↑
Spring naar inhoud

Karig onthalen

Beste Beatrijs,

Als katholieken vasten mijn man en ik in deze weken voor Pasen. Door het jaar heen houden wij van lekker en goed eten met bijpassend drinken. In de Vastentijd drinken we geen alcohol en vereenvoudigen we onze maaltijden tot het niveau ‘eenvoudig doch voedzaam’. Normaal gesproken zijn we gewend om onze gasten goed te onthalen met taart, wijn en/of champagne, uitgebreide kwaliteitsmaaltijden, kaas, etcetera. Onze vraag is hoe we in deze periode te werk moeten gaan.

Moeten we onze gasten op dezelfde manier onthalen als altijd, zoals zij dat ook van ons gewend zijn, en er zelf ‘droogjes’ bij gaan zitten? We lopen dan het risico dat bezoekers zich ongemakkelijk gaan voelen omdat de gastheer en gastvrouw zich onthouden. Moeten we onze gasten laten meevasten en dus geen alcohol en andere uitbundige zaken serveren? We dringen ze dan onze gewoonten op. Of moeten we onze overtuigingen maar even overboord zetten, onze gasten ruim onthalen en zelf meegenieten?

Gasten in de vasten

Beste Gasten in de vasten,

Een goede fles wijn ontkurken voor gasten en zelf een glaasje water drinken kan nog wel, maar parelhoen in truffelsaus serveren en zelf een karig maal van vissticks met spitskool verorberen maakt een eigenaardige indruk. Daar gaan gasten zich bezwaard onder voelen. Bovendien gaat dan het idee van de maaltijd delen verloren.

Als u doet alsof er niets aan de hand is en met de gasten meegeniet van de gebruikelijke overvloed, zou u tegen uw eigen geloofsovertuiging ingaan. Dat lijkt me niet opportuun. Dan verliest die hele vastenperiode zijn betekenis. Het handigste lijkt me om alleen gasten uit te nodigen die evenals u katholiek zijn en van wie u weet dat zij de vastperiode ook in acht nemen. Die weten dan al van tevoren dat het onthaal minder uitbundig zal zijn dan gewoonlijk, en dat is ook precies waar ze behoefte aan hebben.

Ook al zullen gasten altijd meegaan in door religie ingegeven beperkingen als u deze van tevoren aankondigt (de conventionele reactie van gasten luidt: ‘het gaat niet om het eten, maar om de gezelligheid!’), het is toch vervelend om het erover te moeten hebben. Daarom kunt u het uitnodigen van mensen die uw levensovertuiging niet delen, beter uitstellen tot na Pasen. Zo lang duurt dat niet. Zij kunnen, net als u, best een paar weken wachten, tot alles weer z’n met wijn besproeide en in roomboter gedrenkte gangetje gaat.

Artikelen in Eten en drinken, Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-4128" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – vrijdag 20 maart 2009 12:00

Geen erkenning voor mantelzorg

Beste Beatrijs,

Sinds enkele jaren treed ik, vrouw van 51, op als mantelzorger voor mijn moeder van thans 90. Ik help haar met boodschappen doen, financiën, soms met kleding kopen, naar de bibliotheek gaan, kortom alle activiteiten waar een hoogbejaarde dame hulp bij kan gebruiken. We wonen in dezelfde stad en ik ga elke zaterdag bij haar langs en soms doordeweeks ook nog even. Dat kost tijd, aandacht en energie. Naast mijn gezin met partner en drie tienerkinderen heb ik een pittige baan van 34 uur per week. Ik heb drie zussen, van wie er twee op ongeveer een uur autorijden wonen. De derde woont in het buitenland. Mijn moeder is geestelijk nog zeer vitaal, een aangename persoonlijkheid met wie je een leuk gesprek kunt voeren, dus zelf beleef ik over het algemeen genoegen aan onze gezamelijke uren. Ook laat moeder mij merken dat zij blij is met mijn bezoekjes.

Waar ik me in toenemende mate aan erger is het feit dat mijn mantelzorgactiviteiten niet gewaardeerd lijken te worden door mijn zussen. Niet dat ik bloemen en bonbons verwacht, maar ik zou het wel plezierig vinden eens een aardige opmerking hierover of een bedankje te mogen ontvangen. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat ik de zorg op me neem, omdat ik nu eenmaal het dichtste bij haar in de buurt woon, terwijl zij incidenteel eens een uurtje koffie komen drinken. In het verleden heb ik dit al wel eens ter sprake gebracht. Zij reageerden toen dat als het mij teveel werd, zij natuurlijk best eens boodschappen zouden willen doen. Het gaat mij echter niet om concrete activiteiten, maar meer om de waardering voor wat ik doe, waardoor zij toch ook minder belast worden.

Verwacht ik te veel?

Beste Verwacht ik te veel,

Dit komt heel vaak voor. Een zus doet de mantelzorg, omdat ze het dichtste bij woont, en de andere familieleden vinden dit volstrekt normaal. U zou graag een bedankje willen van uw zusters voor uw goede zorgen, maar ja, dat komt niet. En het zal ook niet komen, tenzij u het hun gaat inwrijven, en dan komt het niet meer spontaan, dus dan hebt u er niets aan.

Ik denk dat u ervoor moet zorgen dat uw zussen, althans degenen die in het land wonen, zich in de praktijk wat meer met uw moeder gaan bemoeien, zodat u in ieder geval af en toe een zaterdag voor uzelf hebt. Roep hen bij elkaar en zeg hen dat u het druk hebt en dat u elke zaterdag in touw bent voor uw aller moeder. Zeg dat u het niet prettig vindt dat alles op uw schouders terecht komt. Ook al is uw moeder nu nog niet zwaar hulpbehoevend, op een dag gaat er natuurlijk toch iets serieus mis, en dan kunnen uw zussen maar beter aan het idee gewend zijn dat zij ook af en toe wat hand- en spandiensten verrichten.

Houd een familieberaad om de zorgtaken beter te verdelen. Dat lijkt me belangrijker dan te wachten en te hopen op complimentjes die u toch nooit zult krijgen.

Artikelen in Broers en zussen, Ziekte en dood.

Gelabeld met , .

rev="post-4119" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 14 maart 2009 12:02

Wachten op het eten

Beste Beatrijs,

Laatst waren mijn vrouw en ik in een restaurant waar we een voorgerecht, een hoofdgerecht en een flesje wijn bestelden. De wijn kwam meteen, het voorgerecht op tijd, maar drie kwartier na het voorgerecht en een inmiddels lege fles wijn, liet het hoofdgerecht nog steeds op zich wachten. We vroegen de serveerster hoe het ermee stond. Zij ging te rade in de keuken en kwam terug met de mededeling dat het eten binnen tien minuten op tafel zou staan. We hebben zitten klokken en toen de limiet verstreken was, hadden we nog steeds niets gekregen. Na alles bij elkaar een uur wachten hebben we voor het voorgerecht en de wijn betaald en zijn vertrokken, hongerig en met een slecht gevoel. Mijn vraag is nu: wat is een redelijke tijd die een restaurant mag nemen totdat het eten wordt geserveerd? En is het geoorloofd als bezoekers op een gegeven moment opstaan en weggaan?

Op een houtje bijten

Beste Op een houtje,

Een uur wachten tussen twee gangen is te lang. Vaak zijn restaurants vlot met het serveren van het voorgerecht en de wijn, maar vervolgens stokt de machinerie en laat men de klanten geduld oefenen. Dit in de hoop dat intussen de wijn opraakt en dat er een nieuwe fles wordt besteld. Op de drank wordt immers de meeste winst gemaakt.

Een kwartier tussen voor- en hoofdgerecht is normaal en gewenst. Na twintig minuten kunt u informeren waar het blijft. Als er dan onder verschuldigde excuses nog steeds geen tempo wordt gemaakt, kunt u betalen wat u hebt geconsumeerd en vertrekken. Zoals u ook gedaan hebt. Nooit meer terugkomen in dat restaurant.

Artikelen in Eten en drinken, Horeca.

Gelabeld met .

rev="post-4117" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 14 maart 2009 12:01

Bedel-e-mails

Beste Beatrijs,

Mijn schoonzus is net terug is uit Kenia waar zij twee jaar lang (goed betaald) in de ontwikkelingssamenwerking heeft gewerkt. Onlangs kreeg ik een rondzend-e-mail van haar, gericht aan familieleden en vrienden, met de vraag of we 50 euro konden overmaken, zodat een Keniaanse kennis van haar een weekje naar een conferentie kan in Noorwegen. Er ontbrak nog 400 dollar voor het vliegticket. Mijn schoonzus schreef er ook nog bij dat ‘50 euro tenslotte voor ons niet zo veel was’. Ik ken wel honderd liefdadigheidszaken die mijn 50 euro beter kunnen gebruiken. Mag ik hier wat van zeggen of moet ik, zoals mijn vrouw zegt, mijn tanden op elkaar bijten?

Verplicht filantroop?

Beste Verplicht filantroop,

U hoeft nooit te reageren op bedel-e-mailtjes van welke strekking dan ook. Uw schoonzuster doet u een voorstel (betaal 50 euro aan Goed Doel zus & zo), het staat u vrij om daar al dan niet op in te gaan. Als het u een aardig doel lijkt, dan doet u het. Ziet u er niets in of kunt u het geld niet missen, dan doet u het niet. U bent de baas over uw eigen portemonnee.

U bent niet verplicht om geld over te maken en u bent ook niet verplicht om argumenten naar voren te brengen waarom u daar geen zin in hebt. U bent uw schoonzuster op geen enkele manier verantwoording schuldig over hoe u uw geld wilt besteden. Onwelkome verzoeken om geld kunt u gewoon negeren en als spam deleten.

Artikelen in Internet en e-mail, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-4115" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 14 maart 2009 12:00

Zus doet dramatisch

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik (dertigers) zijn sinds een paar maanden bezig met IVF-behandelingen vanwege onverklaarde kinderloosheid. Wij hebben onze families hierover ingelicht en gezegd dat dit een verdrietige tegenslag is, maar dat we er rustig en nuchter onder willen blijven. We hebben het goed samen en zijn ervan overtuigd dat we ook zonder kinderen, of met pleeg- of adoptiekinderen, een gelukkig leven kunnen leiden. Helaas kan mijn jongere zus, die zelf twee kinderen heeft, hier niet goed mee overweg. Ze is zeer emotioneel over onze situatie. Tegelijk vindt ze dat ik niet open genoeg ben en dat ik mijn verdriet te weinig toon. Mijn zus reageert boos of geërgerd als ik zeg dat het goed met me gaat of als ik in haar ogen te zakelijk praat of te weinig vertel. Laatste huilde ze en vertelde me dat ze op die manier geen ‘goede zus’ voor me kan zijn.

Ik raak behoorlijk van slag door deze gesprekken. Ik voel me schuldig dat ik haar het gevoel geef dat ze geen goede zus is, maar ik wil liever niet samen met haar in een tranendal zitten. Inmiddels heeft mijn moeder mij in een emotioneel telefoongesprek verteld dat zij ook vindt dat ik mijn emoties te weinig deel. Ook zij vraagt zich af of ze haar rol als moeder in dit opzicht wel goed vervult. Alles overziend heb ik spijt dat wij dit zo openlijk met mijn familie hebben besproken. Het heeft ons veel extra stress bezorgd. Hoe nu verder?

Familie huilt, ik niet

Beste Familie huilt,

Ik begrijp heel goed dat u spijt hebt dat u uw familie over uw situatie hebt ingelicht. U wilde een luisterend oor, maar u kreeg jammerklachten hoe verschrikkelijk het allemaal wel niet is en aansporingen om wat meer tranen te vergieten. Daar knapt een mens niet van op. De manier waarop uw zus en uw moeder reageren is niet steunend, maar hinderlijk.

Had u dit niet van tevoren kunnen bedenken? U kent uw familie toch? Is deze reactie echt een volslagen verrassing voor u? Het is altijd raadzaam om terughoudendheid te betrachten over voortplantingsplannen, of daar nu wel of geen medische ingrepen aan te pas moeten komen, omdat het een privéaangelegenheid is waar anderen niets mee te maken hebben. Vrienden, vriendinnen en familie kunnen maar beter voor een fait accompli worden gesteld: als de IVF-behandeling is aangeslagen en de zwangerschap een feit. Of wanneer de adoptiepapieren zijn getekend. Het vervelende van het aankondigen van plannen is dat degenen die ervan afweten steeds om voortgangsverslagen vragen. U wordt aldus gereduceerd tot uw eigen probleem.

Enfin, u kunt het niet meer ongezegd maken. Maar u kunt uw familie wel verzoeken om alsjeblieft op te houden met alles dramatischer te maken dan nodig is. Met hun meelijwekkende getob over hun eigen functioneren als zuster en moeder richten zij bovendien de schijnwerpers geheel ten onrechte op zichzelf. Leg uw familie uit dat er geen ramp gaande is, dat u niet dodelijk ziek bent en dat u verder geen behoefte hebt aan emotioneel vertoon. Zeg dat u overtuigd bent van hun beste bedoelingen en dat u hun betrokkenheid waardeert, maar dat hun geweeklaag u de put in duwt en dát kan toch niet hun bedoeling zijn?

Artikelen in Broers en zussen, Ouders en volwassen kinderen, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-4105" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 7 maart 2009 12:00

Met oprechte deelneming

Beste Beatrijs,

Het is soms moeilijk om je houding te bepalen tegenover iemand die een verlies heeft geleden. Als het om kinderen gaat, is dit nog veel moeilijker. Een collega heeft een miskraam gekregen en wij, als collega’s, hebben haar en haar man namens de afdeling een ‘Met oprechte deelneming’ kaart gestuurd. Kan dit wel? Ik wil haar natuurlijk alle sterkte wensen maar een ‘met oprechte deelneming’ kaart is zo beladen! Zijn hier richtlijnen voor?

Kant en klare condoléances

Beste Kant en klaar,

Een ‘met oprechte deelneming’ kaart is niet verkeerd of ongepast, hoogstens een beetje onpersoonlijk. Als een collega een verlies heeft geleden – in dit geval een miskraam – is het vanzelfsprekend goed om een kaartje te schrijven namens de afdeling. U kunt in plaats van een voorgedrukte kaart uit de schappen van de kiosk te ondertekenen ook een neutraal of blanco kaartje nemen en in een of twee zinnen een boodschap van medeleven formuleren. Een zelfgeschreven tekst is altijd persoonlijker dan een voorgedrukte en zal door de ontvanger meer worden gewaardeerd.

Artikelen in Dood en begrafenis.

Gelabeld met .

rev="post-4103" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 7 maart 2009 11:57

Harde muziek

Beste Beatrijs,

Laatst werden we uitgenodigd door kennissen die een huwelijksjubileum vierden. Meestal zijn dat feesten in een zaaltje met veel gasten en een bandje. Ook hier ging het weer zo. Na een uur rijden propten we onszelf in een zaaltje waar we niemand kenden en waar de muziek zo hard stond dat er geen gesprek mogelijk was. Mijn vrouw spreek ik dagelijks, dus ik hoef niet naar zo’n gelegenheid om in haar oren te gaan zitten toeteren. Na een kop koffie en nog een versnapering hadden we het wel weer gezien. Omdat we ons bezwaard voelden om zo snel weer weg te gaan, namen we geen afscheid, maar vluchtten we via het toilet naar onze auto. Achteraf voel ik me hier katterig over. Hoe kunnen we dit eleganter oplossen?

Te veel lawaai

Beste Te veel lawaai,

Te harde muziek maakt feestjes tot een beproeving, en al helemaal wanneer het gezelschap uit veertigplussers bestaat die doorgaans wat minder danslustig zijn. De volumeknop opendraaien is een bekende horecatruc om het drankgebruik op te voeren, maar op een feestje van particulieren moet dat achterwege blijven. Mensen komen naar zo’n jubileum voor het contact met elkaar, niet om in een individuele cocon van herrie zwijgend drank te hijsen.

Als u voorziet dat het zo’n soort feestje zal worden (keiharde muziek, een menigte onbekenden), dan kunt u zich beter de moeite besparen. Zeg van tevoren af door middel van een telefoontje of een kaartje. Bent u onverhoopt alsnog op een onprettig feestje beland, dan gaat u weg zodra u er genoeg van krijgt. Ook al is dat na tien minuten. Neem wel afscheid. Dat hoort erbij. Schroom niet om het jubilerende echtpaar de reden van uw vroege vertrek mede te delen. Ze hebben het te druk met andere gasten en ze zullen u toch niet verstaan, want de muziek staat te hard.

Artikelen in Horeca, Huwelijksjubileum, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-4101" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 7 maart 2009 11:50

Niet brutaal genoeg

Beste Beatrijs,

Bij mijn studie heb ik dit jaar te maken gekregen met een zeer goedgebekte mede-student. Door zijn spontaniteit en enthousiasme weet hij leraren, projectbegeleiders, toekomstige stagebegeleiders gemakkelijk voor zich te winnen. Hij is heel populair. In de paar maanden dat hij hier woont is hij uitgegroeid tot een bekende in de sector.  Door regelmatige samenwerking met hem weet ik dat zijn reputatie niet geheel in verhouding staat tot zijn werkelijke kwaliteiten. Ik vind het erg vervelend om te zien hoe mensen die zichzelf verkopen met gladde praatjes veel meer bereiken dan mensen die over dezelfde (of meer) kwaliteiten beschikken, maar zich meer bescheiden en terughoudend opstellen.

Is het naïef van me om vast te houden aan het idee dat mensen in hun studie en werk beoordeeld worden op kwaliteiten in plaats van op facade? Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Moet ik mij spontaner en jovialer opstellen en ook druk gaan netwerken en namedroppen om dingen te bereiken? Dat zou voor mij onnatuurlijk zijn.

Geen gevoel voor zelfpromotie

Beste Geen gevoel voor,

U bent op een treurige levenswaarheid gestuit. Inderdaad, de brutalen hebben de halve wereld. Mensen die zich vlot presenteren met een air van grote deskundigheid en heel goed weten hoe ze de aandacht op zich moeten vestigen, krijgen meer kansen in het leven dan degenen die bescheidener zijn. Ze zijn ook vaak succesvoller, omdat de omgeving zich door hun brille (vermeend of niet) laat verblinden. Dit is een ervaringsfeit waar weinig aan te doen valt.

Wel belangrijk is dat u zichzelf hier niet door uit het veld laat slaan. Wat u vooral niet moet doen is met jaloezie en afgunst naar dezulken kijken, en u moet ook niet proberen anderen ervan te overtuigen dat zo iemand ‘eigenlijk niets voorstelt’. Docenten en supervisoren moeten daar zelf maar achter komen. Wat u moet doen is voor uw eigen belang opkomen. En dat gaat het beste door persoonlijke docent-student-relaties aan te gaan met de mensen uit uw vakgebied. U moet op de een of andere manier óók zorgen dat u opvalt. En dat hoeft zeker niet door u spontaan of joviaal te gedragen of door te gaan netwerken of namedroppen, maar door uw eigen kwaliteiten uit te spelen. Als u een bescheiden persoon bent, zullen die kwaliteiten liggen op het inhoudelijke vlak. De studie of het werk zelf dus. Onder de docenten en begeleiders zullen zich mensen bevinden die u interessant vindt omdat u hen vakinhoudelijk bewondert en verwacht van hen wijzer te kunnen worden. Spreek deze docenten aan op hun vakkennis, doe iets extra’s voor hun vak, toon uzelf een leergierige student, vraag hun om advies en bespreek met hen uw mogelijkheden en ambities. Gewoon van mens tot mens in een individueel gesprek. Dat kan op een spreekuur of na de colleges of in meer informele omstandigheden. Als men u leert kennen, zal men zich u herinneren, en dan komt u er ook wel.

Artikelen in Collega's, Scholen en verenigingen.

Gelabeld met .

rev="post-4098" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 28 februari 2009 12:02

Passieve vriendin

Beste Beatrijs,

Ik ben een man van 25 en heb sinds kort een relatie met een vrouw (22 jaar) die ik al erg lang ken via internet. Alles is geweldig als we samen zijn, maar dat is nou juist het probleem: we zijn zelden samen. Ze wil het graag rustig aan doen, omdat ze met verschillende problemen kampt. Oké, dat kan, maar elk voorstel voor een afspraak moet van mij af komen. Ik vind het erg moeilijk hiermee om te gaan. Er is gewoon nul initiatief van haar kant en als ik zeg dat ik dat vervelend vind, raakt ze geïrriteerd. Ik houd het op deze manier niet lang vol. Ik hoef haar niet elke dag te zien, maar ik ben bang, als ik een week niet zou bellen of iets voorstellen, dat er helemaal niets gebeurt. Wat moet ik doen: afwachten tot het vanzelf goed komt of zal ik me zelf maar wat afstandelijker opstellen?

Mijn vriendin is passief

Beste Mijn vriendin is passief,

Ik vermoed dat uw vriendin twijfels heeft over de relatie. Jarenlang tintelend internetcontact valt eenmaal vleesgeworden in het echte leven nog al eens tegen. Ze heeft problemen, schrijft u. Alles goed en wel, maar als ze zo weinig blijk geeft van verlangen naar u, dan verlangt ze niet naar u. Dan laat ze zich een relatie aanleunen. Daar moet u zich te doed voor voelen. Neem inderdaad maar eens een tijdje helemaal geen initiatief. Niet mailen, niet bellen, niet sms-en, helemaal niets. Kijken wat er dan gebeurt. Als u na twee weken nog niets gehoord hebt in de trant van ‘waar ben je? ik mis je!’, dan beëindigt u de relatie wegens gebrek aan wederzijdsheid.

Artikelen in Liefde en relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-4096" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 28 februari 2009 12:01