Beste Beatrijs,
Mijn moeder is 77 en sinds anderhalf jaar weduwe. Ze woont zelfstandig, er komen vrijwel dagelijks mensen op bezoek voor een praatje. Zelf ga ik eens per veertien dagen bij haar langs (ik woon vrij ver van haar vandaan, heb een gezin met twee jonge kinderen en een baan van drie dagen). Na mijn vaders overlijden hadden we een routine van elke dag bellen, maar inmiddels heb ik moeite met deze belfrequentie. Iedere dag hetzelfde telefoongesprek en soms belt ze meerdere keren per dag. Ze praat over zieke mensen in haar omgeving en klaagt over kwaaltjes en eenzaamheid. Ze belt met mijn zus en met mij, omdat ze met ons zo goed contact heeft. Volgens haar lukt dat niet met mijn broers. Suggesties van ons voor leuke dingen volgt ze niet op. Zowel mijn zus als ik hebben haar al eens gezegd dat we het geen probleem vinden als ze belt, maar liever niet op zo’n zeurende en claimende manier. Soms gaat het dan een tijdje beter, maar al heel snel vervalt ze weer in hetzelfde geklaag. Al met al geeft het me veel ergernis en soms kan ik het nauwelijks opbrengen om naar haar te luisteren. Tegelijk heb ik medelijden: mijn zielige moeder daar alleen in dat huis, alleen aan de koffie en het eten.
Moeder belt te veel
Beste Moeder belt te veel,
Uw moeder woont nu alleen na een lang huwelijk en daar heeft ze het moeilijk mee. Ze doet naar uw smaak een te zwaar beroep op haar kinderen, vooral op haar dochters. Dat is voor u ook niet makkelijk, maar reken er maar op dat dit alleen maar erger zal worden. Er is geen manier om iemand die zich bergafwaarts begeeft te stimuleren tot wat meer onafhankelijkheid, opgewektheid of zelfredzaamheid.
Ze belt u te vaak op – uit angst, eenzaamheid en verveling. U hebt zonder succes geprobeerd het geklaag af te remmen en andere tijdbestedingen te suggereren. Dus u weet het al: er valt niets aan te doen. Hoogstens kunt u proberen af te spreken dat u voortaan degene bent die haar belt in plaats van andersom. Dan kunt u in ieder geval zelf de tijd uitkiezen. De lengte van het gesprek kunt u ook meer zelf bepalen. Als u na vijf minuten uitgepraat bent naar uw idee, zegt u dat u gaat ophangen, want u moet andere dingen doen en tot morgen maar weer! Als ze u tussendoor belt zonder duidelijke reden, dan zegt u: ‘Mam, ik heb nu geen tijd, zit midden in dit of dat, ik bel je straks terug, oké? Waarom bel je (naam van een van uw broers) niet op?’ Misschien dat dit een beetje helpt, maar niet voor lang. Ouderdom doet mensen nu eenmaal geen goed. Blijf uw moeder ondersteunen met bezoekjes en dagelijkse telefoontjes, maar stel er ook uw grenzen aan, dat is het enige wat erop zit.
Simpele en zeer doeltreffende oplossing: koop een telefoon met nummermelder én antwoordapparaat. Als er gebeld wordt, zie je wie het is (moeder) en wanneer je er geen zin in hebt, neem het antwoordapparaat het over.
Ik heb zelf niet altijd zin de telefoon aan te nemen; maakt overigens niet uit wie het is (en iedereen die mij kent, weet dit). Als er écht iets aan de hand is, kun je altijd nog besluiten terug te bellen.
Nummermelders en antwoordapparaten: een zegen voor de moderne mensheid.
Toen mijn, inmiddels overleden, moeder nog zelfstandig woonde ging de telefoon na het 8uur journaal.altijd één keer over. Tegen het verbaasde (en verontwaardigde) bezoek riep ik dan ó, dat is mijn moeder, laat maar. Maar mijn zeer zelfstandige, self supporting moeder voelde zich tòch rustig en geborgen door dit letterlijke teken van leven.
Ik vind zowel de vraag als de aangeboden oplossing nogal kil en getuigen van weinig medemenselijkheid. Nu snap ik die ‘onbewust asociaal’ campagne nog binnen.
Maar we wachten wel tot Moeder belt te veel zelf met een empty nest en een eventueel weggelopen man zit.
Mens, geef je moeder een beetje liefde. Een keer in de veertien dagen langsgaan klinkt als een straf. Als je niet van je moeder houdt, laat haar dan met rust. En als je wel van haar houdt, toon haar dan je liefde op zo’n manier dat de toon van het gesprek verandert. Neem je moeder eens mee uit lunchen. Ga wandelen door het bos.
Bobbie, je zegt precies wat ik denk. Wat een harde/koele dochter. Ik ben blij dat ik liever ben voor mijn moeder en dat ze er nog is…
Dat vind ik toch zo’n onzin. Je er vanaf doen met de melding, “wees blij dat ze er nog is” en die dingen. Ik ben een alleenstaande moeder die 4 dagen werkt en daarvoor altijd fulltime heb gewerkt. Mijn moeder is ook weduwe en claimt, manipuleert me al jarenlang. We hebben van alles geprobeerd om haar leuke dingen te laten doen zodat ze uit haar sleur komt en in contact met leeftijdsgenoten. Wat we ook probeerden, ze wil niets en zeurt en klaagt dat ze zo eenzaam is. Je kunt bijstaan en helpen en dat doe ik ook maar ik vertik het mijn leven op te offeren voor haar. Ik ben niet verantwoordelijk voor haar geluk, dat is ze zelf. Elke zondagmiddag ga ik langs en offer mijn vrije zondag op voor haar. En wat krijg ik terug, geklaag, geclaim en gezeur. Mag ik mss ook mijn grenzen aangeven en voor mij en mijn kinderen kiezen.
Ben het helemaal eens met Nicky. Ik zit in dezelfde situatie. Mijn broer is 8 jaar terug overleden en nu komt alles op mij neer. Elke zondagmiddag ga ik op bezoek. Ze klaagt, zeurt, zit vol van zelfmedelijden. Alleen zij heeft het zwaar, anderen niet. Na zo’n bezoekje moet ik oppassen dat ik zelf niet depressief wordt. Grenzen aangeven is heel lastig met zulke mensen. Je bent dan egoistisch en er wordt je verweten dat ze tenslotte ook zoveel voor jou heeft gedaan. Prima, waardeer ik allemaal, maar dat doe ik ook voor mijn dochter. Maar leg geen beslag op haar. Moeders doen dat voor hun kinderen, onvoorwaardelijke liefde heet zoiets. Ik doe van alles als ze me nodig heeft maar vind niet dat je dan op iemands gevoel moet inspelen als degene eens iets niet doet wat je wilt. Zo werkt liefde niet hoor.
Iedereen spreekt vanuit zijn of haar eigen ervaring of gevoel. Empathie is niet altijd even gemakkelijk…raad geven al zeker niet. Doe wat je kan maar soms loop je tegen een muur en dan stopt het…. Ook ik reageer vanuit mijn standpunt. Mijn moeder is een narcist…dat is nu eenmaal zo. Mijn vader werd ongeneeslijk ziek, mijn vader is gestorven. Wat mijn moeder betreft, overkwam dit niet hem…maar haar: zij moest voor een zieke man zorgen (niet lang, want het ging héél snel), zij werd weduwe en bleef alleen achter… Zij heeft verdriet en kan niet zonder hem (al heeft ze hem meermaals bedrogen en wou ze hem verlaten). In mijn ogen mist ze mijn vader niet maar vindt ze het alleen zijn erg. Ze verwacht medelijden van mij en dat ik elk moment klaar sta maar vraagt zich geen moment af hoe ik er onder lijd… Verlies op zich is erg maar dit maakt het onnodig veel erger… Veel sterkte, hoop dat jij eruit geraakt… En ik ook… .