Beste Beatrijs,
Onze dochter (32 jaar) zit in een scheidingsprocedure. Zij en haar man waren net een jaar getrouwd en kenden elkaar al twaalf jaar, waarvan zes jaar samenwonend. Wij kennen hem dus ook heel goed. Van onze ex-schoonzoon hebben we al een half jaar niets gehoord. We hebben hem gemaild en ge-smst, maar kregen geen reactie. We zitten met veel vragen die we aan hem zouden willen stellen. Mijn vraag is of wij met hem contact kunnen opnemen of dat we moeten wachten tot hij het initiatief neemt. Of moeten wij als ouders ons er helemaal niet mee bemoeien?
Wij willen contact
Beste Wij willen,
Als uw dochter in scheiding ligt met haar man, is er een gerede kans dat ze op dit moment niet met elkaar spreken en dat alle communicatie via de advocaten verloopt. Het is niet in het belang van uw schoonzoon om met u te praten. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij helemaal geen zin om vragen van u te beantwoorden. Ik vermoed dat hij u al beschouwt als ex-schoonouders. Als u geen antwoord hebt gekregen op uw mailtjes en sms-jes, betekent dat dat hij geen contact met u wil. Dat zult u moeten accepteren. Er is geen manier om hem te dwingen om wel met u te praten. Uw (ex)schoonzoon zal zich op een of andere manier met zijn (toekomstige ex-) vrouw moeten verstaan en met behulp van de advocaten tot een vergelijk moeten komen om de scheiding met zo min mogelijk schade af te wikkelen. Maar aan u als schoonouders is hij niets verplicht. Praat met uw dochter. Stel uw vragen aan haar. Betoon u loyaal met haar en laat uw ex-schoonzoon verder met rust.
Artikelen in Exen, Huwelijk en scheiding, Internet en e-mail, Ouders en volwassen kinderen, Schoonfamilie, Telefoon.
Gelabeld met afwijzing.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 6 november 2008 21:26
Beste Beatrijs,
Mijn vrouw en ik hebben twee jonge kinderen van zes en drie jaar. Mijn schoonzuster (zus van mijn vrouw) en haar vriend, zelf vooralsnog kinderloos, hebben ons al een paar keer gevraagd of onze kinderen eens een weekendje bij hen mogen logeren. Dit is op zichzelf een leuk idee: zij kunnen goed met onze kinderen overweg en de kinderen zijn dol op hen. En wij als ouders zouden weer eens een weekendje voor onszelf hebben. Het enige probleem is dat mijn zwager zeer roekeloos autorijdt. Zeg maar gerust dat hij een wegpiraat is. We hebben het hier nooit met hen over gehad. Wij voorzien dat ze tijdens het logeerweekend leuke uitstapjes met de kinderen gaan maken, want in hun directe omgeving is niet veel te beleven. Mogen we als voorwaarde stellen dat er geen auto wordt gereden met de kinderen, althans niet met hem achter het stuur? We zijn bang dat ze ons zo’n verzoek niet in dank zullen afnemen. Hoe moeten we dit aanpakken?
Logeren bij wegpiraat
Beste Logeren bij,
Als u uw zwager niet vertrouwt als chauffeur, moet u uw kinderen niet in zijn huis laten logeren, tenzij uw schoonzuster met de hand op haar hart belooft dat zij degene is die zal rijden. U zou als ouders in het geheel geen rustig weekendje samen hebben, want u zou worden gekweld door angstvisioenen van uw kinderen in een afschuwelijk verkeersongeluk. U zult een slecht-nieuws-gesprek moeten voeren, er zit niets anders op. De kwestie die u beschrijft speelt tussen twee stellen. Binnen de vierhoek van deze twee stellen vormen uw vrouw en haar zuster de oudste relatie die het meest tegen een stootje kan. Zusters moeten pijnlijke dingen met elkaar kunnen bespreken, zonder dat meteen de hele verhouding explodeert. Uw vrouw is degene die met haar zuster in een privégesprek de waarheid moet aansnijden, namelijk dat u beiden haar vriend niet vertrouwt achter het stuur en daarom aarzelt over logeerpartijtjes. Het is geen prettig gesprek om te moeten voeren. Mogelijk zal zwager zich beledigd voelen wanneer hij van zijn vriendin hoort wat er aan de hand is, en raken de familieverhoudingen verstoord. Aan de andere kant kan zijn vriendin zich uw angst misschien wel voorstellen, en is ze blij dat dit probleem (dat zij ook moet ervaren) eens door een ander aan de orde wordt gesteld. Hoe dan ook grenst het erop nahouden van een gevaarlijke rijstijl aan misdadig gedrag. Partners en familie zouden niet omwille van de lieve vrede oogjes moeten dichtknijpen, maar hun verantwoordelijkheid moeten nemen en het probleem benoemen. Als zij niet gerechtigd zijn om kritiek uit te oefenen, wie dan wel?
Artikelen in Broers en zussen, Kinderopvoeding, Schoonfamilie.
Gelabeld met auto, logeren.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 6 november 2008 21:24
Beste Beatrijs,
Binnenkort wordt mijn schoonzuster 50. Anderhalve maand geleden is haar man geheel onverwachts overleden. Hij was pas 53 jaar. Dit was een vreselijke slag voor haar en voor mijn man (zijn broer). We zijn naar de crematie geweest en hebben haar ook een brief met herinneringen geschreven. Natuurlijk willen we haar verjaardag niet stilzwijgend laten passeren, maar kunnen we haar een felicitatiekaart sturen? We wonen in het buitenland en kunnen dus niet bij haar op bezoek gaan, maar we zullen haar in ieder geval bellen op die dag.
Wel of geen felicitaties?
Beste Wel of geen,
Iemand die nog volop in rouw verkeert zit doorgaans niet te wachten op felicitaties. Althans niet in de vorm van gezellig gebabbel op een vrolijke verjaardagskaart. Als u al een kaartje wil schrijven, zou dit ingehouden van toon moeten zijn en toegeschreven op haar gemoedstoestand. Maar in deze omstandigheden is het misschien beter om even met haar te bellen, wat u al van plan bent. Uw schoonzuster zal het fijn vinden om juist op haar verjaardag iets van u te horen. In het telefoongesprek kunt u peilen hoe ze ervoor staat en waar ze op dat moment behoefte aan heeft. Zij kan de toon van het gesprek bepalen.
Artikelen in Dood en begrafenis, Schoonfamilie, Telefoon, Verjaardag.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 30 oktober 2008 21:49
Beste Beatrijs,
Graag zou ik willen weten wat er te doen is tegen vieze toiletten op het werk. Als vrouw zie ik alleen de damestoiletten, maar het zal bij de heren niet veel beter zijn. ’s Ochtends vroeg zijn de wc’s nog blinkend schoon. Maar aan het einde van de dag zijn ze vaak zo smerig dat ik er geen gebruik meer van wil maken. Hoe kan ik mijn collega’s zo ver krijgen dat ze de wc na gebruik schoon achterlaten, zoals hun moeder hun ongetwijfeld heeft geleerd?
Durf niet naar wc
Beste Durf niet naar,
Bedenk dat zolang de mensheid blijft bestaan het probleem van smerige wc’s in openbare gelegenheden of op het werk zich zal blijven voordoen. Als u het er desondanks niet bij wil laten zitten, kunt u proberen het punt ‘vieze wc’s’ op de agenda van het werkoverleg of de afdelingsvergadering te krijgen. Erover vergaderen leidt allicht tot goede voornemens in de trant van: zo kan het niet langer. U kunt ook op eigen initiatief een briefje in de toiletruimte ophangen met de tekst: ‘Graag het toilet na gebruik schoon achterlaten. Dank u!’ Minder conventioneel is de volgende oplossing: uit sociaal-psychologisch onderzoek blijkt dat mensen zich beter aan de regels houden, wanneer er vanaf de muur een paar ogen op hen neerkijkt. Denk aan het alziend oog van God dat vroeger wel eens in een driehoek werd afgebeeld en dat kinderen angst inboezemde. Stel dat in een werksituatie bij de koffieautomaat een bak met tussendoortjes (snacks, koeken, bananen) ligt, waar mensen tegen betaling van 50 eurocent iets uit kunnen pakken. Normaal gesproken neemt dertig procent van het personeel een snack zonder te betalen. Niet omdat ze bewust willen stelen, maar omdat ze hun portemonnee niet bij de hand hebben en zich voornemen de 50 cent later in het busje te doen. Vervolgens vergeet men dat. Wordt er een foto van een menselijk ogenpaar opgehangen boven de snacks, dan zakt het aantal wanbetalers aanzienlijk – tot onder de tien procent. Kennelijk helpt de aanwezigheid van ogen om mensen op het rechte pad te houden. U zou kunnen overwegen een of twee ogenparen (geen gezichten, alleen de ogen!) uit een tijdschrift te knippen en die in de wc’s op de muur te plakken. Wie weet helpt het. Al zal het effect geen stand houden, vrees ik. Zo gaat het vaak met ingrepen. Ze zijn een tijdje effectief, vervolgens slijt het en vallen mensen terug in het oude patroon van onachtzaamheid.
Artikelen in Collega's.
Gelabeld met opruimen.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 30 oktober 2008 21:14
Beste Beatrijs,
Van beroep ben ik organist. Een vetpot kun je het niet noemen, maar ik schep wel veel genoegen in mijn werk. Met enige regelmaat krijg ik te maken met situaties als de volgende: van een trouwlustig neefje krijg ik het verzoek om tijdens zijn trouwdienst in de kerk het orgel te bespelen. Uiteraard zeg ik dan mijn medewerking toe en breng op de betreffende datum een speciaal ingestudeerd feestelijk stuk orgelmuziek ten gehore, waar alle aanwezigen van genieten. Na afloop reageert het jonge bruidspaar met: ‘Oom Piet, u hebt prachtig gespeeld, hartelijk dank voor uw medewerking aan onze trouwdienst’ en daar blijft het verder bij. Niet eens een bloemetje of flesje wijn als blijk van waardering. Soms word ik ook gebeld door vrienden van vrienden die menen dat zij mij geen groter plezier kunnen doen dan door te vragen of ik hun bruiloft of soms de begrafenis van een van hun dierbaren muzikaal wil begeleiden. Vaak wil ik dat wel doen, en ook nog gratis, maar het ergert me dat iedereen het vanzelfsprekend vindt dat ik om niet speel.
Voor niets gaat de zon op
Beste Voor niets gaat de zon,
Dit is een bekend probleem voor mensen die een bovengemiddelde liefde koesteren voor hun vak. Meestal gaat het om beroepen in de professionele of creatieve sfeer. Je bent bijvoorbeeld zangeres en met een aantal andere mensen te gast bij een of ander etentje en dan vraagt de gastvrouw ineens: ‘Toe, wil je niet even wat zingen voor ons allemaal?’
Mensen denken dat iemand die sterker dan de gemiddelde werker samenvalt met zijn beroep per definitie voor z’n eigen plezier werkt en te allen tijde staat te popelen om z’n kunstje te vertonen. Om het even te chargeren: aan een bevriende vuilnisman zal nooit gevraagd worden om na bezoek de vuilniszakken mee te nemen, maar men aarzelt niet op feestjes een advocaat aan te schieten en om persoonlijk advies te vragen voor een juridische kwestie. Of men klampt een vagelijk bekende arts aan op een receptie en begint over zijn kwaaltjes. De beste manier om zich hiertegen te weer te stellen is door vraagsteller vriendelijk te verwijzen naar secretaresse, boekingsbureau of spreekuur om een officiële afspraak te maken. Een serieuze vraag verdient immers een serieuze behandeling en geen hapsnap reactie. Maar zodra er geld moet worden betaald, is de nood vaak al een stuk minder dringend. Duidelijkheid scheppen over de tarieven is voor u dan ook het enige wat erop zit. Voor een dierbare wilt u misschien wel gratis optreden. Zeg tegen alle anderen die van uw diensten gebruik willen maken: ‘Ik ben een professioneel organist en als u mij wil inhuren, kost dat zo en zoveel euro per uur.’
Artikelen in Bruiloft, Familie, Vrienden en kennissen, Zakelijke relaties.
Gelabeld met geld.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 30 oktober 2008 00:23
Beste Beatrijs,
Sinds mijn scheiding een paar jaar geleden ben ik weer single. Ik ben een vrouw van in de veertig en wandel en fiets graag. Dat doe ik met verschillende vriendinnen. Wat me opvalt is dat zij graag het afrekenen in restaurants voor de koffie met iets lekkers aan mij overlaten. Ik denk dat vrouwen het fijn vinden wanneer voor hen betaald wordt. Maar ja, ik heb het financieel niet breed. Een enkele keer krijg ik hun deel later terug, maar meestal niet. Een vriendin vroeg zelfs na restaurantbezoek of ik de rekening even wilde voorschieten. Dat geld heb ik nooit terug gezien. Integendeel, de eerstvolgende keer dat we afspraken werd ik ook weer geacht geld op tafel te leggen, terwijl zij het was die koffie met duur gebak voorstelde. Hoe kan ik weer baas worden over mijn eigen portemonnee?
Altijd maar dokken
Beste Altijd maar dokken,
Als u met een vriendin ergens iets geconsumeerd hebt (wat het ook is, twee kopjes thee of een hele maaltijd), zegt u vanaf nu, wanneer het ogenblik van betalen is gekomen: ‘Wij gaan deze rekening delen. Eens even kijken, dit heeft ons twintig euro gekost, dat is dus tien euro per persoon.’ Als ze claimt geen geld bij zich te hebben, dan dringt u eropaan dat zij haar pinpas gebruikt of u staat erop een geldautomaat te bezoeken voordat uw beider wegen zich weer scheiden. Als u het op voorhand niet vertrouwt, vraagt u voordat u de uitspanning betreedt: ‘Je hebt toch wel geld bij je? Ik heb niet genoeg voor twee.’ Als ze geen geld bij zich heeft, gaat het café- of restaurantbezoek niet door. Dan zegt u: ‘Ach wat jammer, dan gaan we weer terug. Ik kan thuis thee zetten en een koekje erbij moet ook lukken.’
Artikelen in Horeca, Vrienden en kennissen.
Gelabeld met geld.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 23 oktober 2008 21:12
Beste Beatrijs,
Je bent jarig, je hebt allerlei lekkers in huis gehaald en wanneer het zover is dat je rondgaat om te vragen wat ieder wil drinken (het is zondagochtend half twaalf, vlak na het koffierondje met taart), zeggen vier van de acht aanwezigen dat ze gewoon water willen (uit de kraan). En dit na mijn opsomming van alles wat ik te bieden had. Twee personen namen nog een frisdrankje. Zo kon het gebeuren dat mijn loyale vriendin en ik als enigen met een glas witte wijn stonden te toasten op mijn verjaardag, terwijl het gezelschap ‘Lang zal ze leven’ zong.
Een verjaardag is een feestelijke gelegenheid en uit beleefdheid neem je toch een glaasje, eventueel met de mededeling ‘een klein beetje, voor de gezelligheid,’ eventueel daaraan toevoegend: ‘ook graag een glaasje water erbij’. Ik heb zoiets eerder meegemaakt en dat afwijzende maakte op mij een onbeleefde indruk. Wat vindt u ervan? Het gezelschap was rond de zeventig.
Teleurgesteld in waterdrinkers
Beste Teleurgesteld in,
Hoe oud of hoe jong een gezelschap ook is, niemand hoeft tegen zijn zin alcohol te drinken. Een alcoholische consumptie weigeren is nooit onbeleefd. De mensen kunnen wel geheelonthouder zijn, of van de dokter geen alcohol mogen drinken, of niet durven omdat ze nog moeten rijden, of overdag niet wíllen drinken omdat ze weten dat de dag dan verloren is. Geen alcohol willen is een privébeslissing die niet ter discussie mag staan en die geen kritiek verdient. Wat iemand precies drinkt op een feestje is onbelangrijk, het gaat om de gezelligheid van het samenzijn en mensen kunnen uitstekend toasten met een glaasje water.
Artikelen in Eten en drinken, Verjaardag.
Gelabeld met alcohol.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 23 oktober 2008 21:10
Beste Beatrijs,
Ik ben een vrouw van in de dertig en heb een goede opvoeding genoten. Ik heb geleerd hoe ik me in gezelschap behoor te gedragen, hoe ik een conversatie met iemand kan voeren en hoe netjes te eten tijdens een diner. Mijn vriend heeft hier minder onderricht in gehad, maar hij doet voor mij erg zijn best om zijn tafelmanieren te verbeteren. Zo houdt hij zijn linkerhand niet meer onder tafel, hanteert hij het bestek op de juiste manier, en spoelt zijn eten niet meer weg met water. Zijn inzet waardeer ik zeer. Er is echter een punt waarop we van mening blijven verschillen. Mijn vriend heeft de gewoonte eerst het vlees (of de vis) op te scheppen helemaal op te eten, daarna de aardappels en dan pas de groente. Ik vind dat een volkse gewoonte waar ik me behoorlijk aan erger. Ik probeer hem ervan te overtuigen dat het beter is om alles tegelijk op te scheppen en van alles een beetje te eten, om en om. Hij wil dat niet en zegt dat hij het lekkerste gewoon eerst wil eten. Ben ik te streng of te pietluttig, als ik me hieraan blijf storen?
Eerst het lekkerste
Beste Eerst het lekkerste,
U hebt gelijk, de etiquette schrijft voor dat de verschillende onderdelen van de hoofdmaaltijd tegelijk op het bord moeten liggen en om en om gegeten moeten worden. Dus niet op volgorde van lekkerheid. Zowel het gedrag ‘we eten eerst het lekkerste’ als ‘we bewaren het lekkerste voor het laatst’ duidt op een kinderachtige voedselfixatie. Iemand die op een opzichtige manier lekkerheidskriteria toepast demonstreert zijn irrelevante voorkeuren te veel. De ene soort voedsel vindt hij wel lekker, de ander gebruikt hij als maagvulmiddel dat hem eigenlijk gestolen kan worden. Dat is niet beleefd tegenover degene die het eten heeft gekookt en zijn of haar best gedaan om een evenwichtig samengestelde maaltijd op tafel te zetten die als geheel genietbaar is. Het is niet aardig voor de gastvrouw/heer als gasten zich storten op één component van het maal – zogenaamd de smakelijkste – en de rest links laten liggen alsof het garnering van inferieure kwaliteit is. Iemand die eerst het vlees naar binnen schrokt vertoont een merkwaardige mengeling van gulzigheid (hij kan zijn behoefte niet beheersen) en gierigheid (ziezo, binnen is binnen, dat kunnen ze hem niet meer afpakken).
Probeer uw man dit nog eens duidelijk te maken, al lijkt de kans klein dat hij z’n eetgewoontes zal veranderen. Hoe ouder mensen worden, hoe minder zin ze hebben hun gewoontes op te geven. Maar misschien zou u hem wel zo ver kunnen krijgen dat hij de samenstellende maaltijdcomponenten tegelijk op z’n bord schept in plaats van na elkaar. Dan kan hij het eten alsnog behandelen als even zovele gangen die hij in volgorde van slinkende animo afwerkt (met een beetje geluk zit ie al vol voor hij aan het minderwaardige konijnenvoer toekomt), maar dan ligt het tenminste op zijn bord en dan loopt zijn manier van doen net wat minder in de gaten.
Artikelen in Eten en drinken, Liefde en relaties.
Gelabeld met tafelmanieren.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 23 oktober 2008 21:06
Beste Beatrijs,
Ik ben een 22-jarige studente en draag zo nu en dan een rokje, zoals de meeste vrouwen. Dit omdat ik het mooi vind staan en omdat het een leuke afwisseling is van al mijn spijkerbroeken. Als ik dat aan heb, valt mij op dat mannen me nakijken, naar me fluiten of zelfs ongegeneerd proberen onder mijn rokje te kijken. Om even een beeld te schetsen van hoe ik er dan uitzie: mijn rokje eindigt tien centimeter boven de knie, daaronder draag ik een donkere effen panty en platte laarzen, kortom niets pikants of gewaagds naar mijn idee. Ik baal altijd vreselijk van de reacties van mannen. Ik krijg weleens te horen: ‘Je trekt toch zelf zo’n kort rokje aan, dan vraag je erom.’ Maar ik vraag er helemaal niet om! Dat soort aandacht wil ik helemaal niet!
Ligt het nu aan mij en lok ik het zelf uit? Zou ik geen rokje meer aan moeten trekken als ik hier niet tegen kan? Of ligt het aan de mannen die zo respectloos kunnen zijn ten opzichte van vrouwen?
Geen seksobject
Beste Geen seksobject,
De kleding van vrouwen speelt niet meer dan een marginale rol in het opwekken van likkebaardende reacties van mannen. Zelfs in omstandigheden waar jonge vrouwen gedwongen zijn om onflatteuze overalls of habijten te dragen, gaat een bepaald slag mannen stug door met seksistisch vertoon. Erg slim is dit niet, want de meeste vrouwen voelen zich niet gevleid en al helemaal niet aangesproken. U hebt last van opdringerige mannen, als u een rokje draagt. Met de outfit zoals u hem beschrijft lijkt me niets mis. Duizenden jonge vrouwen gaan zo gekleed. Van fluiten en nakijken moet u zich niets aantrekken. Stug negeren is het beste. Als zo’n grofbesnaard type fysiek te dichtbij komt, kunt u hem op afstand houden door ‘Heb ik soms wat van je aan?!’ tegen hem te snauwen. Een verachtelijke blik van het kaliber ‘als blikken konden doden’ erachteraan, en doorlopen maar.
Artikelen in Het publieke domein, Liefde en relaties.
Gelabeld met flirten, kleding, seks, studenten.
Door Beatrijs Ritsema
– donderdag 16 oktober 2008 20:39
