↑
Spring naar inhoud

Man wil geen kind

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 32 jaar en mijn man is 43. Wij hebben samen een zoontje van anderhalf. Ik ben gelukkig met mijn gezin, behalve dat ik heel graag een tweede kindje wil en mijn man absoluut niet. We komen hier niet uit. Er zijn dagen dat ik er voortdurend aan denk en momenten dat ik moet huilen van verdriet. Mijn man vindt één kind genoeg en zegt dat hij van zijn vrijheid wil genieten. Hij wil liever een nieuwe motor kopen. Mijn kinderwens is zo vurig, ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Ik ben bang dat onze relatie erop zal stuklopen, hoe veel ik ook van hem houd. Hij neemt mij niet serieus. Ik ben wanhopig.

Een is niet genoeg

Beste Een is niet genoeg,

Doorzeuren is een beproefde strategie. Smeken en bidden en er telkens weer op terugkomen, tot uw man er gek van wordt en toegeeft. Vlei uw man en geef hem complimenten dat hij zo’n geweldige vader is. Beloof hem dat hij niets hoeft te doen en dat u alle kinderzorg op u zult nemen. Zeg dat hij net zo veel vrijheid mag als hij wil, als hij u dat kind gunt. Zeg dat het goed is voor een kind om met een broertje of zusje samen op te groeien, omdat het zowel leert om samen te spelen als om ruzie te maken. Zeg dat het meer evenwicht in het gezin geeft, als de ouders niet voortdurend in de meerderheid zijn. Zeg dat het ook later in het leven fijner is voor uw zoon om een broer of zus te hebben, niet alleen voor de gemeenschappelijke jeugdherinneringen, maar ook om de verantwoordelijkheid voor zijn bejaarde ouders te kunnen delen. Zeg dat als uw zoon iets overkomt, u beiden kinderloos zult zijn. Zeg dat u niet gelukkig kunt zijn, als u niet nog een kind krijgt. Zeg als uw man iets leuks voorstelt om te doen (ergens met vakantie naar toe gaan, een feestje geven): ‘Ik vind het prima, op één voorwaarde en je mag drie keer raden wat.’ Als succes van het zeuroffensief uitblijft, kunt u uw man zakelijk meedelen dat u vanaf vandaag geen anticonceptiemiddelen meer zult gebruiken en dat het vermijden van nageslacht voortaan zijn probleem is.

Artikelen in Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-4223" 19 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 mei 2009 12:00

Kinderen hoeven geen groente

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Er zijn nu twee ouderstellen in onze vriendenkring die volhouden dat hun jonge kinderen (tussen de drie en zeven jaar) ‘slechte eters’ zijn of ‘gewoon geen groente eten’. Dat valt vooral op tijdens uitjes en feestjes. Dan plukt één moeder de toch al schamele groenten van de pizza omdat haar zoontje hem anders niet zou eten. Voor een meisje dat niets wilde van wat er op tafel stond, werd om een boterham gevraagd. Ik vind de toegeeflijkheid van die ouders een slecht voorbeeld voor hun eigen kinderen, maar ook voor de andere aanwezige kinderen, die wel gewoon hun maaltijd moeten eten. Ben ik hier ouderwets in of is dit relaxte opvoeden juist goed voor kinderen?

Kinderen hoeven geen groente

Beste Kinderen hoeven geen groente,

De manier van opvoeden die u beschrijft is helemaal niet ‘relaxed’. Integendeel, het is een zeer gespannen, extreem kindgerichte opvoedingswijze. En dan bedoel ik niet kindgericht in de betekenis van ‘oog hebben voor het wezen van het kind’, maar ‘angstvallig meedeinen met de miniemste, volstrekt irrelevante gril van het kind’. Het is de taak van ouders om de lange-termijnbelangen van het kind in de gaten te houden. Op het gebied van eten bestaat dat belang eruit dat het kind gevarieerd voedsel leert eten (groente hoort daar natuurlijk bij, al was het maar uit gezondheidsoverwegingen) en dat kieskeurigheid wordt ontmoedigd. Een niet-kieskeurig kind zal later makkelijk bij vriendjes kunnen blijven eten, omdat hij/zij niet moeilijk gaat zitten doen over wat hij geserveerd krijgt en daardoor op een negatieve manier de aandacht op zichzelf richt.

De ouders in uw vriendenkring gaan rechtstreeks tegen het belang van hun eigen kind in. Zij geven toe aan eigenaardigheden die in de loop der jaren alleen maar erger worden doordat ze geen tegengas krijgen. Elk kind kan leren om groente te eten. Dat is geen kwestie van dwangvoeding of straffen, maar van onverstoorbaar doorgaan met groente aanbieden en laten proeven, net zo lang tot het eraan gewend is (daar gaan vaak jaren overheen). Het is onverstandig om kinderen alleen maar te geven wat ze lekker vinden onder het motto ‘ze moeten toch iets eten’. Kinderen krijgen door de dag heen meer dan genoeg calorieën binnen, en als ze niet willen eten wat de pot schaft, dan eten ze maar niets.

Maak u geen zorgen over de slechte invloed van bangelijke ouders op uw eigen kinderen. Bij gezellige etentjes met vrienden hoeft u niet op het vinkentouw te zitten. Misschien nemen uw kinderen hun kans waar om minder favoriete gerechten te omzeilen. Dat kan geen kwaad, het is een feestje en thuis geldt toch weer uw eigen regime. Grijp de gelegenheid aan om na afloop van de bijeenkomst, als u met uw gezin weer terug naar huis keert, met uw kinderen de gang van zaken te bespreken. Waarschijnlijk vinden uw kinderen het ook een beetje vreemd dat die ouders zich zo in bochten wringen om hun verwende kinderen hun zin te geven. En zo komt u tot de fijne conclusie met elkaar dat het er bij u thuis toch een stuk beter aan toegaat.

Artikelen in Eten en drinken, Kinderopvoeding.

Gelabeld met , , .

rev="post-4217" 9 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 mei 2009 12:02

Niet welkom bij vrijgezellenfeest

Beste Beatrijs,

Vrienden van mijn partner hebben ons samen gevraagd als ceremoniemeesters voor hun aanstaande bruiloft. In eerste instantie vond ik het nogal vreemd dat ze mij ook vroegen, aangezien ik niet zo’n nauwe band met hen heb als mijn partner. Maar bij nader inzien leek het mij wel een leuke manier om hen beter te leren kennen. Tot mijn verbazing werd ik niet uitgenodigd voor het vrijgezellenfeest van de bruid, die bovendien zelf de lijst met dames heeft samengesteld! Doe ik moeilijk als ik me achtergesteld en een beetje gebruikt voel?

Niet uitgenodigd

Beste Niet uitgenodigd,

Ik zou er niet zo mee zitten, als ik u was. Het vrijgezellenfeest wordt gevierd met de beste vriendinnen van de bruid. Maar de genodigden moeten wel zelf betalen. Alleen de aanstaande bruid wordt vrijgehouden. U doet al extra moeite voor de bruiloft door samen met uw vriend ceremoniemeester te zijn met alle voorbereidingen vandien. Wilt u echt nog meer tijd (en niet te vergeten geld) aan het gedoe rondom deze bruiloft kwijt zijn door een avond door te brengen met allerlei vrouwen die u verder nauwelijks kent? Wees blij dat u niet op kosten wordt gejaagd met een uitnodiging die ook weer lastig af te wijzen zou zijn.

Artikelen in Bruiloft, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-4215" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 mei 2009 12:01

Wie zit waar?

Beste Beatrijs,

Laatst ging ik met twee andere vrienden bij een gemeenschappelijke vriend thuis eten, die nog thuis woont. Samen met de vader en broer van die vriend (zijn moeder was er niet) gingen wij met ons zessen aan tafel. Er stonden vijf normale stoelen en borden en een combinatie kruk-soepbord. Mijn vriends vader en ik gingen als laatsten aan tafel en ik zei: ‘Zal ik de kruk nemen?’ De vader bood mij de andere plaats aan. Ik zei dat het mij niet uitmaakte. Hierop verwisselde de vader mijn kruk en soepbord voor zijn stoel met rugleuning en normaal bord en nam zelf op de kruk plaats. Ik voelde mij hier ongemakkelijk onder: alsof ik als gast de beste stoel en bord opeiste en de pianokruk aan de heer des huizes overliet. Had ik moeten protesteren en moeten weigeren op de ‘betere’ stoel te gaan zitten? Of handelde de vader in overeenstemming met de etiquette?

Geef mij maar de pianokruk

Beste Geef mij maar de pianokruk,

Gasten horen een goede plaats of stoel te krijgen, wanneer ze ergens te eten zijn gevraagd. Maar leeftijd speelt ook een rol. Het is niet de bedoeling dat een oudere (de heer of vrouw des huizes) op een krukje gaat zitten, zodat gasten (vrienden van kinderen, een generatie jonger dus) de goede stoelen krijgen. In zo’n geval moet een van de twee zonen op eigen initiatief op de kruk gaan zitten. Dan was het getouwtrek tussen u en de vader niet nodig geweest. Begrijpelijk voelde u zich een beetje ongemakkelijk hieronder. Maar als gast kon u moeilijk anders dan meegaan met hoe de gastheer het wilde regelen. Wat de vader eigenlijk had moeten doen is tegen een van zijn zoons zeggen: ‘Wil jij even op de pianokruk gaan zitten en je vriend de gewone stoel geven.’

Artikelen in Traditionele etiquette, Visite.

Gelabeld met , .

rev="post-4213" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 mei 2009 12:00

Bitsende schoonmoeder

Beste Beatrijs,

Sinds drie jaar heb ik (vrouw van 45) een lat-relatie met mijn lieve vriend. Vanzelfsprekend zien we zijn ouders (80-plus) regelmatig. De moeder van mijn vriend zit voortdurend te vitten op alles en iedereen, haar man en zoon incluis. Door die negatieve houding en bitse opmerkingen, ook tegenover mij,  klap ik in haar bijzijn helemaal dicht. Ik ben niet in staat om haar een koekje van eigen deeg te geven, want zo zit ik niet in elkaar. Ook ben ik bang, als ik ooit de moed bij elkaar geraapt heb om te zeggen wat ik van haar vind, dat dat helemaal uit de hand loopt, omdat het me zo hoog zit. Ik wil mijn vriend niet laten merken wat een hekel ik intussen aan haar heb, al weet hij wel dat ik moeite met haar heb. Ouders zijn en blijven een zeer gevoelig onderwerp. Al had ik maar één zin die ik in mijn hoofd kon prenten om hier niet meer door van slag te raken, dan zou ik al zo veel verder zijn. Kunt u me helpen?

Genoeg van bitsende schoonmoeder

Beste Genoeg van bitsende schoonmoeder,

Deze vrouw is in de tachtig, schrijft u. Dan zit het er niet meer in dat er nog iets aan haar gedrag zal veranderen. U hebt te maken met een onaangename persoonlijkheid en gaat u er maar van uit dat dat zo blijft. Haar ‘de waarheid’ zeggen heeft geen enkele zin, want daar krijgt u alleen maar ruzie mee – niet in de laatste plaats met uw vriend.

Op uw schoonmoeder zelf hebt u geen greep, dus moet u iets aan de omstandigheden doen. Het meest voor de hand liggende is om niet elke keer met uw vriend mee te gaan. U hebt een lat-relatie –  u kunt zich best wat afstandelijker opstellen tegenover de schoonfamilie. U hebt toch wel wat beters te doen dan voortdurend uw vriend te vergezellen? Zeg hem dat u af en toe wel met hem meewil, maar niet elke keer. Dat zal hij wel begrijpen. Hij weet toch dat u moeite hebt met haar?

Wanneer u wél met hem meegaat om zijn ouders te bezoeken (en dat moet u zeker met enige regelmaat doen uit betrokkenheid met uw vriend), dan kan het helpen om iets te ondernemen, in plaats van daar alleen maar te zitten theedrinken onder een spervuur van hatelijkheden. Zeg tegen uw vriend dat u alleen meegaat als er een activiteit op het programma staat: een bezoekje aan een tentoonstelling, een wandeling in de omgeving als het echtpaar nog ter been is (zo niet, met de rolstoel), een orgelconcert in een nabije kerk. Vooral het laatste lijkt ideaal, want dan moet ze wel haar mond houden. De prikkels van buiten kunnen een rem zetten op haar normale chagrijnige habitus en haar gekanker. Voor de rest laat u alles wat zij uitkraamt langs u afglijden. U denkt bij uzelf: ‘Elke gek kletst voor wat-ie waard is en straks mag ik lekker weer naar huis.’ Daar moet zo’n bezoekje meer door te komen zijn.

Artikelen in Schoonfamilie, Visite.

rev="post-4204" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 9 mei 2009 12:02

Ongewenste avances

Beste Beatrijs,

Ik ben een aantrekkelijke, vrolijke, ontvankelijke, alleenstaande moeder met een al lang bestaande partnerwens. De gewone wegen (internetdaten etc.) hebben niet tot resultaat geleid. Stoppen met zoeken en blij zijn met het leven dat ik heb werkt voorlopig het beste. Regelmatig komen er leuke, aardige, maar gebonden mannen op mijn pad die wat met me lijken te willen, zonder daar expliciet over te zijn. Het zweeft in de lucht, zal ik maar zeggen. Hoe maak ik hun snel duidelijk dat ik het contact graag prettig wil houden maar geen zin heb in ‘gedoe’? Meestal zijn het mannen die ik via mijn werk ken.

Begeerd door verkeerde mannen

Beste Begeerd door verkeerde mannen,

U hebt – begrijpelijkerwijs – geen behoefte aan zinloze relaties met gebonden mannen. Laat geen misverstand bestaan over wat u wil. Als u vermoedt dat er iets in de lucht hangt, dan is de beste manier om dat ‘iets’ de nek om te draaien te doen alsof er helemaal niets in de lucht hangt. Dat betekent dat u het gesprek zakelijk houdt, dat u vooral niet ingaat op flirterige opmerkingen, dat u af en toe op uw horloge kijkt, dat u niet te veel glimlacht, dat u niets persoonlijks over uzelf zegt en ook zo min mogelijk ingaat op persoonlijke ontboezemingen die de tegenpartij eventueel in de strijd werpt. U stelt zich kortom vriendelijk en zakelijk op, zonder er veel warmte in te leggen. Ongeveer zoals een manager die met een collega-manager de kwartaalcijfers doorloopt.

Artikelen in Liefde en relaties, Zakelijke relaties.

Gelabeld met , .

rev="post-4202" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 9 mei 2009 12:01

Dameshoeden

Beste Beatrijs,

Welke voorrechten hebben dames ten opzichte van heren, als het gaat om het dragen van hoeden? Wat ik eigenlijk bedoel: waarom mogen dames in koninklijke of regeringskringen wel (extravagante) hoeden dragen in kerken en zalen, terwijl mannen hun hoeden binnen moeten afzetten?

Hoed op, hoed af

Beste Hoed op, hoed af,

De dameshoeden-etiquette geldt niet alleen in koninklijke en regeringskringen, maar daarbuiten ook voor elke vrouw die een of andere outfit voor een speciale gelegenheid heeft aangetrokken, waar toevallig een hoed bij zit. Dames mogen altijd hun hoed ophouden: in de kerk, bij een trouwerij, bij recepties, feesten, partijen, enzovoort. Ze mogen hem trouwens ook afzetten, als ze dat willen.

U vraagt waarom dames wel hoeden binnen mogen dragen en heren niet. Dit klopt trouwens niet helemaal, want als een hoofddeksel onderdeel uitmaakt van het uniform, mogen heren het wel binnenshuis dragen. Denk aan Sinterklaas – die houdt z’n mijter binnen ook op. Mannen dienen hoofddeksels die bescherming bieden tegen de elementen (hoeden, petten, mutsen, helmen) binnen af te zettten, zoals zij ook jassen uittrekken. Vrouwen waren lang geleden aan hun zedigheid verplicht om hun hoofd te bedekken, wanneer zij zich in het openbaar vertoonden, of die openbare gelegenheid nu buiten of binnen was. Zie de moslima’s van tegenwoordig. De verplichting van het bedekte dameshoofd is allang verdwenen uit de westerse cultuur, zodat alleen de vrijheid om een hoed te dragen over is gebleven. De functie van de dameshoed is verschoven van zedigheidonderstrepend naar decoratief. Voor de omstandigheden waaronder de hoed wordt gedragen heeft dat geen gevolgen. De dameshoed mag heden ten dage ook binnen worden gedragen, omdat dat altijd al toegestaan c.q. verplicht was.

Artikelen in Traditionele etiquette.

Gelabeld met , .

rev="post-4200" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 9 mei 2009 12:00

Niet in één bed

Beste Beatrijs,

Mijn vriendin (28) en ik (31) hebben sinds een jaar een relatie (we wonen niet samen). Haar ouders heb ik tot nu toe een keer ontmoet en nu ben ik uitgenodigd om in de meivakantie een paar dagen langs te komen tijdens een jaarlijks familieweekje in een vakantiehuisje. Een leuke uitnodiging en een goede gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen. De ouders van mijn vriendin zijn vrijgemaakt gereformeerd en keuren seks voor het huwelijk op geloofsgronden af. Zij hebben aangekondigd er bezwaar tegen te hebben als mijn vriendin en ik tijdens het weekend in één bed zouden slapen – iets wat voor onszelf doodnormaal is. Ik slaap straks op de bank en zij bij haar jongere zus op de kamer.

Ik respecteer het geloof van de mensen bij wie ik word uitgenodigd, maar vind de situatie ook ietwat lachwekkend. Wij ervaren het als een impliciete afwijzing van onze levensstijl en voelen ons een beetje behandeld als 14-jarige pubers. Omwille van de lieve vrede draag ik mijn lot waardig – voor een paar nachtjes is dat tenslotte ook weer niet zo’n ramp. Maar ik vraag mij wel af of het wel gepast is om dit van gasten te vragen.

Niet in één bed

Beste Niet in één bed,

Als u gastvrijheid geniet van uw aanstaande schoonouders, dan bepalen zij de slaapvoorzieningen. Als zij niet willen dat er gemengd wordt geslapen onder hun dak, dan gebeurt het niet. Simpel genoeg. De omgangsvormen vragen dat de gast zich neerlegt bij de de regels van de gastheer/vrouw. Als de gast geen zin heeft om zich aan die regels te houden, moet hij niet komen logeren. U ervaart de oekaze als een impliciete veroordeling van uw levensstijl. Dat klopt. De veroordeling is zelfs tamelijk expliciet. Uw schoonouders zullen de levensstijl van hun dochter zeker niet toejuichen. Dat zij u desondanks samen uitnodigen, dus de relatie als zodanig wél accepteren, duidt op realisme en voldoende tolerantie.

U hebt in uw dagelijkse leven alle ruimte om elkaars bed te delen. Ga er niet over mokken dat uw schoonouders u geen gelegenheid willen bieden voor een – in hun ogen zondig – liefdesnestje onder hun verantwoordelijkheid. Als u door moslims voor het eten wordt uitgenodigd, gaat u toch ook niet vragen of zij u varkenshaas willen serveren met een fles wijn erbij?

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met , , .

rev="post-4194" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 2 mei 2009 12:02

Belijdeniscadeautje

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Binnenkort doet een dispuutgenote van de christelijke studentenvereniging, waar ik lid van ben, samen met haar vriend belijdenis. Omdat de kerk dichtbij is en een mededispuutsgenote en ik het leuk vinden erbij aanwezig te zijn, hebben we besloten er naar toe te gaan. We hebben nagedacht over een belijdeniscadeau, maar we weten niet wat en ook niet of het wel nodig is. We doen liever niet mee aan de trend om altijd maar cadeautjes te geven als je ergens je gezicht laat zien. Wat zegt de etiquette hierover: zijn we te krenterig of staat het geven van een belijdeniscadeau vrij?

Wel of geen cadeautje?

Beste Wel of geen cadeautje,

Nee, u hoeft niets mee te nemen als u naar de kerk gaat om een belijdenisplechtigheid mee te maken. Het gaat hier niet om de eerste communie van een zesjarige in een bruidsjurkje die zich verheugt op de lawine aan speelgoed die haar na de plechtigheid ten deel zal vallen. Een volwassenen die zich committeert aan een geloofsovertuiging neemt deel aan een rite de passage die niet in materiële zin hoeft te worden onderstreept door belangstellende getuigen. Het mag natuurlijk wel, maar in het algemeen zijn respectvolle aanwezigheid en een hartelijke felicitatie voldoende als blijk van betrokkenheid.

Artikelen in Cadeaus, Festiviteiten, Kerk, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-4192" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 2 mei 2009 12:01