Beste Beatrijs,
Ik ben een jonge vrouw en heb een grote groep vriend(inn)en met wie ik het ontzettend gezellig kan hebben. Maar de laatste tijd zitten voor mijn gevoel veel van mijn vrienden niet zo lekker in hun vel. Ik ga dan vaak het gesprek aan en probeer hem of haar adviezen te geven. Maar door alle verhalen raak ik zelf ook in een mindere stemming. Ik voel me ook niet geroepen om altijd de psychiaterrol op me te nemen. Hoe maak ik dit op een respectvolle manier duidelijk aan mijn vrienden?
Vrienden met dipjes
Beste Vrienden met dipjes,
U wil toch geen vriendschap, waarin uitsluitend gegiebeld wordt?
Als het niet zo goed gaat met vrienden (ze hebben problemen of last van somberheid) is het niet de juiste reactie om adviezen te geven. Het is niet uw taak om de rol van psychiater op u te nemen – die er trouwens zelf ook voor waakt om al te sturend op te treden. Aan ongevraagde adviezen hebben de mensen niets. Het meeste daarvan kunnen ze zelf ook wel verzinnen. Ze zitten niet op advies te wachten, ze willen gewoon over het leven klagen. Als iemand ergens over in zit, bestaat de rol van een vriend(in) in de eerste plaats uit luisteren. Niet oordelen, geen (makkelijke) oplossingen bieden, maar simpelweg luisteren, zich proberen te verplaatsen in de ander en begrip tonen. U wil als vriendin toch graag weten hoe het met uw vrienden gaat? U wil toch geen vriendschap, waarin uitsluitend gegiebeld wordt?
Dat wil niet zeggen dat het samenzijn alleen maar moet bestaan uit eenzijdig klagen door de ene partij en willoos luisteren (door u). Op zeker moment is de narigheid wel genoeg besproken en dan moet er iets anders gebeuren. Het gespreksonderwerp moet veranderen, er moet een activiteit plaatsvinden, de klagende persoon moet worden afgeleid van zijn of haar ellende. Nadat u ruim geluisterd hebt, hebt u als vriendin ook de taak om de aandacht van de klager ergens anders op te richten. U kunt op zo’n moment over iets anders beginnen, iets vertellen over wat uzelf bezighoudt, een wat luchtiger onderwerp aansnijden, een muziekje laten horen wat u leuk vindt of voorstellen om wat te gaan doen: naar buiten, een ommetje maken, naar de film of iets anders om de zinnen te verzetten.
Ook ik heb veel klgende mensen in mijn omgeving. Ik probeer dit aan te horen.
Als ze te veel klagen, zeg ik tegen hen: “ klagen helpt niet. Jij gaat je er niet beter door voelen en voor je omgeving is het ook zwaar om geklaag aan te horen”. Soms zijn mensen zich niet bewust van hun eigen geklaag.
Ik heb ontzettend negatieve mensen om me heen (hoewel ik er zelf ook wat van kan hoor) maar ik kan heel slecht tegen die hele gedetailleerde negatieve verhalen over pijnlijke operaties of horrorbevallingen.
Tot nu toe heb ik zelf de volgende tips gekregen van mijn omgeving;
Soms helpt het om heel overduidelijk de ander gelijk te geven, zeker als het een onbelangrijk klaagverhaaltje is waar diegene nog mee zit. En dan na die conclusie, direct te zeggen; ‘Nou, dan ga we nu iets leuks doen.
Soms helpt het als je het over iets leuks hebt, waar ze graag over praten. Je kapt dan hun verhaal netjes af en zegt; ‘Goh maar ik was zo blij toen ik hoorde dat je dit-en-dat had gedaan laatste keer. Wat slim van je! Kun je me tips geven?’ Dan ratelen ze door over andere dingen.
En als laatste kun je heel eerlijk zeggen; ‘Ach wat vind ik dat naar voor je, je zult je wel heel erg in de steek gelaten voelen door het ziekenhuis/je tante/de buurman. Zullen we het misschien over iets anders hebben, want ik wordt er zelf ook helemaal verdrietig van.’