↑
Spring naar inhoud

Collega telefoneert

Beste Beatrijs,

Op mijn werk zit ik in een kamer met nog drie dames. Een van hen (alleenstaande moeder van drie kinderen) voert regelmatig privé-telefoongesprekken. Onder meer belt ze met haar kinderen die na schooltijd thuis zitten om hen te controleren. Laatst duurde een hoogoplopend gesprek met een familielid ruim een half uur. Ik heb beleefd gevraagd of zij voortaan zo’n gesprek ergens anders zou willen voeren, omdat dit mij stoort in mijn werk. Ze heeft toen heel emotioneel gereageerd. Ben ik buiten mijn boekje gegaan?

Gedwongen toehoorder

Beste Gedwongen,

Collega’s op het werk moeten elkaar niet auditief gijzelen met telefonades over privé-sores. Korte controlegesprekjes op het werk tussen een ouder en thuiszittende kinderen hoeven geen probleem te zijn. Langer dan een paar minuten duren die doorgaans niet. Maar iets serieus moet niet en plein public worden besproken, en zeker niet een half uur lang. Dan moet telefoneerder overschakelen op het mobieltje en elders gaan bellen, waar niemand meeluistert en waar niemand van z’n werk wordt gehouden. U hebt geen zin om naar een soap te luisteren, terwijl het werk dringt. Een wens, waarvan uw collega heus wel de redelijkheid zal inzien. Ze viel tegen u uit omdat ze overstuur was. Kom er nog eens op terug met haar, als ze in een rustiger stemming is. Dan zal uw klacht beter tot haar doordringen.

Artikelen in Collega's, Telefoon.

rev="post-519" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 2 maart 2008 01:24

Geld voor verjaardag klasgenoot

Beste Beatrijs,

Mijn dochter van 11 heeft een uitnodiging gekregen voor een verjaardagsfeestje van een meisje uit haar klas. De cadeautip is geld. Ik houd er helemaal niet van om geld te geven. Bij volwassenen doe ik dit in ieder geval nooit. Mijn dochter wil niet uit de toon vallen en gewoon geld geven. Moet ik hierin meegaan of toch een cadeautje kopen?

Geld of cadeau?

Beste Geld of,

U hebt gelijk dat geld vragen/ geven niet leuk is voor een verjaardag. Tenzij genodigden hun krachten bundelen en een gezamenlijk cadeau geven (in plaats van allerlei afzonderlijke krikkemikken) of in geval van tieners die ergens voor sparen. Als kinderen wat ouder worden, wordt het ook vaak op die manier opgelost door ouders die geld inzamelen van genodigden voor één wat grotere wens van de jarige. Maar goed, dit meisje wil niet-geoormerkt geld. Leg uw dochter uit dat in het wilde weg om geld vragen niet gepast is, dat zij zelf ook nooit om geld mag vragen, en laat haar vervolgens gewoon geld geven aan haar klasgenootje. Waarom zou u de moeite nemen om een cadeautje uit te zoeken voor iemand die helemaal geen cadeautjes wil? Wat kan het u schelen? U hoeft dat andere meisje toch niet op te voeden? Zolang uw dochter er maar van doordrongen is dat het eigenlijk niet deugt.

Artikelen in Cadeaus, Kinderopvoeding, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-735" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 februari 2008 21:00

Wie betaalt 45-jarige bruiloft?

Beste Beatrijs,

Binnenkort zullen mijn ouders een nieuwe mijlpaal bereiken in hun huwelijkse staat: het 45-jarig jubileum. Ze verwachten wederom dat ik een familie-etentje organiseer met hun naasten en enkele goede vrienden. Gezellig natuurlijk, alleen is het onderwerp ‘geld’ moeilijk bespreekbaar in de familie. Het vorige bruiloftsmaal (40-jarig jubileum) heb ik indertijd met veel plezier voor mijn rekening genomen. Ik behoor tot de gefortuneerde tak van de familie en noblesse oblige. Inmiddels kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat mijn familie er gemakshalve vanuit gaat dat ik wederom de creditcard trek voor de komende festiviteiten. Hun standpunt lijkt dat mijn nog immer brede schouders wel weer de lasten zullen dragen. Het is met name dit automatisme dat mij dwarszit, temeer omdat het merendeel van de broers en zusters inmiddels het niveau ‘armlastig’ lang en breed ontstegen is. Ook mijn ouders zelf zitten bepaald niet op zwart zaad. Hoe kom ik uit onder deze stilzwijgende verwachting?

Dokken voor iedereen?

Beste Dokken voor,

Normaal gesproken betalen de jubilarissen de festiviteiten. Zij geven een feestje of een etentje voor de familie en de familie toont gepaste blijdschap door het aanbieden van een gezamenlijk cadeau plus het verzorgen van persoonlijk toegesneden entertainment in de vorm van een toespraakje, grappige sketches of liedjes. Vooral kleinkinderen kunnen zich hierbij verdienstelijk maken en het publiek vermaken en ontroeren. Kinderen van het jubilerend bruidspaar kunnen ook het diner betalen, maar dan wel gezamenlijk. Eigenlijk betaalt dan iedereen voor zich, met een kleine toeslag voor de ouders die worden vrijgehouden. Dat kan ook, al is het minder leuk omdat betrokkenen dan minder zin hebben om ook nog eens geld aan een cadeau te besteden.

De constructie die bij u in de familie de voorkeur geniet: ‘één persoon, namelijk u, betaalt alles’ is bespottelijk als iedereen in goeden doen is. Aarzel dus niet om dit in de familiekring aan de orde te stellen. Gooi een open vraag op tafel: ‘Zeg, dat feest voor pa en ma, hoe gaan we dat regelen?’ U hoort wel wat voor reacties er hierop komen. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat iedereen als uit één mond roept: ‘Dat ga jij betalen!’ Als dat toch gebeurt, dan kunt u beleefd weigeren: ‘Sorry, deze keer niet. Laten we de kosten hoofdelijk omslaan.’

Artikelen in Huwelijksjubileum, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-432" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 februari 2008 20:10

Vriend heeft vervelende vrienden

Beste Beatrijs,

Ruim een jaar woon ik samen met een lieve man. We kunnen het goed met elkaar vinden en met hem zou ik graag oud willen worden. Enig probleem is dat hij van die betweterige vrienden heeft. We worden geregeld uitgenodigd voor avondjes bij hen en worden uiteraard ook geacht hen terug te vragen. Het zijn mensen die aldoor het hoogste woord voeren en het erg met zichzelf getroffen hebben. Ze hebben totaal geen belangstelling voor wat ik bijvoorbeeld te vertellen heb. Mijn vriend vindt dat geen probleem en laat hen lekker praten. Maar mij ergert het bovenmatig, ik ervaar het als een verspilling van mijn tijd. Hebt u een idee hoe ik op een acceptabele manier minder contact met deze vrienden zou kunnen hebben?

Hekel aan vrienden van man

Beste Hekel aan,

Een jaar samenwonen is te kort om de vrienden van uw man te dumpen. Een van de opgaven binnen een nieuwe relatie is dat partners terughoudendheid betrachten met kritiek op elkaars vorige leven. Men wordt geacht zich open te stellen voor de familie en vriendenkring van de nieuwe partner, en daar niet de bezem door te gaan halen. Wanneer u gaat afgeven op de vrienden van uw man, manoeuvreert u hem in een loyaliteitsconflict. Hij wil het gezellig hebben met u, maar hij wil niet zijn vrienden afvallen. Wees dus niet al te voortvarend met het verwerpen van die vrienden. Oké, u ziet niet zo veel in hen, maar zij vormden wel uw mans sociale cirkel, voordat u aan de horizon verscheen. Ze moeten bepaalde kwaliteiten bezitten, waardoor uw man op hen gesteld is. Doe een beetje uw best om in hen te zien, wat uw man in hen ziet. Misschien vindt u hen dan nog vervelend en betweterig. Dat kan. U hoeft ook niet altijd uw man als een schaduw te vergezellen. Anderzijds moet u het ook niet altijd af laten weten. Hebben die vrienden geen geliefdes? Zit daar niemand bij, met wie u het wat beter kunt vinden? Uw man wil zijn vrienden af en toe thuis te eten vragen. Zo’n avondje kan u een buitengesloten gevoel geven, daar kan ik me zeker iets bij voorstellen, omdat zij oude, vertrouwde patronen met elkaar doorlopen, terwijl u er een beetje bijhangt. En zij luisteren niet eens naar wat u te vertellen hebt! In zo’n geval moet u het gezelschap verdunnen met een paar vrienden/innen van uzelf. Dan vermijdt u die ouwe-jongens-krentenbroodsfeer, waar u als relatieve nieuwkomer buitenvalt.

Probeer eerst dit soort oplossingen te vinden. Het niet willen omgaan met bepaalde vrienden van uw partner is een tamelijk extreme beslissing, die pas veel later in een relatie genomen moet worden, als u hen echt niet meer kunt verdragen. Gun uzelf de tijd om aan hen te wennen. Dat komt uw eigen relatie ook ten goede.

Artikelen in Liefde en relaties, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-2558" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 21 februari 2008 02:41

Te oude tennismaat

Beste Beatrijs,

Wij hebben een leuke tennisploeg die in de winter wekelijks een uur tennist in een sporthal. Wij zijn allen zo rond de 60 met uitzondering van ‘Wim’ – die is 83. Het probleem is dat Wim nauwelijks nog een bal raakt, hetgeen gezien zijn leeftijd niet verwonderlijk is. Een onzer gaat ons verlaten wegens een verhuizing. Wij zouden graag een speler die wel eens bij ons invalt aan ons team willen toevoegen. Die man heeft daar niet zo’n zin in, omdat het spel van Wim voor hem een belemmering is. Eigenlijk vinden wij ook dat het tennisplezier behoorlijk heeft te lijden onder het spel van Wim.

Wim zegt dat hij het zo fijn vindt om met ons te tennissen. Hij is al heel lang lid van het ploegje en wij vinden het moeilijk om hem te vertellen dat zijn tenniscarrière eigenlijk voorbij is. Hoe kunnen wij hem deze harde boodschap overbrengen of moeten wij ons tennisuur zien als een sociale daad en proberen een andere speler te vinden die wel met Wim in het team zou willen spelen?

Tennissen met een kruk

Beste Tennissen met,

Twintig jaar is wel een heel groot leeftijdsverschil om samen voluit te sporten. Drie kwieke zestigers zien met lede ogen de vaart uit hun spel verdwijnen, omdat de vierde man het niet meer bij kan benen. Dat is een behoorlijk grote opoffering als je graag een stevig potje wil tennissen. In dat geval zou ik ertoe neigen om Wim de wacht aan te zeggen. Een sportuurtje is leuk en gezellig, maar ook weer geen filantropie. Iemand moet met Wim gaan praten. Degene met wie hij op de beste voet staat. Het is geen leuke mededeling, maar het moet uit te leggen zijn, als de verhouding verder goed is. Uw ploeg bestaat uit mensen van rond de 60. Dan zijn er in uw gezelschap vast wel een paar gepensioneerden of Vutters, die wat ruimer in hun tijd zitten. Als pleister op de wonde vallen er misschien een of twee ploegleden op te porren om op een ander uur of vlak voor de vaste afspraak een extra balletje met Wim te slaan. Op beginnersniveau en gewoon voor de gezelligheid. In de winter is dat mogelijk te duur vanwege de banenhuur, maar als iedereen lid is van de tennisclub moet dat in de zomer makkelijk op die manier op te lossen zijn.

Artikelen in Scholen en verenigingen, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-2275" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 14 februari 2008 18:07

Voordringen in supermarkt

Beste Beatrijs,

Sinds vier jaar woon en werk ik met veel plezier in Noorwegen. Het land is prachtig en de mensen zijn vriendelijk. Als ik met Amerikaanse en Engelse collega’s praat over de gewoontes van ons nieuwe land, komt er altijd één ding terug: Noren kunnen niet in de rij staan. Als er in de supermarkt een extra kassa opengaat, dan stormt iedereen naar voren als een horde op hol geslagen elanden. Ongeacht hun plaats in de oorspronkelijke rij. Laatst zag ik een meisje met krukken dat slechts een brood in haar handen had aan komen strompelen. Vlak voordat ze in de rij aansloot, kwam er een man van middelbare leeftijd aanrennen die haar met zijn volgeladen winkelwagentje de pas afsneed en vóór haar in de rij plaatsnam. Is het mijn taak hier iets van te zeggen? Of behoor ik me aan te passen aan de cultuur van het land?

’s Lands wijs?

Beste ’s Lands wijs,

Ik kan me niet voorstellen dat het incident wat u beschrijft aan de orde van de dag is. Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat het in in Noorwegen geen bon ton is om zielige, gehandicapte meisjes in de supermarkt de pas af te snijden. Dat is een anomalie die overal ter wereld kan plaatsvinden en die nergens pas geeft. U vraagt zich af of u had moeten ingrijpen. Tja. Dat hangt ervanaf of u in de juiste rechtvaardige stemming bent, of de benadeelde om uw hulp zit te springen, of die man er niet te sterk uitziet, of u wel tijd hebt voor dit soort dingen.

Het fenomeen ‘iedereen stormt tegelijk af op een nieuw geopende kassa’ is ook in Nederland maar al te bekend. Deze situatie wordt allerwegen beschouwd als een voorbeeld uit de categorie ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt.’ Er is in de supermarkt nu eenmaal geen tijd om precies uit te zoeken wie er in welke rij het langste stond en dus de eerste rechten zou hebben. Dat is te ingewikkeld. Het naar voren stormen is een onvermijdelijk gevolg van het systeem dat elke kassa z’n eigen rij heeft. Het kan alleen definitief worden opgelost, als er een centrale rij wordt gevormd waar iedereen in staat, waaruit telkens de voorste zich losmaakt om de plaats bij een vrijgekomen kassa in te nemen. Maar voor een centrale rij is geen ruimte in supermarkten, dus de gebruikelijke gang van zaken blijft gehandhaafd: degene die toevallig het dichtst in de buurt staat van een net geopende kassa heeft een gelukje en degene die verder weg staat heeft pech. Maar een paar minuten tijdverlies is toch niet zo’n vreselijke ramp.

Artikelen in Winkels.

Gelabeld met , .

rev="post-2525" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 14 februari 2008 02:13

Cadeaus doorverkopen

Beste Beatrijs,

Van vele mensen hebben wij bij de komst van onze kinderen leuke cadeaus gekregen. Van de ouders zelfs een kinderwagen en een eetstoel. Nu worden onze kinderen ouder en gebruiken wij de kinderwagens, eetstoelen en babyspeelgoed niet meer. We zouden het graag verkopen maar we weten niet of dit zo maar mag met geschenken. Wij hebben de artikelen met zeer veel plezier gebruikt, maar wij hebben deze niet meer nodig en nu worden het sta-in-de-wegs. Is het gebruikelijk om de cadeaugevers van te voren op de hoogte te brengen van de voorgenomen verkoop en ze eventueel te laten delen (tot 100%) in de opbrengst?

Delen in de winst?

Beste Delen in,

Het staat u geheel en al vrij om cadeau gekregen artikelen weer van de hand doen. Weggeven of verkopen, maakt niet uit. U hebt er lang plezier van gehad, maar nu hebt u ze niet meer nodig. Zo gaat dat. En nee, u hoeft de gevers niet van uw voornemen in kennis te stellen. De ontvanger mag doen met een cadeau wat hij wil. Het is absoluut niet gebruikelijk (zelfs een beetje raar) om de gevers van destijds te laten delen in een eventueel minimaal winstje. Voor een jarenlang gebruikt artikel krijgt u maar een fractie van de oorspronkelijke waarde terug. En zelfs al kréég u er meer voor, dan nog. Een cadeau is een cadeau. De gever geeft iets uit ruimhartigheid en staat daarmee alle rechten af op het ding, wat het dan ook is. Een gever zou zelfs beledigd kunnen zijn, als u na al die jaren met een fooi van een paar euro zou komen aanzetten. Dat zou het gebaar ‘een cadeau geven’ te niet doen.

Artikelen in Cadeaus, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-501" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 14 februari 2008 00:52

Geen bedankje voor kraamcadeau

Beste Beatrijs,

Als er in onze familie een kindje geboren wordt, stuurt mijn vrouw altijd als gelukwens een cadeautje. Binnenkort verwachten mijn neef en zijn vrouw hun tweede kind. Omdat wij de vorige keer geen enkele reactie op ons cadeautje ontvingen, wil mijn vrouw deze keer alleen een felicitatiekaart sturen. Ik vind dat een wat karig gebaar bij zo’n heugelijke gebeurtenis als een geboorte. Mijn idee is dan ook om wél een cadeautje te sturen en aan de begeleidende brief een PS toe te voegen, namelijk: ‘Laat even weten of dit pakje is aangekomen – de vorige keer waren we daarover in onzekerheid.’ Wat vindt u hiervan?

Kaart of cadeau?

Beste Kaart of,

Als uw neef nooit iets van zich heeft laten horen na uw cadeautje voor z’n baby, en u hem tussendoor kennelijk ook nooit tegenkomt (anders had hij zijn nalatigheid mondeling kunnen goedmaken), dan ben ik eigenlijk op de hand van uw vrouw: een felicitatiekaartje is voldoende als reactie op de tweede baby. Mensen horen nu eenmaal te bedanken voor toegestuurde cadeautjes. Als ze dat niet doen, zijn ze er kennelijk niet blij mee, dus waarom zou u dan doorgaan met cadeautjes sturen? Als uw vrouw geen zin heeft om erop uit te gaan en te zoeken naar een toepasselijke aanschaf, briefje erbij, naar het postkantoor, daar twintig minuten in de rij staan, enzovoort, kan ik daar helemaal inkomen. Maar goed, als u coulanter van inborst bent, kunt u het natuurlijk best op uw manier doen (met aanmoedigende PS). Laat de rompslomp van naar de winkel gaan, kaartje schrijven en de handel versturen dan niet aan uw vrouw over, maar draag hier zelf zorg voor.

Artikelen in Cadeaus, Familie, Post, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-856" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 februari 2008 21:18

Mensen ontvangen in pantoffels?

Beste Beatrijs,

Al langer vraag ik me af wat het correcte schoeisel is wanneer je in je eigen huis andere mensen ontvangt. Zelf verwissel ik bij thuiskomst het liefst mijn schoenen voor minder knellende slippers of pantoffels. Maar wat te doen als er anderen, vrienden, buren of wildvreemden op de koffie komen, of wanneer je een vergadering aan huis hebt van de biljartclub of de kanarievereniging? Waar ligt in dezen de grens? Is er een verschil tussen nette slippers en bijvoorbeeld uitbundige pantoffels in de vorm van een konijn?

Pantoffeldrager

Beste Pantoffeldrager,

Bij een vergadering in uw eigen huis kunt u het beste gewoon schoenen dragen. Zo’n bijeenkomst heeft enigszins een formeel tintje en de mensen die naar uw huis komen zullen zich gekleed hebben op een vergadering en niet op een avondje hangen voor de tv. Ook in geval van bezoek van wildvreemden, mensen die u voor het eerst in uw huis ontvangt, kunt u het beter formeel houden en schoenen aantrekken. Voor bekenden (familie, vrienden, buren) die vaker bij u over de vloer komen, hoeft u deze egards niet toe te passen. Draag in hun gezelschap gerust uw pantoffels, als u dat gewend bent. Snit en model doen niet ter zake.

Artikelen in Visite.

Gelabeld met .

rev="post-2068" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 7 februari 2008 18:30