↑
Spring naar inhoud

Afdankertjes

© Sjoerd van der Zee

Beste Beatrijs,

Een vriendin van mij (we kennen elkaar al tien jaar) geeft mij steeds presentjes die uit haar eigen voorraad komen. Het zijn spulletjes die zij zelf ooit cadeau heeft gekregen, maar die niet bij haar in de smaak vielen. Deze ongebruikte cadeautjes liggen op een plank in de zolderkamer waar ik slaap als ik bij haar logeer. Ik weet dus vaak van te voren wat ze mee zal nemen. Totnutoe kon me dat weinig schelen (we schuiven tenslotte allemaal wel eens wat door), maar vorige week kreeg ik een shawltje dat duidelijk naar haar parfum rook. Ze had het gedragen en daarna afgekeurd! Zelf neem ik altijd wel een zorgvuldig uitgekozen pakje mee. Hoe kan ik haar er voorzichtig op wijzen dat ik dit niet leuk vind?
 
Steeds maar afdankertjes

Beste Steeds maar afdankertjes,

Stel uw vriendin voor om op te houden met de gewoonte om bij elke gelegenheid cadeautjes mee te nemen. Dat is nergens voor nodig. Als u bij elkaar langskomt om te eten of te logeren hoeven daar geen cadeautjes aan te pas te komen. Een bosje bloemen of een doosje chocolaatjes is genoeg. Alleen een feestelijke verjaardagsviering vraagt om een cadeautje. Als uw vriendin dan alsnog met restmateriaal aan komt zetten, kunt u met gespeelde verbazing vragen of dat soms dat ding is wat u laatst nog bij haar op zolder hebt zien staan.

Artikelen in Cadeaus, Vrienden en kennissen.

Gelabeld met , .

rev="post-4340" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 15 augustus 2009 12:01

Last van exen

Beste Beatrijs,

Sinds twee maanden heb ik een vriend. Ik heb een probleem met zijn exen. Hij heeft een ex-vriendin en een ex-vrouw van wie hij al langer geleden is gescheiden. Mijn vriend en zijn ex-vriendin willen hun vriendschap op platonische wijze voortzetten. Ook willen ze graag dat ik met haar kennis maak en een keer op bezoek bij haar ga. Verder gaat hij over een maand naar een reünie van zijn ex-schoonfamilie (die van zijn vroegere vrouw). Daar verheugt hij zich op. Dit alles bevalt mij niet. Ik voel me wat afstandelijk tegenover hem, te meer omdat hij mijn gebrek aan enthousiasme voor een bezoek aan ex-vriendin te star vindt. Ben ik onredelijk? Ex-vriendinnen/vrouwen horen toch op een zijspoor te staan, wanneer er een nieuwe relatie is?

Vriend maakt geen schoon schip

Beste Vriend maakt geen schoon schip,

Je kunt de mensheid indelen in twee soorten: verzamelaars en weggooiers. Uw nieuwe vriend is kennelijk een verzamelaar, iemand die er een menagerie van exen op nahoudt met wie hij op goede voet verkeert. Hij is het Anton Heyboer-type dat het cliché ‘maar we kunnen toch vrienden blijven?’ consciëntieus in de praktijk brengt. Wel bijzonder, want dezulken zijn dun gezaaid. U hebt daar begrijpelijkerwijs moeite mee. Als vers verliefde koestert u graag de illusie dat de wereld opnieuw geboren wordt met uw nieuwe relatie die al het eerdere overbodig maakt. Maar ja, uw vriend is niet van plan om een streep onder zijn geschiedenis te zetten. Misschien is hij daar onderhand wel te oud voor. Gaat hij misschien naar de reünie van z’n ex-schoonfamilie, omdat hij zich via zijn kinderen nog met hen verbonden voelt? De relatie met uw vriend duurt nu twee maanden. Niet lang genoeg om allerlei eisen te stellen aan hoe uw vriend zijn leven inricht en met wie hij wel of niet mag omgaan. Geef het een beetje tijd en zie aan hoe een en ander zich ontwikkelt. Ga vooral wel op bezoek bij de ex-vriendin! Kennismaken haalt de angel uit bange fantasieën. U kunt dan met eigen ogen vaststellen hoe (on)gevaarlijk de ex voor u is. Wie weet is het een leuke vrouw en krijgt u er een vriendin bij.

Artikelen in Exen, Liefde en relaties.

rev="post-4338" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 15 augustus 2009 12:00

Herrie in de tuin

Beste Beatrijs,

Sinds een jaar wonen wij in ons nieuwe huis. De laatste weken met het mooie weer zitten mijn man en ik geregeld in de tuin. In de weekenden komen onze kinderen en kleinkinderen soms langs. Er wordt dan gepraat en gelachen, terwijl de kleinkinderen rennen en spelen.  De buren die naast ons wonen zijn van onze leeftijd en zitten ook meestal buiten. Zij krijgen vrijwel geen bezoek. De buurman heeft nu al twee keer over de schutting geroepen of wij kunnen dimmen terwijl wij bezoek hebben. Ik begrijp niet waar hij op doelt, want de kleinkinderen schreeuwen niet (dat mogen ze niet) – ze hebben gewoon plezier.

Dit werkt me behoorlijk op de zenuwen. Mijn man en de kinderen zeggen dat ik me er niets van moet aantrekken, maar dat lukt me niet. Ik wil geen ruzie met de buren, maar met dit mooie weer wil ik ook niet binnen gaan zitten. Hoe ga ik hier mee om?

Herrie in de tuin

Beste Herrie in de tuin,

Uw buren zijn niet helemaal fris in hun hoofd. Of ze zijn jaloers, dat kan ook. Hoe dan ook, een ouder echtpaar mag met bezoekende kinderen en kleinkinderen in zijn eigen tuin zitten, en natuurlijk gaat dat gepaard met gepraat en gelach en opgewonden kinderstemmetjes – dat spreekt allemaal vanzelf.

Voer een gesprek met de buren. Niet tijdens het familiebezoek als u wordt toegesnauwd maar doordeweeks. Bel bij ze aan en verontschuldig u om te beginnen beleefd over de geluidsoverlast. Zeg het voor de hand liggende: dat het om jonge kinderen gaat die aan het spelen zijn. Dat er hooguit een keer per week sprake is van familiebezoek. Dat u bij warm weer niet met uw allen binnen wilt zitten. Vraag zogenaamd nederig om coulantie van hun kant. Vraag vervolgens nog nederiger of de buurman ervanaf wil zien om u over de schutting heen toe te schreeuwen, omdat u daar zenuwachtig van wordt. Vraag ten slotte of ze het op prijs zouden stellen dat u hen van tevoren waarschuwt als de kleinkinderen langskomen, zodat ze de wijk kunnen nemen naar elders.
Smeer liters stroop, maar als ze u niet halverwege tegemoet willen komen door iets vriendelijks en geruststellends te zeggen, dan hebben ze pech gehad. U blijft gewoon uw bezoek in de tuin ontvangen en u houdt u oostindisch doof voor de protesten die vanachter de schutting opklinken

Artikelen in Buren, Visite.

Gelabeld met .

rev="post-4333" 5 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 8 augustus 2009 12:02

Informeel trouwen

Beste Beatrijs,

Mijn vriend en ik gaan samenwonen en we willen graag een kindje. Maar ik ben redelijk van de oude stempel en wil eerst trouwen. Mijn vriend wil dit ook wel, alleen is het probleem dat hij nog is getrouwd – met een buitenlandse. De scheiding gaat erg lang duren en ook erg veel geld kosten. Daar willen we niet op wachten. Ik zoek nu een manier om elkaar alsnog een jawoord te geven. Het gaat ons erom dat we elkaar officieel verklaren dat we voor elkaar gaan. Ook wil ik een naamswijziging via de gemeente aanvragen. Wat zijn hier de mogelijkheden voor?

Informeel trouwen

Beste Informeel trouwen,

U kunt niet trouwen, zolang uw vriend nog niet gescheiden is, dat mag duidelijk zijn. Als u toch iets plechtigs wilt doen om uw relatie te bezegelen en het samenwonen luister bij te zetten, kan dat alleen informeel. Dus zonder instanties erbij. Dat betekent dat u het zelf mag verzinnen. U vraagt een vriend(in) of een familielid om de rol van ambtenaar te spelen aan wie u het jawoord geeft. Ik geef maar een voorbeeld. Of u verzint wat rituelen en symbolen. Iets met roze ballonnen of witte duiven doet het altijd goed. Alles wat u bedenkt kunt u doen, omdat het toch niet officieel is. Uw zelfverzonnen trouwplechtigheid heeft natuurlijk geen enkele rechtsgeldigheid.

Ik raad u af om naamsverandering aan te vragen. Dat kan op zichzelf wel, maar het is een langdurige, dure procedure. Het geld wat u kwijt zult zijn aan een naamswijziging kunt u beter aan de scheiding van uw man besteden. Als hij eenmaal gescheiden is, kunt u gratis en voor niks een naamswijziging krijgen door met hem te trouwen.

Artikelen in Bruiloft.

rev="post-4331" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 8 augustus 2009 12:01

Begluurd door de buren

Beste Beatrijs,

Onze tuin grenst aan een sloot. Aan de overkant wonen mensen die een steiger in het water hebben liggen. Zodra de zon schijnt, gaan de overburen op de steiger in de zon liggen. Daar heb ik geen probleem mee, maar wel met het feit dat ze aan één stuk door onze tuin en ons huis aan het bekoekeloeren zijn. Ik kan werkelijk geen stap in mijn woonkamer of tuin doen zonder dat zij dat zien. Soms kijk ik ze strak aan en dan blijven ze ijskoud terugkijken. Hondsbrutaal, zonder enig fatsoen. Ik zou dat zelf nooit bij een ander durven, als die op zijn privéterrein is. Ik voel me zo langzamerhand zeer ongemakkelijk in mijn eigen tuin. Ik durf bijvoorbeeld niet meer in een bikini rond te lopen of te praten, want ze zien en horen alles. Ik zit erover te denken om ze aan te spreken op hun gedrag. Kan ik hier wat van zeggen of stel ik me aan?

Begluurd door de buren

Beste Begluurd door de buren,

Ik kan me voorstellen dat u het vervelend vindt om nauwlettend in de gaten te worden gehouden. Al vraag ik me af of de buren werkelijk zo hevig in u geïnteresseerd zijn. Misschien zitten ze wel wazig voor zich uit te staren, terwijl ze in gedachten een boodschappenlijstje maken. Al met al lijkt me dat de buren niet zwaar genoeg in overtreding zijn om hen erop aan te spreken. Ze zitten op hun eigen terrein en als de steiger hun favoriete zonneplek is, zullen ze zich daar niet snel laten wegjagen. Kunt u niet op een paar strategische plaatsen aan het eind van uw tuin wat bosschages aanbrengen? Ik neem aan dat een schutting uw eigen uitzicht zou bederven, maar hier en daar een struik zou misschien al schelen? Als de buren liggend zonnen, hoeft de begroeiing niet eens zo hoog te zijn om hen het zicht op uw tuin te ontnemen. Als ze vervolgens met keukentrapjes en verrekijkers aan de slag gaan, wordt het tijd voor een corrigerend gesprek.

Artikelen in Buren.

rev="post-4329" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 8 augustus 2009 12:00

Naamplaatjes

Beste Beatrijs,

U zult ze ongetwijfeld ook regelmatig zien, de naamplaatjes (badges) met voornaam van caissières in supermarkten. Tegenwoordig ook bij de apotheek. Je bent aan de beurt om af te rekenen en je wordt plichtmatig maar niet onvriendelijk gegroet. Bij de begroeting kijk ik wel eens naar het naamplaatje van betrokkene en noem dan de daar op vermelde naam. Hetgeen soms wat ongemakkelijk geschuifel of een charmante blos oplevert. Overigens doe ik dit alleen als ik samen met mijn vrouw ben. Wanneer ik in m’n eentje winkel, heb ik een beetje het gevoel dat ik me een ‘ongewenste intimiteit’ veroorlof, als ik als al wat oudere man (68) de doorgaans jonge dames bij hun voornaam aanspreek. Wat is eigenlijk de bedoeling van die naamplaatjes? Is het zo raar om mensen die een badge-met-voornaam dragen ook met die naam aan te spreken?

Mijn naam is haas

Beste Mijn naam is haas,

De bedoeling van dit soort naamplaatjes is om de schijn te wekken van gepersonaliseerd contact tussen klant en winkel- of baliepersoneel. In de hogere managementkunde heeft het idee postgevat dat wanneer het personeel met naam en toenaam aanspreekbaar is, de klant zich meer op z’n gemak zal voelen en daardoor mogelijk meer gaat kopen. Het voeren van naamplaatjes is cosmetica, net zoiets als lippenstift en oogschaduw. Cosmetica maakt de wereld aangenamer en mooier maar moet niet worden verward met wat eronder zit. Als een vrouw zich verleidelijk verft, betekent dat niet dat iedereen aan haar mag zitten. Als winkelpersoneel een naamplaatje met voornaam draagt (hiertoe verplicht door het management), dan betekent dat niet dat de transacties met klanten voortaan in het teken staan van gezelligheid en vertrouwelijkheid. De gewone beleefdheidsregels zijn nog steeds van kracht: mensen die elkaar niet kennen en een kortstondig zakelijk contact met elkaar aangaan, spreken elkaar niet bij de voornaam aan. Wie deze regel overtreedt gedraagt zich inderdaad, ongeacht de leeftijd van betrokkenen, ongewenst intiem.

Artikelen in Aanspreken en begroeten, Winkels.

Gelabeld met .

rev="post-4320" 2 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 1 augustus 2009 12:02

Harde oma

Beste Beatrijs,

Mijn moeder is een rasechte controlfreak wat manieren betreft. Tijdens een etentje zaten mijn broer, schoonzuster en hun kinderen en mijn gezin aan tafel bij mijn ouders. Mijn achtjarig neefje trok op tamelijk uitgelaten wijze de aandacht van zijn tafelgenoten. Zijn ouders letten kennelijk even niet op; mijn moeder daarentegen deelde zonder voorafgaand overleg met de ouders op zeer scherpe toon een reprimande uit aan haar kleinzoon. Zo streng en scherp dat mijn hart, net als vroeger in mijn eigen kindertijd, even stil stond. De stemming aan tafel bevroor even. Wat vindt u, is het een oma toegestaan om aan haar eigen tafel een kleinkind dusdanig te berispen dat het plaatsvervangende schaamrood op ieders wangen staat?

Oma haalt uit

Beste Oma haalt uit,

Nee, dit is geen goede manier van omgaan met de kleinkinderen. Oma’s en opa’s spelen doorgaans de rol van liefhebbende familieleden met een neiging tot verwennen, althans altijd bereid een oogje dicht te knijpen. Er zijn andere methodes om een kind dat zich misdraagt tot kalmte te krijgen. De scherpe terechtwijzing ten overstaan van de hele familie zal de rust wel hebben hersteld, maar kan er ook toe leiden dat kleinzoon bang wordt voor oma. Bovendien voelde de rest van het gezelschap zich gegeneerd en werd de autoriteit van de ouders ondergraven. Al met al meer nadelen dan voordelen.

U zegt dat het er in uw jeugd niet anders aan toeging. Dan is het lastig zoiets met uw moeder te bespreken, want die woedende uitvallen horen kennelijk bij haar. Er zal weinig aan te doen zijn en de kleinkinderen zullen iets omzichtigs houden in de verhouding met hun oma. Spijtig voor de kleinkinderen en uiteindelijk ook voor oma zelf.

Artikelen in Grootouders en kleinkinderen.

Gelabeld met .

rev="post-4318" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 1 augustus 2009 12:01

Trouwjurk kopen

Beste Beatrijs,

Mijn dochter gaat volgend voorjaar trouwen. Ik heb altijd gezegd dat ze de trouwjurk van haar ouders cadeau krijgt en dat ik als moeder graag met haar mee ga om hem uit te zoeken. In de aanstaande schoonfamilie van mijn dochter is het echter gebruik dat alle vrouwen van de familie meegaan, dus alle (schoon) moeders en (schoon)zusters. Mijn dochter wil de schoonfamilie er ook bij. Voor mij gaat de lol er op deze manier wel een beetje af. Ik zie het uitkiezen en kopen van de trouwjurk toch als een wat intiemer gebeuren. Het is voor mij een soort ritueel waarmee ik mijn dochter in haar feestelijke  kleding uit handen geef, in de hoop dat ze samen met haar geliefde een goede toekomst tegemoet zal gaan. Ik heb mijn bedenkingen over deze groepsexcursie besproken met mijn dochter, maar zij is niet te vermurwen. Hoe kom ik uit dit dilemma? Zegt de etiquette misschien iets hierover?

Niet met z’n allen

Beste Niet met z’n allen,

Wat de etiquette hierover te zeggen heeft is eenvoudig genoeg: wie betaalt bepaalt. Ach, de etiquette is zo eenvoudig – het implementeren ervan, dát is de kunst! Het zal weinig zin hebben om tegen uw dochter te zeggen: ‘Óf wij gaan met ons tweeën die trouwjurk kopen, óf je doet het met je schoonfamilie en dan kun je fluiten naar het geld.’ Mogelijk gaat ze dan door de knieën, maar de sfeer tussen u beiden zal er niet van opfleuren.

Het moet dus anders en dan is er maar één oplossing: praat er nog eens over met uw dochter. Bepleit uw zaak, zoals u dat hierboven ook doet. Zeg dat u zich verheugd had om hier een moeder-dochter-uitstapje van te maken. Dat u het als iets intiems beschouwt. Dat u het gewoon minder leuk vindt in een groot gezelschap en dat u niet van die drukte houdt. Vraag haar of ze u dat plezier van het moeder-dochter-ritueel niet wil gunnen.

Wie weet lukt het. Als uw dochter toch blijft staan op aanwezigheid van de schoonfamilie, moet u zich beraden op hoe u zich vervolgens opstelt. U kunt zwichten voor haar wens en meegaan met het gezelschap. U kunt ook lichtelijk passief-agressief thuisblijven en zeggen: stuur de rekening maar naar mij. Het is aan u om te kiezen wat voor u het zwaarst weegt.

Artikelen in Bruiloft, Ouders en volwassen kinderen.

Gelabeld met .

rev="post-4316" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 1 augustus 2009 12:00

Mobieltjes in de tuin

Beste Beatrijs,

Vanochtend werd ik op mijn 06 gebeld, terwijl ik buiten in mijn tuin zat. Op een gegeven moment riep mijn buurvrouw over de schutting: ‘Moet dat nou, dat bellen in de tuin?’ Ik was ietwat overrompeld door deze vraag, ook omdat ik midden in een gesprek zat. Ik vroeg haar wat het probleem precies was en zij zei dat het normaal gesproken stil is en ze nu naar mijn gebabbel moet luisteren. ‘Wat als iedereen in de tuin gaat bellen?’ Ik ben me ervan bewust dat een tuin het midden houdt tussen privé en publiek en ik probeer daar ook rekening mee te houden, maar ik vraag me toch af of haar verzoek om niet te bellen redelijk is. Ik was niet hard aan het praten, maar voerde gewoon een rustig gesprek. Is haar irritatie terecht of zou het kunnen dat het toestaan van irritatie bij jezelf leidt tot nog veel meer irritatie? Een mens mag in zijn eigen tuin praten met een ander mens. Waarom dan niet bellen?

Mobiel bellen in de tuin

Beste Mobiel bellen in de tuin,

U hebt zeker gelijk dat veel mensen snel aangebrand zijn en maar al te happig om ergernis bij zichzelf toe te laten. Veel zogenaamd irritant gedrag van anderen is niet de moeite waard om je over op te winden. Of mobiel bellen in de tuin ook zo’n niemendalletje is, betwijfel ik. Meeluisteren met andermans telefoongesprek vinden de meeste mensen vervelend. Of dit nu in een huiskamer, op een bankje in het park of in het openbaar vervoer plaatsvindt. Vergelijk een telefoongesprek met een gewoon gesprek tussen twee mensen. Als je zelf in de tuin zit en in de tuin ernaast zit de buurvrouw met een vriendin, dan moet je heel goed opletten, wil je het gesprek precies kunnen volgen. Het is vrij makkelijk om het gekabbel van de stemmen niet tot je door te laten dringen en rustig zelf de krant te lezen. Zit de buurvrouw daarentegen te bellen, dan spreekt ze onbewust en automatisch harder. Haar stem doorklieft staccato de stilte: ‘tsjak, tsjak, tsjakkerdesjak’. Voor een kort, zakelijk telefoontje is dat niet erg. Maar als het een persoonlijk gesprek is over persoonlijke wedervaardigheden, dan kan ik me voorstellen dat een onvrijwillig meeluisteraar in de tuin ernaast daar behoorlijk genoeg van krijgt. Voor de gewone achtergrondruis van gesprekken tussen fysiek aanwezige personen, pianospel of een niet al te hard spelende radio kan een mens zich afsluiten, maar met een mobiele beller die er eens lekker voor gaat zitten lukt dat niet.

Daarom geef ik u ter overweging om de mobiele telefoon toch zo min mogelijk in de tuin te gebruiken. Een tuin is geen stiltecoupé en als de hele buurt in zijn tuin zit te barbecuen of te borrelen, dan kan uw mobieltje er ook nog wel bij. Maar toch. Onderschat niet het geluidsniveau van mobiel gebabbel in een verder stil tuincomplex. En wilt u zélf eigenlijk wel dat de buurvrouw alles wat u zegt kan verstaan?

Artikelen in Communicatie, Telefoon.

Gelabeld met .

rev="post-4314" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 25 juli 2009 12:02