geven liever cadeautjes, maar als ze dat zo graag wil, dan geven wij een envelop. Die dag komen we daar aan, blijkt dat zij de tuinset al van haar partner gekregen heeft. ‘Maar,’ zei ze, ‘dan gebruiken we jullie geld voor de kussens’. Nou ja, dan dat maar. De bank stond er al en die hebben we bij het weggaan bewonderd, maar het bleek dat de kussens ook al gekocht waren! We hebben maar ‘oh’ en ‘ah’ geroepen, maar op de terugweg zat het me toch niet lekker. Ik ken uw mening over geld geven, maar ik vroeg me toch af of hier wel de juiste volgorde in acht werd genomen. Je zou verwachten dat iemand eerst geld vraagt en dan pas iets gaat kopen. Maar dit familielid had al iets gekocht en ging daarna pas geld vragen.

Subsiediegever achteraf

Beste Subsidiegever,

U hebt gelijk. Als iemand geld vraagt bij wijze van cadeau, dan kan dat alleen wanneer het aldus ingezamelde geld aangewend wordt voor een toekomstige, welomschreven aanschaf – niet voor iets wat in het verleden is gekocht. Het gevaar van de omgekeerde volgorde is dat elk object, elke willekeurige kostenpost achteraf door de dankbare ontvanger kan worden gepromoveerd tot dat ene speciale dingetje, waaraan de gever heeft bijgedragen. ‘Het tuinameublement, of nee de kussens, ik bedoel eigenlijk die hortensia die daar al drie jaar staat’ – alles is dan mogelijk. Zelfs is het denkbaar dat de geldontvanger zegt: ‘Zie je die smakelijke biefstuk op je bord, en die grand cru wijn die we drinken? Allebei mogelijk gemaakt door jullie gulle giften.’ Maar het is niet de functie van een cadeau om de gaten in iemands huishoudportemonnee te dichten of om uitstaande parkeerbonnen te helpen betalen. En een genodigde op een feestje hoeft niet zijn eigen eten te bekostigen. Als iemand dat wil, dan gaat hij wel naar een restaurant.

Daarom zal de etiquette zich tot haar laatste snik blijven verzetten tegen de gewoonte van in het wilde weg om geld vragen, zonder dat er een duidelijke bestemming voor is.

Artikelen in Cadeaus, Familie, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-733" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 24 mei 2007 20:59