↑
Spring naar inhoud

Met schoonouders spreken

Beste Beatrijs,

Ik ben een meisje van 20 en heb sinds een half jaar een relatie met een jongen van 23. Ik heb een goede opvoeding gehad, ik gedraag me beleefd en heb goede tafelmanieren. Maar de ouders van mijn vriend komen uit een hogere klasse. Ze zijn intelligent, rijk en hechten veel belang aan beleefdheid en voorkomen. Ik ben nu uitgenodigd om samen met mijn vriend te komen eten. Ik heb hen wel een paar keer gezien, maar telkens maar heel kort. Tijdens deze korte ontmoetingen voelde ik mij ietwat ongemakkelijk. Ik ben rustig, soms verlegen en weet ook niet zo goed hoe je moet omgaan met oudere mensen. Ik wil graag een goede indruk maken, maar ik ben een beetje bang voor hen. Waar moet ik het als onervaren meisje over hebben? Welke onderwerpen zijn taboe?

Geïntimideerd

Beste Geïntimideerd,

U hebt een goede opvoeding gehad, u bent beleefd en beschikt over goede tafelmanieren. Dan is er helemaal niets om u zorgen over te maken. U bent te gast in het huis van de ouders van uw vriend. U bent jong, dus u hoeft geen gespreksonderwerpen aan te snijden of slimme vragen te bedenken of interessant uit de hoek te komen. Allemaal overbodig. Het is de verantwoordelijkheid van de ouders van uw vriend om de ontmoeting goed te laten verlopen. Zij moeten u op uw gemak stellen en aardig voor u zijn. U hoeft alleen maar antwoord te geven op de vragen die zij stellen. Liefst niet eenlettergrepig, vertel er wat omheen. Ze zullen u vragen over uw opleiding, wat voor hobbies u hebt, uit welke stad of dorp u komt – veilige onderwerpen. U hoeft geen examen te doen, het is niet meer dan een kennismaking. Stel u belangstellend op, glimlach vriendelijk en een enkel compliment (niet te veel, dan wordt het slijmen!) kan ook geen kwaad. Bijvoorbeeld: ‘Wat een mooie tuin!’ of: ‘Wat een heerlijke soufflé’.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Liefde en relaties, Schoonfamilie, Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-2074" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 3 april 2008 18:34

Geen verjaardag, geen cadeaus

Beste Beatrijs,

Ieder jaar vieren mijn vriendin en haar man hun verjaardagen die vlak bij elkaar liggen met een feestje thuis. Ieder jaar koop ik trouw voor allebei een cadeautje. Omdat wij geen feestjes organiseren, krijgen we van hen nooit iets voor onze verjaardagen. Ik vind het jammer dat het cadeautjes geven zo’n eenzijdige bedoening is. Mijn man zegt dat je bij zo’n verjaardag ook voorzien wordt van versnaperingen en drankjes en dat je dat ‘in ruil’ voor het cadeautje moet zien. Wat denkt u hiervan?

Nooit een cadeautje terug

Beste Nooit een cadeautje,

Onder volwassen vrienden wordt het simpele feit van alweer een verjaardag doorgaans niet als aanleiding genomen om cadeautjes te gaan geven (het mag natuurlijk wel). Opbellen of een felicitatiekaartje sturen is genoeg als blijk van attentheid. Cadeaus komen pas voor de dag bij vieringen. Als u graag een cadeautje wil krijgen van uw vrienden, dan moet u hen uitnodigen omstreeks of op uw verjaardag, ten minste thee serveren en taart kopen of bakken. Als u erbij zegt dat u hen op de thee uitnodigt omdat u jarig bent, dan zullen ze prompt een cadeautje meenemen. Zo bezien is de taart inderdaad de prijs voor het cadeau.

Artikelen in Cadeaus, Verjaardag, Vrienden en kennissen.

rev="post-505" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 3 april 2008 01:06

Allochtone buren

Beste Beatrijs,

Sinds twee jaar woon ik (single vrouw van 38) in een flat waar bijna alle bewoners van Marokkaanse afkomst zijn. Zodra ik verhuisd was, kwam de een na de ander zich voorstellen. Op de trap informeren ze naar mijn wel en wee, vragen of hun kinderen niet te veel herrie maken, enzovoort. En nee, die kinderen hoor ik zelden – die zijn zelfs zo beleefd dat ik er verlegen van word. Mijn vraag gaat over gastvrijheid.

Al vanaf het begin word ik overladen met uitnodigingen om op bezoek te komen. Tijdens het Suikerfeest en andere hoogtijdagen worden de kinderen bij mij langs gestuurd met koekjes of zelfs borden met complete maaltijden. Ik vind het zo lief! Maar ik weet niet wat ik terug kan doen. Ik heb een paar keer luxe fruit gegeven en zelfs eens koekjes voor hun gebakken (iets wat ik normaal gesproken nooit doe). Maar misschien is het wel een typisch Nederlandse boekhoudersmentaliteit om meteen iets terug te geven. Ik zou liever eens spontaan iets doen, maar ik weet niet wat. Ik kan niet goed koken en ik ken hun dieetregels niet. Ik sla veel uitnodigingen af, maar dan voel ik me vervolgens óók weer onaardig. Wat zou een aardige geste zijn om mijn buren te laten zien dat ik hun vriendelijkheid en gastvrijheid enorm waardeer? Zal ik eens een bloemetje langsbrengen? Had ik met Pasen chocolade-eitjes kunnen uitdelen, of is dat ook raar? Ik ben immers niet gelovig en dat weten ze, en zij zijn niet christelijk.

Welke wederdienst?

Beste Welke wederdienst,

U hebt een goede verhouding met uw allochtone buren. Dat is iets om u over te verheugen, niet iets waarover u moet tobben. U hoeft zich niet verplicht te voelen de buren met exact gelijke munt terug te betalen. Zij nodigen u uit om mee te eten of sturen hun kinderen met lekkernijen bij u langs, maar zij wonen in gezinnen en zijn bij feesten sowieso gewend om uitgebreide maaltijden klaar te maken. Voor hen is het een kwestie van u laten delen in hun overvloed. Dat is niet een enorme investering, want dat eten maken ze toch wel klaar. Heel aardig en gastvrij van hen, houd me ten goede, maar voor u als alleenstaande ligt het bereiden van feestmalen voor buren een stuk ingewikkelder.

Toch wilt u, begrijpelijk, ook wel eens een gebaar maken. Als u zelf eens een feestje geeft voor vrienden en familie (verjaardag bijvoorbeeld), nodig de buren dan vooral ook uit. Of ze wel of niet komen doet er niet toe. Het gaat om het uitnodigen. Paaseitjes aanreiken is trouwens een prima idee. Daar zit niets religieus aan en iedereen houdt van chocola, dus dat is altijd goed. Of in Sinterklaastijd wat snoepgoed voor de kinderen. Verder zou u kunnen aanbieden om, indien nodig, de kinderen te helpen met huiswerk of werkstukken. Soms is dat voor ouders moeilijk, als ze zelf geen Nederlands onderwijs hebben gehad. Zeg hun dat de kinderen altijd een beroep op u kunnen doen. Of misschien kunt u wel eens helpen met formulieren of contacten met instanties. Als u de buren beter leert kennen, komen dat soort dingen vanzelf ter sprake. Neem dus af en toe een uitnodiging aan om bij hen thuis te komen en praat met hen over het dagelijkse leven.

Artikelen in Buren.

Gelabeld met , .

rev="post-124" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 3 april 2008 00:36

Buurkinderen spelen op straat

Beste Beatrijs,

Wij wonen al vier jaar met veel plezier in deze buurt. Vorige zomer is er een trend gezet bij ons voor op de straat. Omdat deze doodlopend is, vinden de overburen het oké om twee waarschuwingspylonnen aan het begin van de straat neer te zetten, zodat iedereen die deze weg in- of uitrijdt rekening moet houden met hun spelende kinderen. Gisteren heb ik nog even beleefd geïnformeerd of ze geen tuin hebben achter hun huis. Ik kreeg als antwoord dat kinderen van deze leeftijd graag op straat willen spelen. Ze eisen dus een stuk straat op voor zichzelf en hinderen daarbij iedereen die erlangs moet, hetzij richting stad, hetzij richting eigen huis. Raken kinderen op zo’n manier wel vertrouwd met de gevaren van het verkeer? Mag ík ook gewoon mijn stoel op straat neerzetten met mijn honden en die maar laten blaffen? Want die kinderen gillen behoorlijk.

Kan dit zomaar?

Beste Kan dit zomaar,

Ik kan niet erg met u meevoelen. U woont aan een doodlopende straat. Dat betekent dat er uitsluitend bestemmingsverkeer rijdt: mensen die er moeten zijn of die juist vertrekken. Dat is heel erg rustig. Ideaal voor kinderen om buiten te kunnen spelen. Dat kan in bijna geen enkele woonomgeving in Nederland.

In de jaren vijftig en zestig (ten dele ook nog de jaren zeventig) waren buitenspelende kinderen de normaalste zaak van de wereld. Die hele openbare ruimte is vervolgens gemonopoliseerd door het verkeer. Kinderen worden voor hun veiligheid verwezen naar omheinde speelreservaten en vervetten achter hun computers. Gezien de hoeveelheid auto’s in dit land kan dat niet anders, maar in wezen is het een treurige schande dat kinderen niet meer over die vrijheid beschikken en altijd onder supervisie staan.

Nu woont u in een straat, die toevallig een uitzondering vormt op de status quo in heel Nederland. Kinderen kunnen in uw straat vrij met elkaar buiten spelen, voetballen, rennen, verstoppertje en wat ze nog meer verzinnen. Heel af en toe komt er eens een auto voorbij van een straatgenoot of een bezoeker. En u als medebewoner bent niet bereid om uw snelheid aan te passen aan de spelende kinderen door met een slakkegang van vijf kilometer per uur uw straat in- of uit te rijden. Deze consideratie (die trouwens alleen voor de naschoolse uren, de weekends en de vakanties geldt – onder schooltijd is de straat natuurlijk leeg) kunt u niet opbrengen. Ik kan niet zeggen dat hieruit een grote betrokkenheid spreekt met de belangen van kinderen. De kinderen gillen op straat. Tja. Spelen gebeurt doorgaans niet in stilte. Als u tien jaar wacht, hangen diezelfde kinderen met brommers en meisjesgegiechel op straat rond. Elke leeftijd heeft zo z’n bezwaren en op iedereen die buiten vertier zoekt valt wel iets aan te merken.

U vraagt of u dan zelf ook buiten op straat mag gaan zitten met uw blaffende honden. Ik zou niet weten waarom niet. Het lijkt me zelfs een goed idee. Op die manier neemt u deel aan het buurtleven en het is voor uw blaffende honden vast ook leuker dan binnenzitten.

Artikelen in Buren, Kinderopvoeding.

Gelabeld met .

rev="post-1334" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 maart 2008 23:23

Bruiloften te dicht bij elkaar?

Beste Beatrijs,

Mijn vriend heeft mij ten huwelijk gevraagd en ik heb natuurlijk ja gezegd. Wij trouwen in maart 2009, omdat de zus van mijn vriend in september 2008 trouwt en we dachten: laten we een half jaartje wachten. Nu blijkt ze toch gepikeerd te zijn. Zij zegt dat mijn vriend (haar broer) volgens de etiquette had moeten wachten met mij te vragen, tot zij goed en wel getrouwd zijn. Zij zegt dat iemand die gaat trouwen minimaal een jaar de tijd moet krijgen om in het middelpunt van belangstelling te staan. Is dit een officiële regel?

Voordringers

Beste Voordringers,

Een stel dat trouwt staat alleen op de trouwdag zelf in het middelpunt van de belangstelling, met een uitstraling naar de week ervoor. Verder niet. Dus zeker niet het hele jaar. Zelfs niet de hele maand. De broer of zuster van degene die trouwt moet een zekere termijn in acht nemen om zelf te trouwen. Dit met het oog op de familie die niet ogenblikkelijk daarna weer wil komen opdraven. Het is bovendien minder leuk om een familiebijeenkomst te houden, als de familie elkaar net uitgebreid heeft gezien en gesproken. Maar een half jaar is meer dan voldoende tussenruimte. Er is geen enkele reden waarom u niet een half jaar na uw schoonzuster zou mogen trouwen. Met ‘drie maanden later’ was ook niets mis geweest.

Artikelen in Broers en zussen, Bruiloft, Schoonfamilie.

rev="post-425" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 maart 2008 20:04

Welke taal spreken in openbaar?

Beste Beatrijs,

Hoe zit het eigenlijk met taal en etiquette? Toen ik met mijn broer enige weken geleden een busritje maakte en wij daarbij allebei zo’n klein strippenkaartje moesten kopen, was ik als eerste aan de beurt en ik had het idee dat ik te weinig geld terugkreeg. Dit vermoeden bleek te kloppen, maar omdat het maar om twintig cent of iets in die buurt ging, besloot ik het te laten zitten. Wél lette ik op hoe dat bij mijn broer ging. Wat bleek, ook hij kreeg te weinig terug. Om de conversatie privé te houden zei ik hier iets over in het Fries tegen hem. Vervolgens kreeg ik de buschauffeur op mijn nek, die enigszins sarrend opmerkte: ‘Kunnen wij geen Nederlands meer praten?’ Natuurlijk kan ik prima Nederlands spreken, maar ik had het tegen mijn broer en niet tegen hem. Wat zijn eigenlijk de taalrichtlijnen voor openbare situaties?

Wat spreekt men op straat?

Beste Wat spreekt men,

In het openbaar (straat, openbaar vervoer, resaturant, winkels, in de rij voor loketten) mogen mensen onderling elke taal spreken die zij wensen. Het geeft geen pas als buitenstaanders (die dus geen deel uitmaken van het gezelschap) hier kritiek op uitoefenen. Verder horen ambtenaren en andere dienstverleners zich verre te houden van de vooral in de hulpverlening populaire pluralis majestatis (‘wij’zeggen als ‘u’ wordt bedoeld). De buschauffeur dient niet als kleuterjuf op te treden. Daarmee maakt hij een astrante indruk. Bovendien moeten klanten te allen tijde de correcte hoeveelheid wisselgeld terugkrijgen, wat voor taal zij onderling ook spreken. Anders worden zij bestolen en dat is bij wet verboden. Deze buschauffeur beging in kort tijdbestek drie overtredingen. Geen van drieën zwaar genoeg om er een consumentenklacht over in te dienen bij het busbedrijf, maar een veroordeling van de etiquettepolitie heeft hij wel te pakken.

Artikelen in Reizen, Taalgebruik.

Gelabeld met , .

rev="post-2620" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 maart 2008 01:28

Man doet aan internetpoker

Beste Beatrijs,

Mijn man is de laatste maanden verslaafd aan internetpoker. Bijna dagelijks is hij daarmee bezig, hetgeen mij in hoge mate irriteert. Niet omdat ik er financieel onder lijd (dat is niet het geval), ook niet omdat hij niks doet in huis of niks meer samen met mij wil doen. Het ergert me omdat ik het zo’n zinloze vrijetijdsbesteding vind. Zelf kan ik moeilijk stil zitten en ben ik juist geneigd om allerlei klusjes aan te pakken als ik vrij ben. Als ik er iets van zeg, reageert hij korzelig. Hij zegt dat hij het nodig heeft om te ontspannen. Gezien ons drukke leven (werk en twee jonge kinderen) gun ik hem die ontspanning natuurlijk, maar als ik hem dan ’s avonds wéér achter de computer zie pokeren, kan ik het toch niet nalaten daar iets van te zeggen. Ik denk dan: ga wat nuttigs doen, pak een goed boek of ga sporten. Hij vindt dat ik me niet moet bemoeien met hoe hij zijn vrije tijd besteedt. Ben ik een lastige zeur die haar partner geen pleziertje gunt?

Moet ik zwijgen?

Beste Moet ik zwijgen,

Enerzijds moet u misschien uw zegeningen tellen en bedenken dat uw man tenminste niet zijn tijd verdrijft met internetporno, zoals zo veel andere mannen. Anderzijds heeft internetpoker wel degelijk bezwaren. Spelers lopen het gevaar meer geld te verliezen dan ze van plan waren en op den duur schulden te maken, die ze dan proberen weg te werken door er nog een speelavondje tegenaan te gooien. Afgezien daarvan leveren spelletjes waarbij het alleen om geld winnen draait, en niet om het spel zelf, na afloop geen voldaan gevoel op.

In het algemeen moeten partners niet gaan zitten hakken op elkaars hobby’s. Maar de frequentie waarmee uw man internetpokert, lijkt toch reden tot zorg. Vraag hem eens of hij het leuk zou vinden wanneer de kinderen, eenmaal opgegroeid, ook avond aan avond zouden internetpokeren. Misschien zegt hij dat ze dat zelf moeten weten (waaruit dan weinig verwachtingen of hoop voor de toekomst van zijn eigen kinderen spreekt). Als hij aarzelt of toegeeft dat hij daar niet enthousiast over zou zijn, kunt u dit als aanleiding nemen om zijn eigen pokerverslaving te bespreken. Als pokeren het enige is wat hij kan verzinnen voor zijn vrije tijd, dan kan hij toch niet erg ingenomen zijn met zijn leven als geheel. Vraag hem of hij niet liever iets zou doen wat zowel ontspanning als energie geeft. Eens in de twee weken huiskamerpokeren met een clubje vrienden zou al veel meer plezier en sociaal contact opleveren dan internetpokeren. Probeer er nog eens met hem over te praten op een niet-aanvallende manier. Neem niet uzelf als de norm. U schrijft dat u geneigd bent in uw vrije tijd allerlei klusjes aan te pakken. Dat klinkt niet erg vrijetijdsachtig – eerder als een verborgen verwijt aan uw man: ‘Terwijl hij zit te internetpokeren, ben ik nog even alle was aan het opvouwen’. Vraag hem of hij überhaupt rangordes hanteert voor vrijetijdsbestedingen, bijvoorbeeld: ‘zelf muziek maken is beter dan strips lezen of tv kijken is beter dan je met alcohol volgieten’. Als hij zegt dat het voor hem allemaal één pot nat is, rest de conclusie dat u getrouwd bent met een tamelijk apathische man zonder veel ambitie, zonder veel levenslust.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Internet en e-mail.

Gelabeld met .

rev="post-1165" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 20 maart 2008 23:09

Ongelukkig verliefd

Beste Beatrijs,

Een jaar na mijn scheiding had ik (man van 38) mijn leven weer op de rails. Tot ik enkele maanden geleden de liefde van mijn leven vond in een collega. Helaas bleek dit enkel van mijn kant te komen, want zij had en heeft een vriend. Het lukt me niet om haar los te laten, want zij is de vrouw van mijn jarenlange dromen, terwijl ik weet dat er geen toekomst in zit. Om verschillende redenen is een andere baan zoeken geen optie en haar ontlopen kan dus niet. Ondertussen ga ik er aardig aan kapot. Hebt u nog tips hoe deze liefde los te laten en verder te gaan met mijn leven?

Ongelukkig verliefd

Beste Ongelukkig,

  • Houd er gewoon mee op. Ze wil u niet! Ze heeft al een man! Zet haar uit uw hoofd!
  • Zoek afleiding. Ga uit met vrienden. Ga naar de cafés, stort u in het uitgaansleven, versier andere vrouwen, ook al is het maar voor een nacht.
  • Word lid van een vereniging. Begin nieuwe hobby’s of vat oude weer op. Ga sporten. Timmer uw agenda dicht met afspraken en bezigheden buitenshuis.
  • Ga vrijwilligerswerk doen om u nuttig maken voor mensen die het moeilijk hebben. Een nieuwe wereld gaat voor u open en tegelijk leert u andere vrijwilligers kennen.
  • Schrijf u in voor een avontuurlijke groepsvakantie met singles. Leg het daar aan met een van de vele bereidwillige vrouwen.
  • Ga internetdaten. Niet dat dat wat oplevert, maar het verzet de zinnen.

Artikelen in Collega's, Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-1066" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 20 maart 2008 21:15

Echtparen lezen elkaars e-mail

Beste Beatrijs,

Ik merk nu en dan dat echtparen, waarvan de partners elk een eigen e-mailadres hebben, elkaars mail blijken te lezen. De één reageert dan op een mailtje dat ik aan de ander via diens eigen emailadres heb gestuurd. Dat voelt ongemakkelijk, omdat ik daar bij het schrijven geen rekening mee heb gehouden. Er zijn ook stellen die duidelijk een gezamenlijk mailadres gebruiken, bijvoorbeeld pietenjannie@hotmail of die gewoon maar één adres hebben. Dan ligt het meelezen van elkaars mail voor de hand en kan de zender er ook rekening mee houden. Wat zegt de etiquette hierover?

Onverwachte meelezers

Beste Onverwacht,

De etiquette stelt zich volgend op in dezen. De ervaring leert dat meelezen gebeurt, wanneer de computer wordt gedeeld. Papieren brieven werden en worden trouwens ook vaak meegelezen. De e-mail-zender kan net zo min als de papieren-brievenschrijver aan de ontvanger voorschrijven wat die hiermee doet. De ontvanger kan te allen tijde de boodschap laten lezen aan wie hij/zij maar wil. Wees erop voorbereid, dat is het enige. Waarbij ik aanteken dat het hoe dan ook onverstandig is om iemand een e-mail te schrijven, waarvan u absoluut niet wil dat die zijn of haar partner onder ogen komt. U moet er rekening mee houden dat partners alles aan elkaar doorbrieven. Is het niet omdat zij elkaars post en mail lezen, dan wel omdat zij elkaar vertellen wat ze van anderen hebben vernomen.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Internet en e-mail.

rev="post-705" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 20 maart 2008 20:24