↑
Spring naar inhoud

Bevallingsdetails

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 31 en in mijn kennissenkring worden aan de lopende band kinderen geboren. Dat is natuurlijk prachtig en iedere keer weer bijzonder. Het stoort me alleen dat kersverse moeders denken dat je werkelijk alles wilt weten, als je op kraamvisite komt. Van strippen tot inleiden tot inknippen, van tang tot pomp tot hechtingen, geen detail blijft onvermeld. Moeten deze verhalen misschien de verwerking van het bevallingstrauma bespoedigen of wordt er echt gedacht dat de kraamvisite hiervan geniet?

Ook lijken moeders tegen elkaar op te bieden met verhalen over hun bevallingen. Al die saillante details maken het moeder worden voor mij zo plastisch, dat ik alleen maar kan denken aan het geruïneerde seksleven dat er achter schuil zal gaan. Moet ik voortaan verkondigen dat de moeders hun vieze praatjes voor zich moeten houden, wanneer ik aanwezig ben? Ik vrees dan weggezet te worden als ongeïnteresseerd. Hebt u tips?

Wil het niet horen!

Beste Wil het niet horen,

– Ga later op kraambezoek. Dus niet meteen al in de eerste week, maar pas na een week of vijf, zes. Tegen die tijd is de bevallingservaring wat meer op de achtergrond geraakt en zal de jonge moeder er minder over uitweiden.

– Voorkom een groepsbezoek met allerlei andere kraamvisite en maak een individuele afspraak. Als u daar alleen zit, is het makkelijker om het gesprek een andere richting op te buigen en kunt u de jonge moeder ontmoedigen om al te zeer in detail te treden. Zeg desnoods: ‘Sorry, hier kan ik niet tegen!’ Of onderbreek haar met ‘Nou gelukkig is het goed afgelopen, wat een schatje is de baby!’

– Houd uw bezoek kort. Voor een kraamvisite staat maximaal een half uur.

– Als u ondanks uw voorzorg toch terecht komt in een situatie met tegen elkaar opbiedende moeders, kunt u zichzelf verwijderen. Bij een kraamvisite zegt u: ‘Kom ik stap maar weer eens op.’ In geval van feestjes, borrels, collega’s op het werk zoekt u andere gespreksgenoten op. Bij mannen zal de kust veiliger zijn.

Artikelen in Zwangerschap en baby's.

Gelabeld met .

rev="post-6617" 3 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 2 maart 2013 08:01

Muurbloempje tussen vriendinnen

Beste Beatrijs,

Ik ga wekelijks met vier vriendinnen om, we kennen elkaar al jaren. Ik beleef er gezelligheid en lol aan, maar soms heb ik het idee dat ik onderaan de ladder bungel. Het oogcontact is het minst met mij, heb ik het gevoel. Foto’s die rond gaan zie ik als laatste. Wat ik zeg wordt nauwelijks gehoord. Het zijn allemaal zelfbewuste vrouwen met een leidinggevende functie. Ik zie me mijzelf als de meest bescheiden en de meest onzekere van de groep. In een ander gezelschap merk ik dat mijn rol meer in de spotlights is. Ik pieker me suf: hoe komt het dat er over mij heen gewalst wordt? Kan ik het bespreekbaar maken dat ik mij een muurbloempje voel bij hen? En zal ik de confrontatie gaan met de hele groep of liever een op een? Ik ben bang om aangezien te worden als de vrouw met de lange tenen en dat ze zich geforceerd voelen om mij voortaan krampachtig erbij te betrekken. Hoe pak ik het aan?

Voor spek en bonen

Beste Voor spek en bonen,

U hebt het gevoel dat u onderaan de pikorde staat in een vriendinnenclubje van vijf personen. U wordt gedoogd als het ware. Ik vrees dat het weinig zin heeft om als zielig geval uit de kast te komen. Er zijn twee mogelijke uitkomsten: ofwel de anderen ontkennen glashard wat u zegt, maar zullen zich uit medelijden in bochten wringen om speciale aandacht aan u te besteden. Ofwel zij bevestigen dat ze niet zo geïnteresseerd in u zijn en dat zal ook weinig verlichting brengen.

Als u één vriendin binnen dit clubje had die u volledig vertrouwt, zou u uw probleem met haar kunnen bespreken, maar kennelijk is dat niet zo. U staat tegenover een muur van mensen die het onderling uitstekend met elkaar kunnen vinden, maar u valt er buiten. In de vriendschap moeten de dingen vanzelf gaan. Als u het idee hebt dat dit gezelschap weinig waardering voor u heeft en niet op uw inbreng zit te wachten, dan zal dat wel kloppen. Het is onmogelijk om een situatie van ‘gedoogd worden’ om te buigen naar een situatie van gelijkwaardige gezelligheid. Ik raad u aan om uit deze groep te vertrekken en u te richten op mensen met wie u het op een vanzelfsprekende manier goed kunt vinden zonder dat u voortdurend gekweld wordt door de vraag of men u eigenlijk wel de moeite waard vindt.

Artikelen in Vrienden en kennissen.

Gelabeld met .

rev="post-6615" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 2 maart 2013 08:00

Fraude op twee fronten

Beste Beatrijs,

Een vriendin van mij heeft een UWV-uitkering, iets van 600 euro per maand. Mij verbaast het dat ze deze uitkering nog steeds ontvangt, omdat ze helemaal geen klachten meer heeft. Dat is wat ze zelf ook zegt. Maar het UWV zou haar niet meer herkeuren. Zelf zegt ze dat ze niet zonder de uitkering kan, omdat de alimentatie van haar ex te weinig is. Dat ze wel in staat is om te werken blijkt uit het feit dat ze drie dagen per week werkt. Deze inkomsten geeft ze niet op aan de belasting (het bedrijf blijkbaar ook niet) omdat ze dan bang is haar uitkering kwijt te raken.

Natuurlijk gun ik haar haar inkomsten. Het is fijn dat ze na haar scheiding haar royale levensstijl kan voortzetten. Waar het bij mij schuurt is dat ze aan de ene kant mogelijk onterecht gebruikt maakt van een uitkering en aan de andere kant geen premies betaalt. Dat ondermijnt het solidariteitssysteem. Wat te doen? Met haar in gesprek gaan hierover heb ik al gedaan. Ze reageert dan verbolgen. Moeten de instanties niet beter hun werk doen? Waar bemoei ik me eigenlijk mee? Ik overweeg om een en ander bij het UWV anoniem te melden, maar ook daar voel ik me niet senang bij.

Frauderende vriendin

Beste Frauderende vriendin,

U gunt uw vriendin haar inkomsten níet, want u overweegt een anonieme klacht te deponeren bij het UWV. Dat gaat nogal ver, moet ik zeggen: een vriendin aangeven wegens mogelijk illegale zelfverrijking. Als u daartoe overgaat, betoont u zich iemand die de principes van de verzorgingsstaat belangrijker vindt dan vriendschap. U denkt toch niet dat u de vriendschap kunt voortzetten, nadat u uw vriendin verklikt hebt? Kunt u met haar meeleven, wanneer ze haar nood klaagt over een anonieme aangifte? Of geeft u dan eerlijk toe dat u die zaak aan het rollen hebt gebracht? Wie weet blijft ze met die uitkering wel binnen de letter van de wet.

U kunt ook bedenken dat de levenswijze van uw vriendin niet erg solide zal zijn. Ze werkt bij een bedrijf dat zijn werknemers buiten de belastingen houdt? Dat moet wel een heel louche bedrijf zijn! Als u toch per se iets of iemand wil aangeven, kunt u beter dit bedrijf dat z’n werknemers zwart uitbetaalt aanmelden bij de instanties. Zo slaat u meerdere vliegen in een klap, waaronder uw vriendin. U kunt natuurlijk ook afzien van enige bemoeienis en afwachten tot betrokkenen vanzelf tegen de lamp lopen. Om belastingfraude op te sporen hebben we de FIOD. De burger is niet verplicht om de rol van klokkenluider te spelen. Als u vindt dat uw eigen moraliteit wordt aangetast door de praktijken van uw vriendin door de vingers te zien, kunt u tegen haar zeggen: ‘Zolang jij de maatschappij oplicht, wil ik liever niet bevriend met je zijn.’

Artikelen in Vrienden en kennissen, Werk.

Gelabeld met , .

rev="post-6604" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 februari 2013 08:02

Gemeenschappelijk cadeau

Beste Beatrijs,

Ik ben een vrouw van 59 en sinds twee jaar gescheiden. Ik heb het financieel altijd goed gehad, maar na de scheiding moet ik alle zeilen bijzetten en hard (door)werken. Ik heb maar liefst 70 procent minder te besteden, maar klaag daar niet graag over. Het komt regelmatig voor dat ik samen met mensen een cadeau geef, bijvoorbeeld met een echtpaar. Dan wordt gesteld dat ik de helft betaal en zij de andere helft. Ik zou de kosten dan liever door drieën willen delen. Als het om een totaalbedrag van twintig euro gaat, laat ik het maar zitten, maar soms wil men een cadeau van honderd euro geven. Ik vind het niet erg aardig dat men geen rekening met mij houdt, een uitzondering daargelaten. Heb ik gelijk en zo ja: hoe moet ik dat zeggen? Ik wil geen krentenweger zijn.

Samen een cadeau

Beste Samen een cadeau,

Zeg gewoon rechtstreeks waar het op staat. Als men u vraagt om mee te doen aan een cadeau dat te duur voor u is, dan zegt u: ‘Sorry, dat is me te duur. Ik doe niet mee met dit gemeenschappelijke cadeau, ik geef zelf wel iets.’

U hoeft nooit meer geld te besteden aan een cadeau dan wat u er voor over heeft. Als uw maximum ligt op tien euro, dan is dat tien euro. Of u deze tien euro nu bijdraagt aan een cadeau van 20 of van 30 euro maakt niet zo veel uit (het is ook zo wat om te gaan onderhandelen over twee of drie euro). Het duidelijk maken aan de andere cadeaugevers dat tien euro uw maximale bijdrage is valt niet onder klagen. Het is een zakelijke mededeling over uw minder rooskleurige financiële staat, niet meer en niet minder.

Artikelen in Cadeaus.

Gelabeld met .

rev="post-6600" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 februari 2013 08:01

Iets doen tegen eenzaamheid

Beste Beatrijs,

Via de media verneem ik regelmatig dat er veel eenzaamheid bestaat vooral onder oudere mensen. Dat trek ik mij aan en soms zou ik iets voor deze mensen willen betekenen. De vraag is alleen: hoe? Zo woont er vlakbij mij een alleenstaande oudere man die zijn leven lijkt te slijten voor de televisie. Bezoek zie ik zelden. Ik heb er wel eens over gedacht om bij hem aan te bellen en hem uit te nodigen. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, omdat ik ervoor terugdeinsde om zomaar bij een onbekende aan te bellen. Wellicht is hij helemaal niet van mijn gezelschap gediend of vraagt hij waar ik me mee bemoei. Dezelfde aarzeling had ik vandaag toen ik in een horecagelegenheid een oudere man alleen zag dineren. Het is toch raar om zomaar op iemand af te stappen en diegene jouw gezelschap aan te bieden? Is er een manier om iemand in dit soort situaties tactvol te benaderen?

Eenzaam en zielig

Beste Eenzaam en zielig,

U kunt best zo’n initiatief nemen, hoor! Daar is niets op tegen. U kunt prima bij uw buurman aanbellen, zich voorstellen als buurvrouw en vragen of hij misschien behoefte ergens aan heeft: boodschappen, een wandelingetje maken, koffie drinken. En dan hoort u het wel. Graag of niet.

Iemand die alleen eet in een restaurant leent zich minder voor interventie. De meeste mensen die alleen eten vinden dat wel best en zitten niet speciaal te wachten op een gesprek met een onbekende die ze verder nooit meer zien. Een praatje met zo iemand is te vergelijken met een praatje in de trein. Het zijn eenmalige ontmoetingen. U kunt het doen, u kunt het ook laten. De omstandigheid ‘openbaar vervoer’ of ‘restaurant’ is te vrijblijvend om te duiden als eenzaamheid die om verlichting roept. Als u op een zinvolle manier iets aan eenzaamheid wil doen, raad ik u aan om u aan te sluiten bij een vrijwilligersclub. U krijgt dan naar gelang uw beschikbare tijd een of meer oudere, vaak ook eenzame mensen toegewezen. Met deze personen kunt u dan een-op-een structurele afspraken maken voor een koffie-uurtje, een wandeling, voorlezen, samen winkelen of iets anders sociaals.

Artikelen in Buren, Horeca.

Gelabeld met .

rev="post-6598" 6 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 23 februari 2013 08:00

Kostgeld vragen

Beste Beatrijs,

Ik ben een meisje van 17 en zit in 6VWO. Na mijn eindexamen wil ik eerst een tussenjaar nemen voor ik ga studeren, want ik ben nog niet zeker van mijn studiekeuze. Ik wil een half jaar werken en daarna een reis maken. Mijn ouders vinden dit goed, maar stellen een voorwaarde: als ik werk en thuis woon, moet ik kostgeld betalen. Ik vind dit een belachelijk idee, want ze hebben het geld niet nodig en ze zouden veel meer geld kwijt zijn als ik zou gaan studeren. Wat vindt u hiervan?

Geen zin in kostgeld

Beste Geen zin in kostgeld,

Zo bespottelijk is die vraag niet. Je ouders gaan te zijner tijd je studie betalen en dat is een stevige investering, waar op dat moment ook iets tegenover staat, namelijk vlijtig studeren door jou. Je ouders zijn bereid de kosten van studie plus levensonderhoud voor een bepaalde periode (zeg vijf jaar) op zich te nemen op voorwaarde dat je die tijd nuttig gebruikt om later des te steviger op je eigen benen te kunnen staan.

Inderdaad – als je studeert is dat duurder voor je ouders dan als je thuis zit of op reis bent, maar de periode dat je van je ouders afhankelijk bent voor de kosten van je levensonderhoud duurt wel een jaar langer. Je plan is om een half jaar te werken om die reis te kunnen betalen, maar alle randvoorwaarden om überhaupt te kunnen werken (huur/hypotheek, eten & drinken, energie, de was die voor je gedaan wordt) komen allemaal voor rekening van je ouders. Gedurende dat halve jaar dat je werkt voor je toekomstige pleziertje (de reis) lig je in een gespreid bedje. Je ouders zullen dat ongetwijfeld kunnen betalen – het zal hun erom gaan dat jij vindt dat je hier als kind vanzelfsprekend recht op hebt, terwijl dat helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Kostgeld vragen is een manier om werkende, thuiswonende jongeren ervan te doordringen dat er niets gratis is in het gewone dagelijkse leven. Ik vermoed trouwens dat de kostgeldvraag een dekmantel is voor het geringe enthousiasme van je ouders over dit plan. Waarschijnlijk beschouwen ze een tussenjaar als een jaar van lol maken en begrijpen ze niet waarom ze een jaar lol maken zouden moeten financieren.

Een ander, zwaarwegender argument om het studeren niet uit te stellen is dat je dan nog valt onder de laatste lichting eerstejaars studenten die gebruik kunnen maken van studiefinanciering. Zoals bekend wordt die regeling in 2014 afgeschaft, wat ofwel betekent dat je ouders nog meer moeten betalen, ofwel dat je zelf een grotere lening moet nemen. Het is een slecht moment om een jaar te flierefluiten. Je hebt nog een half jaar de tijd om een studiekeus te bepalen. Als je niet kan beslissen, neem je gewoon een brede bachelor. Wat uiteindelijk je hoofdstudie wordt, trechtert zich vanzelf wel uit.

Artikelen in Tieners.

Gelabeld met .

rev="post-6594" 4 reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 februari 2013 08:02

Nee zeggen tegen de slager

Beste Beatrijs,

Sinds twee jaar terug ga ik (man, dertiger) drie keer per week naar dezelfde slagerij. Ik kom daar in eerste instantie om koetjes en kalfjes aan te schaffen, maar dergelijke onderwerpen worden ook besproken in een vriendelijke woordwisseling. Ik vind de relatie met mijn slager die deze gewoonte geschapen heeft prettig zoals die is. Daarom raakte ik enigszins van slag, toen hij mij het aanbod deed om met hem naar de opera ‘Le nozze di Figaro’ te gaan kijken in de plaatselijke schouwburg. De mate van intimiteit tussen mij en mijn slager had wat mij betreft zijn toppunt reeds bereikt. Hij denkt hier kennelijk anders over. Wat te doen? Ik wil niet met hem naar de opera maar ik vrees ook dat mijn afwijzing een beschadiging in onze relatie zal aanbrengen. Moet ik op zoek naar een nieuwe slager?

Een onsje minder, graag

Beste Een onsje minder,

Het staat uw slager vrij om een voorstel voor gezamenlijk operabezoek te doen en te proberen de relatie naar een hoger niveau te tillen. Vanzelfsprekend hebt u evenveel vrijheid om niet op zijn voorstel in te gaan. Houd het een beetje luchtig. Zeg tegen hem: ‘Heel aardig van je, maar nee, de opera is niks voor mij. Bovendien puilt mijn agenda al uit van de sociale verplichtingen, dus ik vrees dat ik er op dit moment niets bij kan hebben.’ Met die laatste toevoeging vermijdt u dat hij van de opera overstapt op een voorstel om samen een cabaretvoorstelling te bezoeken.

Iemand die een visje uitgooit moet incalculeren dat hij bot kan vangen, dus de slager zal uw weigering gelijkmoedig opnemen en ijlings retireren naar de rol van joviale middenstander. Dat hij zijn hoop op een metgezel voor de opera moet laten varen zal niet betekenen dat hij zijn klandizie kwijt wil.

Artikelen in Winkels.

Gelabeld met , .

rev="post-6592" Geen reacties

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 februari 2013 08:01

Ongeïnteresseerde collega’s

Beste Beatrijs,

Na mijn afstuderen werk ik sinds enkele maanden in een nieuwe baan. Ik ben de jongste van mijn vier naaste collega’s. Ik vraag me af wat de regels zijn voor interesse tonen in elkaars privéleven. Een collega praat heel veel over zichzelf. Ze ligt in scheiding en wij horen alle details. Zij praat verder ook veel en heeft overal een mening over. Ik heb een ernstig ziek familielid en mijn collega’s weten dit. Niemand vraagt mij hoe het met hem gaat. Ik vraag me af waarom haar problemen met iedereen gedeeld moeten worden, terwijl er naar mijn probleem niet wordt geïnformeerd. Mijn collega’s vragen ook vrijwel nooit naar mijn weekend of iets dergelijks, terwijl ik wel altijd naar hun verhalen luister. Ligt dit aan mij of zijn mijn collega’s niet zo sociaal?

Geen belangstelling

Beste Geen belangstelling,

Collega’s horen op een prettige, vriendelijke manier met elkaar om te gaan, maar niet hun hele persoonlijke leven mee te nemen naar het werk. Collega’s zijn geen goede vrienden/ vriendinnen, althans niet per definitie. Uw ene collega die zo veel praat, legt met haar persoonlijke ontboezemingen duidelijk te veel beslag op de rest. Dit is vervelend, want het houdt mensen van hun werk. En in de lunchpauze willen mensen ook wel eens iets anders dan almaar praten over de sores van iemands scheiding. Maar blijkbaar ziet de gevestigde routine op uw kantoor er zo uit, dus daar moet u als nieuwkomer zich maar bij neerleggen.

U zit daar nog maar kort. In de loop der tijd zult u deze en andere collega’s beter leren kennen en misschien ontstaat er dan iets van vriendschap met een enkeling. Maar misschien ook niet. Het is helemaal niet vanzelfsprekend of noodzakelijk om op het werk elkaars beste maatjes te zijn. Wees blij dat men u niet vraagt naar de ziekte van uw familielid, want wat hebben uw collega’s daarmee te maken goedbeschouwd? Ook uw weekend is uw eigen zaak. Bewaar de gesprekken over uw persoonlijke leven voor uw eigen vrienden en familie. Uw claimende collega en de weekendverhalen van de anderen kunt u beleefd aanhoren, voor zover u daar tijd voor hebt. Anders zegt u: ‘Sorry, ik heb het druk, ik moet aan het werk!’

Artikelen in Collega's.

Gelabeld met .

rev="post-6590" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 16 februari 2013 08:00

Studenten mee op gezinsvakantie

Beste Beatrijs,

Je hoort steeds vaker dat uitwonende studenten met hun ouders mee op vakantie gaan. Gratis uiteraard en alleen als pa en ma een verre reis maken. Twee weken op de camping in Frankrijk vinden ze te min. Wij hebben twee uitwonende studerende kinderen van 19 en 21 jaar en één thuiswonend kind van 15. We betalen fors mee aan de studies van onze kinderen en hebben eigenlijk geen zin meer om ze mee te nemen op dure reizen. We zijn dol op onze kinderen en hebben jarenlang leuke gezinsvakanties gehad, maar ik vind het welletjes. Ook voel ik er niets voor ze zelfstandig op vakantie te laten gaan en dit voor ze te betalen, zoals sommige ouders doen. Onze studerende kinderen zouden ook wel met ons mee willen. Schieten wij tekort?

Studenten op sleeptouw

Beste Studenten op sleeptouw,

Ouders nemen hun volwassen kinderen vaker mee op vakantie dan dertig, veertig jaar geleden. Dit komt doordat ouders veel gelijkwaardiger met kinderen omgaan dan vroeger. Thuiswonende tieners hebben een ongekende vrijheid op het gebied van uitgaan en seks. Die motivatie om het huis uit te gaan is weggevallen. Voor studenten geldt: of ze nu thuis wonen of op kamers, ze hebben alle vrijheid om te doen en laten wat ze willen. Er zit voor jongeren dan ook geen nadeel meer aan om met hun ouders op vakantie te gaan. Integendeel alleen maar voordelen, want alles wordt voor hen betaald.

Vaak vinden ouders het gezellig als hun uitwonende kinderen toch nog meedoen aan gezinsvakanties. Dan voelen ze zich minder een oud echtpaar met een leeg nest. Ook een jonger kind dat nog wel thuis woont vindt de vakantie leuker als een oudere broer of zus meegaat, dan alleen met z’n ouders. Ouders vinden het vaak eerlijker om een echt bijzondere reis, naar Indonesië of zo, voor al hun kinderen te betalen en niet alleen voor het kind dat toevallig nog thuis woont. Van een bekende met wie ik eens van gedachten wisselde over dit fenomeen hoorde ik dat hij en zijn vrouw er een traditie van hadden gemaakt om een keer per jaar met hun drie studerende kinderen een mooie, verre, dure reis te maken. Dit deden ze niet alleen omdat het leuk was, maar ook om nog nieuwe ervaringen aan het gezinsleven toe te voegen. Als je geen gemeenschappelijke dingen meer meemaakt (door langere tijd met elkaar op te trekken) en alleen nog maar bij elkaar op bezoek gaat, dan wordt het gezinsleven, waar altijd wel iets gebeurde, afgesloten en verzegeld. Zo van: dat was onze tijd samen en er komt niets meer bij.

Daar valt best iets voor te zeggen, maar je moet er wel het geld voor hebben. Uw visie komt neer op ‘het is mooi geweest met die gezinsvakanties, aan alles komt een eind’ en die is ook heel verdedigbaar. Het kan geen kwaad als twintigers zelf wat initiatieven ontplooien in plaats van de afhankelijkheid van hun ouders voort te zetten en zich als consument op te stellen. Ouders betalen al (een deel van) de studiekosten; ze hebben geen morele verplichting om ook nog de verzetjes en de reisjes van hun studerende kinderen te financieren. Wie zelfstandig woont is ook verantwoordelijk voor zijn eigen vakanties.

Artikelen in Ouders en volwassen kinderen, Reizen.

Gelabeld met .

rev="post-6581" 1 reactie

Door Beatrijs Ritsema – zaterdag 9 februari 2013 08:02