↑
Spring naar inhoud

Naar begrafenis van vreselijke schoonmoeder?

Beste Beatrijs,

Al 25 jaar ben ik heel gelukkig met mijn echtgenoot, maar al zolang als ik hem ken heb ik problemen met zijn moeder. Ze heeft de gewoonte om mij, het liefst in gezelschap, te schofferen. Meestal ging het om niks, mijn zelfgebakken taart die niet deugde, dat mijn haar niet goed zat, enzovoort. 22 jaar van mijn huwelijk heb ik daarmee kunnen leven, te meer ook omdat ik ben opgevoed met ‘Eert uw vader en uw moeder’. Op een gegeven ogenblik, na weer een rotopmerking aan mijn adres tijdens een familiefeestje, was voor mij de maat vol. Ik heb toen besloten dat ik niets meer met haar te maken wil hebben. Mijn man kan zich hierin vinden, gaat met onze kinderen regelmatig bij haar op bezoek en ontvangt haar af en toe in ons huis als ik afwezig ben. Dit gaat nu al drie jaar redelijk. Het is geen ideale situatie, maar het is een goed compromis tussen mijn man en mij. Ik begrijp heel goed en wil ook graag dat hij in contact blijft met zijn moeder.

Maar nu mijn vraag: Mijn schoonmoeder (over de tachtig) heeft natuurlijk niet het eeuwige leven. Mijn man zei laatst dat hij, mocht zijn moeder overlijden, het heel erg op prijs zou stellen als ik bij haar begrafenis aanwezig zou zijn. Moet ik dit inderdaad doen? Ik voel er niets voor, ook omdat ik het hypocriet zou vinden, maar mijn man vindt dat ik het voor hem moet doen. Wat vindt u?

Laatste eer of niet?

Beste Laatste eer,

Een begrafenis is een ritueel dat bedoeld is voor de nabestaanden. U zou uw man in de steek laten, als u thuis zou blijven. Uw relatie met de overledene is in dit geval minder belangrijk dan de relatie met uw man. Hij is al die tijd achter u blijven staan en hij heeft zich neergelegd bij uw beslissing om geen contact meer te hebben met uw schoonmoeder. Hij kon uw standpunt in deze begrijpen en respecteren. Dat is mooi van hem. Het is natuurlijk ook goed dat u hem en de kinderen alle vrijheid hebt gegeven om hun eigen contacten met zijn moeder (hun oma) te blijven onderhouden. Dat hebt u als gezin prima opgelost. Veel mensen zijn niet tot die ruimhartigheid in staat, en het ís ook moeilijk om het op die manier te plooien en geen ruzie te krijgen.

De huidige situatie gaat nog een tijdje zo door. En dat kan trouwens nog best lang duren, wie weet wordt uw schoonmoeder wel 95 jaar! Hoe dan ook, als het moment van haar dood eenmaal daar is, sta dan uw man terzijde bij de begrafenis en wees aanwezig. U hoeft op dat moment niet meer bang voor haar te zijn, want ze kan u toch niet meer neersabelen. U zult geen traan laten bij de plechtigheid en dat hoeft ook niet. U bent er voor uw man en dit is een aangewezen moment voor een gezin om zich als eenheid op te stellen.

Artikelen in Dood en begrafenis, Huwelijk en scheiding, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-921" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – dinsdag 31 juli 2007 01:31

Juf kan niet spellen

Beste Beatrijs,

Mijn vierjarige dochter gaat binnenkort naar de basisschool en een paar weken geleden ontvingen we een uitnodiging om alvast te komen kennismaken. Heel aardig natuurlijk, ware het niet dat de pret getemperd werd door een dikke dt-fout. Het kaartje zag eruit als ’een zoveel duizendste kopie van…’, waaruit ik de conclusie trok dat niemand dit durfde te corrigeren bij de leerkracht. Begrijpelijk, want welke ouder wil te boek staan als notoire zeurpiet, betweter, muggezifter, enzovoorts. Dat er geen geld is voor een leuker kaartje kan ik me nog voorstellen, maar foutloos schrijven kost geen geld. Moet ik me er maar bij neerleggen dat dit het gebruikelijke niveau is of zal ik er iets over zeggen? En hoe kan ik dat het beste doen?

Juf kan niet spellen

Beste Juf kan niet,

Dit is een voorproefje van wat u te wachten staat. In de komende jaren zult u nog heel wat briefjes van juffen van uw kind krijgen die niet om aan te zien zijn qua spelling, opmaak en zinsbouw. Veel jonge mensen die voor de klas staan, hebben niet voldoende niveau in spelling en rekenen. Daar kunnen ze zelf niet veel aan doen – de pedagogische academies leggen de lat niet hoog genoeg. U kunt er maar beter aan wennen, want dat is de stand van zaken. Ook al doet u moeite om deze specifieke fout te laten corrigeren, de volgende keer gaat het weer ergens anders mis. En inderdaad, de leerkracht voelt zich vernederd wanneer ouders op taalfouten wijzen. In de hogere klassen van de basisschool (vanaf groep 6) staat er trouwens vaker iemand voor de klas die wel kennis van zaken heeft.

Artikelen in Kinderopvoeding, Scholen en verenigingen, Taalgebruik, Zakelijke relaties.

rev="post-1190" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 30 juli 2007 23:28

Vrienden van ouders op bruiloft?

Beste Beatrijs,

Mijn dochter gaat in oktober trouwen en meent dat zij vrienden van ons moet uinodigen voor de huwelijksvoltrekking/receptie omdat de etiquette dit zou vereisen. Mijn dochter en haar aanstaande echtgenoot kennen onze vrienden wel, maar hebben daar nooit contact mee. Incidenteel ontmoeten zij hen bij ons. Volgens ons wordt de etiquette niet geschonden als zij onze vrienden niet uitnodigt.

Ook vrienden van ouders?

Beste Ook vrienden van,

Nee, uw dochter hoeft hen zeker niet uit te nodigen. Tenzij u weet dat uw vrienden het dol zouden vinden om het huwelijk van uw dochter mee te maken. Maar als u voorziet dat uw vrienden niet speciaal zitten te springen om hun opwachting te maken, dan kan uw dochter hen beter niet uitnodigen. Het probleem met een huwelijksinvitatie is dat respons verplicht is. Gaat een genodigde niet naar de bruiloft, dan vereist de etiquette wél felicitaties door middel van een kaartje en eigenlijk ook een cadeau of een bijdrage aan het cadeau. Een uitnodiging aan gasten die toch niet zullen komen, wordt dan al gauw opgevat als ’hengelen naar een cadeau’. En dat kan uw dochter beter niet doen. Ze moet de mensen uitnodigen die zij en haar man ook daadwerkelijk graag willen zien op hun bruiloft.

Artikelen in Bruiloft, Ouders en volwassen kinderen, Traditionele etiquette, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1132" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 30 juli 2007 22:27

Telefoon opnemen in ziekenhuis

Beste Beatrijs,

Ik ben specialist in een ziekenhuis. De dames van ons secretariaat nemen de telefoon op met: ‘Goedemorgen (middag), met het secretariaat van de polikliniek reumatologie.’

Onlangs heeft de leiding besloten dat de dames hun voornaam hieraan moeten toevoegen ’omwille van de vertrouwelijkheid naar buiten toe en het informele tintje’. Dit stuit op behoorlijke weerstand, vooral van de wat oudere medewerkers. In het verleden heeft dit geleid tot onaangename situaties. Patiënten willen dan ’Norma’ of ’Juliëtte’ spreken (en dan is Norma 50 jaar en de beller 22). Ook bij onze buren in het ziekenhuis, de afdeling psychiatrie, hebben de medewerkers van het secretariaat bezwaar tegen de verplichting hun voornaam te noemen aan de telefoon. Op die afdeling zijn patiënten soms agressief en grensoverschrijdend, en medewerkers willen hun eigen privacy en veiligheid bewaken. Ikzelf stel me aan patiënten altijd voor met mijn voor- en achternaam en functie („Jan-Jaap Jansen, reumatoloog”). Ik hoor nu dat sommige patiënten naar het secretariaat bellen en vragen of ze Jan-Jaap kunnen spreken. De dames vinden dat volstrekt ongepast (ik heb er wat minder moeite mee, maar zou het zelf nooit doen). Heb ikzelf patiënten aan de lijn, dan word ik zelden of nooit zo aangesproken. Wat vindt u van onze nieuwe richtlijn?

Met of zonder voornaam?

Beste Met of zonder,

Een typisch voorbeeld van overbodig management met de verkeerde prioriteiten. Uw leidinggevenden hebben natuurlijk bepaalde theorieën in een boekje gelezen of op de hei met elkaar zitten brainstormen. Vervolgens kregen ze een ongelooflijk dom idee. Die managers hebben geen idee van de praktijk in een ziekenhuis. Ze hebben nooit van hun leven een patiënt gezien of aan de telefoon gehad, dus ze kunnen zich geen voorstelling maken van hoe het toegaat. Ze bedenken een lekker klinkend cliché als: „Het moet persoonlijker!” Ongetwijfeld hebben ze ook allerlei ideeën over ’zorg op maat’ en ’de unieke relatie patiënt-zorginstelling’. Holle woorden die nergens op slaan en waar niemand mee gediend is. Ik zou zeggen: laten de medewerkers het voorschrift naast zich neerleggen. Ze moeten het gewoon niet doen. Het is de vraag of de managers gaan controleren. Als ze dat wel doen, dan kunnen de betrapten zeggen dat ze het vergeten waren. De oorspronkelijke routine was perfect. Niets aan veranderen. Opbellende patiënten zijn niet geïnteresseerd in de voornamen van mensen die de telefoon opnemen. Patiënten willen worden doorverbonden, afspraken maken, uitslagen horen. Ze willen van alles, maar geen persoonlijke relatie met de secretaresse. Bovendien leidt deze quasi-vertrouwelijkheid maar tot andere ellende. Patiënten zijn inderdaad al assertief en grensoverschrijdend genoeg dezer dagen. Dat hoeft het management niet aan te moedigen.

Patiënten en personeel in zorginstellingen kunnen beter op een zakelijke, vriendelijk-beleefde manier met elkaar omgaan. Het scheppen van een sfeer van oudejongens-krentenbrood (tutoyeren, voornaamgebruik) geeft een valse voorstelling van zaken. De betrokkenen onderhouden zich tenslotte niet met elkaar omdat ze elkaar zo aardig vinden.

Ik raad u ook aan om u niet langer met uw voornaam voor te stellen aan patiënten. Het wekt verwarring en een oneigenlijk soort intimiteit. U spreekt uw patiënten toch ook niet met hun voornaam aan, mag ik hopen? Om uzelf voor te stellen, volstaat ’Jansen, reumatoloog’, terwijl u de patiënt een hand geeft.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Telefoon, Zakelijke relaties.

rev="post-2693" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 30 juli 2007 00:52

Collega’s met decolletés

Beste Beatrijs,

De hele dag word ik op mijn werk, een groot Nederlands bedrijf, geconfronteerd met de decolletés van mijn collega’s. Echte inkijkers, zeg maar. Het zijn niet alleen de jonge grietjes met grote of kleine borsten, ook de 50-plus-vrouwen schromen niet mij het volle zicht op hun boezem te gunnen.

Zelf vind ik dit niet zo passen in de werksfeer, het leidt ontzettend af, ook mij als hetero medevrouw, maar het schijnt mode te zijn. Wat vindt u hiervan? En kan ik er iets van zeggen? En zo ja, wat en hoe dan, want er is geen officiële dresscode in ons bedrijf en mijn afdelingschef vindt het wel oké zo.

Last van opdringerige borsten

Beste Last van,

Ik kan me iets voorstellen bij uw klacht. De werksfeer is een andere dan de uitgaanssfeer en mensen zouden het onderscheidingsvermogen moeten hebben om zich verschillend te kleden naar gelang de situatie. Het werk vraagt om zakelijke, niet al te expressieve outfits, omdat te veel nadruk op iemands lichaam afleidt van waar iedereen mee bezig is, namelijk werk. Of die afleiding aangenaam is (jonge vrouwen met sappige borsten) of afstotend (in lillend vet verzonken navels-met-piercings, gerimpelde decolletés) doet niet ter zake. Die afleiding zou er domweg niet moeten zijn, niet ten positieve en niet ten negatieve.

De mode van dit jaar draait heel erg om het decolleté. In de winkels zijn deze zomer alleen maar een soort babydolls te vinden met gapende leegtes op de plaats waar zich normaal borstbedekkende stof bevindt. De vrouw die zoiets aanschaft kan daar laagjes onder dragen, maar dat doet natuurlijk niemand, zeker niet als het iets warmer is. En de blote navelmode is ook nog steeds niet voorbij. Dat laat onverlet dat mensen op hun werk toch iets rustigs zouden moeten aantrekken. Een gewoon bloesje of T-shirt zonder inkijk, iets waardoor collega’s of klanten níet denken: ben ik hier in een disco of strandtent verzeild geraakt?

Uw baas is niet geïnteresseerd, zegt u. Misschien moet u het hogerop zoeken. U werkt bij een groot bedrijf, dus is er een of andere raad voor het personeel. Schrijf een brief naar de medezeggenschaps- of ondernemingsraad waarin u een pleidooi houdt voor het bedekt houden van de menselijke romp. Blote benen en armen vooruit, maar als u bezig bent met uw Excell-sheets, hebt u geen behoefte aan andervrouws blote buiken of verleidelijk bedoelde borstpartijen. U wilt op uw werk niet seksueel geprikkeld/ uitgedaagd/ geïntimideerd/ in de schaduw gesteld worden. U wil gewoon uw werk doen zonder dat uw gedachten steeds door collega’s in een seksuele richting worden getrokken. Stuur de brief in kopie door naar het personeelsblad. De brief zal ongetwijfeld geplaatst worden in het blad en hij zal op de agenda van de MR/OR-vergadering worden besproken. U zult medestanders ontmoeten en tegenstanders ontmoeten. In ieder geval zal er een discussie plaatsvinden. Het lijkt me de moeite van het proberen waard.

Artikelen in Collega's.

Gelabeld met .

rev="post-1295" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 9 juli 2007 22:39

Geld uitlenen aan vriend

Beste Beatrijs,

Graag zou ik een vriend uit de nood helpen en hem 20.000 euro lenen. Waar moet ik aan denken als ik een schriftelijke overeenkomst opstel? Hebt u een model?

Weldoener in spe

Beste Weldoener in spe,

Het is heel onverstandig om zoveel geld (20.000 euro?!) uit te lenen aan een vriend. Een dergelijk bedrag moet hij bij de bank lenen, niet bij een vriend. Als de bank hem dat geld om een of andere reden niet wil lenen, dan denkt de bank dat hij het niet terug zal kunnen betalen. Precies hetzelfde geldt voor u. Leen hem 20.000 euro uit en u zult het niet terug krijgen, of u nou wel of geen overeenkomst op papier zet en laat ondertekenen.

Als u uw vriend zoveel geld uitleent, zal dat uiteindelijk na verschrikkelijk veel gezeur een schenking blijken te zijn (want u krijgt het niet terug). Dan kunt u er beter meteen een schenking van maken, dan hoeft u zich in de toekomst nooit als deurwaarder op te stellen om het weer terug te krijgen en u krijgt ook geen ruzie. Voor een schenking hebt u geen overeenkomst nodig. Die maakt u gewoon over.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-1398" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 9 juli 2007 19:15

Bonbons uit restaurant meenemen?

Beste Beatrijs,

Ter gelegenheid van mijn verjaardag gaf ik onlangs een diner voor kinderen en kleinkinderen. Het was allemaal fantastisch, het eten was heerlijk. Mooie locatie, verzorgde tafel en prima sfeer. Tot slot was er koffie met friandises. Maar het diner was zo copieus geweest dat niemand meer zin had in de (handgemaakte) bonbons. Ze bleven op de schaal liggen. Op de rekening stond een post van 75 euro voor friandises.

Mijn vraag is of ik deze bonbons mee had mogen nemen. Man en kinderen vonden dat dat beslist niet hoort. Ik heb het dus niet gedaan, maar als ik nog denk aan al dat dure lekkers dat achterbleef, heb ik spijt als haren op mijn hoofd. Wij hebben hier wel vaker onenigheid over. Op ons huwelijksjubileum vorig jaar bleef er een grote schaal met gebakjes onaangeroerd over. Ook toen vond mijn man dat je het niet kunt maken dit mee te nemen. Ik had bij die gelegenheid zelf geen tijd gehad om een gebakje te eten, en de volgende dag moest ik voor andere gasten taart gaan kopen. Over verspilling gesproken. Ik weet dat dit in het buitenland wél gebeurt. Wie z’n eten niet opkrijgt geeft het personeel een zogenoemde doggybag om de restanten in te vervoeren. Hoe zit het nu? Is de doggybag een schending van de etiquette?

Wel betaald, niet geconsumeerd

Beste Wel betaald,

Natuurlijk had u die bonbons moeten meenemen! Geen twijfel over mogelijk. U hebt daar 75 euro voor betaald, dus ze zijn van u. Nu u ze heeft achtergelaten, gaat dat restaurant ze de dag daarna verkopen aan iemand anders. En maakt dus dubbele winst!

Hetzelfde geldt voor de gebakjes van het huwelijksjubileum. Natuurlijk had u die mogen meenemen. Inderdaad, in het buitenland (vooral in Amerika) komt dit vaker voor, omdat de porties daar groter zijn. Maar hier in Nederland kan het ook. Denk aan Chinese restaurants – goedkoop of duur, maakt niet uit. De klant hoeft trouwens niet zelf een doggybag aan de ober te overhandigen. Elk zichzelf respecterend restaurant beschikt over aluminiumfolie wegwerpcontainertjes, waarin ze eten kunnen verzamelen om aan klanten mee te geven.

Geen enkel restaurant, ook niet in Nederland, zal een verzoek van klanten weigeren om voedsel mee te nemen waarvoor betaald is, dus schroom vooral niet in de toekomst.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca, Verjaardag.

rev="post-2507" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – maandag 9 juli 2007 01:24

Vrouwelijk initiatief

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 58. Ik heb op dansles een man ontmoet die ik wel leuk vind. Vanaf het begin zeiden we tegen elkaar dat het alleen maar vriendschap was. Wij kennen elkaar nu een half jaar en kort geleden wilde hij de vriendschap op een laag pitje zetten, terwijl ik juist meer voor hem was gaan voelen. Ik vond dat erg jammer. We komen elkaar nog regelmatig tegen en zijn weer met elkaar uit geweest. De laatste keer was erg gezellig, met na afloop een beetje vrijen. Dat gaf mij weer moed. De week erna was er weer dansles en deed hij erg terughoudend. Na afloop zei hij ’We bellen’ en liep weg. Wat moet ik hier mee? Moet ik afwachten of kan ik hem bellen en voorstellen om weer uit te gaan?

Wel of niet eropaf?

Beste Wel of niet,

U kunt beter afstand houden en u onbereikbaar opstellen, terwijl u er heel af en toe iets flirterigs doorheen gooit. Mannen worden niet opgewonden van beschikbare vrouwen die hen achtervolgen. Ze willen die vrouwen best verschalken, maar daarna zetten ze hen net zo hard weer aan de dijk. De man speelt graag de rol van jager. Voor een konijn dat uit zichzelf in de weitas springt, heeft de jager geen interesse en geen achting.

Begin maar eens met hem de volgende twee, drie keer straal te negeren op die dansclub. Wie weet doet uw ongenaakbaarheid hem weer ontvlammen. Op dat moment moet u niet onmiddellijk voor hem zwichten, maar hem vriendelijk en tegelijk vaag afhouden. Hoe meer moeite hij moet doen, hoe aantrekkelijker u in zijn ogen zult worden. Misschien gebeurt er helemaal niets op uw ’Ik zie niet dat je er bent’-actie en laat hij het er verder bij zitten. In dat geval ziet hij niet echt iets in u, dus dan zou het toch niet hebben geholpen om hem onder druk te zetten.

Artikelen in Liefde en relaties, Scholen en verenigingen.

rev="post-1159" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 5 juli 2007 23:03

Geen receptierij op huwelijksjubileum

Beste Beatrijs,

Binnenkort zijn wij 25 jaar getrouwd en we willen een groots opgezet feest geven voor ongeveer 175 mensen. Dat zijn er erg veel en het lijkt ons voor de genodigden niet prettig om twee keer in een rij te moeten staan. We stellen ons voor dat we bij aanvang van het feest ieders felicitatie in ontvangst nemen, waardoor wellicht een rij ontstaat. Maar aan het einde van de avond of als mensen naar huis gaan, willen we ze niet nog een keer in de rij laten staan om afscheid te nemen. Ik heb wel eens ergens kaartjes op tafel zien staan met een pakkende tekst erop om dit duidelijk te maken. Weet u hoe wij deze mededeling kunnen formuleren?

Niet in de rij, alstublieft

Beste Niet in de rij,

Ik denk dat het probleem zich niet zal voordoen. U bent ’een groots opgezet feest’ van plan. Dat betekent niet een betrekkelijk korte receptie van tweeënhalf uur, waar iedereen ongeveer tegelijk aankomt en weer vertrekt, maar een langer feest over de hele avond zonder vaste eindtijd. Dan gaan mensen op uiteenlopende tijden weer weg. U kunt ervan uitgaan dat sommige mensen alweer zullen vertrekken voor de laatste is aangekomen. Meestal houden ze het bij het afscheid heel kort: „’t Was leuk! Bedankt! Tot ziens!” Dus ik zie die rijen op het eind van het feest niet ontstaan. Kaartjes her en der op tafel met een ontmoedigende tekst om afscheid te nemen, lijkt me geen goed idee. Dat maakt geen hartelijke indruk. Begroeten bij binnenkomst en afscheid nemen bij vertrek hoort er nu eenmaal bij op een feest.

Artikelen in Huwelijksjubileum.

rev="post-1988" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 5 juli 2007 20:00