↑
Spring naar inhoud

Circuleren op feestjes

Beste Beatrijs,

Alweer 13 jaar zijn mijn tweede man en ik getrouwd. Wij zijn 71 en 65 jaar oud. Nu moet je elkaar nooit willen veranderen op deze leeftijd – dat is niet verstandig. Er is echter een ding wat me stoort en waar we het maar niet over eens worden: zijn gedrag in gezelschap, visite, verjaardagen, feestjes. Mijn man wendt zich tot degene die naast hem zit of staat en knoopt een gesprek aan. Dit doet hij heel intensief en wel zo dat zij beiden niets meer horen of zien van de rest van het gezelschap gedurende de rest van de bijeenkomst. Het is leuk om een boeiend gesprek te voeren, maar volgens mij mag dit er nooit toe leiden dat men zichzelf van de rest van het gezelschap afsluit. Mijn man begrijpt niet waar ik moeilijk over doe.

Een beetje circuleren?

Beste Een beetje circuleren,

Het is inderdaad niet erg gepast om een ander urenlang te monopoliseren op een feestje. Maar ja, als uw man 71 is, lijkt de kans me klein dat hij deze gewoonte nog zal afleren. U kunt er verder niets aan doen. U moet er maar op vertrouwen dat zijn gesprekspartners mans genoeg zijn om weer eens een eind aan het gesprek te maken. De meeste mensen hebben die behendigheid wel. En als ze die niet hebben, is het hun eigen taak om zichzelf die vaardigheid aan te leren. U hoeft zich als echtgenote niet verantwoordelijk te voelen voor deze betrekkelijk geringe overtreding van uw man, bedoel ik maar. De taak om gasten te redden uit de klauwen van niet-aflatende medegasten ligt op het bordje van de gastvrouw/heer.

Artikelen in Visite.

Gelabeld met .

rev="post-4093" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 28 februari 2009 12:00

Hulp doorbetalen

Beste Beatrijs,

Al jaren heb ik op maandag een huishoudelijke hulp. Nu plegen tweede Paas- en Pinksterdag op maandag te vallen en ook Koninginnedag en Kerstmis zijn van tijd tot tijd op maandag. Ik heb mijn hulp die dagen altijd gewoon doorbetaald en ook in de zomervakantie geef ik haar twee keer betaald vrijaf. Een schoonzus verklaart me voor gek. Zij betaalt alleen de keren dat er echt gewerkt wordt. Ik ben niet van plan te veranderen, maar hoe hoort het eigenlijk?

Doorbetalen of niet?

Beste Doorbetalen of,

Uw manier van doen is heel gebruikelijk, wanneer er sprake is van een langdurig dienstverband. Meestal beginnen werkgevers die iemand contracteren voor particuliere diensten (schoonmaken, op kinderen passen, klusjes in en om het huis) met een uurloon en dat is dat. Als de werknemer goed bevalt, dan wil de werkgever graag dat hij/zij aanblijft en een van de manieren om personeel aan je te binden is om extraatjes te verlenen. Stel de huishoudelijke hulp heeft een jaar tot volle tevredenheid gewerkt (altijd op tijd, nooit afzeggen, weinig ziek, goede kwaliteit werk), dan kan de werkgever ertoe overgaan om vanaf nu feest- en vakantiedagen door te betalen. Weer een tijdje later kan het uurtarief worden verhoogd. Ook kan op een gegeven moment ziekte worden doorbetaald. Door geleidelijk het inkomen van de hulp te verhogen, geeft de werkgever uiting aan zijn of haar waardering voor de geleverde diensten. Iets wat ertoe leidt dat de hulp gemotiveerd is om aan te blijven. Een van de nadelen van personeel is immers dat ze van de ene dag op de andere kunnen opzeggen of erger nog: zonder aankondiging niet op komen dagen. Zelfs als werkgevers eigenlijk ontevreden zijn over het werk, vinden ze het nog vervelend als de hulp ineens ontslag neemt.

Het is dus verstandig om bij het in dienst nemen van iemand niet meteen het maximale tarief plus alle extraatjes uit de la te trekken, maar dit geleidelijk op te bouwen. Het is voor iemand die in de particuliere dienstverlening werkt bovendien prettig om te merken dat ook binnen deze branche vooruitgang mogelijk is.

Artikelen in Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-4090" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 21 februari 2009 12:03

Langdurig klinken

Beste Beatrijs,

Als er ergens een toost op uitgebracht wordt, vind ik het voldoende het glas te heffen. Met mijn glas klinken doe ik eigenlijk alleen wanneer iemand naast of tegenover mij daartoe het initiatief neemt. Wat je ook wel eens ziet is dat disgenoten hun glas naar het midden van de tafel samenbrengen, waar de glazen klinken zoals het uitkomt. De laatste jaren merk ik dat het toosten steeds vaker een uitgebreid klinkritueel wordt, waarbij iedereen het glas van elke andere aanwezige geraakt dient te hebben. Bij een handjevol personen gaat dat nog, maar bij een groter gezelschap vind ik dit overdreven. Hoe hoort het?

Onwillige klinker

Beste Onwillige klinker,

Met meer dan vijf man aan tafel is het ongebruikelijk om met iedereen apart te klinken. Het is te veel gedoe en het kost te veel tijd. Net als de drie zoenen die de ene begoetingskus vervingen of de routinematige staande ovatie na een middelmatige voorstelling is dit een voorbeeld van conventie-inflatie. Maximaal vertoon van enthousiasme, anders zou iemand kunnen denken dat je koel of chagrijnig bent. Als iedereen meedoet met de inflatie, is het lastig om dwars te liggen, maar houd moedig stand en doe er niet aan mee! Een algemeen klinkgebaar is genoeg in een groter gezelschap.

Artikelen in Eten en drinken, Traditionele etiquette.

Gelabeld met , .

rev="post-4088" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 21 februari 2009 12:02

Wat zie je er slecht uit!

Beste Beatrijs,

In deze tijd van het jaar krijg ik vaak van collega’s te horen dat ik er slecht uitzie. Ik ken vele varianten, van oprecht bezorgde tot ontzettend lompe (‘Jéétje, wat zie jíj eruit!’). Voor mij is het vervelend dat ik er blijkbaar uitzie als een spook. Onlangs heb ik dan ook make-up gekocht om zo mijn winterbleekheid en wallen te maskeren. Niet dat ik zo van optutten houd – ik wil gewoon dat de opmerkingen ophouden. Dit heeft wel een beetje geholpen. Toch kreeg ik vanochtend weer een ongelukkige opmerking over mijn gezicht. Inmiddels weet ik niet meer hoe ik moet reageren. Wat nu?

De waarheid doet pijn

Beste De waarheid doet pijn,

De etiquette is echt heel eenvoudig: óf je zegt iets aardigs over hoe een ander eruit ziet, óf je houdt je mond. Als iemand het waagt om zich misprijzend over uw uiterlijk uit te laten, dan hebt u de keus uit drie mogelijke antwoorden al naar gelang uw stemming: 1. ‘Ach, het is de tijd van het jaar.’ 2. ‘Ik heb nergens last van – sorry dat ik niet aan je esthetische standaard voldoe.’ 3. ‘Nou, bedankt, hoor! Je ziet er zelf trouwens ook niet bepaald patent uit!’ Dat zal ze leren. En die make-up moet u ook maar laten zitten als u daar eigenlijk geen zin in hebt.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Collega's, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-4086" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 21 februari 2009 12:01

Wat voor huwelijkscadeau?

Beste Beatrijs,

Binnenkort gaat mijn vader opnieuw trouwen, nadat hij al lange tijd van mijn moeder gescheiden is. Het gaat om een kleinschalige bruiloft, eigenlijk vooral een formaliteit vanwege de zwangerschap van mijn vaders vriendin. Zelf heb ik moeite met dit huwelijk en met dit toekomstige gezinnetje nog meer, maar ik zwijg daarover, aangezien het niet mijn leven is en ik mij niet nog verder van mijn vader wil vervreemden. Nu zit ik met de vraag wat voor cadeau ik hen moet geven. Ze hebben gezegd dat ze alles al hebben en dat ze iets persoonlijks verwachten. Mijn probleem is dat ik als student niet zoveel geld heb, dat het contact met mijn vader de afgelopen twee jaar zeer gering is geweest en dat ik geen flauw idee heb waarmee ik hun een plezier zou kunnen doen.

Wat voor huwelijkscadeau?

Beste Wat voor huwelijkscadeau,

Geef een dichtbundel. Desnoods hermetische poëzie, als u uw vader en zijn vrouw tot geestelijke inspanning wil aanzetten, al is het aardiger om iets niet al te ontoegankelijks te geven. Wat u ook kiest, een dichtbundel maakt altijd een persoonlijke indruk, u bent relatief goedkoop uit en bovendien ondersteunt u het sappelende gilde der dichters.

Artikelen in Bruiloft, Cadeaus, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-4084" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 21 februari 2009 12:00

Tutoyeren van dementen

Beste Beatrijs,

Al een aantal jaren bezoek ik (man, 54) geregeld mijn demente vader van bijna 85 in het verpleegtehuis. Het is een modern, mooi ingericht huis met kleinschalige woongroepen. Ook de zorg is volgens moderne inzichten georganiseerd. De bewoners kunnen zoveel als mogelijk is hun eigen gang gaan en de verzorgenden zijn attent en zorgzaam. Toch stoort mij zo nu en dan één ding, namelijk de wijze waarop mijn vader soms wordt aangesproken. De meesten noemen hem ‘Meneer Achternaam’ of ook wel ‘Oom Voornaam’, waar hij goed op reageert, maar er zijn ook enkelen die hem rechtstreeks bij de voornaam aanspreken en ‘je’ en ‘jij’ zeggen. Vooral als stagiaires van 18 of 19 dat doen, stoort mij dat. Ik weet wel dat mijn vader het niet meer beseft, maar als hij getutoyeerd wordt door die jonge meisjes komt dat op mij onnatuurlijk over. Ik heb dit al eens aan de orde gesteld bij een van de vaste krachten, die het met mij eens was, maar zonder merkbaar resultaat. Ben ik een zeur als ik beleefdheid verwacht tegenover iemand die daar zelf geen weet meer van heeft?

Tutoyeren van dementen

Beste Tutoyeren,

Hoewel het uw vader weinig meer zal uitmaken, is het toch belangrijk om de normale conventies in ere te houden. Het zal uw vader misschien weinig kunnen schelen of hij een oud, vies kloffie aan heeft of ongeschoren is. Toch is het beter dat uw vader er goed gekleed en verzorgd bij zit, zo niet voor hemzelf danwel voor degenen in zijn omgeving: medebewoners, bezoekers, verzorgenden. Het decorum moet waar mogelijk in acht worden genomen, anders wordt het leven in zo’n instelling nog treuriger en tenslotte onleefbaar. De beleefdheidsvorm gebruiken bij het aanspreken valt ook onder dit decorum. Voor u als zoon is het pijnlijk om de onmondigheid van uw vader benadrukt te horen door een stagiaire. Het bij de voornaam aanspreken is overigens een grovere overtreding dan het tutoyeren. In geval van een jarenlange relatie tussen patiënt en verzorgende kan tutoyeren soms best. In verpleeghuizen hoor je personeel wel eens zeggen: ‘Mevrouw Smit, wil je een kopje thee?’ of ‘Meneer Jansen, ga je gezellig mee?’ Dat klinkt zowel respectvol als vertrouwd.

Wanneer u merkt dat uw vader niet met het hem verschuldigde respect wordt bejegend, kunt u het beste de leiding van het verpleeghuis hierop aanspreken. Personeel vindt het vervelend wanneer familieleden van bewoners rechtstreeks kritiek op hen uitoefenen, maar de leidinggevende zal u onmiddellijk gelijk geven en kan de algemene stelregel ‘niet tutoyeren’ nog eens onder de aandacht van de stagiaires brengen.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Ziekte.

Gelabeld met .

rev="post-4077" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 15 februari 2009 12:02

Dieeteisen

Beste Beatrijs,

Met een bevriend stel hebben wij de traditie om een paar keer per jaar samen te borrelen. De ene keer bij hen thuis, de keer daarop bij ons. Dit zijn altijd gezellige bijeenkomsten met lekkere wijn en een tafel vol hapjes. Toch heb ik steeds minder zin in deze bijeenkomsten. De man van het bevriende stel volgt sinds een jaar of wat een speciaal dieet. Niet omdat hij ziek is, maar als onderdeel van zijn persoonlijke ontwikkeling. Vegetariër was hij altijd al en dat was voor ons geen probleem. Kleine moeite om lekkere vegetarische hapjes te verzorgen. Wat mij nu tegenstaat is dat de restricties steeds zwaarder worden. Wij zijn nu weer aan de beurt en kregen vorige week een mailtje met dieetwensen: geen vlees, geen vis, geen suiker, niets waarin gist is verwerkt, enzovoort. Ook werden enkele recepten toegevoegd van gerechten die zij graag zouden eten en een lijstje met winkels waar ik de speciale producten kan krijgen. Dit stuit mij zo tegen de borst dat ik nu al tegen de afspraak opzie.

Om een boodschap gestuurd

Beste Om een boodschap,

Heel vervelend inderdaad. Van tevoren een ingewikkeld eisenpakket sturen voor het voedsel is niet de manier om een gastvrouw/heer te vriend te houden. Alsof een samenzijn daar om draait! Stuur een verontschuldigend mailtje terug, waarin u zegt dat u uzelf niet vertrouwt om de opdracht correct uit te voeren. Vraag hen om zelf dieethapjes mee te nemen (voor één persoon) en zeg dat u de rest van de gerechten voor uw rekening neemt. Op die manier kan er niets misgaan, want u zou het uzelf niet vergeven als u de verkeerde hapjes zou serveren.

Artikelen in Eten en drinken, Visite, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-4079" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zondag 15 februari 2009 12:01

Geen kraamcadeaus

Beste Beatrijs,

Binnenkort verwachten wij ons derde kind. Op het geboortekaartje zouden we graag subtiel willen vermelden dat we liever geen cadeaus ontvangen. We zijn namelijk net verhuisd, hebben net alles een beetje op orde en willen eigenlijk niet worden overladen met extra ‘rommel’, hoe goed bedoeld ook. Hoe omschrijf je dit zo netjes mogelijk, zonder mensen voor het hoofd te stoten? Kunnen we in plaats daarvan op het geboortekaartje vermelden dat we graag een cadeaubon van Prenatal willen?

Geen kraamcadeaus, wel bonnen

Beste Geen kraamcadeaus,

Geboortekaartjes moeten zo min mogelijk praktische aanwijzingen bevatten. Later is het niet leuk voor het opgegroeide kind om zijn geboortekaartje te bekijken waar dan op staat dat z’n ouders geen cadeaus wilden. Dat is net zoiets als een huwelijksaankondiging uit het archief opdiepen met de mededeling dat er beperkte parkeerruimte is. Dit soort huishoudelijke mededelingen moet op een apart blaadje. Niet op de aankondiging zelf.

Aanwijzingen voor wel of geen cadeaus kunnen niet op een subtiele manier worden medegedeeld, want de mededeling heeft nu eenmaal iets bedisselends en kieskeurigs in zich. Zeker in het geval van kraamcadeautjes, die toch zelden meer om het lijf hebben dan een simpel kleinigheidje. Waar u naar zoekt is een vriendelijke herformulering van: ‘Hou je rotzooi maar bij je’ of ‘We willen alleen XXX en verder niks.’ Het is moeilijk om daar een aardige draai aan te geven.

Het beste lijkt me dan ook om het hele onderwerp ‘cadeaus’ onvermeld te laten. Reken er maar op dat mensen bij een derde kind veel minder scheutig zijn met cadeaus dan bij een eerstgeborene. Ze weten best dat er dan veel minder behoefte is aan krikkemikken. U zult minder postpakketjes krijgen. Als mensen een afspraak willen maken om op kraambezoek te komen, kunt u zeggen dat ze niets mee hoeven te nemen. Mondeling klinkt dat minder onaardig dan op schrift. Die Prenatalbonnen loopt u zo mis, maar ach, u hebt toch al genoeg materie voor de baby?

Artikelen in Cadeaus, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-4081" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zondag 15 februari 2009 12:00

Op de eerste rang

Beste Beatrijs,

Bij een bevriende galeriehouder help ik (vrouw van 22) wel eens bij openingen van tentoonstellingen met het rondbrengen van drankjes en hapjes. Laatst was er weer zo’n vernissage en na afloop ging de kunstenaar eten met de galeriehouder en nog een paar mensen. Omdat ik daar nog rondliep, werd ik ook meegevraagd naar het restaurant, hoewel ik de kunstenaar slechts oppervlakkig ken. We waren met zeven personen en omdat ik bij de eersten was die binnenkwamen, ging ik alvast aan tafel zitten – in het midden. Dit had als gevolg dat de laatst gearriveerde (een goede vriend van de kunstenaar) aan het uiteinde van de tafel terechtkwam met niemand tegenover zich. Achteraf schaam ik mij, want ik zat als een koningin in het midden en had een hele leuke avond, maar ik was de minst belangrijke van de aanwezigen. Zal ik hierover mijn excuses aanbieden of moet ik het maar laten zitten?

Op de eerste rang

Beste Op de eerste rang,

Inderdaad. U hebt u behoorlijk incorrect gedragen. Als ‘meisje van de bediening’ zomaar de intimi wegdringen en de beste plaats aan tafel verschalken! Weinig collega’s zouden u dat nadoen. Aan de andere kant heeft het ook wel iets bewonderenswaardigs. De chutzpah! De ongehoorde brutaliteit! Van gebrek aan ambitie kunt u niet worden beschuldigd. U komt er wel in het leven. Serieus hoor, ik ben niet sarcastisch. Ongegeneerde mensen krijgen van alles voor elkaar voor zichzelf. Het feit dat u beseft dat er iets niet helemaal in de haak is pleit vooralsnog in uw voordeel. Laat die excuses verder maar zitten. Die zouden echt als mosterd na de maaltijd komen. Neem in plaats daarvan uzelf voor om de volgende keer wat minder met uw ellebogen te werken. Een brutaal persoon die weet dat hij ook wel eens een stapje terug moet doen zal het nog verder brengen.

Artikelen in Horeca, Traditionele etiquette, Zakelijke relaties.

Gelabeld met .

rev="post-4034" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zondag 8 februari 2009 12:02