↑
Spring naar inhoud

Verborgen gehouden door vriend

Beste Beatrijs,

Sinds een half jaar heb ik een relatie met een man van 56 (zelf ben ik 39). Hij heeft behoorlijk wat meegemaakt op relationeel gebied en na wat aanvankelijke aarzelingen van zijn kant over onze relatie, is hij nu helemaal overstag en zijn we bijzonder gelukkig met elkaar. Sinds kort oppert hij ook de mogelijkheid om te gaan samenwonen en zelfs samen nog een kind te krijgen. Wat mij echter dwars zit, is dat hij mij systematisch buiten zijn vrienden- en familiekring houdt, omdat hij vindt dat zijn privéleven niemand iets aangaat. Zo beland ik wel eens in een ongemakkelijke situatie, als we iemand tegenkomen die hij kent. Mijns inziens zou het aardig zijn als hij mij even voor zou stellen. Als ik later vraag waarom hij dit niet doet, zegt hij dat hij helemaal voor me gaat en dat dat het enige is wat telt. Voor de rest komen de mensen er vanzelf wel achter, vindt hij. Toch stoort zijn gedrag me. Ben ik te veeleisend als ik erop aandring om mij in zijn leven te betrekken?

Buiten spel gehouden

Beste Buiten spel,

Uw vriend houdt er wel heel eigenaardige ideeën over privacy op na. Hij wil wel een kind met u, maar hij wil u niet aan zijn vrienden en familie voorstellen, want dat zou zijn privacy schenden. Onbegrijpelijk en beledigend tegenover u! U bent het kennelijk niet waard (een onbeduidend scharreltje) om uw intrede te doen in zijn familie- en vriendenkring. Of hij schaamt zich over hen ten opzichte van u. In ieder geval is hij erop gespitst om zijn verschillende leefwerelden apart te houden. Mensen die zich zo opstellen, hebben gewoonlijk iets te verbergen. Zelfs als dat alleen maar in zijn hoofd zit, is het nog verontrustend. Zijn uitspraak ‘dat hij helemaal voor me gaat en dat dat het enige is wat telt’ klinkt ook enigszins hysterisch. Een liefde is nooit het enige wat telt. Er zijn altijd andere zaken (familie, vrienden, werk, hobby’s) die ook van belang zijn in iemands leven en die je niet op een gekunstelde manier uit elkaar moet willen houden, alsof het een het ander zou kunnen besmetten. Misschien is het een kwestie van koudwatervrees en trekt uw vriend nog bij. Toch raad ik u aan om niet al te hard van stapel te lopen met die samenwoonplannen. Op dit moment kent u hem alleen vanuit wat hij zelf tegen u gezegd heeft. Dat hoeft niet te kloppen, het kan een façade zijn. Je leert iemand pas goed kennen, wanneer je ook zijn familie en zijn vrienden hebt meegemaakt. In isolement kan de liefde niet bloeien (te weinig zuurstof).

Artikelen in Liefde en relaties, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1894" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 november 2008 22:02

Geen feest, wel cadeaus

Beste Beatrijs,

Kunt u mij vertellen wat de etiquette is voor het geven van een verjaardagscadeau, danwel een bijdrage hiertoe, wanneer de jarige zijn verjaardag niet viert? Het komt de laatste tijd met enige regelmaat voor dat in onze redelijk grote familie de partner van een binnenkort jarige de overige familieleden een mail stuurt met de verjaardagswens van zijn/haar partner en een verzoek om een bedrag voor dat cadeau over te maken. Gironummer staat erbij. Let wel: zonder dat er een uitnodiging is om die verjaardag in persoon luister bij te zetten. Het wordt dan louter een kwestie van geld schokken. Kan dit wel?

Geen feest, wel cadeaus

Beste Geen feest,

Geld of cadeaus vragen voor een verjaardag die niet wordt gevierd (dat wil zeggen: er is geen gezellig samenzijn ingeroosterd) valt niet onder correcte omgangsvormen. Dergelijke bedel-e-mails kunt u gevoeglijk negeren, net zoals u doet met andere spam die erop gericht is om mensen geld af te troggelen.

Artikelen in Cadeaus, Familie, Internet en e-mail.

Gelabeld met .

rev="post-1892" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 november 2008 22:01

Te attent met kaartjes

Beste Beatrijs,

Ik ben altijd heel attent met het versturen van kaarten naar familie en vrienden. Maar er komt zo weinig van terug! Nu vind ik dat van vrienden niet altijd heel erg, maar van (schoon)familie wel. Ik stuur kaarten aan nichtjes en neefjes die in het ziekenhuis liggen, ik stuur kaartjes aan nichtjes, neefjes die voor het eerst naar school gaan, ik stuur kaartjes bij het behalen van zwemdiploma’s, verjaardagen, samenwonen, nieuwe baan, enzovoort. Maar als míjn kinderen afzwemmen, krijgen ze van geen enkel familielid een kaart (oma’s komen wel kijken, hoor), terwijl de ooms en tantes heel goed weten wanneer er afgezwommen wordt, want die nodig ik allemaal uit om te komen kijken. Maar het ergste vind ik het als mijn kinderen worden vergeten met hun verjaardagen (ook door vrienden van ons). En dan altijd maar het excuus: ‘Ja, sorry, niet aan gedacht!’ Ik vergeet hun kinderen toch ook nooit! En als ik het wel een keertje expres vergeet, dan hoor je ze direct. Wat kan ik hieraan doen?

Parels voor de zwijnen

Beste Parels voor,

U stuurt te veel kaartjes. U somt zo veel aanleidingen op dat u er wel een dagtaak aan lijkt te hebben. Geen wonder dat u veel minder terugkrijgt dan u zelf geeft. Een mens kan ook té attent zijn. Trap eens op de rem en bedenk dat er geen kaartjes hoeven te worden verstuurd als:

  • kinderen voor het eerst naar school gaan (is niet zo bijzonder)
  • kinderen een zwemdiploma halen is (ook niet zo bijzonder, zeker als je bedenkt dat kinderen er wel drie halen)
  • iemand gaat samenwonen of een nieuwe baan krijgt (dan kun je wel aan de gang blijven).

Wanneer zijn kaartjes wel op hun plaats? Als een familielid in het ziekenhuis ligt. Dan is het erg belangrijk. Een eindexamendiploma verdient ook een kaartje. De verjaardagskaart is verder een klassieke traditie. Maar als u pakweg twintig neefjes/ nichtjes heeft, hoeft u echt niet al hun verjaardagen per post bij te houden. Om maar te zwijgen van kinderen van vrienden. Er zijn erbij van wie de ouders nooit iets sturen als uw eigen kinderen jarig zijn. Dat zijn dan precies degenen die u kunt overslaan. U stuurt alleen aan degenen die bij gelegenheid iets terugsturen en de rest schrapt u van de correspondentielijst. Zo zal er een zee van vrije tijd opdoemen, waarin u zich niet meer hoeft te ergeren aan familieleden en vrienden die in gebreke blijven.

Artikelen in Familie, Post, Verjaardag, Vrienden en kennissen.

rev="post-1890" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 27 november 2008 21:58

Mensen zitten ongevraagd aan computer

Beste Beatrijs,

Ik ben een weduwe van 74 jaar en sinds enige jaren in het gelukkige bezit van een computer. Het is mij met moeite en hulp van mijn zoon enigszins gelukt ermee om te gaan. Ik heb een aantal vrienden en familieleden die ik wel eens het gebruik van mijn flatje aanbied, als ik zelf weg ben. Ik woon vlakbij de kust en dat is voor veel mensen aantrekkelijk. Het is echter al drie keer voorgekomen dat mensen (zonder dit vooraf te vragen) met mijn computer hebben gewerkt en daarbij de instellingen veranderden. Het is voor mij helemaal niet eenvoudig om alles weer goed te krijgen. In één geval heeft de betreffende persoon zijn excuses aangeboden. Ik overweeg nu om nooit meer iemand logeergelegenheid te bieden. Wat vindt u ervan als mensen ongevraagd iemands computer gaan gebruiken?

Afblijven!

Beste Afblijven,

Het is zeker onbeleefd om zonder toestemming met iemands persoonlijke computer aan de slag te gaan. Uw bezwaar is dat de instellingen veranderen, maar de meeste mensen hebben als bezwaar dat hun computer volstaat met privémateriaal (correspondentie, financiële gegevens, teksten), waarvan ze niet willen dat anderen daar kennis van nemen. Iemand die zijn huis ter beschikking stelt wil ook niet dat bezoekers of logés in allerlei laatjes en kastjes gaan rondsnuffelen. Nu hoeft het met de computer niet zo gevoelig te liggen. Doorgaans zullen gasten alleen even iets willen opzoeken op internet of hun e-mail checken. Ze zullen er niet doelbewust op uit om uw privacy te schenden. Maar onverlet blijft dat ze van tevoren om toestemming hadden moeten vragen. Als u uw instellingen intact wil houden, raad ik u aan om logés te instrueren om van uw computer af te blijven of hen op het hart te binden om na gebruik alles in de oude staat terug te brengen. Om misnoegen over geschonden beloftes te voorkomen is het al met al het simpelste om het toetsenbord te ontkoppelen en in een kast achter slot en grendel te plaatsen. Logés verwijst u naar het dichtstbijzijnde internetcafé.

Artikelen in Familie, Internet en e-mail, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-1888" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 23 november 2008 21:55

Verliefde vader

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Ik ben een getrouwde vader van twee jonge kinderen die al een half jaar hopeloos verliefd is op een gescheiden vrouw (ook twee kinderen). We zijn op het schoolplein aan de praat geraakt en het klikte tussen ons. Na maanden gevochten te hebben met mijn gevoelens, kon ik ze niet meer verbergen en vertelde ik haar wat er gebeurde. Ze had al een vermoeden maar dacht dat het me slechts om een slippertje te doen was. Ondanks het pijnlijke van haar recente scheiding en haar ‘verloren geloof in de liefde’ reageerde ze niet echt afwijzend op mijn aandacht. In haar mail liet ze weten dat ze er wat verlegen van werd (ze is net zoals ik eind dertig) en na mijn woorden ‘zalig zou dromen vannacht’. Wat mag ik hieruit afleiden? Mijn huwelijk betekent al enkele jaren niets meer, samenblijven doe ik alleen voor de kinderen. Ze wil niet de reden zijn waarom een huwelijk spaak loopt. Hoe krijg ik duidelijkheid over haar gevoelens? Wat is er mogelijk? Ik ben niet bewust op zoek gegaan naar een overspelige relatie en wil zeker mijn kinderen niet ongelukkig maken. Ik hoop slechts op affectie en beantwoording van mijn gevoelens. Seks heb ik niet onmiddellijk in gedachten, wanneer ik aan haar denk. Moet ik haar voorstellen om eventjes tien jaar op mij te wachten, gesteld dat ze evenveel voor me voelt?

Ontredderd

Beste Ontredderd,

Misschien moet u proberen uw huwelijk te redden in plaats van aan te sturen op een geheime relatie. U weet natuurlijk best hoe gevaarlijk deze verliefdheid is. U zegt dat u uw kinderen niet kwijt wil, maar als u doorgaat op de ingeslagen weg, raakt u ze wel degelijk kwijt. De vrouw van het schoolplein is kennelijk wel gecharmeerd van u, en zo’n wederzijdse fascinatie kan, voor betrokkenen het goed en wel beseffen, uitmonden in een regelrechte affaire. Wanneer het eenmaal zo ver is, zult u zich ongetwijfeld voornemen om alles geheim te houden, maar ik voorspel u: dat gaat niet lukken. Op een gegeven moment maakt u een foutje, uw vrouw komt erachter, en in een mum van tijd zit u eenzaam op een achterafflatje te kniezen boven een bord witte bonen in tomatensaus. Uw kinderen ziet u eens per twee weken een weekend. Of u trekt bij uw vriendin in, en dan kunt u háár kinderen gaan opvoeden in plaats van uw eigen. Geen aanlokkelijk vooruitzicht en u zult het aan uzelf te wijten hebben.

Praat eerst met uw vrouw over uw huwelijk, voordat u werk maakt van uw verliefdheid. Zeg tegen uw vrouw dat u ongelukkig bent met hoe het gaat, vraag wat zij ervan vindt en hoe zij de toekomst ziet. Doe serieus moeite om uw huwelijk weer op de rails te krijgen en voer uw inspanningen voor een prettig gezinsleven op. Als na enige tijd de conclusie luidt dat er geen muziek meer inzit, omdat uw vrouw geen animo vertoont en u het niet kunt opbrengen of andersom, dan kunt u met wederzijdse instemming uit elkaar gaan. Op dat moment is er in ieder geval geen woede van haar kant over bedrog (dat hebt u immers niet gepleegd), en bestaat er een grotere kans dat u de relatie met uw kinderen in stand kunt houden. Pas daarna, als u een vrij man bent, kunt u onderzoeken of het eventueel kan komen van een andere relatie.

Artikelen in Huwelijk en scheiding, Liefde en relaties, Vreemdgaan.

Gelabeld met , .

rev="post-1886" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 23 november 2008 21:47

Verjaardagstraktatie meenemen?

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Bij een verjaardag is het in ons kleine team van collega’s de gewoonte om een heerlijke traktatie uit te delen. Natuurlijk blijft er vaak iets van dit lekkers over, voor kindertjes thuis. Een van de collega’s doet regelmatig aan de lijn. Zij snijdt een heerlijk stuk taart af, maar de traktatie wordt dan in een trommeltje gedaan en meegenomen naar huis voor haar man. Wat is de juiste houding? Mag je met dit stuk waar je ‘recht’ op hebt doen wat je wilt of bedank je ervoor en gun je het extra stuk aan een medecollega of aan het thuisfront van de jarige?

Wie bezit de traktatie?

Beste Wie bezit,

Collega’s mogen met hun stuk taart doen wat ze willen. In het algemeen is het beschaafder om je stuk te laten liggen, als je er geen zin in hebt of als je op dieet bent, in plaats van het achterover te drukken. Maar er zijn ook mensen die alleen op dat moment geen behoefte hebben aan taart, bijvoorbeeld omdat ze laat ontbeten hebben. Die nemen hun stuk dan mee om het later op de dag te eten. Dat mogen ze doen. Ze zijn niet verplicht om traktaties ter plekke op te eten. Dat diezelfde mensen hun taart helemaal niet later op de dag eten, maar het stiekem mee naar huis nemen om het aan hun man of kinderen op te voeren staat misschien een beetje hebberig. Maar degene die jarig is kan dat allemaal niet gaan controleren. Die kan niet tegen de collega zeggen: ‘O, je eet het zelf niet op? Inleveren dan maar weer!’ Dat is al te miezerig. Degene die een taart meeneemt naar kantoor voor de collega’s heeft die taart voor hen bestemd. Financieel en mentaal afgeschreven dus. Alles wat er overblijft is meegenomen, maar de jarige moet niet proberen om de restanten te maximaliseren. En de andere collega’s moeten tevreden zijn met hun portie en niet gespitst zijn op het buitenkansje om een overgebleven stuk te verschalken.

Artikelen in Collega's, Eten en drinken, Verjaardag.

Gelabeld met .

rev="post-1884" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 13 november 2008 21:43

Hoe betalen voor etentje?

Beste Beatrijs,

Binnenkort ga ik weer met een groep mensen uit eten. Dat is een jaarlijkse traditie en altijd heel gezellig. Behalve voor mij als het op betalen aankomt. Sommigen van onze groep willen alleen betalen wat ze zelf hebben geconsumeerd. De laatste keer hebben we met tien mensen een half uur bij de kassa in de pizzeria gestaan om onze pizza en een drankje af te rekenen. Er waren enkele mensen die een extra glaasje hadden gedronken en een paar die een toetje hadden genomen, niks bijzonders. Voor mij vergalt dat het plezier van het uit eten gaan. Ik vind het gênant en snap dat geklier over een paar extra euro’s ook niet. Zelf ben ik een matig eter en drinker – mij maakt het niets uit om ter wille van de gezelligheid wat meer te betalen. We werken allemaal en er is niemand bij die zich te buiten gaat aan extravagante bestellingen. Moet het echt zo omslachtig?

Die paar euro’s

Beste Die paar euro’s,

Zoals u het etentje beschrijft lijkt het hoofdelijk omslaan van de rekening inderdaad efficiënter. Waarom stelt u het niet gewoon voor bij het volgende etentje? Als iedereen ongeveer hetzelfde consumeert, zal niemand daar bezwaar tegen maken.

Toch moet u niet verbaasd opkijken, als sommigen zich weigerachtig blijven betonen. Het gebeurt vaak genoeg dat mensen in een groep uit eten gaan en er grote verschillen zijn tussen wat iedereen bestelt, nog afgezien van verschillen tussen wat iedereen verdient. Op het oog kan iedereen wel zo’n beetje in dezelfde inkomenklasse zitten, maar je kunt nooit echt in iemands portemonnee kijken. Degenen met een laag inkomen die het goedkoopste van de kaart namen, hebben dan geen zin om de mensen met de duurdere gerechten te subsidiëren. Of ze willen niet meebetalen aan de drank (altijd het duurste), als ze zelf alleen maar water hebben gedronken. Dit soort overwegingen speelt altijd mee bij iemands voorkeur om alleen eigen consumpties af te rekenen. In de etiquette geldt het als goed gebruik om deze wens te respecteren. Coulantie ten opzichte van minvermogenden heeft voorrang boven een snelle afhandeling van de rekening.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-1882" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 13 november 2008 21:31

Scharrels op de foto?

Beste Beatrijs,

Binnenkort zijn mijn ouders 55 jaar getrouwd, bijzonder genoeg om daar met de familie bij stil te staan. Als cadeau hadden we bedacht om de familiefoto, die al jaren bij mijn ouders aan de muur hangt, te updaten. Het is onmogelijk om de hele familie bij elkaar te krijgen om een foto te maken, zelfs op het feest zelf lukt het niet, dus wordt het een digitale assemblagefoto met mijn ouders in het midden en de rest van de familie met kleine kiekjes eromheen. Het probleem is wie er wel en niet op moeten. Sommige kleinkinderen hebben al lang vaste verkering, anderen nog maar kort. Om niemand voor het blok te zetten heb ik voorgesteld: iedereen die getrouwd is of samenwoont mag erop met zijn of haar partner, de rest van de aanhang niet. Een van de kleindochters (een nichtje van mij) die het langste verkering heeft (maar niet samenwoont), was het daar niet mee eens. Ze zegt dat oma het ook gek zou vinden als hij er niet op stond. Als het haar nu zo’n verdriet doet, mag haar vriend er natuurlijk best op. Maar wat doe je dan met de rest? Ik wil de andere kleinkinderen niet de keuze voorleggen of hun geliefden er wel of niet op moeten. Hoe kan ik dit netjes oplossen?

Scharrels inbegrepen?

Beste Scharrels inbegrepen,

Het is niet uw taak om te beoordelen welke relaties wel en welke niet voldoende gewicht hebben om in aanmerking te komen voor opname in de familiefoto. Sommige kleinkinderen zijn getrouwd of wonen samen, maar wie weet zijn ze volgend jaar alweer gescheiden of uit elkaar. Anderen hebben onofficiële relaties, maar zijn wel aan elkaar verknocht en gaan misschien binnenkort wel trouwen of samenwonen. Je kunt geen staat meer maken op de bestendigheid van relaties en dat heeft onvermijdelijk z’n weerslag op familiefoto’s. Het zijn per definitie momentopnames. Laat de kleinkinderen zelf beslissen of ze hun geliefden in de familie-annalen willen opnemen of niet. In dit soort gevallen kun je beter een paar mensen te veel laten meedoen dan dat er mensen afgewezen worden die zich vervolgens buitengesloten voelen.

Artikelen in Familie, Grootouders en kleinkinderen, Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-1880" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 13 november 2008 21:29

Spugen bij de bakker

Beste Beatrijs,

Bij de bakkerswinkel om de hoek word ik altijd vriendelijk geholpen, maar wat ik heel vervelend vind is dat de medewerksters hun vingers met hun tong of met de binnenkant van hun onderlip bevochtigen om een plastic broodzak te pakken. Niet alleen bij deze bakker trouwens, ook in andere bakkerswinkels valt me deze onaangename gewoonte soms op. Vindt u dat ik het personeel hierop kan aanspreken?

Smetvrees voor spuug

Beste Smetvrees voor,

De vingers bevochtigen is vaak de enige manier om extreem aan elkaar klevende plastic zakken van een stapel te pakken of te openen. Een vacuüm opgerolde vuilniszak bijvoorbeeld krijg je anders niet gebruiksklaar. U hebt er bezwaar tegen dat het personeel hun vingers met spuug bevochtigen. Bestat er een andere methode? Het enige wat me te binnen schiet is om een natte spons naast de plastic broodzakjes te leggen of een bakje water, waarin het personeel z’n vingers kan dopen. Of deze hulpmiddelen de toets der hygiëne zullen doorstaan valt te betwijfelen. Bovendien komen er zo druppels water op de zakjes en dat vinden klanten ook niet prettig.

Ik vrees dat er niets aan te doen is. Personeel kan beter niet worden aangesproken op iets wat onoplosbaar is. U moet maar denken dat de fractie spuug die met deze handeling gepaard gaat alleen aan de buitenkant van de plastic broodzak terecht komt en al lang en breed is opgedroogd tegen de tijd dat u de zak in handen krijgt. Het brood zelf komt overigens een aantal keer in aanraking met de handen van het personeel, waar los van het spuug sowieso allerlei bacteriën op zitten – volgens recent onderzoek leven er permanent zo’n 150 verschillende bacteriën op mensenhanden. Wassen helpt niet. Vergeleken bij eventuele besmettingsrisico’s van het hand-brood-contact valt het vingerbevochtigingsprobleem (spuug op plastic zak) in het niet. Wuif het weg als onbelangrijk.

Artikelen in Winkels, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-1878" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – donderdag 6 november 2008 21:28