Beste Beatrijs,
Ik ben een jongen van 17 jaar en ik voel me eenzaam. Ik ben van mezelf erg stil en maak moeilijk contact. Ik denk vaak dat andere mensen negatief over mij denken, je kan zelfs zeggen dat ik bang ben voor mensen. Ik heb maar één vriend die ik geregeld zie, omdat we samen sporten. Ik kan alles kwijt bij hem, maar hij heeft ook zijn eigen vriendenkring en ik wil hem niet langer tot last zijn met mijn problemen. Dit jaar heb ik het vmbo afgerond en ik ga nu naar een vervolgopleiding. Ik ben bang dat ik daar ook geen vrienden krijg.
Geen vrienden
Beste Geen vrienden,
Een nieuwe opleiding is de beste kans om dingen anders aan te pakken in je leven. Denk van tevoren niet dat het wel zal mislukken. Om te beginnen moet je je niet druk maken over ‘wat andere mensen van je zullen denken.’ Ze denken helemaal niks, want ze zijn vooral met zichzelf bezig. Dat doe jij ook (blijkt uit je e-mail), en je kunt ervan uitgaan dat je niet heel anders bent dan andere mensen. Oké, je bent misschien wat stiller, maar daar is niets mis mee. Niet iedereen hoeft haantje-de-voorste zijn. Over je ene vriend schrijf je: ‘ik wil hem niet langer tot last zijn met mijn problemen.’ Dit is niet de goede instelling. Je hebt geen problemen, je zit alleen te piekeren over wat andere mensen van je vinden en ik kan het niet genoeg benadrukken: die andere mensen denken niet over jou na, ze zijn met zichzelf bezig. Voor iedereen is het een nieuwe opleiding, iedereen voelt zich onwennig en moet nieuwe mensen leren kennen. Ze zitten daar allemaal precies zoals jij!
Anderen zullen jou interessanter vinden, als jij je met hen bezighoudt in plaats van dat je stilletjes over jezelf tobt. Als jij aan een andere jongen vragen stelt (wat vind je van die leraar? woon je hier ver vandaan? wat doe jij meestal in het weekend? op welke school heb je gezeten? welke muziek vind je leuk? of iets anders simpels), dan zegt hij wel iets terug en dan krijg je een gesprek. Het maakt niet uit wat je zegt, áls je maar iets zegt. Ook al duurt het maar twee minuten, het is meer dan niets. Zet het gesprek voort de dag daarna, en daarna weer, en voordat je het weet, gaan jullie samen of met een groepje iets afspreken en heb je nieuwe vrienden. Neem je voor om op je nieuwe opleiding in je nieuwe klas de eerste week elke dag met tenminste één persoon te praten. De dag daarna met weer een ander. Stel vragen, luister, zeg iets terug, elke dag weer, en het komt goed.
Artikelen in Scholen en verenigingen, Tieners, Vrienden en kennissen.
Gelabeld met eenzaamheid.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 23 augustus 2007 00:40
Beste Beatrijs,
Onlangs logeerde ik met mijn volwassen dochter bij mijn schoonzus en zwager in Frankrijk. Zondagochtend aan het ontbijt vroeg de gastheer of wij het leuk vonden om ’s avonds een hapje te gaan eten in de plaatselijke herberg. Dat leek ons wel wat. Toen we ’s middags een wandeling maakten, kwamen we langs een cafeetje. Ik stelde voor daar wat te gaan drinken op mijn kosten. Mijn zwager moest lachen en zei: ‘Zo kom jij er goedkoop vanaf, als ik vanavond het eten betaal. Ik heb liever dat je de helft van het diner voor je rekening neemt.’ Ik was zo overrompeld dat ik onmiddellijk met zijn voorstel akkoord ging. Het cafébezoek nam ik ook voor mijn rekening. ’s Avonds bij het eten bestelde mijn zwager nog een fles dure wijn. ‘Dat vind je toch niet erg, hè?’ Durf dan maar eens nee te zeggen. Het eten was heerlijk, maar ik hield er toch een naar gevoel aan over. Had ik als gast spontaan moeten aanbieden om het hele diner te betalen als dank voor het feit dat we bij hen mochten logeren (we waren overigens niet met lege handen gekomen) of ging ik er terecht vanuit dat hun voorstel om buiten de deur te gaan eten deel uitmaakte van de door hun geboden gastvrijheid?
Wie betaalt het etentje?
Beste Wie betaalt,
Eén nacht is te weinig, twee nachten is een twijfelgeval, maar bij drie nachten logeren is het raadzaam om de gastheer/vrouw plus eventuele kinderen mee uit eten te nemen. Een kwestie van wederkerigheid. Wie ergens een paar nachten logeert spaart hotelkosten uit. Daar mag wel iets tegenover staan. Een etentje buitenshuis op kosten van de gasten is dan een aardig gebaar tegenover degene die gedurende de logeerpartij dagelijks een smakelijke maaltijd moet componeren en op tafel zetten voor meer dan het gebruikelijke aantal mensen.
Het was soepeler verlopen als u ’s ochtends tegen uw schoonzuster en zwager had gezegd: ‘Dat was weer heerlijk eten gisteravond. Weet je wat, we trakteren jullie op een etentje, dan hoeft er vanavond niemand te koken. Weten jullie een leuk restaurant dat niet al te duur is?’ Dan had de gastheer zijn onhartelijke opmerking niet gemaakt en dan hadden die ongelooflijk miezerige toestanden over ‘wie betaalt de drankjes in het café?’ en ‘kan er nog een flesje wijn vanaf?’ zich niet voorgedaan. Het verdient aanbeveling als logés zich van hun royale kant laten zien, als ze daarover beschikken.
De cadeautjes die u als gast meeneemt voor het gastgezin moet u niet in deze berekeningen betrekken. Dat zijn gewoon aardigheidjes, en daar had u ook zeker geen grote kosten voor hoeven te maken. Als dit stel bij u komt logeren gaat het andersom: zij nemen wat niet-dure kleinigheidjes mee, u kookt een paar smakelijke maaltijden en als dank nemen zij u een keer mee uit eten.
Artikelen in Eten en drinken, Schoonfamilie.
Gelabeld met etentje, geld.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 16 augustus 2007 21:27
Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van 66, redelijk welbespraakt en vervul nog allerlei functies. Hoewel mijn dagen welbesteed zijn en ik prima tevreden ben met hoe ik mijn leven vormgeef, denken anderen daar anders over. Ik krijg heel vaak van verschillende kanten ongevraagd advies: vanaf hoe ik een kwast moet vasthouden, telefoneren, zitten, in een auto schakelen, boodschappen dragen tot en met hoe ik levensvragen filosofisch moet bekijken. Blijkbaar is er veel fout met mij. Ik word behoorlijk narrig van die adviezen. Als ik zeg dat ik geen prijs stel op kritiek, krijg ik het nog extra voor mijn kiezen: ik moet dat anders bekijken, hun opmerkingen zijn immers goedbedoeld en getuigen van betrokkenheid. Als ik volhard, krijg ik te horen dat ik lange tenen heb en dat men wel heel voorzichtig met mij moet omspringen.
Maar in elke suggestie voor verbetering schuilt de gedachte dat de spreker meer verstand van zaken heeft dan degene die verbeterd wordt. Ik vind dat aanmatigend. Wanneer ik advies nodig heb zal ik niet nalaten dat te vragen en in andere gevallen ben ik tevreden met mijn eigen aanpak. Zelf zal ik een ander niet snel voorhouden dat hij het verkeerd aanpakt.
Last van bemoeizucht
Beste Last van,
Uit uw relaas kan ik maar één ding concluderen: u hebt de verkeerde vrienden (familie?). Normaal gesproken bemoeien mensen zich niet zo indringend met het doen en laten van anderen. De voorbeelden die u geeft zijn heel eigenaardig. Kwasten vasthouden? Zitten? Boodschappen dragen? Wat kan het iemand schelen?! Het filosofisch bekijken van levensvragen valt daarbuiten. Deze kwesties lenen zich voor een serieuze gedachtenwisseling, waarbij gespreksgenoten hun eigen visie geven en van mening kunnen verschillen. Maar ook dan is het niet de bedoeling dat de een het beter weet dan de ander en hem de les leest. Vrienden en bekenden laten elkaar in hun waarde.
Tegenstribbelen van uw kant helpt kennelijk niet. In dat geval moet u meeveren. U zegt: ‘Dank voor de tip’ en u gaat gewoon door met uw bezigheden op de manier zoals u het gewend bent. Ga er verder niet op in, maar geef een non sequitur: begin over iets totaal anders wat er niets mee te maken heeft. De capriolen van uw kat bijvoorbeeld of het haarstukje van de buurman.
Artikelen in Vrienden en kennissen.
Gelabeld met belediging, bemoeien, kritiek.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 16 augustus 2007 11:41
Beste Beatrijs,
Ik heb een voedselallergie (ik mag geen noten), waar ik zelf prima mee kan leven. Het komt echter regelmatig voor dat ik van mensen die ik thuis ontvang attenties krijg (bijvoorbeeld chocola met noten) die ik niet mag eten. Ik bedank de gulle gever altijd hartelijk en bewaar de lekkernijen voor familie of vrienden. Tijdens het etentje probeer ik vaak subtiel mijn allergie ter sprake te brengen, in de hoop dat men dit onthoudt en de volgende keer een aardigheidje meebrengt waar ik wel wat aan heb. Helaas blijkt deze tactiek niet echt te werken en komen de gasten ook een volgende keer vaak met de verboden vruchten aanzetten. Hoe kan ik de boodschap overbrengen zonder ondankbaar te lijken?
Allergisch
Beste Allergisch,
Het is zaak om uw allergie aan mensen mee te delen, wanneer ze u iets allergie-opwekkends overhandigen, en niet op een ander tijdstip, want dan leggen ze de link niet meer met hun attentie en gaat uw mededeling het ene oor in, het andere oor uit. Als u bij anderen eet, dan reageert u toch ook meteen, wanneer ze u iets voorzetten wat schadelijk voor u is? Dat kunt u thuis ook doen: ‘Heel aardig van je, maar sorry, ik mag geen noten eten, ik ben allergisch.’ Een onmiddellijke reactie onthouden ze wel, een subtiele hint wordt vergeten.
Artikelen in Eten en drinken, Visite.
Gelabeld met etentje.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 16 augustus 2007 00:33
Beste Beatrijs,
Ik ben een jonge, gemotiveerde studente, volgens anderen heel aantrekkelijk. Ik ben helemaal geen flirttype en kleed mij ook zeker niet uitdagend. Wel houd ik van een verzorgd uiterlijk en van mooie (dus niet blote!) kleding. Mijn probleem is dat ik last heb van ongewenste aandacht. Als ik op straat word aangesproken of nagefloten, doe ik net of ik het niet hoor. Dat kan me niet zo veel schelen. Wat mij wel ontzettend ergert is als een medestudent of, nog erger, een docent zich zo gedraagt. Omdat ik met rust gelaten wil worden, stel ik me altijd heel serieus en afstandelijk op. Zonder succes, want blijkbaar denken ze dan dat ze nog beter hun best moeten doen. Een medestudent (minstens tien jaar ouder dan ik) dook op een gegeven moment overal op waar ik was om kletsverhalen tegen mij te houden. Laatst maakte ik zelfs mee dat een hoogleraar een dubieuze opmerking maakte en mij achterna floot. In de collegezaal! Hoe maak je iemand duidelijk dat dit gedrag niet hoort?
Ik heb vaak het gevoel dat ik alleen aantrekkingskracht uitoefen op dit soort viezeriken en nooit op een degelijk iemand, die respect voor mij kan hebben. Is het zo dat mooie vrouwen vooral aantrekkelijk zijn voor walgelijke mannen?
Nagefloten
Beste Nagefloten,
Een hoogleraar die zich laat gaan op de manier die u beschrijft heeft alle grenzen uit het oog verloren. Op zo’n moment moet u een opmerking paraat hebben om hem op zijn nummer te zetten. Ik denk in de richting van: ‘Op de universiteit verwacht ik geen bouwvakkersgefluit in mijn richting.’ En u geeft hem een ijskoude, minachtende blik. Als hij zich niet onmiddellijk uitput in duizend excuses, kunt u overwegen om een klacht in te dienen bij de vertrouwenspersoon of de commissie ‘ongewenste intimiteiten’. Elke zichzelf respecterende universiteit beschikt over dergelijke instanties.
Het voorbeeld van die tien jaar oudere medestudent vind ik minder sterk. Zijn misdaad is dat hij probeert met u te praten. Ook van andere studenten vindt u het vervelend dat ze u aanspreken. Tja, iemand die contact probeert te leggen is niet meteen in overtreding. Alles hangt af van de manier waarop. Natuurlijk, fluiten, obscene geluiden maken of grove taal uitslaan is allemaal onvergeeflijk. Elke reactie is te veel eer, dus het beste is om onaangedaan dwars door zo iemand heen te kijken. En aan iemand die u hinderlijk volgt kunt u vragen of hij daarmee op wil houden omdat u niet geïnteresseerd bent. Maar niet iedereen die een gesprekje met u wil aanknopen is per definitie walgelijk. Dat kan niet waar zijn. Het lijkt erop alsof u alleen maar door uw medestudenten met rust gelaten wil worden. Maar toch niet alle studenten gedragen zich als subintelligente kwijlebabbels? Er zitten ook sympathieke, ja zelfs degelijke types tussen. Onderhoud u in de pauzes en voor of na de colleges met de studenten (m/v) die u wél kent. Als u omringd wordt door een cordon van bekenden, zult u niet snel door onbekenden worden lastig gevallen. Maar als u altijd alleen staat (en jong en mooi bent), zullen mannen u blijven aanspreken. Daar helpt geen moedertjelief aan. Geef hun het voordeel van de twijfel, zolang dit op een beschaafde manier gebeurt.
Artikelen in Liefde en relaties.
Gelabeld met flirten, studenten, uiterlijk.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 9 augustus 2007 22:20
Beste Beatrijs,
Ik (studente, 22) leerde het afgelopen jaar een hele leuke medestudent kennen. Ik heb gevoelens voor hem en hij gedraagt zich ten opzichte van mij anders dan ten opzichte van andere meisjes. Hij heeft een soort bijzondere bewondering voor mij, althans zo lijkt het. Hij heeft precies de eigenschappen die ik zoek in een partner. Wat is hier het dilemma? Hij woont samen met zijn vriendin, en deze relatie heeft hij al sinds drie jaar. Daarom heb ik de omgang met hem altijd vriendschappelijk gehouden. We zullen door de verschillende richtingen die we gaan volgen, elkaar nog hooguit een half jaar blijven tegenkomen. Daarna gaat hij zijn weg en ik ook. Wat is de juiste manier van handelen in deze situatie? Is het juist dat je je gevoelens voor elkaar geheim houdt?
Stiekem verliefd
Beste Stiekem,
In het algemeen kunt u iemand die samenwoont beter met rust laten. Er lopen er zo velen rond op deze leeftijd die vrij zijn. Waarom nou net diegene eruit gepikt die al onder de pannen is? Als het u vreselijk hoog zit, kunt u natuurlijk uw gevoelens gaan opbiechten. Dat kan best, hoor. Al moet u rekening houden met de mogelijkheid dat ze niet worden beantwoord. U zou ook kunnen denken: ‘Hij is degene die vast zit aan een ander, en als hij werkelijk in mij is geïnteresseerd, moet hij de eerste stap maar zetten.’ Het enige wat u doet is u beschikbaar houden, terwijl u niet zo ver gaat dat u hem los gaat weken.
U zelf beschikbaar houden is niet zo moeilijk. Wanneer uw gemeenschappelijke onderwijs is afgelopen en u elkaar dus niet meer vanzelf zult tegenkomen, zegt u tegen hem: ‘Goh, nu zien we elkaar niet meer. Vind ik wel jammer.’ En daarbij kijkt u hem betekenisvol in de ogen. Wie weet hapt hij toe.
Artikelen in Liefde en relaties, Vrienden en kennissen.
Gelabeld met studenten, verliefd.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 9 augustus 2007 21:14
Beste Beatrijs,
Hoe zit het met het uitlaten van gasten in een studentenhuis of -flat? Moet je dan meelopen naar de voordeur (vaak enkele verdiepingen lager) of kun je ook afscheid nemen bij de deur van je eigen kamer? Bij een bezoek aan een grote studentenflat zie je mensen ook wel eens afscheid nemen bij de lift in plaats van beneden bij de hoofdingang van de flat. Ook bestaan er huizen waarbij de trap naar de eerste verdieping direct achter de voordeur begint. Gek genoeg heb ik er in die gevallen veel minder moeite mee als de gastvrouw/heer al bovenaan de trap afscheid neemt, terwijl me dat in het eerst beschreven geval (afscheid aan de deur van de kamer) enigszins tegen de borst stuit.
Waar scheiden zich de wegen?
Beste Waar scheiden zich,
Onder studenten is het niet ongebruikelijk om afscheid te nemen bij de (vaak dichte) deur van de eigen kamer. De eigen deur geldt zo’n beetje als voordeur. Je kunt natuurlijk ook meelopen naar de ingang van de verdieping of naar de liftdeur of naar de hoofdingang beneden, maar het nadeel daarvan is dat het afscheid minder privé is. Een studentenhuis is semi-openbaar. Er wonen andere studenten die nauwlettend in de gaten houden wie er allemaal binnenkomen en wie er weer weggaan, op welk tijdstip en bij wie ze op bezoek zijn geweest. Dit gebrek aan privacy is één ding. Daar hoeft niet ook nog bovenop te komen dat medebewoners waarnemen en beluisteren hoe je precies afscheid neemt van wie (innig of minder innig).
Artikelen in Etiquette, Visite.
Gelabeld met afscheid, studenten.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 9 augustus 2007 00:01
Beste Beatrijs,
Een goede kennis viert volgende week haar verjaardag. Zoals ieder jaar nodigt zij vriendinnen uit voor een etentje in een door haar gekozen gelegenheid. Altijd de hot spot van het moment, meestal niet de goedkoopste restaurants in de stad. Gasten worden geacht hun eigen rekening te betalen. Zelfs de drank gaat op eigen kosten. Nog voordat de locatie bekend is gemaakt, ontving ik een mail waarin zij haar genodigden vraagt om geld te storten, omdat zij bepaalde juwelen wil kopen. Ik ben niet bepaald armlastig maar ik vind dit toch te ver gaan. Om de verjaardag van iemand te kunnen vieren, wordt van mij verwacht dat ik tientallen euro’s ga spenderen. Én een duur etentje én een duur cadeau. Ben ik een krent of is zij ongemanierd?
Nog niet jarig
Beste Nog niet,
De conventie voor verjaardagsfeestjes luidt dat het eten en drinken gratis is (daarom wordt het ook meestal bij de jarige thuis gevierd) en dat gasten een zelf gekozen cadeautje meenemen (en dus niet per rondzend-e-mail geïnstrueerd worden om geld op een rekening te storten).
Wat uw vriendin van plan is doorbreekt beide conventies, dus ik zou u aanraden om haar een verontschuldigend mailtje te sturen, waarin u zegt dat u helaas verhinderd bent haar verjaardag bij te wonen. Nadere uitleg is niet nodig. Geld storten evenmin.
Artikelen in Cadeaus, Verjaardag, Vrienden en kennissen.
Gelabeld met betalende gast, geld.
Door Beatrijs Ritsema
– dinsdag 31 juli 2007 22:27
Beste Beatrijs,
Onlangs vierde mijn man zijn 60ste verjaardag en een van de kennissen kwam met zijn kleinkind van drie aan, dat toevallig bij zijn grootouders logeerde. Helaas was dit jongetje van het type ongeleid projectiel en naar mijn mening behoorlijk verwend. Zijn gedrag in de eerste minuten voorspelde niet veel goeds. Omdat ik geen zin had in vernielingen en ander onheil, pakte ik het joch vriendelijk bij de hand en hield me vanaf dat moment uitsluitend met hem bezig, zittend op de grond met wat speeltjes die ik snel even tevoorschijn had gehaald. Ging prima en gelukkig vertrok onze kennis met zijn kleinzoontje na een klein uurtje en was ik er weer voor de andere gasten. Hoe kan ik nu bij een volgende verjaardag op een nette manier aangeven dat het niet de bedoeling is dat er kleine kinderen meekomen?
Oppas tegen wil en dank
Beste Oppas tegen wil,
Het is niet uw taak als gastvrouw om onverhoeds meegenomen kleine kinderen te entertainen. Dat moet u dus ook vooral niet doen. Het is de taak van de ouders (in dit geval grootvader) om de kleine in de gaten te houden en hem in goede banen te leiden, als hij dreigt zich te misdragen. U had ergens nog wat speelgoed liggen en een goede gastvrouw stelt dit natuurlijk samen met wat versnaperingen ter hand om het kind op z’n gemak te stellen, maar u had echt niet naast hem op de grond hoeven te gaan zitten. U hebt wel wat anders aan uw hoofd op uw feestje. Gezeur en gedrein komen eveneens voor verantwoordelijkheid van de begeleider. Daar hoeft u zich niets van aan te trekken.
Het lijkt me overbodig om alle gasten bij een eventuele volgende verjaardag te waarschuwen dat ze geen kinderen moeten meenemen. Gezien uw leeftijd en die van uw vrienden zíjn er helemaal geen kinderen om mee te nemen, dus uw volgende verjaardag zal niet uitmonden in een kinderpartijtje. Die ene vriend van u nam z’n kleinkind mee omdat het een noodgeval was. Het kind logeerde bij hem – dan kan hij moeilijk een oppas gaan bestellen. Een driejarige kan best een uurtje met z’n opa op een grote-mensen-feestje doorbrengen, zonder dat de boel kort en klein wordt geslagen. Mocht de kleine toch per ongeluk schade aanrichten, dan zijn de kosten voor opa.
Artikelen in Kinderopvoeding, Verjaardag.
Gelabeld met uitnodiging.
Door Beatrijs Ritsema
– dinsdag 31 juli 2007 19:31
