↑
Spring naar inhoud

Thuis met vakantie

Beste Beatrijs,

Mijn man en ik blijven dit jaar tijdens de zomervakantie thuis. Om toch zoveel mogelijk vakantiegevoel te hebben wil ik tijdens deze drie weken niet naar verjaardagen van familie of bij hen op bezoek. Ook voelen wij ons niet geroepen om allerlei mensen te ontvangen die aangekondigd hebben om langs te komen omdat wij volgens hen toch thuis zitten en niets te doen hebben. Hoe kan ik dit op een vriendelijke manier duidelijk maken? De eerste uitnodigingen zijn al binnen. Het kan toch niet zo zijn dat we op reis moeten om aan onze sociale verplichtingen te ontkomen?

Geen belet

Beste Geen belet,

U mag uw vakantie precies zo inrichten als waar u aardigheid in hebt. Of u zich in Honolulu bevindt of thuis zit maakt niet uit. U hoeft geen bezoek te ontvangen, u hoeft op geen enkele uitnodiging in te gaan, u hoeft zelfs de telefoon niet op te nemen. Als mensen aankondigen dat ze bij u langs willen komen, zegt u vriendelijk doch ferm dat dat helaas niet kan, omdat u niet beschikbaar bent. U hoeft zich niet in bochten te wringen om dat uit te leggen – u hebt een agendaloze periode, dat is alles. Pas vanaf (noem de datum) bent u weer bereikbaar.

Artikelen in Visite.

Gelabeld met .

rev="post-4312" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 25 juli 2009 12:01

Onaangename schoonzuster

Beste Beatrijs,

Mijn vriend en ik gaan binnenkort trouwen. In de aanloop ernaartoe krijg ik een steeds grotere hekel aan mijn schoonzus (de vrouw van de broer van mijn aanstaande). Ze is een vrouw met een scherpe tong die altijd het laatste woord wil hebben en haar mening zeer stellig verkondigt. Ze is nadrukkelijk aanwezig en bepaalt de sfeer. Bij ons verlovingsfeest maakte ze racistische opmerkingen tegen mij en mijn moeder over de Surinaamse afkomst van mijn vader. Ook liet ze doorschemeren dat mijn moeder ‘minder’ is omdat ze een gescheiden vrouw is.

Ik begrijp dat we niet aan haar aanwezigheid op ons huwelijk ontkomen. Ik voel er veel voor haar van de gastenlijst voor mijn vrijgezellenfeest te schrappen. Maar de vriendin die mijn vrijgezellenfeest organiseert vroeg maanden geleden al een lijstje van mij voor de aanwezigen. Ik heb destijds ook mijn aanstaande schoonzus opgegeven, want dat leek me gepast. Hoe kan ik nu nog met goed fatsoen onder haar aanwezigheid uitkomen?

Zonder schoonzus

Beste Zonder schoonzus,

Als uw schoonzus al uitgenodigd is, kunt u de uitnodiging moeilijk ongedaan maken. Wél kunt u tegen haar zeggen dat ze zich niet verplicht hoeft te voelen. U waarschuwt haar dat ze de rest van het gezelschap niet kent en u zegt dat u het haar absoluut niet kwalijk zult nemen als ze geen zin heeft om naar een feestavondje te komen waar ze zelf voor moet betalen. Dat is hoe dan ook een heikel aspect van vrijgezellenfeestjes: de betaalverplichting van de gasten. Meestal zijn alleen degenen die bruid of bruidegom heel nabij staan daartoe bereid. Maak duidelijk dat het laatste wat u wil is om haar op kosten te jagen. Er is een gerede kans dat ze blij is dat ze door u wordt ontslagen van de verplichting om mee te doen aan uw vrijgezellenfeest.

Artikelen in Bruiloft, Schoonfamilie.

Gelabeld met .

rev="post-4310" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 25 juli 2009 12:00

Jaloerse vriendin

Beste Beatrijs,

Een vriendin van mij reageert op alles wat ik laat zien of vertel (nieuwe auto, nieuw schilderij, leuke vakantie) met geklaag. Een spontaan: ‘wat leuk voor jullie!’ horen mijn man en ik zelden. Meestal wordt er nogal zuur gereageerd en vervolgens opgesomd wat zij zich allemaal niet kunnen permitteren. Zij hebben bewust gekozen voor een groot gezin, terwijl mijn man en ik ongewild slechts een kind hebben. Ik heb al eens voorzichtig opgemerkt dat geluk niets met materiële zaken te maken hoeft te hebben en dat de keerzijde van een groot gezin nu eenmaal is, dat je het financieel wat rustiger aan moet doen. Helaas helpt dit niets. Ik merk dat ik niets leuks meer durf te laten zien of te vertellen. Wat raadt u mij? Eens flink mijn mond open doen in de hoop het uit te kunnen praten, of de vriendschap maar stilletjes laten verwateren? We zijn al tien jaar bevriend en ik ben verder erg op haar gesteld. Ik heb overwogen om alle leuke verhalen zoveel mogelijk achterwege te laten, maar het lijkt me toch dat je binnen een vriendschap gewoon jezelf moet kunnen zijn?

Mijn vriendin is jaloers

Beste Mijn vriendin is jaloers,

Een groot verschil in financiële armslag geeft licht aanleiding tot wrijving tussen vrienden. Vermijding van het onderwerp ‘geld’ is dan een goede methode om elkaars gevoeligheden te ontzien. Als rijkere van de twee stellen hebt u de eerste verantwoordelijkheid hiervoor. U hebt een nieuwe auto gekocht of een nieuw bankstel? Zwijg erover! Materiële aanschaffen vormen sowieso een weinig inspirerend thema. Wat moet de ander erover zeggen behalve: ‘Leuk hoor, mooi hoor’? U kunt best zonder die bevestiging van uw goede smaak. Hetzelfde geldt voor vakanties. Andermans vakantieplannen en -verhalen behoren ook zonder financiële ongelijkheid al tot de minder boeiende gespreksonderwerpen. Dus begin er niet over en als uw vriendin vraagt waar de reis dit jaar naar toe gaat, houdt u het vaag: ‘Weten we nog niet precies, misschien een weekje in de Achterhoek.’ Voordeel is dat de vriendin dan eindelijk met trots naar voren kan brengen dat zij gaan kamperen in Frankrijk, waarna u het gesprek pijlsnel in een interessantere richting kunt sturen: de ecologische voetafdruk bijvoorbeeld of de capriolen van Wilders. Alles is goed, zolang het maar niet met geld te maken heeft.

Als deze vermijdingsstrategie niets uithaalt en uw vriendin onverminderd doorgaat met klagen over geldgebrek, dan lijkt verwatering van de vriendschap onafwendbaar. Het heeft in ieder geval geen zin om haar vergelijkingsdrift ter discussie te stellen in de hoop dat zij haar immateriële zegeningen gaat tellen. Als u kritiek geeft op haar vertoon van zieligheid, zal ze alleen maar meer medelijden met zichzelf krijgen. Dat zal zij u kwalijk nemen en dan bent u pas echt de kwaaie pier.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-4307" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 18 juli 2009 12:02

Vervelende opa

Beste Beatrijs,

Ik ben mijn opa (87 jaar, weduwnaar) veel minder leuk, lief en aardig gaan vinden de laatste paar jaar. Ik vind hem egoïstisch en selectief-dement. Hij gaat wel biljarten en naar muziekmiddagjes, maar onze verjaardagen vergeet hij. Toen ik hem uitnodigde voor mijn huwelijksfeest, zegde hij af met een smoes. Van de bank komt ie niet af, hij wil alleen bezoek ontvangen. Op bezoek gaan is een heus monologen-festijn van geklaag en gezeur. Waar doe je het dan nog voor? We hebben een taakverdeling binnen de familie om bij hem langs te gaan. Dat geeft veel gedoe met de onderlinge afstemming. En intussen is de lol er echt wel af. Hoe kan ik hiermee omgaan?

Punthoofd van opa

Beste Punthoofd van opa,

Als mensen heel oud worden, hebben ze steeds minder te bieden en dan wordt het moeilijker om toch contact te blijven houden. Aan zijn gezeur en geklaag valt weinig te doen. Het is nu eenmaal geen lolletje om oud te worden. U gaat niet bij hem langs voor uzelf, u doet het voor hem! Gelukkig maar dat er een taakverdeling binnen de familie is om bij hem langs te gaan. Trekt u zich er niets van aan dat hij uw verjaardag vergeet of niet naar uw huwelijksfeest wil komen (als hij zo vervelend is, kunt u hem wel missen bij die gelegenheden, nietwaar). Blijf hem trouw bezoeken en probeer zijn klaagzangen af te wisselen met gezellige verhalen van uzelf. Misschien wordt hij wat opgemonterd!

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen.

Gelabeld met .

rev="post-4305" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 18 juli 2009 12:01

Verscholen achter laptops

Beste Beatrijs,

Op de pabo waar ik werk zitten tijdens teamvergaderingen steeds meer collega’s met een opengeklapte laptop voor zich. Zo kunnen ze snel aantekeningen maken, zeggen ze. Ik vind het bij vergaderingen belangrijk om oogcontact met mijn collega’s te hebben en zou de laptops graag willen verbieden. Helaas krijg ik geen poot aan de grond. Ik word voor conservatief en digibeet uitgemaakt. In mijn lessen gaan ook steeds meer leerlingen schuil achter de laptop. Kan deze ontwikkeling worden gekeerd?

Oprukkende laptops

Beste Oprukkende laptops,

Vergaderen met een laptop voor je neus is belachelijk. Aanwezigen hoeven geen aantekeningen te maken. Dat is werk voor de notulist en die kan desgewenst een laptop gebruiken. Maar alle anderen moeten gewoon luisteren en zo nodig hun woordje doen. Op een teamvergadering komen kwesties aan de orde die met de kwaliteit en de effectiviteit van het werk te maken hebben. Centrale aandacht is dus vereist. De mensen die intussen naar laptops zitten te staren maken helemaal geen aantekeningen, maar zitten te e-mailen of op internet te surfen: kijken of er nog interessante huizen op de markt zijn, hotelaccomodatie voor de vakantie regelen, even naar GeenStijl, een spelletje poker, enzovoort.

Als u teamleider en bijgevolg vergadervoorzitter bent, kunt u het eenvoudig verbieden, lijkt me. Bent u teamlid, dan kunt u het punt ‘Laptopgebruik als teken van desinteresse en onbeleefdheid’ op de vergaderagenda laten zetten. Wie weet kunt u collega’s overtuigen en wordt de gewoonte afgeschaft. Bij kleinschalig onderwijs (interactieve werkgroepen) horen studenten ook hun aandacht bij de besprekingen te houden en niet met privézaken bezig te zijn. Alleen bij massale hoorcolleges kunnen laptops handig zijn.

Artikelen in Collega's, Internet en e-mail.

Gelabeld met .

rev="post-4303" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 18 juli 2009 12:00

Te dikke vriendin

Beste Beatrijs,

Ik (vrouw van 38) heb een vriendin die ik al jaren ken. We zien elkaar geregeld en gaan al heel lang ’s zomers een weekje samen op vakantie. Zij is alleenstaand, zelf heb ik een relatie. We kunnen het prima met elkaar vinden, alleen erger ik me ontzettend aan haar eetgedrag. Ze heeft behoorlijk overgewicht en praat heel veel over eten, diëten en afvallen. Maar als we uit eten gaan en we nemen bijvoorbeeld een gezamenlijk voorafje, moet ik flink dooreten want anders heeft zij alles al op. De laatste tijd ben ik erop gaan letten en ik zie dat ze op feestjes vreselijk zit te schransen. Zelf heb ik het idee dat haar onmatigheid in stand blijft, doordat ze alleen woont en niemand haar op dit punt corrigeert. Ik vind het moeilijk om dit gedrag aan te kaarten, omdat ik haar verder een fantastische vrouw vind. Hoe pak ik dit aan?

Vriendin eet te veel

Beste Vriendin eet te veel,

U stoort zich aan het gedrag van uw vriendin (graag willen afvallen, maar intussen stevig dooreten). U denkt dat dit komt doordat ze alleen woont. Dat nu lijkt me een misverstand. Er zijn heel veel mensen die te dik zijn, dolgraag zouden willen afvallen, en toch samenwonen met een partner. Het is voor een partner even moeilijk als voor een goede vriendin om tegen iemand te zeggen dat hij/zij te veel eet, omdat de mededeling weinig informatieve waarde en veel kritiek bevat. Uw vriendin weet heus wel dat ze te dik is, te veel eet en dat er een verband bestaat tussen die twee. Het heeft weinig zin om haar dit als een bijzonder inzicht voor te houden.

U kunt eventueel uw eigen ergernis bespreken. Maar denk eerst goed na: ergert u zich aan haar dikheid of aan haar eetgedrag? Ergernis over haar dikte kunt u beter niet aan de orde stellen. Uw vriendin lijdt er zelf genoeg onder, ga daar maar van uit. Ook haar schransgedrag is niet eenvoudig aan te vatten. Stel dat ze slank zou zijn en hetzelfde eetgedrag vertoonde. Zou u zich dan ook ergeren? Of zou u denken: ‘Nou, zij tast lekker toe, maar ze kan het hebben’? Uw ergernis over haar onmatigheid is dus eigenlijk verhulde ergernis over haar dikte. Die kunt u beter met de mantel der liefde bedekken. Het is echt heel erg onaangenaam om iemand z’n eetgedrag te bekritiseren. Soit, u kunt protesteren als zij uw voorafje van u afpakt, maar voor de rest: wat hebt u er zelf nu precies voor last van dat uw vriendin veel eet?

Ergernis over praten over afvalplannen, ja, dáár kunt u iets van zeggen. Vraag uw vriendin of ze alsjeblieft wil ophouden met over afvallen en diëten te praten, omdat u het een ongelooflijk saai gespreksonderwerp vindt. Verder is het hele probleem van dikte en te veel eten iets waar ze zelf uit moet komen. Alles wat u daar als vriendin corrigerenderwijs over te berde brengt klinkt belerend en paternalistisch.

Artikelen in Verslavingen, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-4300" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 11 juli 2009 12:02

Kaartjes op graf

Beste Beatrijs,

Ik hoop dat u mij kunt vertellen wat de juiste handelswijze is met betrekking tot het volgende.
Tijdens een begrafenis laten mensen bloemen en kaartjes met een persoonlijke boodschap achter op het graf. Deze teksten zijn bedoeld voor de overledene. Moeten deze op het graf achterblijven? Of is het de bedoeling dat de nabestaanden deze meenemen? Zo ja, direct of pas als de bloemen verwijderd worden?

Kaartjes op graf

Beste Kaartjes op graf,

Ik ben niet bekend met de gewoonte om tijdens de begrafenis kaartjes op een graf achter te laten en ik kan me er ook niet zoveel bij voorstellen. Het graf is op dat moment toch nog niet gesloten? Als iemand de overledene een strikt persoonlijke boodschap mee wil geven, waarvan hij niet wil dat anderen die lezen, dan kan hij die missive ín het graf gooien, zoals mensen ook wel een bloem of een schepje aarde in het (open) graf gooien. Dan gaat het kaartje ongelezen mee het graf in.

U beschrijft een andere situatie, namelijk kaartjes op een dicht graf. Dat betekent dat die achtergelaten kaartjes tussen de bloemen liggen verscholen. In dat geval denk ik dat nabestaanden een tijdje later de kaartjes kunnen meenemen, wanneer ze de (verlepte) bloemen verwijderen. De volgende vraag is of nabestaanden de kaartjes ook mogen lezen. Die vraag laat ik over aan ieders discretie. Wat mij betreft is dat nabestaanden toegestaan, net zoals zij ook gerechtigd zijn om kennis te nemen van de persoonlijke papieren van de overledene.

Artikelen in Dood en begrafenis.

Gelabeld met .

rev="post-4298" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 11 juli 2009 12:01

Verliefd op collega

Beste Beatrijs,

Inmiddels ben ik al vijf jaar hoteldebotel van mijn leidinggevende. Hij is getrouwd en zegt dat het niet wederzijds is, maar zo voelt het niet aan wanneer we met elkaar omgaan. Als ik hem daarmee confronteer, zegt hij dat hij veel om me geeft maar dat hij er geen twee relaties tegelijk op na kan houden. Dat wil ik zelf ook niet en voor de constructie ‘alleen seks’, die hij daarna voorstelde, heb ik ook bedankt. Verder is hij is de afgelopen jaren in woord en daad echt een goede vriend gebleken. Maar goed, hij houdt van zijn vrouw en kinderen, daar ben ik van overtuigd. Ik lijd. Waarom gaat het niet over? Ik houd van mijn werk, ik houd van de hartverwarmende aandacht die hij me geeft en ik wil geen andere baan gaan zoeken. Het lijkt wel een verslaving. Nu gaat hij drie weken met vakantie en ben ik totaal depri. Hoe moet ik hier uit komen?

Verliefd op de chef

Beste Verliefd op de chef,

Het lijkt me het beste als u wel degelijk een andere baan gaat zoeken. Door het dagelijkse contact houdt die verliefdheid zichzelf in stand. U blijft steeds maar in hetzelfde kringetje ronddraaien. U verspilt uw tijd en u kwelt zichzelf. Het wordt tijd voor een frisse wind in uw leven. Deze man zal bij zijn gezin blijven en gelijk heeft-ie. Verbreed uw horizon en ontsnap uit dat bedompte universum dat beheerst wordt door de wurgende greep van een onbereikbare liefde. Zoek een andere baan, word lid van een hobbyclub die de zinnen verzet en een nieuwe wereld zal voor u opengaan.

Artikelen in Collega's, Liefde en relaties.

Gelabeld met .

rev="post-4296" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 11 juli 2009 12:00

Kraamcadeau retour afzender

Beste Beatrijs,

Sinds drie maanden ben ik vader van een zoon. De enige reactie die ik hierop van mijn oma (86) kreeg, was een telefoontje met de vraag ‘wat het kraamcadeau moest worden’ (geen felicitaties aan de telefoon, geen kaartje, geen enthousiasme of interesse). Dit kraamcadeau is vervolgens via mijn moeder en mijn zus bij mij terecht gekomen. Ik heb dit cadeau resoluut geweigerd en mijn zus gevraagd om het weer mee terug te nemen, omdat ik de via-via-manier van geven ongepast vind. De laksheid en ongeïnteresseerdheid van mijn oma doen mij verdriet. Ik heb mijn ouders gevraagd het cadeau terug te geven aan oma, maar zij vinden dat ik eerst mijn oma moet bellen en moet uitleggen waarom ik niet blij ben. Ik sta echter op het standpunt dat mijn oma mij maar moet bellen, als ze wil weten waarom ik haar cadeau niet aangenomen heb. Mijn ouders zetten me onder druk om te bellen alvorens zij het cadeau teruggeven, zodat ze zelf geen gezicht verliezen bij de familie. Wat is de juiste handelwijze?

Gekwetste kleinzoon

Beste Gekwetste kleinzoon,

U maakt van een mug een olifant. U bent niet tevreden over de reactie van uw oma op de geboorte van uw zoon en daarom duwt u haar cadeautje terug in haar gezicht. Er is nauwelijks iets beledigenders te bedenken dan iemands cadeau weigeren. Nog beledigender is het om dat niet rechtstreeks te doen, maar dit via tussenpersonen te spelen, in dit geval via uw ouders. Op die manier maakt u uw ouders medeplichtig aan uw grofheid. U trekt hen in uw kamp en u zaait tweedracht binnen de familie. Uw ouders hebben groot gelijk dat ze zich niet voor uw karretje laten spannen. Als u zo nodig uw oma wilt beledigen, doe dat dan zelf en stuur het cadeautje zelf terug.

Maar dat moet u natuurlijk niet doen, want het sop is de kool niet waard. Waarom windt u zich zo op over het gebrek aan enthousiasme van uw oma? Wat kan u dat schelen? Het arme mens is 86 jaar, ze heeft wellicht last van ouderdomskwaaltjes en moeite om het postkantoor te bereiken, ze kan het nog net opbrengen om plichtmatig te reageren op de geboorte van wie weet het zoveelste achterkleinkind. Het enige wat van u verwacht wordt is een plichtmatige reactie. U schrijft een beleefd bedankkaartje: ‘Lieve Oma, dank voor het cadeautje. Met de kleine gaat het uitstekend, vriendelijke groeten van uw kleinzoon’ en de zaak is afgehandeld. Al het gedoe eromheen over uw gekwetste ponteneur is overbodige onzin.

Artikelen in Cadeaus, Grootouders en kleinkinderen, Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met , .

rev="post-4294" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 4 juli 2009 12:02